Οι Κινέζοι λοιπόν δείχνουν με τις κινήσεις τους πως έχουν ξεκάθαρη στόχευση και αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργία μιας διαφορετικής αντίληψης στην αχανή χώρα, περί του ποδοσφαίρου.
Του Χριστόφορου Ευαγγελάτου
Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκαν οι κινεζικές ομάδες (ειδικά) τον τελευταίο μήνα είναι ενδεικτικός της σκέψης των επιχειρηματικών ομίλων που της στηρίζουν. Συμβόλαια που ξεπερνούν τα 12 και 15 εκ. ευρώ για να δελεαστεί ένας παίκτης της αξίας του Τζάκσον Μαρτίνες ή του Εζεκιήλ Λαβέτσι. Το χρήμα ρέει άφθονο σε μια προσπάθεια των Κινέζων να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του 70. Θυμηθείτε τα λεφτά που δόθηκαν για να παίξει ο Πελέ στον Κόσμο της Νέας Υόρκης και ο μεγάλος Βραζιλιάνος δεν ήταν ο μοναδικός. Μέλος της ίδιας ομάδας υπήρξε και ο Μπεκενμπάουερ ενώ ο Γιόχαν Κρόιφ αγωνίστηκε σε δύο άλλες ομάδες των ΗΠΑ μετά την τεράστια καριέρα σε Άγιαξ και Μπαρτσελόνα.
Οι Κινέζοι λοιπόν δείχνουν με τις κινήσεις τους πως έχουν ξεκάθαρη στόχευση σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο και αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργία μιας διαφορετικής αντίληψης στον αχανή χώρα, περί του “βασιλιά” των σπορ. Η αλήθεια είναι πως το ποδόσφαιρο δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη θέση στην “ιεράρχηση” των sports στη συγκεκριμένη χώρα. Μια χώρα με μακρά παράδοση σε πολλούς τομείς κι έναν πολιτισμό που αν μη τι άλλο αποτελεί σημείο αναφοράς όπως βέβαια και ο δικός μας. Πολλά κινέζικα επιχειρηματικά funds διέκριναν (εδώ και πολύ καιρό) τις προοπτικές οικονομικού κέρδους από επενδύσεις σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Έκαναν τις κινήσεις τους, απέκτησαν “πακέτα” μετοχών και με μεγάλο τους “όπλο” την αγορά του 1,5 δισ. ανθρώπων, μπόρεσαν να κάνουν τον Αρσέν Βενγκέρ να πει πριν από λίγα χρόνια, παραμονή του αγώνα Άρσεναλ – Ολυμπιακός 2-1 τον Σεπτέμβρη του 2011. “Και στις εννιά το πρωί να μας πουν να παίξουμε να είστε σίγουροι ότι θα το κάνουμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια να πούμε όχι, οι συμφωνίες αυτές είναι εκπληκτικές για τη λίγκα και όλες τις ομάδες. Αν για τους Κινέζους είναι βολικό να παίξουμε στις εννιά το πρωί αυτό θα κάνουμε”.
Τελευταία μεταγραφή που έκανε πάταγο είναι αυτή του Λαβέτσι, με τον Αργεντινό ν' αφήνει την Ευρώπη μετά από καριέρα σε Νάπολι και Παρί, μετακομίζοντας στην Κίνα. Δύσκολη απόφαση ν΄ αφήσεις την πόλη του “φωτός” αλλά τα 15 εκ. για κάθε χρόνο συμβολαίου φαίνεται πως έκαναν τη...δουλειά τους και μάλιστα με το παραπάνω. Βέβαια υπάρχει κι ένα ερώτημα που αυτή τη περίοδο ουδείς είναι σε θέση ν' απαντήσει. “Μπορούν αυτές οι μεταγραφές να κάνουν 200 ή 300 εκατομμύρια Κινέζους ν' αγαπήσουν ένα άθλημα που ενδεχομένως να μην το είχαν παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή τους”; Τούτο θα φανεί στην πορεία όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι η απόδοση των συγκεκριμένων επενδύσεων σε επίπεδο Εθνικής ομάδας της Κίνας θα φανεί σε ορίζοντα εικοσαετίας και όχι φυσικά σήμερα ή αύριο. Δε γίνονται έτσι οι δουλειές.
Το θέμα όμως είναι αν στην κουλτούρα του κινεζικού λαού υπάρχει “χώρος” για το ποδόσφαιρο. Άλλο Κίνα, Άλλο Βρετανία κι άλλο φυσικά λατινική Αμερική. Πολλά λοιπόν σχέδια, μεγαλόπνοα ή μη στηρίζουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους στο αν μπορούν να βρουν θέση στο πολιτιστικό υπόβαθρο των χωρών που δραστηριοποιούνται. Αν μη τι άλλο η Κίνα “περπάτησε” κι εν συνεχεία...έτρεξε, σε δρόμους made in Usa σε ότι αφορά το οικονομικό ράλι. Σε καπιταλιστικούς “δρόμους” που πριν από τριάντα χρόνια ήταν απαγορευμένος “καρπός” ακόμα και για την παραμικρή σκέψη. Το ποδόσφαιρο όμως είναι άλλη δουλειά ή καλύτερα για ν΄ ακριβολογούμε είναι άλλη “μπίζνα”. Ναι μεν έχει πολύ χρήμα αλλά δίπλα στο ευρώ χρειάζεται να υπάρχει αγγλικός δυναμισμός, βραζιλιάνικη ντρίπλα, γερμανικό πείσμα, ιταλική άμυνα, γαλλική φινέτσα, αργεντίνικη “αλητεία” και μαρκάρισμα από την Ουρουγουάη. Να υπάρχει ρε φίλε, έρωτας για τη μπάλα.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκαν οι κινεζικές ομάδες (ειδικά) τον τελευταίο μήνα είναι ενδεικτικός της σκέψης των επιχειρηματικών ομίλων που της στηρίζουν. Συμβόλαια που ξεπερνούν τα 12 και 15 εκ. ευρώ για να δελεαστεί ένας παίκτης της αξίας του Τζάκσον Μαρτίνες ή του Εζεκιήλ Λαβέτσι. Το χρήμα ρέει άφθονο σε μια προσπάθεια των Κινέζων να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του 70. Θυμηθείτε τα λεφτά που δόθηκαν για να παίξει ο Πελέ στον Κόσμο της Νέας Υόρκης και ο μεγάλος Βραζιλιάνος δεν ήταν ο μοναδικός. Μέλος της ίδιας ομάδας υπήρξε και ο Μπεκενμπάουερ ενώ ο Γιόχαν Κρόιφ αγωνίστηκε σε δύο άλλες ομάδες των ΗΠΑ μετά την τεράστια καριέρα σε Άγιαξ και Μπαρτσελόνα.
Οι Κινέζοι λοιπόν δείχνουν με τις κινήσεις τους πως έχουν ξεκάθαρη στόχευση σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο και αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργία μιας διαφορετικής αντίληψης στον αχανή χώρα, περί του “βασιλιά” των σπορ. Η αλήθεια είναι πως το ποδόσφαιρο δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη θέση στην “ιεράρχηση” των sports στη συγκεκριμένη χώρα. Μια χώρα με μακρά παράδοση σε πολλούς τομείς κι έναν πολιτισμό που αν μη τι άλλο αποτελεί σημείο αναφοράς όπως βέβαια και ο δικός μας. Πολλά κινέζικα επιχειρηματικά funds διέκριναν (εδώ και πολύ καιρό) τις προοπτικές οικονομικού κέρδους από επενδύσεις σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Έκαναν τις κινήσεις τους, απέκτησαν “πακέτα” μετοχών και με μεγάλο τους “όπλο” την αγορά του 1,5 δισ. ανθρώπων, μπόρεσαν να κάνουν τον Αρσέν Βενγκέρ να πει πριν από λίγα χρόνια, παραμονή του αγώνα Άρσεναλ – Ολυμπιακός 2-1 τον Σεπτέμβρη του 2011. “Και στις εννιά το πρωί να μας πουν να παίξουμε να είστε σίγουροι ότι θα το κάνουμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια να πούμε όχι, οι συμφωνίες αυτές είναι εκπληκτικές για τη λίγκα και όλες τις ομάδες. Αν για τους Κινέζους είναι βολικό να παίξουμε στις εννιά το πρωί αυτό θα κάνουμε”.
Τελευταία μεταγραφή που έκανε πάταγο είναι αυτή του Λαβέτσι, με τον Αργεντινό ν' αφήνει την Ευρώπη μετά από καριέρα σε Νάπολι και Παρί, μετακομίζοντας στην Κίνα. Δύσκολη απόφαση ν΄ αφήσεις την πόλη του “φωτός” αλλά τα 15 εκ. για κάθε χρόνο συμβολαίου φαίνεται πως έκαναν τη...δουλειά τους και μάλιστα με το παραπάνω. Βέβαια υπάρχει κι ένα ερώτημα που αυτή τη περίοδο ουδείς είναι σε θέση ν' απαντήσει. “Μπορούν αυτές οι μεταγραφές να κάνουν 200 ή 300 εκατομμύρια Κινέζους ν' αγαπήσουν ένα άθλημα που ενδεχομένως να μην το είχαν παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή τους”; Τούτο θα φανεί στην πορεία όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι η απόδοση των συγκεκριμένων επενδύσεων σε επίπεδο Εθνικής ομάδας της Κίνας θα φανεί σε ορίζοντα εικοσαετίας και όχι φυσικά σήμερα ή αύριο. Δε γίνονται έτσι οι δουλειές.
Το θέμα όμως είναι αν στην κουλτούρα του κινεζικού λαού υπάρχει “χώρος” για το ποδόσφαιρο. Άλλο Κίνα, Άλλο Βρετανία κι άλλο φυσικά λατινική Αμερική. Πολλά λοιπόν σχέδια, μεγαλόπνοα ή μη στηρίζουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους στο αν μπορούν να βρουν θέση στο πολιτιστικό υπόβαθρο των χωρών που δραστηριοποιούνται. Αν μη τι άλλο η Κίνα “περπάτησε” κι εν συνεχεία...έτρεξε, σε δρόμους made in Usa σε ότι αφορά το οικονομικό ράλι. Σε καπιταλιστικούς “δρόμους” που πριν από τριάντα χρόνια ήταν απαγορευμένος “καρπός” ακόμα και για την παραμικρή σκέψη. Το ποδόσφαιρο όμως είναι άλλη δουλειά ή καλύτερα για ν΄ ακριβολογούμε είναι άλλη “μπίζνα”. Ναι μεν έχει πολύ χρήμα αλλά δίπλα στο ευρώ χρειάζεται να υπάρχει αγγλικός δυναμισμός, βραζιλιάνικη ντρίπλα, γερμανικό πείσμα, ιταλική άμυνα, γαλλική φινέτσα, αργεντίνικη “αλητεία” και μαρκάρισμα από την Ουρουγουάη. Να υπάρχει ρε φίλε, έρωτας για τη μπάλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου