Με την υποσημείωση πως προφανώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, ο Νικόλας Ακτύπης γράφει στο sportfm.gr για το πόσο αναγκαία είναι για τον Παναθηναϊκό η επιστροφή στο ρεαλισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για την οικονομία της συζήτησης ας θέσουμε ως βάση της
κουβέντας πως ο Παναθηναϊκός έχει δίκιο για όλα όσα κατά καιρούς έχει
διαμαρτυρηθεί. Για τα πάντα. Αυτή η υποθετική παραδοχή από την πλευρά
της κοινής γνώμης δεν συνεπάγεται αυτόματα ούτε την ηθική, ούτε –πολύ
περισσότερο- την τυπική και ουσιαστική δικαίωση των πρασίνων. Η
πλειοψηφία εκείνων που ασχολούνται με το χώρο, των οπαδών δηλαδή, ακόμη
κι όταν υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις, εξόφθαλμες παραβάσεις και
αδιάσειστα στοιχεία, προτιμά να κλείνει επιδεικτικά αυτιά και μάτια και
να θεωρεί πως όλα τα παραπάνω είναι απλά κομμάτια που συνθέτουν την
προπαγάνδα του αντιπάλου.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Όλα εντάσσονται σε ατζέντες, μυστικούς και ανίερους σχεδιασμούς ή υπόγειους σκοπούς που εξυπηρετούνται από «διαπλεκόμενους», «πληρωμένους», «ρουφιάνους», «παπαγαλάκια» και «πουλημένους»… Μπορείτε να προσθέσετε οποιονδήποτε χαρακτηρισμό θέλετε χωρίς να μεταβληθεί η ουσία που συμπυκνώνεται στο ότι αυτός ο «πόλεμος» έχει χαρακτηριστικά εκείνου των χαρακωμάτων όπου καμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές δεν μπορεί να κουνηθεί ούτε σπιθαμή από τη θέση της.
Ο Παναθηναϊκός υιοθέτησε την προσέγγιση της ολομέτωπης επίθεσης απέναντι στους «εχθρούς» του. Στην πορεία δημιούργησε και άλλους πλην των παραδοσιακών του, όπως αυτοί προσδιορίστηκαν από την ίδια την ιστορία και το μέγεθος του συλλόγου. Από ορισμένους πιθανότατα αυτή η στάση να χαρακτηριστεί γενναία, ωστόσο εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ανεπιτυχής.
Αυτή η τακτική μοιάζει ακόμη ένα χαμένο, όπως όλα από την αρχή της σεζόν, στοίχημα. Οι «πράσινοι» είδαν την μπίλια να κάθεται προκλητικά ακριβώς απέναντι σε όσα είχαν ποντάρει. Η οικονομική ενίσχυση μέσω της Ευρώπης δεν ήρθε ποτέ, η στήριξη στον Αναστασίου δεν οδήγησε στη δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας, οι επιλογές Φύσσα-Βόκολου δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και -κυρίως- (γιατί μη γελιόμαστε, εκεί είναι όλο το ζουμί) ο Σταύρος Κοντονής αποδεικνύεται πως δεν θα είναι εκείνος που θα φέρει την περίφημη «κάθαρση».
Ο αποκλεισμός από τον Ατρόμητο ήρθε σε μια εποχή που οι «πράσινοι» είχαν παίξει περίπου όλα τα διαθέσιμα χαρτιά τους. Το σύνολο του Τύπου προσέγγισε τη συγκεκριμένη παταγώδη αποτυχία με αποκλειστικά αγωνιστικούς όρους και δεν είχε άδικο. Προφανώς ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια φάση εσωστρέφειας. Μια έννοια που έχει αρνητική κατά βάση ερμηνεία. Ωστόσο, αυτή η επιστροφή στα «του οίκου του» ίσως θα μπορούσε να φανεί ευεργετική, με μια προϋπόθεση: Να μετατραπεί σε ενδοσκόπηση και εσωτερική αναζήτηση. Να αντιληφθεί αυτός ο τεράστιος οργανισμός το μέγεθός του και το πού στέκεται σε σχέση με το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια.
Ίσως αυτό οδηγήσει και σε μια άλλη προσέγγιση που να μην απαιτεί -για παράδειγμα- ανακοινώσεις για το οτιδήποτε και κατασπατάληση όλων των πόρων (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη) του συλλόγου.
Μια φράση που αποδίδεται στον Καρλ Σάγκαν λέει «extraordinary claims require extraordinary evidence» και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού αφορά και το αγωνιστικό μέρος (με δηλώσεις του στυλ πάμε για πρωτάθλημα), αλλά και το παρασκήνιο (βλέπε εγκληματική οργάνωση). Και στις δύο περιπτώσεις το αβίαστο συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως το «τριφύλλι» χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια επιστροφή στο ρεαλισμό. Μια προσέγγιση που ενδεχομένως θα απαιτήσει θυσίες που δεν θα ‘πρεπε κανείς να προεξοφλήσει ως εκπτώσεις από τις θέσεις του.
Δηλαδή, δεν σημαίνει πως σταματάω να καταγγέλλω ή να φωνάζω όταν θεωρώ πως αδικούμαι, αλλά προσέχω ώστε να μην κλείσει και τελείως ο λαιμός μου ώστε να έχω φωνή διαθέσιμη για εκείνες τις περιπτώσεις που θα μου χρειαστεί πραγματικά και πέρα αμφισβήτησης. Ο ρεαλισμός προκαλεί και παράπλευρες απώλειες. Είναι όμως μια μορφή έντιμου συμβιβασμού και όχι πλήρους συνθηκολόγησης, που μακροπρόθεσμα μάλλον θα αποβεί υπέρ της ομάδας. Κάτι σαν την παραχώρηση του Καρέλη, δηλαδή. Ο καθένας θα προτιμούσε να παραμείνει στο ρόστερ το πιο εξελίξιμο περιουσιακό στοιχείο του, όλοι όμως συμφώνησαν πως η πώλησή του έπρεπε να γίνει θεμέλιο για να στηθεί το οικοδόμημα της επόμενης μέρας.
Το κείμενο κλείνει με ένα τρυκ γυμνασιακής έκθεσης που οι καθηγητές δημοσιογραφίας απεχθάνονται, αλλά μάλλον ταιριάζει. Στην Τέχνη του Πολέμου ο Σουν Τζου, μάστορας της στρατηγικής πέρα από κάθε αμφιβολία, λέει: «Αν εμπλακείς σε πραγματική μάχη και η νίκη αργεί να έρθει, τα όπλα των ανδρών θα χάσουν την κόψη τους και ορμή τους θα σιγάσει». Εμένα κάτι μου θυμίζει αυτό. Εσάς;
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Όλα εντάσσονται σε ατζέντες, μυστικούς και ανίερους σχεδιασμούς ή υπόγειους σκοπούς που εξυπηρετούνται από «διαπλεκόμενους», «πληρωμένους», «ρουφιάνους», «παπαγαλάκια» και «πουλημένους»… Μπορείτε να προσθέσετε οποιονδήποτε χαρακτηρισμό θέλετε χωρίς να μεταβληθεί η ουσία που συμπυκνώνεται στο ότι αυτός ο «πόλεμος» έχει χαρακτηριστικά εκείνου των χαρακωμάτων όπου καμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές δεν μπορεί να κουνηθεί ούτε σπιθαμή από τη θέση της.
Ο Παναθηναϊκός υιοθέτησε την προσέγγιση της ολομέτωπης επίθεσης απέναντι στους «εχθρούς» του. Στην πορεία δημιούργησε και άλλους πλην των παραδοσιακών του, όπως αυτοί προσδιορίστηκαν από την ίδια την ιστορία και το μέγεθος του συλλόγου. Από ορισμένους πιθανότατα αυτή η στάση να χαρακτηριστεί γενναία, ωστόσο εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ανεπιτυχής.
Αυτή η τακτική μοιάζει ακόμη ένα χαμένο, όπως όλα από την αρχή της σεζόν, στοίχημα. Οι «πράσινοι» είδαν την μπίλια να κάθεται προκλητικά ακριβώς απέναντι σε όσα είχαν ποντάρει. Η οικονομική ενίσχυση μέσω της Ευρώπης δεν ήρθε ποτέ, η στήριξη στον Αναστασίου δεν οδήγησε στη δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας, οι επιλογές Φύσσα-Βόκολου δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και -κυρίως- (γιατί μη γελιόμαστε, εκεί είναι όλο το ζουμί) ο Σταύρος Κοντονής αποδεικνύεται πως δεν θα είναι εκείνος που θα φέρει την περίφημη «κάθαρση».
Ο αποκλεισμός από τον Ατρόμητο ήρθε σε μια εποχή που οι «πράσινοι» είχαν παίξει περίπου όλα τα διαθέσιμα χαρτιά τους. Το σύνολο του Τύπου προσέγγισε τη συγκεκριμένη παταγώδη αποτυχία με αποκλειστικά αγωνιστικούς όρους και δεν είχε άδικο. Προφανώς ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια φάση εσωστρέφειας. Μια έννοια που έχει αρνητική κατά βάση ερμηνεία. Ωστόσο, αυτή η επιστροφή στα «του οίκου του» ίσως θα μπορούσε να φανεί ευεργετική, με μια προϋπόθεση: Να μετατραπεί σε ενδοσκόπηση και εσωτερική αναζήτηση. Να αντιληφθεί αυτός ο τεράστιος οργανισμός το μέγεθός του και το πού στέκεται σε σχέση με το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια.
Ίσως αυτό οδηγήσει και σε μια άλλη προσέγγιση που να μην απαιτεί -για παράδειγμα- ανακοινώσεις για το οτιδήποτε και κατασπατάληση όλων των πόρων (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη) του συλλόγου.
Μια φράση που αποδίδεται στον Καρλ Σάγκαν λέει «extraordinary claims require extraordinary evidence» και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού αφορά και το αγωνιστικό μέρος (με δηλώσεις του στυλ πάμε για πρωτάθλημα), αλλά και το παρασκήνιο (βλέπε εγκληματική οργάνωση). Και στις δύο περιπτώσεις το αβίαστο συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως το «τριφύλλι» χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια επιστροφή στο ρεαλισμό. Μια προσέγγιση που ενδεχομένως θα απαιτήσει θυσίες που δεν θα ‘πρεπε κανείς να προεξοφλήσει ως εκπτώσεις από τις θέσεις του.
Δηλαδή, δεν σημαίνει πως σταματάω να καταγγέλλω ή να φωνάζω όταν θεωρώ πως αδικούμαι, αλλά προσέχω ώστε να μην κλείσει και τελείως ο λαιμός μου ώστε να έχω φωνή διαθέσιμη για εκείνες τις περιπτώσεις που θα μου χρειαστεί πραγματικά και πέρα αμφισβήτησης. Ο ρεαλισμός προκαλεί και παράπλευρες απώλειες. Είναι όμως μια μορφή έντιμου συμβιβασμού και όχι πλήρους συνθηκολόγησης, που μακροπρόθεσμα μάλλον θα αποβεί υπέρ της ομάδας. Κάτι σαν την παραχώρηση του Καρέλη, δηλαδή. Ο καθένας θα προτιμούσε να παραμείνει στο ρόστερ το πιο εξελίξιμο περιουσιακό στοιχείο του, όλοι όμως συμφώνησαν πως η πώλησή του έπρεπε να γίνει θεμέλιο για να στηθεί το οικοδόμημα της επόμενης μέρας.
Το κείμενο κλείνει με ένα τρυκ γυμνασιακής έκθεσης που οι καθηγητές δημοσιογραφίας απεχθάνονται, αλλά μάλλον ταιριάζει. Στην Τέχνη του Πολέμου ο Σουν Τζου, μάστορας της στρατηγικής πέρα από κάθε αμφιβολία, λέει: «Αν εμπλακείς σε πραγματική μάχη και η νίκη αργεί να έρθει, τα όπλα των ανδρών θα χάσουν την κόψη τους και ορμή τους θα σιγάσει». Εμένα κάτι μου θυμίζει αυτό. Εσάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου