23 χρόνια μετά...

H εθνική ομάδα ποδοσφαίρου -πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004- δίνει τη ''μάχη'' της στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής. Πριν από 23 χρόνια όμως, η επίσημη αγαπημένη άνοιξε το δρόμο των επιτυχιών και άλλαξε το ρου της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού. 14 Ιουνίου 1987, η εθνική μπάσκετ στην κορυφή της Ευρώπης Final countdown

Αρκεί μία στιγμή για την αναγέννηση ενός αθλήματος. Αρκεί ένα χρυσό μετάλλιο για να ενώσει όλους τους Έλληνες, να τους κάνει να αγαπήσουν το μπάσκετ και να δώσει ώθηση στο άθλημα για να ζήσει μεγάλες στιγμές. Λίγο πριν το ένδοξο Ιούνη του 1987, λίγο πριν το καλοκαίρι που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τίποτα δεν προμήνυε αυτόν τον μέγιστο για την εποχή θρίαμβο. Σίγουρα το γεγονός ότι φιλοξενούσαμε το 25ο Ευρωμπάσκετ ήταν ένα αβαντάζ για να μας γνωρίσει η Ευρώπη, για να δείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε.

Το δύσκολο έργο αυτή την φορά είχε πέσει στα χέρια του Κώστα Πολίτη, που είχε την τεχνική ηγεσία της "επίσημης αγαπημένης". Την ελληνική αποστολή στην διοργάνωση αποτελούσαν οι: Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Νίκος Σταυρόπουλος, Μέμος Ιωάννου, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Φασούλας, Αργύρης Καμπούρης, Παναγιώτης Καρατζάς.

Στην πρεμιέρα των υποχρεώσεων μας, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά εύκολα, καθώς με ηγέτη τον Νίκο Γκάλη να πετυχαίνει 44 πόντους, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ρουμανίας, επικρατώντας χαλαρά με 109-77. Επόμενο ραντεβού, σίγουρα δύσκολο, εδώ που η Εθνική μας χρειάστηκε να κάνει την πρώτη υπέρβαση της. Μετά από ένα πλήρως αμφίρροπο ματς, οι διεθνείς μας καταφέρνουν να πάρουν την νίκη με αντίπαλο την μεγάλη Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς με σκορ 84-78. Όμως όταν έχεις Γκάλη στην ...μηχανή σου, τι πραγματικά μπορείς να φοβηθείς. Εύκολη η απάντηση: ΤΙΠΟΤΑ! Με τον "Nick The Greek" απλά σταμάτησε και πάλι στους 44 πόντους, δείχνοντας αποφασισμένος να οδηγήσει την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλοπάτι. Όμως ακόμη ήταν πολύ νωρίς...

Το επόμενο παιχνίδι ήρθε να μας προσγειώσει ανώμαλα, επαναφέροντας μας στην γη... Ο αγώνας με την Ισπανία δεν εξελίχθηκε όπως θα επιθυμούσαμε, οι Ίβηρες μας "πάτησαν" με 106-89, κάτι που δυσκόλεψε τα πράγματα. Πρώτο ...βιολί και πάλι για την ελληνική ομάδα ήταν ο "μάγος", Νίκος Γκάλης που τέλειωσε το ματς με 35 πόντους. Και τώρα είχε έρθει η ώρα για την δεύτερη υπέρβαση που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά του Κώστα Πολίτη. Απέναντι στο θηρίο της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ήταν φυσικό τίποτα δεν έμοιαζε εύκολο. Η Εθνική πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση, όμως τα τραγικά λάθη της διαιτησίας μας στερούν μία πολύ μεγάλη νίκη. Το ...σπρώξιμο της "αρκούδας", με τους άρχοντες του αγώνα να πετάνε εκτός παρκέ τους Χριστοδούλου και Γιαννάκη με πέντε φάουλ, γέμισε τους διεθνείς μας πείσμα, καθώς πλέον δεν έπρεπε να "πολεμήσουν" μόνο σε αγωνιστικά πλαίσια, αλλά και τα φαλτσοσφυρίγματα. Εν τέλει γνωρίσαμε την ήττα με 69-66.

Στον αγώνα με τους Γάλλους θέλαμε μόνο την νίκη, για να πάρουμε την πρόκριση στον επόμενο γύρο. Μπροστάρης και πάλι ο "μάγος" που τέλειωσε το παιχνίδι έχοντας πετύχει 36 πόντους, και η Ελλάδα επικρατεί με 82-69, παίρνοντας ιστορική πρόκριση στην οχτάδα. Ομως είχαμε περάσει ως τέταρτοι, κι αυτό είχε άμεση συνέπεια να βρούμε μπροστά μας την πρώτη του έτερου ομίλου, Ιταλία. Με τον Γκάλη να πετυχαίνει 38 πόντους και τον αρχηγό Παναγιώτη Γιαννάκη να προσθέτει 22 πόντους η ομάδα μας κλείνει το πρώτο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία της, καθώς παίρνει το "εισιτήριο" για τα ημιτελικά, καθώς επιβλήθηκε με 90-78. Εκεί θα βρει το μεγαθήριο που λέγεται Γιουγκοσλαβία, όμως πλέον σε έναν πολύ διαφορετικό αγώνα που θα κρίνει μία θέση στον μεγάλο τελικό.

Απέναντι στην "μεγάλη των πλάβι σχολή" οι διεθνείς μας στάθηκαν στο ύψος τους. Με τους Γκάλη και Χριστοδούλου να οδηγούν τους υπόλοιπους, έχοντας πετύχει από 30 και 18 πόντους αντίστοιχα, η Ελλάδα νικάει με 81-77. Το τελευταίο ...κομμάτι του θριάμβου γράφτηκε στις 14 Ιουνίου 1987 στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σε έναν συγκλονιστικό, απίστευτο και δραματικό τελικό οι "ψυχάρες" της ελληνικής ομάδας απέδειξαν πόσο πολύ ήθελαν αυτό το τρόπαιο. Το ματς κρίθηκε στο νήμα, με τον τίμιο γίγαντα Αργύρη Καμπούρη, να κρατάει στο τέλος της παράτασης μία ολόκληρη στα χέρια του από την γραμμή των βολών. Όμως ο σέντερ μας στάθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο ύψος των περιστάσεων, έδωσε τα διαπιστευτήρια του στον τομέα της ψυχραιμίας, και με τις δύο εύστοχες βολές του, διαμόρφωσε το τελικό 103-101, που στάθηκε ικανό να ανεβάσει την χώρα μας στο ψηλότερο σκαλοπάτι της Ευρώπης. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ο Νίκος Γκάλης.

Για την ιστορία τι έκαναν οι παίκτες μας στον μεγάλο τελικό: Γκάλης 40, Γιαννάκης 10, Καμπούρης 10, Ρωμανίδης 3, Ανδρίτσος 10, Φασούλας 12, Ιωάννου 8, Χριστοδούλου 10, Φιλίππου. Μετά το τέλος του μεγάλου αγώνα όλη η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα απέραντο γαλανόλευκο "χαλί". Παντού σε κάθε γωνία τα πανηγύρια ήταν έντονα. Όλη η Ελλάδα ξενύχτησε, τραγούδησε, γέλασε, έκλαψε, γέμισε συγκίνηση και υπερηφάνεια. Ποτέ ξανά μία εκδήλωση σε οποιονδήποτε τομέα δεν είχε τόση ακροαματικότητα. Από εμάς ένα τεράστιο ευχαριστώ...