Η άποψη αυτή δεν έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό κυρίως από την ποδοσφαιρική πιάτσα, μάλιστα ακολούθησαν οι... εχθροπραξίες ανάμεσα στους μεν και στους δε τόσο στο Ευρωμπάσκετ του '95 (με την περιβόητη δήλωση του Φασούλα για “τους θεατές που έτρωγαν πατατάκια αντί να ενισχύουν την εθνική στο ματς με τη Γιουγκοσλαβία” και την αλά Τζον Μέιτζορ προκλητική ατάκα “ή βουλώστε το ή ρίξτε με”) και στο Μουντομπάσκετ του '98, όταν εκών άκων μπλέχτηκε κι η αφεντιά μου σε ένα καυγά με τον Γαβαθιώτη! Μετάνιωσα για πολλούς λόγους, αλλά δεν είναι αυτό πλέον το ζήτημα...
Διάβαζα, που λέτε τις δηλώσεις του Βαγγέλη Αλεξανδρή το Σάββατο στον Άγιο Θωμά και του Ντούσαν Ιβκοβιτς χθες στο Νέο Φάληρο και αφού ομολογήσω ότι συμφωνώ, επαυξάνω και υπερθεματίζω τα ρηθέντα υπό των δύο προπονητών, απλώς σκέπτομαι πολύ σοβαρά και εκείνο που είπε ο νεόκοπος τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στις 20 Ιανουαρίου του 1961, αμέσως μετά την ορκωμοσία του ενώπιον του αρχιδικαστή (και φανατικού φιλάθλου και αναγνώστη των αθλητικών σελίδων των εφημερίδων) Ερλ Γουόρεν. Πρόκειται για τον λόγο που έμεινε στην Ιστορία ως το “Αsk Not” που σε πλήρη ανάπτυξη έχει ως εξής :“Αsk not what your country can do for you-ask what you can do for your country”...
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι “μη ρωτάτε τι κάνει η πατρίδα σας για εσάς, αλλά να ρωτάτε τι κάνετε εσείς για την πατρίδα σας” και με την ίδια έννοια όλοι εμείς που ασχολούμαστε καθ οιονδήποτε τρόπο με το μπάσκετ, οφείλουμε να ρωτάμε από καιρού εις καιρόν τι κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι για το άθλημα μας! Τι κάνουμε και κυρίως τι δεν κάνουμε, διότι η δεύτερη κατηγορία είναι ωκεανός μπροστά στην πρώτη, που μοιάζει με ένα ποταμάκι που κι αυτό στέρεψε από νερό!
Ναι, να ρωτήσουμε τι κάνει πλέον η Ελλάδα για το μπάσκετ και να αναρωτηθούμε μήπως το 'χει παρατήσει στο έλεος του θεού ή άλλον του διαβόλου! Να μπούμε και στη λογική (των “Μοιραίων”) του Βάρναλη που συλλογάται μήπως “φταίει το κακό το ριζικό μας ή ο θεός που μας μισεί,” αν και απ΄ ό,τι καταλαβαίνω από τα... συμφραζόμενα και από τη μόνιμη επωδό του Βασιλακόπουλου, βασικά μας μισούν ο ΟΠΑΠ και τα τηλεοπτικά κανάλια που γράφουν το μπάσκετ στα παλιά τους τα παπούτσια, που μάλιστα έχουν σχάρες!
Σαφές το υπονοούμενο, έτσι;
Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζουμε, που έλεγε και ο Πιραντέλο, διότι εκτός από το να κοιτάμε τι δεν κάνουν ο ΟΠΑΠ, η ΕΡΤ, η ΕΡΑ Σπορ και οι λοιποί φορείς της πατρίδας μας για το μπάσκετ, ας αναλογιστούμε τι δεν κάνουμε εμείς για το καημένο το άθλημα και τότε η συζήτηση μπορεί πράγματι να αποβεί δημιουργική. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να βαρυγκωμάμε σαν τις χήρες στο κρεβάτι και να βλέπουμε φαντάσματα...
Ιδού λοιπόν, μερικά πράγματα που δεν κάναμε εμείς ως μπασκετική οικογένεια για το άθλημα για το οποίο είτε νοιαζόμαστε πραγματικά (και γι' αυτό πονάμε κι υποφέρουμε), είτε κοπτόμεθα πως ενδιαφερόμαστε...
• Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν καταφέραμε να βρούμε μια πλατφόρμα εξασφάλισης ομαλών συνθηκών στη διεξαγωγή του τελικού του Κυπέλλου,που άγεται και φέρεται από τις ορέξεις των κάφρων, οι οποίοι δεν ξέρω αν αποτελούν μειοψηφία, αλλά φέρονται και διαφεντεύουν το άθλημα ως πλειοψηφία.
• Με τα πολλά - υπό την πίεση της ποδοσφαιρικής επικαιρότητας και από τα απόνερα που άφησε ο χείμαρρος του ντέρμπι των αιωνίων- εδεήσαμε να αποκλείσουμε τους κάφρους και να βάλουμε στην εξέδρα μαθητές του δημοτικού (συνοδευόμενους από τους δασκάλους ή τους κηδεμόνες τους) με μια λογική που μου φαίνεται τόσο ασυνάρτητη, όσο περιγράφεται από την έκφραση “λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι”!
• Τους ακατονόμαστους τους βάλαμε σε καραντίνα, αλλά διέλαθε της προσοχής μας κάτι άλλο: ο τελικός διεξάγεται σήμερα της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς, που ο (πιεσμένος κιόλας από την κρίση) κόσμος θέλει να ξεσκάσει, χώρια που την ίδια μέρα και ώρα υπάρχει πλήρες αγωνιστικό πρόγραμμα στο ποδόσφαιρο (μεταξύ αυτών τα ματς Λάρισα-Παναθηναϊκός, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, Ατρόμητος-Πανιώνιος στη Super League), ενώ την επόμενη μέρα δεν βγαίνουν οι εφημερίδες και απ' αυτή την άποψη ο τελικός θα περάσει στο ντούκου!
• Όντως η αθλητική επικαιρότητα καταδυναστεύεται από μια ποδοσφαιρική δικτατορία, που ωστόσο είναι φυσιολογική, υπό την έννοια ότι το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ, συγκινεί περισσότερο τις μάζες και διακινεί περισσότερα λεφτά, με όχημα και την παρελκυστική λογική του Στοιχήματος. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του '90, όταν το μπάσκετ βρέθηκε πάνω από το ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα ήταν παρά φύσιν και δυστυχώς δεν θα μπορούσε να παγιωθεί και να ισχύει επ' άπειρον. Το ποδόσφαιρο απογειώθηκε με τη μετεξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε Champions League, οι ομάδες μετατράπηκαν σε ανώνυμες εταιρίες και ο τζίρος εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα για το μπάσκετ επίπεδα, αν και εδώ τίθεται ένα οξύμωρο σχήμα: τα μπάτζετ των μπασκετικών ομάδων του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού είναι μεγαλύτερα ή ίδια με αυτά των ποδοσφαιρικών, αλλά τα έσοδα τους έχουν χαώδη διαφορά. Ένα απτό παράδειγμα: Μια νίκη στο Champions League κοστολογείται με 800.000 ευρώ, ενώ η αντίστοιχη ταρίφα στην Ευρωλίγκα είναι (κρατηθείτε) επτά χιλιάρικα! Αμ το άλλο; Μια ομάδα που κατακτά το τρόπαιο της Ευρωλίγκας θα αποκομίσει στην καλύτερη περίπτωση (από τηλεοπτικά δικαιώματα συν το μπόνους του Φάιναλ Φορ) περίπου 1.600.000 ευρώ, ενώ το αντίστοιχο νούμερο για την Μπαρτσελόνα ή την Ιντερ πλησιάζει, ή μπορεί να ξεπεράσει κιόλας τα 50 “χαρτιά” (εκατομμύρια ευρώ), που λένε και οι Ισπανοί!
• Αναφέρομαι επίτηδες στην ισπανική ορολογία για να φέρω την κουβέντα σε αυτό που είπε χθες ο Ντούντα, ότι δηλαδή (με αφορμή τη συμπεριφορά των φιλάθλων της Βαλένθια μετά την ήττα της ομάδας τους από τον Ολυμπιακό) ¨η ελληνική κουλτούρα δεν είναι πίσω από την ισπανική”. Μας κολακεύει αυτό που πρεσβεύει ο Ιβκοβιτς αλλά φοβάμαι ότι τεκμηριώνεται μονάχα από την Ακρόπολη, τα έπη του Ομήρου και τις τραγωδίες του Σοφοκλή, διότι η σύγχρονη κουλτούρα (ειδικώς) της Ισπανίας μάλλον πάτησε το γκάζι και μας άφησε τη σκόνη της.
• Το δυστύχημα είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο (με τα επεισόδια σε καθημερινή βάση, με τον πόλεμο των αιωνίων, με την ανοικτή υπόθεση των διαβαθισμένων στημένων αγώνων, με τον υπόκοσμο του και με όλα τα σέα του και τα μέα του) τρώει σχεδόν ολόκληρη την πίτα κι αφήνει στα υπόλοιπα αθλήματα, συμπεριλαμβανομένου και του μπάσκετ, τα ξεροκόμματα και τα ψίχουλα του, αλλά εδώ τίθεται το ίδιο ερώτημα, το οποίο διατύπωνε κάποτε στην Βουλή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης...
Τι εκάματε εσείς κύριοι;
Τι εκάμαμε, στ' αλήθεια; Πόσες από τις 14 ομάδες της Α1 είναι καθ' όλα νόμιμες ώστε να (έχουν πάρει δικαιωματικά την έγκριση από την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού και να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα; Σε πόσες από αυτές έχουν σημειωθεί εφέτος στάσεις εργασίας εξαιτίας των στάσεων πληρωμών; Πόσοι παίκτες την κοπάνησαν με το φως του ηλίου η μέσα στα άγρια μεσάνυχτα επειδή δεν πληρώνονταν και πόσο αλλοιώνεται καθημερινά το εθνικό πρωτάθλημα; Τι σχέδιο εκπονήθηκε και υλοποιήθηκε για την αντιμετώπιση της βίας και για την προσέλκυση του κόσμου; Ποιο όραμα και ποιώ συγκεκριμένο πρόγραμμα διαθέτουν οι μπασκετάνθρωποι για τους οποίους κάποτε καυχιόμασταν (και δικαίως) ότι ήταν πολύ μπροστά σε ιδέες και επίπεδο από τους αντίστοιχους παράγοντες (μετά ή άνευ εισαγωγικών) του ποδοσφαίρου;
Και ως εκ τούτου ποια πίεση μπορούν να ασκήσουν και ποια πειθώ μπορούν να έχουν απέναντι στην κάθε συντεταγμένη Πολιτεία, στον κάθε ΟΠΑΠ, στο κάθε κανάλι, στον κάθε δυνητικό χορηγό, για να αξιοποιήσει τη (σαφώς διολισθαίνουσα) εμπορική αξία του προϊόντος;
Ωρες ώρες όλα αυτά ακούγονται σαν κινέζικα, μόνο που πολύ φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε σε μια πιο δυσάρεστη παραδοχή: It's all Greek to us!
Τι έχουμε κάμει όλοι μας, το εννοώ και δεν εξαιρώ κανέναν για να μη φτάσουν προχθές ο Αλεξανδρής και χθες ο Ιβκοβιτς (και κάθε μέρα κάποιος που αισθάνεται ριγμένος) να βάζει μια τέτοια κουβέντα πάνω στο τραπέζι; Είναι άραγε η λύση το ερωτηματολόγιο που αποστέλλει αυτές τις μέρες ο ΕΣΑΚΕ προς τις ομάδες της Α1 ζητώντας να εκφράσουν την άποψη τους για τα προβλήματα του μπάσκετ και (να μη μείνουν στον επισήμανση, αλλά) να προτείνουν κιόλας λύσεις; Η μήπως είναι λύση η Μεσογειακή Λίγκα την οποία ευαγγελίζεται ο Βασιλακόπουλος, με την προσδοκία (που πάντως τίθεται υπό αίρεση και σοβαρή αμφισβήτηση) να ανακτήσει το πρωτάθλημα την ανταγωνιστικότητα του, επειδή, τάχα, θα φύγουν οι 3-4 κορυφαίες ομάδες και θα επιστρέφουν μόνο για τα πλέι οφς; Και -αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής-ποιο κανάλι θα 'χει λεφτά για πέταμα, ώστε να πληρώσει τηλεοπτικά δικαιώματα για να μεταδίδει τον Ικαρό με τον Ηρακλή και τον Κολοσσό με την ΑΕΚ;
Τι θέλω να πω μ' όλα αυτά που ακούγονται θλιβερά και απαισιόδοξα, αλλά μας καθιστούν όλους συνενόχους και εντέλει υποκύπτω στον πειρασμό να το γράψω ότι έχει δίκιο ο Πάγκαλος, διότι όλα αυτά τα εγκληματικά λάθη, ΜΑΖΙ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ!
• ΥΓ-1: Μαζί τα κάναμε, μαζί τα λουζόμαστε,ε, γαμώ το κέρατο μου επιτέλους, ας φροντίσουμε τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, μαζί να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματα, χωρίς ο ένας να προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου!
• ΥΓ-2: Επιμένω ότι οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι έχουν μια ιστορική ευθύνη την οποία οφείλουν να αναλάβουν έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή: εφόσον όλοι τους επικαλούνται, τους υπολογίζουν και φοβούνται μήπως τους χάσουν, ας βγουν μπροστά σε μια σταυροφορία για το μπάσκετ, αλλιώς το κρίμα στο λαιμό τους και στις επενδύσεις τους.
• ΥΓ-3: Είναι όντως πολύ ενοχλητική και αθόλου τιμητική για το μπάσκετ η επιχείριση δαιμονοποίησης των πάντων, με το σκεπτικό ότι απεργάζονται σχέδιο εξαθλίωσης και εξαφάνισης του μπάσκετ από τον ελληνικό αθλητικό χάρτη. Έχουμε εχθρούς, που δεν γουστάρουν να βλέπουν το μπάσκετ να προοδεύει, αλλά νισάφι πια με τα φαντάσματα και τα διάφορα κόμπλεξ που (δεν είχαμε εν μέσω και της αλαζονείας που γέννησε η εξουσία, αλλά) τα αποκτήσαμε μαζεμένα...
• ΥΓ-3: Κατόπιν όλων αυτών και με την ευχή να παύσει επιτέλους η δαιμονοποίηση των πάντων, που απεργάζονται και φτάνω στο σημείο ν' αναρωτηθώ μήπως πρέπει να επανασυσταθεί εκείνη η παλιά μασονία και να ξαναλειτουργήσει η στοά
Πηγη:gazzeta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου