Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Όταν δεν είναι ο ΑΡΗΣ που μάθαμε από μωρά παιδιά...
Φτάσαμε, λοιπόν, Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011 να ανακοινώσουμε ότι για εμάς το μπάσκετ του ΑΡΗ τελείωσε. Να πάρουμε, δηλαδή, μια απόφαση συνώνυμη μαχαιριάς στην καρδιά μας και ξεριζώματος της ψυχής μας, ακριβώς επειδή αυτή είναι η μόνη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε τούτη τη στιγμή στον Σύλλογο που αγαπάμε.
Αναλογιζόμενοι την αξιοπρέπεια του ΑΡΗ και κατόπιν και τη δική μας σαν οπαδών, δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ούτε 0,1% με τον Σούμποτιτς, αυτόν που τρύπησε την ομάδα το 1997 και χάνοντας από τον πεσμένο και αδιάφορο Πειραϊκό, μαζί χάσαμε και την 3η θέση της κανονικής περιόδου και, ταυτόχρονα, τη μεγαλύτερη ελπίδα διάκρισης εκείνη τη χρονική στιγμή, μιας και ο Αυτοκράτορας θα επέστρεφε στη θέση του, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης.
Λίγους μήνες μετά από το τρύπημα που προσέφερε απλόχερα, ο Σούμποτιτς ανέλαβε (επίσημα) προπονητής του βάζελου (ο οποίος και θα ευνοούταν από εκείνη τη δική μας ήττα και απώλεια της 3ης θέσης), τη στιγμή που με λεφτά του ΑΡΗ είχε ταξιδέψει στην Αμερική για να βρει ξένους για τη νέα σεζόν, ενώ τελικά αυτός προσπαθούσε να πείσει τον κουμπάρο του, Βράνκοβιτς, να γυρίσει στον παο.
Σαν Σύνδεσμος έχουμε μάθει να χαράζουμε πολύ λίγες γραμμές, οι οποίες και διαχωρίζουν κάποια πράγματα και οι οποίες, όμως, είναι πάντοτε απαράβατες. Μια από αυτές τις ελάχιστες γραμμές, είναι ότι δεν θα δεχθούμε ποτέ στον ΑΡΗ, ακόμα και αν ο ήλιος αρχίσει να ανατέλλει από τα δύση, ανθρώπους που τον έχουν τρυπήσει.
Στην πάροδο του χρόνου, έχουμε ανεχθεί και καταπιεί πολλά για το καλό αυτού του Συλλόγου. Στα 23 χρόνια ύπαρξής μας, μάθαμε να βάζουμε πάνω από όλους και όλα, τον ίδιο τον ΑΡΗ. Επειδή, λοιπόν, πάνω από όλα είναι αυτός, δεν υπάρχει ΑΡΗΣ με τρύπιους ανθρώπους στο ενεργητικό του.
Δεν υπάρχει πλέον για εμάς ΑΡΗΣ στο μπάσκετ. Δεν μας αντιπροσωπεύει αυτός ο ΑΡΗΣ, δεν είναι ΑΡΗΣ. Γιατί τον ΑΡΗ τον μάθαμε περήφανο και έτσι τον μεταφέρουμε στις επόμενες γενιές και αυτές στις επόμενες, στον αιώνα τον άπαντα.
Τρύπιοι δεν ήμασταν ποτέ, ούτε τρύπιο φανταζόμαστε τον ΑΡΗ. Γι’ αυτό και πήραμε την απόφαση της ολοκληρωτικής αποχής από ό,τι αφορά το μπασκετικό τμήμα, γιατί όταν παύει να σε εκφράζει κάτι, δεν μπορείς και να το υποστηρίζεις.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να απέχουμε από κάτι που σώσαμε εμείς οι ίδιοι. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε εμείς την πόρτα και να φύγουμε, από κάτι για το οποίο δώσαμε την ψυχή μας, κάτι για το οποίο διακινδυνεύσαμε την ύπαρξη του SUPER 3 και, μαζί, την προσωπική μας υπόσταση.
Δεν ασχολούμαστε πλέον με το μπάσκετ του ΑΡΗ, δεν αναφερόμαστε σε αυτό, δεν υπάρχει για εμάς, γιατί δεν είναι ΑΡΗΣ. Και όταν δεν είναι ΑΡΗΣ, δεν μπορούμε και να το ακολουθήσουμε.
Ανεχθήκαμε πολλά τερτίπια, πολλές ίντριγκες, πολλά πισώπλατα μαχαιρώματα. Και φτάνοντας στο σήμερα, ο Αυτοκράτορας να είναι όχι απλά γυμνός και να διοικείται από μανατζαραίους και δημοσιογραφαίους, αλλά να μην είναι ο ΑΡΗΣ που ονειρευτήκαμε, παθιαστήκαμε, αγαπήσαμε, παλέψαμε, γελάσαμε, κλάψαμε. Ο ΑΡΗΣ που αντιπροσωπεύει το ίδιο μας το είναι.
Παίρνουμε, λοιπόν, την απόφαση και χαιρετούμε. Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να ταυτιστούμε με κάτι μεθοδευμένα τρύπιο. Γιατί όταν επιλέγεις για την ομάδα έναν τρύπιο, τότε το τρύπημα γίνεται διπλό.
Η μεθόδευση όλου αυτού του διαστήματος, μπαίνει στην άκρη του μυαλού μας. Και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Όπως, επίσης και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που αποτέλεσαν κομμάτι αυτής της μεθόδευσης και αυτούς που ταυτίστηκαν με το νέο τρύπημα.
Μια φορά τρύπιος, για πάντα τρύπιος
Και ο ΑΡΗΣ δεν είναι τρύπιος. Τουλάχιστον, ο ΑΡΗΣ που εμείς μάθαμε από μωρά παιδιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου