Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την επιστροφή των Βραζιλιάνων στην πατρίδα
Για χώρα με τους περισσότερους ξενιτεμένους ανά τον κόσμο ποδοσφαιριστές, αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει η Βραζιλία ραγδαία μεταλλάσσεται σε χώρα με τους πιο πολλούς, πλέον, επαναπατριζόμενους ποδοσφαιριστές. Αλλες εποχές, ένας 27χρόνος Μαρσέλο Μάτος θα έκλαιγε να έλθει στην Ελλάδα. Τώρα κλαίει μη τυχόν φύγει, από εκεί που είναι, για την Ελλάδα. Αλλες εποχές, ένας 28χρόνος Ντουντού θα ψαχνόταν κάπου αλλού στην Ευρώπη, δεν θα επέστρεφε για την Ατλέτικο Μινέιρο. Ακόμη κι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα στην ηλικία του, εδώ θα έμενε άλλον ένα χρόνο εάν μπορούσε. Οσο και να του κούρευε τις αποδοχές ο Παναθηναϊκός. Προτίμησε τη Γκρέμιο, όπου ξανάσμιξε μ' ένα άλλο παλαιό πράσινο, τον Γκαμπριέλ.
Οι εποχές άλλαξαν. Η Βραζιλία, η χώρα του Μουντιάλ 2014 και των Ολυμπιακών Αγώνων 2016, ζει το δικό της οικονομικό πάρτι σε καιρό παγκόσμιας ύφεσης. Η αναπτυξιακή προοπτική φαίνεται, και στη "βαριά βιομηχανία" της που είναι το ποδόσφαιρο. Η γενιά του Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι, σχεδόν όλοι πιά, πίσω. Ο Ριβάλντο που "ακολουθεί το χρήμα" και εννοεί να συνεχίζει, ο Ντέκο, ο Ζουνίνιο, ο Μπελέτι, ο Λέο που έπαιζε αριστερός μπακ στη Μπενφίκα, ο Λιέντσον, ο Κλέμπερσον. Αλλά, κοντά σ' αυτούς, πίσω είναι και οι νεότεροι που φυσιολογικά θα έπρεπε να γυρίσουν, όχι "από τώρα", μόνο σε τέσσερα με πέντε χρόνια. Ο Ελάνο, ο Λούις Φαμπιάνο, ο Μπραντάο, ο Φρεντ, ο Λίνκολν, ο Εντου Ντρασένα, ο Ραφαέλ Σόμπις, ο Ιλσίνιο, ο Φάμπιο Ρόσεμπακ, ο Ζιλμπέρτο της Χέρτα (και της Τότεναμ), ο Μαϊκοσουέλ της Χόφενχαϊμ.
Γιατί όχι; Εάν τα λεφτά είναι εξίσου καλά με των Τούρκων, με των Ουκρανών, με της Δύσης, τότε τη διαφορά την κάνει (και την παρτίδα την κερδίζει) το σπίτι. Ο Ροναλντίνιο στη Φλαμένγκο βγάζει πιο πολλά απ' τον Κακά στη Ρεάλ. Το βραζιλιάνικο κλαμπ ανέκτησε αίγλη. Μπορεί να προσελκύσει τους μεγάλους απ' την Ευρώπη, μπορεί να κρατήσει λίγο περισσότερο τους μικρούς προτού φύγουν για την Ευρώπη. Αλλες εποχές ο Νεϊμάρ κι ο Γκάνσο, το δίδυμο της Σάντος, ή ο Λούκας της Σάο Πάουλο, ή ακόμη ο τερματοφύλακας της Γκρέμιο Βίκτορ, ήδη δεν θα ήταν της Σάντος, της Σάο Πάουλο, της Γκρέμιο. Τα φυτώρια είχαν καταντήσει εργοστάσια. Μαζική παραγωγή, άμεση εξαγωγή. Ξανάγιναν φυτώρια. Οπου οι νέοι έχουν χρόνο να εξελιχθούν και να πατήσουν καλύτερα στα πόδια. Να εφοδιαστούν, πριν ξενιτευθούν.
Ο σημαιοφόρος της νέας τάσης υπήρξε, ποιός άλλος, και σ' αυτό ο απαράμιλλος Ρονάλντο. Η ένταξή του στην Κορίνθιανς, τέλη '08 με αρχές '09, ήταν το ορόσημο. Τον έκαναν συνεταίρο στα έσοδα από τους χορηγούς, έχει σταματήσει να παίζει αλλ' ακόμη (οι συμφωνίες τρέχουν, οπότε) πληρώνεται, ήταν η κίνηση που τόνωσε το ηθικό κι απέδειξε τη φιλοδοξία της καινούργιας εποχής. Στο έθνος των 190 εκατομμυρίων, μία μεσαία τάξη που υπολογίζεται ότι αριθμεί κάπου 30 εκατομμύρια ανθρώπους ζει στην καθημερινότητά της τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Τη διαφυγή απ' τον εφιάλτη της φτώχειας. Εχουν χρήματα στην τσέπη, να ξοδέψουν. Διατελώντας φτωχοί, δεν είχαν πρόσβαση στην παιδεία. Εμειναν αμόρφωτοι. Φυσιολογικά συνεπώς, τα λεφτά τώρα δεν θα τα ξοδέψουν στα βιβλιοπωλεία. Είναι πιο πιθανό ότι θα τα ξοδέψουν στο ποδόσφαιρο. Πάει κύκλος. Η τηλεόραση υπερδιπλασιάζει ό,τι προσφέρει σε κλαμπ που πριν τρία-τέσσερα χρόνια βίωναν το χείλος του αφανισμού. Και το πρωτάθλημα, ως τηλεοπτικό προϊόν, επεκτείνεται στην Απω Ασία. Να βλέπουν (εφόσον οι Ευρωπαίοι έσφιξαν...) οι Κορεάτες, οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι και να ψωνίζουν. Τα καλά, ακριβά.
Η Βραζιλία που μεγαλώνοντας μάθαμε, ως και την εποχή Πελέ, δεν είχε ξενιτεμένους. Ολοι, εκεί κάτω έπαιζαν. Κι όσους ήλθαν στην Ευρώπη, οι Βραζιλιάνοι τους θεωρούσαν δευτεράντζες. Ο Αλταφίνι ήταν πριμαντόνα στην Ιταλία, αλλά στην Εθνική δεν βρήκε αντίστοιχο στάτους, για την ακρίβεια ούτε θέση βασικού στην ενδεκάδα, ποτέ. Η Βραζιλία που τα παιδιά μας μεγαλώνοντας μαθαίνουν, είναι το ακριβώς ανάποδο. Οι 20-22 τοπ ξενιτεμένοι στην Ευρώπη. Ενας ή κανένας, σε ολόκληρη αποστολή, έρχεται από κει κάτω. Κι αντί για το Ρίο, η πιο συχνή έδρα (για τους προφανείς λειτουργικούς λόγους) έχει γίνει...το Λονδίνο. Η νέα τάση φαίνεται να οδηγεί, συν τω χρόνω, σε μια γοητευτική επιστροφή στα παλιά. Τώρα, οι "Ευρωπαίοι" της Βραζιλίας θα πρέπει να σκιστούν για ν' αποδείξουν πως είναι καλύτεροι, όχι από άλλους "Ευρωπαίους" Βραζιλιάνους, αλλ' απ' τους σταρ του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Θα 'χουν να σκιστούν δε, και κόντρα στην προκατάληψη που, στο μεταξύ, απλώθηκε στη Βραζιλία. Οτι οι κονομημένοι "Ευρωπαίοι" δεν πεθαίνουν για τη φανέλλα, όσο οι ντόπιοι.
Πηγή: contra.gr
Οι εποχές άλλαξαν. Η Βραζιλία, η χώρα του Μουντιάλ 2014 και των Ολυμπιακών Αγώνων 2016, ζει το δικό της οικονομικό πάρτι σε καιρό παγκόσμιας ύφεσης. Η αναπτυξιακή προοπτική φαίνεται, και στη "βαριά βιομηχανία" της που είναι το ποδόσφαιρο. Η γενιά του Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι, σχεδόν όλοι πιά, πίσω. Ο Ριβάλντο που "ακολουθεί το χρήμα" και εννοεί να συνεχίζει, ο Ντέκο, ο Ζουνίνιο, ο Μπελέτι, ο Λέο που έπαιζε αριστερός μπακ στη Μπενφίκα, ο Λιέντσον, ο Κλέμπερσον. Αλλά, κοντά σ' αυτούς, πίσω είναι και οι νεότεροι που φυσιολογικά θα έπρεπε να γυρίσουν, όχι "από τώρα", μόνο σε τέσσερα με πέντε χρόνια. Ο Ελάνο, ο Λούις Φαμπιάνο, ο Μπραντάο, ο Φρεντ, ο Λίνκολν, ο Εντου Ντρασένα, ο Ραφαέλ Σόμπις, ο Ιλσίνιο, ο Φάμπιο Ρόσεμπακ, ο Ζιλμπέρτο της Χέρτα (και της Τότεναμ), ο Μαϊκοσουέλ της Χόφενχαϊμ.
Γιατί όχι; Εάν τα λεφτά είναι εξίσου καλά με των Τούρκων, με των Ουκρανών, με της Δύσης, τότε τη διαφορά την κάνει (και την παρτίδα την κερδίζει) το σπίτι. Ο Ροναλντίνιο στη Φλαμένγκο βγάζει πιο πολλά απ' τον Κακά στη Ρεάλ. Το βραζιλιάνικο κλαμπ ανέκτησε αίγλη. Μπορεί να προσελκύσει τους μεγάλους απ' την Ευρώπη, μπορεί να κρατήσει λίγο περισσότερο τους μικρούς προτού φύγουν για την Ευρώπη. Αλλες εποχές ο Νεϊμάρ κι ο Γκάνσο, το δίδυμο της Σάντος, ή ο Λούκας της Σάο Πάουλο, ή ακόμη ο τερματοφύλακας της Γκρέμιο Βίκτορ, ήδη δεν θα ήταν της Σάντος, της Σάο Πάουλο, της Γκρέμιο. Τα φυτώρια είχαν καταντήσει εργοστάσια. Μαζική παραγωγή, άμεση εξαγωγή. Ξανάγιναν φυτώρια. Οπου οι νέοι έχουν χρόνο να εξελιχθούν και να πατήσουν καλύτερα στα πόδια. Να εφοδιαστούν, πριν ξενιτευθούν.
Ο σημαιοφόρος της νέας τάσης υπήρξε, ποιός άλλος, και σ' αυτό ο απαράμιλλος Ρονάλντο. Η ένταξή του στην Κορίνθιανς, τέλη '08 με αρχές '09, ήταν το ορόσημο. Τον έκαναν συνεταίρο στα έσοδα από τους χορηγούς, έχει σταματήσει να παίζει αλλ' ακόμη (οι συμφωνίες τρέχουν, οπότε) πληρώνεται, ήταν η κίνηση που τόνωσε το ηθικό κι απέδειξε τη φιλοδοξία της καινούργιας εποχής. Στο έθνος των 190 εκατομμυρίων, μία μεσαία τάξη που υπολογίζεται ότι αριθμεί κάπου 30 εκατομμύρια ανθρώπους ζει στην καθημερινότητά της τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Τη διαφυγή απ' τον εφιάλτη της φτώχειας. Εχουν χρήματα στην τσέπη, να ξοδέψουν. Διατελώντας φτωχοί, δεν είχαν πρόσβαση στην παιδεία. Εμειναν αμόρφωτοι. Φυσιολογικά συνεπώς, τα λεφτά τώρα δεν θα τα ξοδέψουν στα βιβλιοπωλεία. Είναι πιο πιθανό ότι θα τα ξοδέψουν στο ποδόσφαιρο. Πάει κύκλος. Η τηλεόραση υπερδιπλασιάζει ό,τι προσφέρει σε κλαμπ που πριν τρία-τέσσερα χρόνια βίωναν το χείλος του αφανισμού. Και το πρωτάθλημα, ως τηλεοπτικό προϊόν, επεκτείνεται στην Απω Ασία. Να βλέπουν (εφόσον οι Ευρωπαίοι έσφιξαν...) οι Κορεάτες, οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι και να ψωνίζουν. Τα καλά, ακριβά.
Η Βραζιλία που μεγαλώνοντας μάθαμε, ως και την εποχή Πελέ, δεν είχε ξενιτεμένους. Ολοι, εκεί κάτω έπαιζαν. Κι όσους ήλθαν στην Ευρώπη, οι Βραζιλιάνοι τους θεωρούσαν δευτεράντζες. Ο Αλταφίνι ήταν πριμαντόνα στην Ιταλία, αλλά στην Εθνική δεν βρήκε αντίστοιχο στάτους, για την ακρίβεια ούτε θέση βασικού στην ενδεκάδα, ποτέ. Η Βραζιλία που τα παιδιά μας μεγαλώνοντας μαθαίνουν, είναι το ακριβώς ανάποδο. Οι 20-22 τοπ ξενιτεμένοι στην Ευρώπη. Ενας ή κανένας, σε ολόκληρη αποστολή, έρχεται από κει κάτω. Κι αντί για το Ρίο, η πιο συχνή έδρα (για τους προφανείς λειτουργικούς λόγους) έχει γίνει...το Λονδίνο. Η νέα τάση φαίνεται να οδηγεί, συν τω χρόνω, σε μια γοητευτική επιστροφή στα παλιά. Τώρα, οι "Ευρωπαίοι" της Βραζιλίας θα πρέπει να σκιστούν για ν' αποδείξουν πως είναι καλύτεροι, όχι από άλλους "Ευρωπαίους" Βραζιλιάνους, αλλ' απ' τους σταρ του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Θα 'χουν να σκιστούν δε, και κόντρα στην προκατάληψη που, στο μεταξύ, απλώθηκε στη Βραζιλία. Οτι οι κονομημένοι "Ευρωπαίοι" δεν πεθαίνουν για τη φανέλλα, όσο οι ντόπιοι.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου