άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο www.england365.gr
Αν η Γιουνάιτεντ καταφέρει στο τέλος της σεζόν να σηκώσει ξανά τον τίτλο, τότε σίγουρα οι μνήμες θα γυρίσουν πίσω σε αυτή τη βραδιά του Λονδίνου. Μπορεί να πήρε μόνο έναν βαθμό και να παραμένει χωρίς νίκη στο συγκεκριμένο γήπεδο από το 2002, όμως με την πλάτη στον τοίχο μετά το 3-0, ελάχιστοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα πετύχαινε μια ακόμη ανατροπή
Αν η Τσέλσι δεν καταφέρει τελικά να μπει στην τετράδα, κάτι που αποτελεί τον μοναδικό και ρεαλιστικό πλέον στόχο της – κινδυνεύει να μείνει εκτός Champions League για πρώτη φορά μετά το 2003 – τότε αυτή θα είναι η βραδιά στην οποία θα πρέπει να αναζητήσει τα αίτια. Όχι για τους δύο βαθμούς που έχασε μέσα από τα χέρια της, αλλά κυρίως γιατί αποδείχθηκε ότι πλέον έχει χάσει το μέταλλο που τη χαρακτήριζε. Η Τσέλσι των Μουρίνιο, Αντσελότι, Χίντινγκ, αλλά ακόμη και αυτή των Γκραντ και Σολάρι, ματς 3-0 μπροστά στο σκορ, θα το κλείδωνε στη νίκη.
Το αποτέλεσμα κρίνεται 100% δίκαιο, αν και το δεύτερο πέναλτι ήταν λάθος, ωστόσο πρέπει να κρατήσουμε ότι ο Ρούνεϊ ευστόχησε και στα δύο, ενώ η είσοδος των Σκόουλς και Ερνάντες άλλαξε τα δεδομένα του αγώνα, κίνηση που φυσικά πιστώνεται στον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος κράτησε την ψυχραιμία του την ώρα που το καράβι έδειχνε να βουλιάζει. Αντίθετα, η Τσέλσι, έκανε το λάθος να οπισθοχωρήσει πολύ νωρίς και όταν αυτό το κάνεις κόντρα στη Γιουνάιτεντ, είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά.
Οι γηπεδούχοι μπορεί να αντέδρασαν μετά το 3-3, αλλά τα δύο «όχι» του Ντε Χέα σε Μάτα και Κέιχιλ, αποζημίωσαν τον Φέργκιουσον για την εμπιστοσύνη που έδειξε στον ασταθή Ισπανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου