Παναιτωλικός: Αγωνιστική «κοιλιά» ή αποτύπωση των πραγματικών δυνατοτήτων;

Μετά από 17 αγώνες, η ομάδα του Παναιτωλικού βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της χρονιάς καθώς καλείται να παίξει ουσιαστικά την μισή κατηγορία στα εμβόλιμα παιχνίδια κόντρα στη Δόξα Δράμας και τον Λεβαδειακό. Οι εν λόγω ομάδες έχουν ήδη αποδείξει ότι θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους πριν και εάν πέσουν στη football league.

Τι φταίει όμως για την αγωνιστική κατρακύλα των κυανοκίτρινων; Με σταθερή διοίκηση, σταθερό προπονητή, πολύ κόσμο στο πλευρό του, πρότυπες εγκαταστάσεις και οικονομική ευρωστία (τουλάχιστον ανώτερη άλλων ομάδων με τους ίδιους στόχους), θα περίμενε κανείς μια αξιοπρεπή πορεία χωρίς να κινδυνεύσει. Επειδή όμως η μπάλα παίζεται στο χορτάρι και όχι στα χαρτιά, παρατηρούνται τα εξής φαινόμενα:

1. Η εμμονή του Τεννέ στο 4-2-3-1 χωρίς προφανή λόγο έχει κουράσει και αποπροσανατολίσει τον Παναιτωλικό. Η ομάδα ασφυκτιά σε ένα σύστημα το οποίο δεν της ταιριάζει σε όλα τα παιχνίδια και δεν δοκιμάζεται κάποιο διαφορετικό (π.χ. αμυντικογενές 4-3-3) ώστε να υπάρχει εναλλακτική λύση.
2. Η βαθμοθηρία και η συνεχής προσκόλληση στο φόβο και στο να κρατηθεί το μηδέν πίσω, ωθεί σε αντιαισθητικό «ταμπούρι» που δεν αρμόζει ούτε σε αυτά που μπορούν να αποδώσουν οι παίχτες ούτε στο πώς αντιμετωπίζει συνολικά το ποδόσφαιρο ο σύλλογος. Ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια, συνηθίζουμε να βλέπουμε αντιποδόσφαιρο.
3. Οι συνεχείς τραυματισμοί βασικών παιχτών έχουν κοστίσει και φανερώνουν περίτρανα την έλλειψη βάθους στον πάγκο. Με τον Κουτρομάνο, τον Χαριστέα, τον Θεοδωρίδη, τον Ετζενγκέλε να απουσιάζουν, τα προβλήματα στον τομέα της δημιουργικότητας είναι εμφανέστατα.
4. Οι κόκκινες κάρτες – 5 ως τώρα στο πρωτάθλημα ! -, ανεξήγητες για μια κατά βάση soft ομάδα, επιβαρύνουν την κατάσταση και επιστρατεύονται παίχτες να παίξουν σε θέσεις που δε γνωρίζουν (βλ.Σίοντης από μπακ χαφ σε αριστερό μπακ, Μπουμάλ από αριστερό εξτρέμ σε αριστερό μπακ κ.ά ). Σε όλα αυτά η διοίκηση δε φαίνεται διατεθιμένη να «τραβήξει» κάποια αυτιά και να συνετίσει τους επιπόλαιους που μαζεύουν αλόγιστα κάρτες.
5. Το πρόβλημα στο σκοράρισμα είναι εμφανές και παραμένει άλυτο – και μάλλον αδούλευτο. Ελάχιστες τελικές προσπάθειες και μόλις ένα ματς (το μακρινό 2-3 στην Κέρκυρα) στο οποίο να έχει επιτευχθεί ανατροπή: σε όσα ματς δέχτηκε πρώτος γκολ ο Παναιτωλικός, ουδέποτε νίκησε.
6. Καμία εκμετάλλευση των στημένων. Μία ομάδα με ψηλά μπακ/μπακ χαφ (Ετζενγκέλε, Ντολεζάι, Κούσας), ψηλά φορ (Χαριστέα, Καραμαλίκη) και ικανούς παίχτες στα φάουλ και στα κόρνερ (Θεοδωρίδης, Ρότσα, Μπουμάλ), δεν έχει να επιδείξει όχι απλά πολλά γκολ, αλλά ελάχιστες ευκαιρίες ….

Συμπέρασμα
Ο κόσμος δεν περιμένει από τον Παναιτωλικό να γίνει Μπαρτσελόνα. Εκτιμώντας όμως τις ευνοϊκές συνθήκες σε μία χρονική συγκυρία που όλα πάνε ανάποδα, δίκαια μπορεί να διαμαρτύρεται. Είναι λογικό μια νεοφώτιστη ομάδα να μην έχει αρκετές λύσεις στον πάγκο ή να μην αποδίδει στο έπακρο, όμως η χρησιμοποίηση του ρόστερ σε υπερβολικά αμυντικογενή διάταξη και το κακό θέαμα κάνουν την καρέκλα του Τεννέ να τρίζει. Οι μεταγραφές της τελευταίας στιγμής (Ονουάτσι, Βιντάλ και πιθανώς Ακαλέ) προφανώς θα βοηθήσουν, όμως η δουλειά που απομένει να γίνει – αν θέλουν τα καναρίνια να μην επιστρέψουν σε γνωστά λημέρια – είναι μεγάλη σε όγκο και κυρίως πολυδιάστατη.


πηγή: overlap.gr