Αποσπάσματα των όσων δήλωσε ο Λόταρ Ματέους στη SportDay
Εκεί στην Ιταλία γνώρισες μεγάλες στιγμές στην καριέρα σου. Ηταν τα καλύτερα ποδοσφαιρικά σου χρόνια ή όχι;
«Στην Ιταλία πέρασα υπέροχα χρόνια. Κατέκτησα το πρωτάθλημα στην πρώτη μου χρονιά με την Ιντερ και είχα την ευκαιρία να βρεθώ συμπαίκτης και αντίπαλος με σπουδαίους παίκτες, όπως ο Μαραντόνα, ο Γκούλιτ και ο Φαν Μπάστεν. Αλλωστε εκείνα τα χρόνια οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές έπαιζαν στο καμπιονάτο. Και στην Ιταλία έγινα παγκόσμιος πρωταθλητής το 1990 και δέκα χρόνια πριν είχα κατακτήσει και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Με όλα αυτά τη λατρεύω. Είναι η δεύτερη πατρίδα μου».
Με αντίπαλο στον τελικό του 1990 τον Μαραντόνα που πρόσφατα ανέφερε στην αυτοβιογραφία του ότι ήσουν ο κορυφαίος αντίπαλος που αντιμετώπισε ποτέ...
«Ναι, το διάβασα και ομολογώ ότι... ντράπηκα με αυτά που έγραψε για μένα. Παραμένουμε καλοί φίλοι. Για μένα ο Ντιέγκο είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που έχω δει να αγωνίζεται. Μη με ρωτήσεις για τον Πελέ. Δεν τον είδα ποτέ και δεν μπορώ να έχω άποψη από τα βίντεο...».
Τον έζησες στην κορυφαία του χρόνια, το 1986...
«Ναι. Στον τελικό του Μεξικού ο Φραντς Μπεκενμπάουερ φοβόταν τον Μαραντόνα και γι' αυτό διαμόρφωσε το σύστημα μας ανάλογα. Μου ανέθεσε να είμαι δίπλα του αντί να έχω τον ρόλο του "Νο10" που είχα στα προηγούμενα ματς. Εκείνη την ημέρα ο Μαραντόνα ήταν τρομερός».
Οι τελικοί, πάντως, δεν σε... πήγαιναν. Εχασες με την Γκλάντμπαχ το ΟΥΕΦΑ, με την Μπάγερν δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και με τη Γερμανία δύο σε Μουντιάλ. Ποια ήταν η πιο δυσάρεστη ανάμνηση;
«Δεν θέλει ερώτημα: το 1999 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 1986 με τη Γερμανία ή το 1987 με την Μπάγερν δεν ήμασταν καλύτεροι. Ηταν απίστευτα τα όσα έγιναν σε εκείνον τον τελικό. Κοίταζα τους συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια και κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το τι έγινε... Εγώ, πάλι, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη από την κούραση».
Είχες γίνει αλλαγή ή είχες παίξει όλο το ματς;
«Είχα γίνει αλλαγή στο τελευταίο δεκάλεπτο. Δεν άντεχα άλλο. Είχα ζητήσει πολύ νωρίτερα από τον Χίτζφελντ να με αλλάξει. Μου έκανε νόημα να μείνω όσο περισσότερο μπορούσα στο γήπεδο. Ολη τη σεζόν είχα ρόλο λίμπερο στην Μπάγερν, αλλά σε εκείνο το ματς για λόγους τακτικής με έβαλε στα χαφ. Ημουν ήδη 38 χρόνων και έπρεπε να τρέξω όσο έτρεχαν οι παίκτες της Γιουνάιτεντ που ήταν δέκα και πλέον χρόνια μικρότεροί μου.
Ο Μπέκαμ μου έβγαλε τη γλώσσα (σ.σ.: κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση και ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια...)
Ηταν και άλλοι δύο που έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Γκιγκς και ένας άλλος με κοντό μαλλί (σ.σ.: η αλήθεια είναι ότι χρειαστήκαμε να ψάξουμε την 11άδα της Γιουνάιτεντ την ώρα που γραφόταν το κείμενο για να θυμηθούμε ότι ο κοντοκουρεμένος στον οποίο αναφερόταν ήταν ο Νίκι Μπατ).
Κάπου στο 80ό λεπτό ο Χίτζφελντ με άλλαξε και φώναξε στους συμπαίκτες μου: "Συνεχίστε έτσι, τελειώνει ο τελικός, είμαστε πρωταθλητές"».
Τρομερό...
«Οσες φορές και να παίζαμε ξανά, θα τους νικούσαμε. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ακόμη και έπειτα από τόσα χρόνια τρελαίνομαι όταν το σκέφτομαι. Ακόμη και τώρα που μιλάμε εκνευρίστηκα, μόνο που το θυμήθηκα και στο διηγήθηκα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου