Ο Βασίλης Σαμπράκος συγκρίνει την κοινωνική δράση του Ντρογκμπά με
την σημερινή “αδιαφορία” των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και χτυπάει τον
κεφάλι του στον τοίχο.
Για καλή μου τύχη, έπεσα πάνω στο ντοκιμαντέρ της “Football Rebels”
σειράς του Aljazzera, με παρουσιαστή τον Ερικ Καντονά (αν θέλεις να το
δεις πάτα εδώ).
Μέσα σε 25' λεπτά θυμήθηκα όλα όσα έχει κάνει ο Ντιντιέ Ντρογκμπά για
να βοηθήσει να μπει τέλος στον εμφύλιο πόλεμο στην πατρίδα του, στην
Ακτή Ελεφαντοστού. Θυμόμουν να έχω παρακολουθήσει κάποιες από τις
στιγμές αυτού του βίντεο, στην πορεία των ετών, όσο μεγάλωνε ο Ντρογκμπά
μαζί με την Εθνική ομάδα της πατρίδας του. Δεν τα είχα όμως ποτέ
συρράψει στο κεφάλι μου. Κι επειδή συχνά το μυαλό σου βάζει δισταγμούς
μπροστά σε τέτοιες ιστορίες αθλητών που “αναδεικνύονται” σε ήρωες, εδώ
να ξέρεις ότι δεν πρόκειται για “αμερικανιά”. Είναι μια πραγματική
ιστορία ενός παιδιού που δεν ήθελε να γυρίσει την πλάτη και να κλείσει
τα μάτια, ούτε να λειτουργήσει προστατευτικά μόνο για τους συγγενείς και
τους οικείους του, για να τους πάρει από εκεί και να τους πάει στην
Ευρώπη, όπως θα έκαναν πολλοί άλλοι με την δική του οικονομική άνεση.Ακόμη και αν δεν έχεις ιδέα για την ιστορία, μέσα σε 25' λεπτά θα καταλάβεις πολλά. Θα δεις μια σειρά από ανθρώπους να σου λένε αυτό που πάνω κάτω κι εσύ στο τέλος θα αντιληφθείς: ότι όσα δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί και οι κοινωνικοί ή θρησκευτικοί ηγέτες, το έκανε μια παρέα ποδοσφαιριστών με μπροστάρη τον Ντρογκμπά. Επειδή τους ένοιαζε. Κι ας ήταν ή έγιναν οι περισσότεροι τόσο ανεξάρτητοι οικονομικά, που θα μπορούσαν να ζήσουν σε ειρήνη, πλουσιοπάροχα, μακριά από την πατρίδα, δίχως καμιά ανησυχία για την πιθανότητα να πέσουν θύματα αυτού του πολέμου.
Βλέποντας το βίντεο θα διαπιστώσεις ότι ο Ντρογκμπά δεν έμεινε σε μια δήλωση μπροστά σε μια κάμερα. Εκανε πράγματα, ανέλαβε δράση. Χρησιμοποίησε την δύναμη του ποδοσφαίρου για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του, δεν έκανε μια δήλωση για να προσποιηθεί ότι τον νοιάζει, όπως έχουν κάνει διαχρονικά ένα κάρο σελέμπριτι του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα.
Ελα τώρα πίσω στα δικά μας και σκέψου πόσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, ειδικά οι διεθνείς, μαζί και οι υπόλοιποι Ελληνες αθλητές που τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής, για να κάνουν την αλληλεγγύη της μόδας, τώρα που οι Ελληνες το έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη. Ακούω και βλέπω τα διαφημιστικά σποτς για τα κοινωνικά παντοπωλεία και όλες τις παρόμοιες δράσεις και εξοργίζομαι με τη σκέψη της ώθησης που θα μπορούσαν να δώσουν οι Ελληνες παίκτες σε όλες αυτές τις κοινωνικές δράσεις, αν αξιοποιούσαν τη δύναμη που τους έχει δώσει το ποδόσφαιρο.
Ολη αυτή η ιστορία, του Ντρογκμπά έφερε πολύ έντονα στο κεφάλι μου την εμπειρία μιας συνέντευξης με τον Ζορζ Γουεά, πίσω στο 1998, τον καιρό που αγωνιζόταν στη Μίλαν, είχε κερδίσει τη χρυσή μπάλα κι είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Φάγαμε περισσότερο από τον μισό χρόνο της συνάντησής μας για να μου μιλά, σε έναν Ελληνα δημοσιογράφο, όχι στο CNN, για τις κοινωνικές ανησυχίες του για όσα συνέβαιναν ή δεν συνέβαιναν στην πατρίδα του, την Λιβερία. Κι ήταν σαν να το ένιωθε χρέος του απέναντι σε μια πατρίδα που δεν τον γέμισε με λεφτά, που δεν τον εφοδίασε με εκπαίδευση υψηλής ποιότητας, μιας πατρίδας από την οποία δεν είχε την απαίτηση να πάρει προτού δώσει, όπως έχει σήμερα στο μυαλό του ο μέσος Ελληνας.
Πίσω στο βίντεο, δες τον πατέρα του Ντρογκμπά να δείχνει πού γεννήθηκε, πού μεγάλωσε, πού πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο ο Ντιντιέ. Σκέψου πόσο δύσκολα μεγάλωνε, και δες τον σήμερα, που δεν ξέρει τι έχει, όχι απλώς να μην διαγράφει τους συμπατριώτες του αλλά να τους βοηθά με κάθε τρόπο να αλλάξουν μοίρα. Κι όταν κλείσεις το βίντεο, εξήγησέ μου γιατί σε αυτό τον τόπο, που οι ποδοσφαιριστές, τουλάχιστον πλειοψηφικά, έχουν μεγαλώσει σε πολύ καλύτερες συνθήκες και έχουν, αναλογικά, πάρει πολύ περισσότερα από την πατρίδα τους, συμπεριφέρονται σήμερα με τόση αδιαφορία, στην εποχή που ο Ελληνας έχει ανάγκη από την αλληλεγγύη τους, το κουράγιο τους, την βοήθειά τους περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. Αν έχεις απάντηση, με ενδιαφέρει πολύ να την ακούσω. Μη τυχόν και υπάρχει κάτι που εγώ, που εδώ και δυο δεκαετίες συναναστρέφομαι ποδοσφαιριστές, δεν έχω καταλάβει ή δεν μπορώ να δω.πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου