«Ρε αγόρι, αν αυτό ήταν το
τελευταίο παιχνίδι της καριέρας σου, είσαι πραγματικά πολύ τυχερός»,
έλεγε το sms που έστειλα στον Τσαρτσαρή την ώρα που ο αγώνας είχε
διακοπεί στο ΣΕΦ. «Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ» ήρθε η
απάντηση ελάχιστα λεπτά αργότερα!
Οι διαιτητές ανακοινώνουν την οριστική διακοπή του 3ου τελικού
-για το μπάσκετ που έχουμε καταστρέψει όλοι, θα τα πούμε άλλη φορά- και ο
Τσαρτσαρής πανηγυρίζει στα αποδυτήρια για τελευταία φορά στη ζωή του.
Τουλάχιστον, με σορτσάκι και ιδρωμένη φανέλα, γιατί ουδείς γνωρίζει το
μέλλον...
34 –σχεδόν- ετών, 16 ετών καριέρας, 5 διαφορετικών ομάδων, 21 συλλογικών τροπαίων, 2 μεταλλίων με την Εθνική και... 14 πόντων, 6 ασίστ, 3 ριμπάουντ και 1 κλεψίματος σε 23 λεπτά στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, κόντρα στον Ολυμπιακό στον Πειραιά.
Ναι, αυτό το φινάλε, δεν θα το έγραφε ούτε σκηνοθέτης! Ο Τσαρτσαρής ανήκει στην πολύ σπάνια και «κοντή» λίστα αθλητών πρώτης γραμμής, που αποχωρώντας από την ενεργό δράση, ο κόσμος τους ρωτάει «γιατί σταματάς;», αντί για το συνηθισμένο «γιατί συνεχίζεις;».
Είναι πολύ δύσκολο για έναν μεγάλο παίκτη να καταλάβει πότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Κώστας, όπως έγραψε σοφά ο Θανάσης Ασπρούλιας στο Twitter, έπαιξε μεγάλο μπάσκετ, γιατί εκτός από –πολύ- ταλέντο, είχε -ακόμα περισσότερο- μυαλό, που του επέτρεπε να παίρνει τις σωστές αποφάσεις (και στα «εύκολα» και στα «δύσκολα») στις σωστές στιγμές!
Ο Τσαρτσαρής δεν είναι μεγάλος. Για την ακρίβεια, μπασκετικά, είναι μικρός. Είναι 33 ετών και 8 μηνών, μια ηλικία που θα του επέτρεπε –τουλάχιστον- μια «γεμάτη» σεζόν ακόμα!
Κι όμως, ένας παίκτης που παίζει εδώ και 11 σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που «μετράει» 16 σεζόν καριέρας και 6 καλοκαίρια με την Εθνική, που έχει ένα ταλαιπωρημένο από τους τραυματισμούς κορμί 210 εκατοστών, το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει. Τουλάχιστον για το επίπεδο που θέλει ο ίδιος να αγωνίζεται και –ευτυχώς- δεν συμβιβάζεται με σποραδικά 3λεπτα στο παρκέ και περισσότερα παλαμάκια στον πάγκο!
Ξεκίνησε ως small forward με εκρηκτικά στοιχεία και πλαστικές κινήσεις, στην πορεία έγινε μοντέρνος power forward, με τρίποντο από τις γωνίες και εκπληκτική αίσθηση του χώρου (και του χρόνου) στην άμυνα και τα τελευταία χρόνια έκανε... την ανάγκη φιλοτιμία παίζοντας συχνά ως center, χρησιμοποιώντας περισσότερο το μυαλό και την μπασκετοσύνη παρά το κορμί.
Και τα κατάφερε, κάνοντας ακόμα και τον πιο «δύσκολο» κριτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον επί 10 χρόνια προπονητή του, κάποιον κύριο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (από τους πρώτους που τον πήραν σήμερα τηλέφωνο, μετά την ανακοίνωσης της αποχώρησης), να του πει «Kostas, s’ euharisto and I love you» την ώρα της απονομής του περσινού Κυπέλλου Ελλάδας στο Ελληνικό, με τον Τσαρτς να «γράφει» 5 πόντους και 1 τρίποντο (από τη γωνία προφανώς), και να μένει στο παρκέ σε όλη την επική ανατροπή από το -13 στο τελευταίο 10λεπτο!
Αυτό το εκπληκτικό timing, να πει «αντίο» την επομένη της καλύτερης του φετινής εμφάνισης, στον πιο «μεγάλο» αγώνα της σεζόν, μάλλον το οφείλει -και- στη Λίνα, τη γυναίκα του, που όπως όλες οι σύζυγοι του κόσμου, φροντίζουν πριν από εμάς για εμάς! «Σήμερα, θα σε ζηλεύουν πολλοί συμπαίκτες σου», του είπε ένας φίλος του, για τη χαρά που έχει ναι αποχαιρετά το μπάσκετ με το κεφάλι όχι απλώς ψηλά, αλλά στον Όλυμπο, που δεν απέχει και τόσο από τη γενέτειρά του, τη Βέροια, εξάλλου!
«Ρε Τσαρτσαρή, ok, θέλεις να σταματήσεις το μπάσκετ! Είναι ανάγκη το τελευταίο σου ματς, να είναι παιχνιδάρα, λες και δεν ξέρουμε τόσα χρόνια ότι είσαι παικταράς;» έγραφε το «οργισμένο» sms ενός φίλου του, ολυμπιακών συναισθημάτων, που όπως παραδέχεται ο ίδιος... έχει βαρεθεί εδώ και 10 χρόνια να πηγαίνει στο ΣΕΦ, να κάθεται δίπλα στο παρκέ, να «σκυλοβρίζει» τον Κώστα και μετά το βράδυ όταν τον συναντά έξω να του ζητά συγγνώμη, αλλά... «πάντα μ’ εμάς βρίσκεις ρε;».
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ο Τσαρτσαρής κρεμάει τη φανέλα υπερπλήρης ημερών, τροπαίων, στιγμών και αναμνήσεων. Έφυγε από την Ισλανδία 18 ετών για να «σώσει» την καριέρα του και 16 χρόνια μετά, ρίχνει αυλαία με 21 τρόπαια (μόνο ο Αλβέρτης έχει περισσότερα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ), 2 πανέμορφα δίδυμα και μια πανέμορφη Λίνα, ενώ μετά από 8 συνεχόμενα χρόνια θα πάψει –επιτέλους- να ξυπνάει από το ροχαλητό του Διαμαντίδη, του ανθρώπου που μέσα στη σεζόν, βλέπει πιο συχνά κι από την οικογένειά του και είναι ο μοναδικός που γνώριζε πριν τον 3ο τελικό στο ΣΕΦ, ότι ήταν η τελευταία φορά που μοιράστηκαν το ίδιο δωμάτιο, καθώς είχε έρθει η ώρα για την... αποστρατεία!
Και το σημαντικότερο είναι, ότι όλα αυτά, ο Τσαρτσαρής τα έκανε με τον τρόπο του, με χαμηλούς τόνους, με αυταπάρνηση, με άπειρα «δεν είμαι έτοιμος, αλλά θα παίξω» με σεβασμό από συμπαίκτες και αντιπάλους, καλά ελληνικά και με πολλά... τρίποντα από τις γωνίες!
“A career well served”, που λένε και οι Αμερικανοί και χαίρομαι που έζησα -όχι μόνο δημοσιογραφικά- από πολύ κοντά, μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές της!
Υγ: Αν ήμασταν το ΝΒΑ, η φανέλα με το 12, θα ραβόταν ήδη σε μεγάλες διαστάσεις για κρεμαστεί στην οροφή του ΟΑΚΑ. Γιατί όχι και στην Ελλάδα όμως;
Υγ2: Αν μπορούσε να ξαναπαίξει ένα ματς στην καριέρα του με την Εθνική και ένα με τον Παναθηναϊκό, το πρώτο θα ήταν προφανώς ο τελικός του Μουντομπάσκετ του 2006, ενώ το δεύτερο, ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ πέρσι, γιατί... πάνω στο τζάκι είχε χώρο για μια άλλη Ευρωλίγκα. Δεν πειράζει! Ίσως γεμίσει το "κενό" ο μικρός Γιάννης σε 20 χρόνια!
34 –σχεδόν- ετών, 16 ετών καριέρας, 5 διαφορετικών ομάδων, 21 συλλογικών τροπαίων, 2 μεταλλίων με την Εθνική και... 14 πόντων, 6 ασίστ, 3 ριμπάουντ και 1 κλεψίματος σε 23 λεπτά στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, κόντρα στον Ολυμπιακό στον Πειραιά.
Ναι, αυτό το φινάλε, δεν θα το έγραφε ούτε σκηνοθέτης! Ο Τσαρτσαρής ανήκει στην πολύ σπάνια και «κοντή» λίστα αθλητών πρώτης γραμμής, που αποχωρώντας από την ενεργό δράση, ο κόσμος τους ρωτάει «γιατί σταματάς;», αντί για το συνηθισμένο «γιατί συνεχίζεις;».
Είναι πολύ δύσκολο για έναν μεγάλο παίκτη να καταλάβει πότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Κώστας, όπως έγραψε σοφά ο Θανάσης Ασπρούλιας στο Twitter, έπαιξε μεγάλο μπάσκετ, γιατί εκτός από –πολύ- ταλέντο, είχε -ακόμα περισσότερο- μυαλό, που του επέτρεπε να παίρνει τις σωστές αποφάσεις (και στα «εύκολα» και στα «δύσκολα») στις σωστές στιγμές!
Ο Τσαρτσαρής δεν είναι μεγάλος. Για την ακρίβεια, μπασκετικά, είναι μικρός. Είναι 33 ετών και 8 μηνών, μια ηλικία που θα του επέτρεπε –τουλάχιστον- μια «γεμάτη» σεζόν ακόμα!
Κι όμως, ένας παίκτης που παίζει εδώ και 11 σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που «μετράει» 16 σεζόν καριέρας και 6 καλοκαίρια με την Εθνική, που έχει ένα ταλαιπωρημένο από τους τραυματισμούς κορμί 210 εκατοστών, το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει. Τουλάχιστον για το επίπεδο που θέλει ο ίδιος να αγωνίζεται και –ευτυχώς- δεν συμβιβάζεται με σποραδικά 3λεπτα στο παρκέ και περισσότερα παλαμάκια στον πάγκο!
Ξεκίνησε ως small forward με εκρηκτικά στοιχεία και πλαστικές κινήσεις, στην πορεία έγινε μοντέρνος power forward, με τρίποντο από τις γωνίες και εκπληκτική αίσθηση του χώρου (και του χρόνου) στην άμυνα και τα τελευταία χρόνια έκανε... την ανάγκη φιλοτιμία παίζοντας συχνά ως center, χρησιμοποιώντας περισσότερο το μυαλό και την μπασκετοσύνη παρά το κορμί.
Και τα κατάφερε, κάνοντας ακόμα και τον πιο «δύσκολο» κριτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον επί 10 χρόνια προπονητή του, κάποιον κύριο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (από τους πρώτους που τον πήραν σήμερα τηλέφωνο, μετά την ανακοίνωσης της αποχώρησης), να του πει «Kostas, s’ euharisto and I love you» την ώρα της απονομής του περσινού Κυπέλλου Ελλάδας στο Ελληνικό, με τον Τσαρτς να «γράφει» 5 πόντους και 1 τρίποντο (από τη γωνία προφανώς), και να μένει στο παρκέ σε όλη την επική ανατροπή από το -13 στο τελευταίο 10λεπτο!
Αυτό το εκπληκτικό timing, να πει «αντίο» την επομένη της καλύτερης του φετινής εμφάνισης, στον πιο «μεγάλο» αγώνα της σεζόν, μάλλον το οφείλει -και- στη Λίνα, τη γυναίκα του, που όπως όλες οι σύζυγοι του κόσμου, φροντίζουν πριν από εμάς για εμάς! «Σήμερα, θα σε ζηλεύουν πολλοί συμπαίκτες σου», του είπε ένας φίλος του, για τη χαρά που έχει ναι αποχαιρετά το μπάσκετ με το κεφάλι όχι απλώς ψηλά, αλλά στον Όλυμπο, που δεν απέχει και τόσο από τη γενέτειρά του, τη Βέροια, εξάλλου!
«Ρε Τσαρτσαρή, ok, θέλεις να σταματήσεις το μπάσκετ! Είναι ανάγκη το τελευταίο σου ματς, να είναι παιχνιδάρα, λες και δεν ξέρουμε τόσα χρόνια ότι είσαι παικταράς;» έγραφε το «οργισμένο» sms ενός φίλου του, ολυμπιακών συναισθημάτων, που όπως παραδέχεται ο ίδιος... έχει βαρεθεί εδώ και 10 χρόνια να πηγαίνει στο ΣΕΦ, να κάθεται δίπλα στο παρκέ, να «σκυλοβρίζει» τον Κώστα και μετά το βράδυ όταν τον συναντά έξω να του ζητά συγγνώμη, αλλά... «πάντα μ’ εμάς βρίσκεις ρε;».
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ο Τσαρτσαρής κρεμάει τη φανέλα υπερπλήρης ημερών, τροπαίων, στιγμών και αναμνήσεων. Έφυγε από την Ισλανδία 18 ετών για να «σώσει» την καριέρα του και 16 χρόνια μετά, ρίχνει αυλαία με 21 τρόπαια (μόνο ο Αλβέρτης έχει περισσότερα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ), 2 πανέμορφα δίδυμα και μια πανέμορφη Λίνα, ενώ μετά από 8 συνεχόμενα χρόνια θα πάψει –επιτέλους- να ξυπνάει από το ροχαλητό του Διαμαντίδη, του ανθρώπου που μέσα στη σεζόν, βλέπει πιο συχνά κι από την οικογένειά του και είναι ο μοναδικός που γνώριζε πριν τον 3ο τελικό στο ΣΕΦ, ότι ήταν η τελευταία φορά που μοιράστηκαν το ίδιο δωμάτιο, καθώς είχε έρθει η ώρα για την... αποστρατεία!
Και το σημαντικότερο είναι, ότι όλα αυτά, ο Τσαρτσαρής τα έκανε με τον τρόπο του, με χαμηλούς τόνους, με αυταπάρνηση, με άπειρα «δεν είμαι έτοιμος, αλλά θα παίξω» με σεβασμό από συμπαίκτες και αντιπάλους, καλά ελληνικά και με πολλά... τρίποντα από τις γωνίες!
“A career well served”, που λένε και οι Αμερικανοί και χαίρομαι που έζησα -όχι μόνο δημοσιογραφικά- από πολύ κοντά, μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές της!
Υγ: Αν ήμασταν το ΝΒΑ, η φανέλα με το 12, θα ραβόταν ήδη σε μεγάλες διαστάσεις για κρεμαστεί στην οροφή του ΟΑΚΑ. Γιατί όχι και στην Ελλάδα όμως;
Υγ2: Αν μπορούσε να ξαναπαίξει ένα ματς στην καριέρα του με την Εθνική και ένα με τον Παναθηναϊκό, το πρώτο θα ήταν προφανώς ο τελικός του Μουντομπάσκετ του 2006, ενώ το δεύτερο, ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ πέρσι, γιατί... πάνω στο τζάκι είχε χώρο για μια άλλη Ευρωλίγκα. Δεν πειράζει! Ίσως γεμίσει το "κενό" ο μικρός Γιάννης σε 20 χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου