Τούτες
τις μέρες η κοινωνία των παρατηρητών της δράσης της διοίκησης της Ρεάλ
Μαδρίτης εκπλήσσεται ευχάριστα, αν κρίνω από τα σχόλια και τα άρθρα που
διαβάζω, από τις επιλογές του Φλορεντίνο Πέρεθ για την στελέχωση του
ποδοσφαιρικού τμήματος της εταιρείας από πρώην ποδοσφαιριστές της. Μόλις
προέκυψε το ζήτημα της αναζήτησης νέου βοηθού προπονητή, μετά από την
απόφαση του Ζινεντίν Ζιντάν να ξεκινήσει σόλο προπονητική καριέρα με
πρώτο σταθμό την Ρεάλ “Castilla”, δηλαδή την Ρεάλ Β', που αγωνίζεται
στην Γ' κατηγορία της Ισπανίας, ο πρόεδρος της Ρεάλ άνοιξε την πόρτα για
να καλωσορίσει πίσω τον Φερνάντο Ιέρο. Οι Ισπανοί αναλυτές μάλιστα
“βγάζουν το καπέλο” στον Πέρεθ επειδή έβαλε το συμφέρον της Ρεάλ πάνω
από το “εγώ” του και προσέλαβε έναν πρώην ποδοσφαιριστή ο οποίος είχε
κλείσει επί ημερών Πέρεθ τον 14ετή κύκλο του στη Ρεάλ όχι με καλό τρόπο
και για τον λόγο αυτό είχε στο παρελθόν μιλήσει δημοσίως δυσάρεστα για
τον σημερινό πρόεδρο.
Μετά τον Ζιντάν και τον Ιέρο, ο επόμενος θα είναι, λένε, ο Ραούλ. Και κάπως έτσι, με τον Εμίλιο Μπουντραγκένιο, τον Ζιντάν, τον Ιέρο, τον Ραούλ αρχίζει να σχηματίζεται μια ομάδα από εμβληματικές μορφές του παρελθόντος με ικανότητα να διοικήσουν τη Ρεάλ του παρόντος και του μέλλοντος. Εναν χρόνο και κάτι μετά την αποχώρηση του Ζοσέ Μουρίνιο η Ρεάλ ξεφεύγει πλήρως από την επιρροή των ιδεών του Πορτογάλου για τον τρόπο και τους ανθρώπους που πρέπει να διοικούν ποδοσφαιρικά τη Ρεάλ και παραδίδεται σιγά σιγά σε χέρια όσων πρώην ποδοσφαιριστών της έχουν εκτός από βαρύ brand name και τις επιτελικές ικανότητες και τις δημιουργικές ανησυχίες, και τις ιδέες και τα οράματα αλλά και την επαρκή επιμόρφωση πάνω στη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού, την προπονητική, ή την διοίκηση/διεύθυνση ποδοσφαιρικού τμήματος.
Η ιδέα του Πέρεθ να αντιγράψει και να προσαρμόσει το μοντέλο της Μπάγερν είναι σε σταδιακή εφαρμογή. Οσο επιτρέπεται αυτό να συμβεί σε έναν σύλλογο που θα εξακολουθεί να διοικείται από στελέχη και παράγοντες που δεν μεγάλωσαν μέσα στο ποδόσφαιρο.
Κάθε φορά που ακούω/διαβάζω/βλέπω και μελετώ τον τρόπο και την αντίληψη που αυτός φανερώνει σχετικά με το πώς πρέπει να διοικείται ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς κάνω από ένστικτο, σχεδόν συνειρμικά την σύγκριση με τα ελληνικά μοντέλα. Τι κάνουν συνήθως εδώ, τώρα που είναι μόδα η προώθηση πρώην ποδοσφαιριστών για την στελέχωση των εταιρειών; Επιλέγουν κάποιον “επειδή είναι δικός μας”, με βασικό κριτήριο το “να μη σηκώσει κεφάλι και μας αμφισβητήσει, ή αύριο μεθαύριο προσπαθήσει να μας φάει τη δουλειά”. Και σπανίως έως ποτέ δεν επενδύουν πάνω στην επιμόρφωση ενός πρώην ποδοσφαιριστή προτού τον μετατρέψουν σε στέλεχος, με συνέπεια να τον βάζουν να κάνει μια δουλειά που απαιτεί εφόδια, παραστάσεις και τεχνογνωσία που δεν είχε ποτέ. Και με αποτέλεσμα αυτός να αποτυγχάνει ή το λιγότερο να μη κάνει τη δουλειά σωστά. Μέχρι να “τον φάνε”, επειδή “δεν έκανε” ή “δεν άκουγε”, ή μέχρι να μάθει στου κασίδη το κεφάλι κομμωτική και να εξελιχθεί σε εμπειρικό διευθυντή.
Μετά τον Ζιντάν και τον Ιέρο, ο επόμενος θα είναι, λένε, ο Ραούλ. Και κάπως έτσι, με τον Εμίλιο Μπουντραγκένιο, τον Ζιντάν, τον Ιέρο, τον Ραούλ αρχίζει να σχηματίζεται μια ομάδα από εμβληματικές μορφές του παρελθόντος με ικανότητα να διοικήσουν τη Ρεάλ του παρόντος και του μέλλοντος. Εναν χρόνο και κάτι μετά την αποχώρηση του Ζοσέ Μουρίνιο η Ρεάλ ξεφεύγει πλήρως από την επιρροή των ιδεών του Πορτογάλου για τον τρόπο και τους ανθρώπους που πρέπει να διοικούν ποδοσφαιρικά τη Ρεάλ και παραδίδεται σιγά σιγά σε χέρια όσων πρώην ποδοσφαιριστών της έχουν εκτός από βαρύ brand name και τις επιτελικές ικανότητες και τις δημιουργικές ανησυχίες, και τις ιδέες και τα οράματα αλλά και την επαρκή επιμόρφωση πάνω στη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού, την προπονητική, ή την διοίκηση/διεύθυνση ποδοσφαιρικού τμήματος.
Η ιδέα του Πέρεθ να αντιγράψει και να προσαρμόσει το μοντέλο της Μπάγερν είναι σε σταδιακή εφαρμογή. Οσο επιτρέπεται αυτό να συμβεί σε έναν σύλλογο που θα εξακολουθεί να διοικείται από στελέχη και παράγοντες που δεν μεγάλωσαν μέσα στο ποδόσφαιρο.
Κάθε φορά που ακούω/διαβάζω/βλέπω και μελετώ τον τρόπο και την αντίληψη που αυτός φανερώνει σχετικά με το πώς πρέπει να διοικείται ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς κάνω από ένστικτο, σχεδόν συνειρμικά την σύγκριση με τα ελληνικά μοντέλα. Τι κάνουν συνήθως εδώ, τώρα που είναι μόδα η προώθηση πρώην ποδοσφαιριστών για την στελέχωση των εταιρειών; Επιλέγουν κάποιον “επειδή είναι δικός μας”, με βασικό κριτήριο το “να μη σηκώσει κεφάλι και μας αμφισβητήσει, ή αύριο μεθαύριο προσπαθήσει να μας φάει τη δουλειά”. Και σπανίως έως ποτέ δεν επενδύουν πάνω στην επιμόρφωση ενός πρώην ποδοσφαιριστή προτού τον μετατρέψουν σε στέλεχος, με συνέπεια να τον βάζουν να κάνει μια δουλειά που απαιτεί εφόδια, παραστάσεις και τεχνογνωσία που δεν είχε ποτέ. Και με αποτέλεσμα αυτός να αποτυγχάνει ή το λιγότερο να μη κάνει τη δουλειά σωστά. Μέχρι να “τον φάνε”, επειδή “δεν έκανε” ή “δεν άκουγε”, ή μέχρι να μάθει στου κασίδη το κεφάλι κομμωτική και να εξελιχθεί σε εμπειρικό διευθυντή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου