Στο ανεξάρτητο κράτος της Αρκτικής, που υπάγεται στο Βασίλειο της Δανίας, το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Για πολλά παιδιά είναι ένα τρόπος να μάθουν τόσο δανικά, όσο και τη γροιλανδική γλώσσα. «Μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο έξω για μόνο τρεις ή τέσσερις μήνες και το χειμώνα παίζουμε σε σάλα. Στο σπίτι, μιλάω δανικά, αλλά έμαθα τα γροιλανδικά μέσω του ποδοσφαίρου», τονίζει στο βιβλίο «Outcasts» του Steve Menary ο Νίκλας Κρούτζμαν, πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που επίσης έπαιξε μπάλα στη Δανία, αλλά ως εθνική προτίμησε τη Γροιλανδία. Παράλληλα με τη μπάλα, αφοσιώθηκε στις σπουδές του στην οδοντιατρική και στη συνέχεια έγινε επαγγελματίας οδοντίατρος. Οι πιτσιρικάδες στη Γροιλανδία συχνά φεύγουν από το σπίτι τους για τρεις μήνες και φιλοξενούνται από οικογένειες στη Δανία, τα παιδιά των οποίων ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή. Έτσι, μαθαίνουν τη δανική γλώσσα. Και έτσι, ο ο προπονητής Γιαν Τανγκ Όλεσεν, είχε την ευκαιρία να τους γνωρίσει, προτού αναλάβει τον πάγκο της Εθνικής τους.
Παρότι για πολλούς η μπάλα και οι πάγοι της Αρκτικής δείχνουν ως δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος στη Γροιλανδία δημιουργήθηκε το 1933. Ουσιαστικά, το ποδόσφαιρο κληροδοτήθηκε στο Νησί από τα πληρώματα των φαλαινοθηρικών και το πρώτο πρωτάθλημα έγινε το 1958. Η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας πήρε μορφή το 1971 και σταδιακά έφτασε να έχει υπό τη σκέπη της 76 συλλόγους και πάνω από 5000 ποδοσφαιριστές. Ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ομοσπονδία της Δανίας το 1996. Παρότι έχει ακριβώς το ίδιο status με τη Νησιά Φερόε, δεν έχει καταφέρει να μπει στη FIFA. Το Σεπτέμβριο του 2010 ο Σεπ Μπάτερ επισκέφτηκε το Νησί, αλλά μόνο για να δώσει την έγκρισή του για το νέο τεχνητό χλοοτάπητα στην Κακορτόκ. Ο Γενς Μπριντς, επικεφαλής της Π.Ο τονίζει: «Κάναμε αίτηση στην UEFA το 1998 και μας υποσχέθηκαν ότι θα γίνουν αλλαγές στους κανονισμούς της ώστε να γίνουμε μέλος. Δεν έχουμε τα χρήματα για να πάμε στο Μουντιάλ ή στο Euro, θέλουμε απλά να παίζουμε φιλικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Για τη FIFA, το εμπόδιο έδειχνε ότι ήταν το Γιβραλτάρ, καθώς αν δεχόταν τη Γροιλανδία θα έπρεπε να δεχθεί και το κρατίδιο. Τελικά, το πρόβλημα του Γιβραλτάρ λύθηκε, αλλά όχι και των Γροιλανδών...
Μοναδική διέξοδος είναι η (πανάκριβη) πτήση προς Δανία, ο σύνδεσμος των Γροιλανδών με τον υπόλοιπο κόσμο. Ουσιαστικά, το να ακολουθήσει κάποιος καριέρα ποδοσφαιριστή, του δίνει ευκαιρίες να επισκεφτεί μέρη, τα οποία αρκετοί συμπατριώτες του δεν θα δουν ποτέ. Όσο για το ποδόσφαιρο εντός των συνόρων; Ο Μπριντς εξηγεί: «Παίζουμε περιφερειακά προκριματικά και μετά συναντιούνται όλες οι ομάδες για μια βδομάδα προκειμένου να βγει ο Πρωταθλητής. Δεν έχουμε κανονικό Πρωτάθλημα, αφού οι υποδομές δεν επιτρέπουν την οδήγηση από τη μία πόλη στην άλλη. Αυτό δεν είναι πολύ καλό, επειδή δεν αγωνιζόμαστε συχνά. Μπορούμε να παίξει τρεις μήνες το χρόνο επειδή ο πάγος δεν λιώνει πριν τον Μάιο». Στον τελικό του 2005 που έγινε στο Ουμάνακ, κάποιες ομάδες χρειάστηκαν μια βδομάδα σε πλοίο για να φτάσουν! Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ένα τεράστιο παγόβουνο ανετράπη και αρκετοί από τους περίπου 2000 θεατές έτρεχαν να γλιτώσουν από το κύμα που δημιούργησε! Ένα χρόνο πριν, μέλη από ομάδα παλαίμαχων παικτών χάθηκε. Βρέθηκαν νεκροί μετά από μήνες...
Η Εθνική αρκείται στα Island Games, μια σειρά αγώνων που γίνονται κάθε χρονο ανάμεσα σε «αποκλεισμένες» χώρες και Νησιά, όπως η Ρόδος. Εκεί έπαιζαν και τα Φερόε μέχρι να γίνουν μέλος της FIFA. Οι περιπέτειες και οι συνθήκες που επικρατούν όμως κάνουν ακόμα καλύτερες τις σχέσεις μεταξύ των παικτών. «Όλοι οι ποδοσφαιριστές λατρεύουν να βρίσκονται μαζί», τονίζει ο προπονητής Όλεσεν. Το φιλικό που διοργάνωσε με το Θιβέτ λίγο έλειψε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με τους Κινέζους, που απείλησαν με εμπάργκο! Το 2006, η ομάδα έπαιξε στο εναλλακτικό Μουντιάλ της Σανκτ Πάουλι, που έγινε την ίδια περίοδο με το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας και ονομάστηκε Fifi Wild Cup. Εκεί, εμφανίστηκαν αρκετές... απαγορευμένες εθνικές.
Κόντρα στις δυσκολίες, το ποδόσφαιρο στη Γροιλανδία αναπτύσσεται. Στα περσινά Island Games η Εθνική βγήκε δεύτερη, χάνοντας μόνο από τις Βερμούδες. Προς το παρόν, οι προσπάθειες για αναγνώριση από FIFA και UEFA έχουν ατονίσει. Αλλά για μια χώρα όπου το η μπάλα τους περισσότερους μήνες δεν μπορεί καν να κυλήσει, η αγάπη για την ασπρόμαυρη είναι κάτι το μοναδικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου