Στο CV
του αναφέρονται μυθικά πράγματα. Χάρισε πρωταθλήματα και UEFA στην
Βαλένθια, έγινε ο άνθρωπος που επανέφερε την Λίβερπουλ στην κορυφή της
Ευρώπης ύστερα από 21 χρόνια και έγινε ο πρώτος -μετά τον Ούντο Λάτεκ-
που κατακτά ευρωπαϊκούς τίτλους με τρεις διαφορετικές ομάδες. Κάπως έτσι
ο Μαδριλένος έγινε το 2013 προπονητής της Νάπολι επιστρέφοντας σε μία
χώρα στην οποία ήδη είχε αποτύχει με την Ιντερ, παρότι και με τους
Νερατζούρι σήκωσε κούπα.
Γνωστός κυνηγός τίτλων και δη ευρωπαϊκών, ο Ράφα πήγε στον ιταλικό νότο σε μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια είχε συνηθίσει να βλέπει παικταράδες και μόλις είχε αρχίσει να ζει με το ότι 'χτυπά' στα ίσα την Γιουβέντους στη μάχη για το Scudetto. Αν και κάποιος μπορεί να πει ότι αφού έφυγε ο Καβάνι αυτό θα συνέβαινε, ήταν κοινό μυστικό ότι η Νάπολι δεν θα ήταν η ίδια. Οπως απέδειξε και στη θητεία του σε Λίβερπουλ-Τσέλσι-Ιντερ, ο Ισπανός δεν έχει καμία σχέση με τον πρωταθλητισμό.
Και δεν είναι ότι δεν του κάθεται, ότι είναι άτυχος ή ότι δεν έχει τα υλικά για να φτιάξει ένα σύνολο με winners. Είναι η δική του νοοτροπία. Η νοοτροπία που ενώ έχει χάσει 0-1 από την Κιέβο στο «Σαν Πάολο» τον κάνει λέει ότι «η ομάδα δούλεψε σωστά, είχαμε 33 τελικές». Τέτοιου είδους παραδείγματα; Οσα θέλετε. Στο «Μεάτσα» η Νάπολι προηγήθηκε στο 78' με 0-1 και στο 90' με 1-2 κόντρα στην Ιντερ αλλά ισοφαρίστηκε σε 2-2. «Είναι θετικό το ότι προηγηθήκαμε δύο φορές». Σε αυτούς τους πέντε πεταμένους βαθμούς προσθέστε τα εντός έδρας 3-3 κόντρα σε Παλέρμο και Κάλιαρι και το 2-2 με την Εμπολι και μπορείτε να δείτε που θα ήταν οι Παρτενοπέι.
Μπορεί όντως να μην τον νοιάζει, μπορεί επίτηδες να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις για να πείσει ότι η δουλειά του είναι σωστή, μπορεί να έχει χάσει το πρωτάθλημα -πλην Βαλένθια- πριν καν πάει σε κάποιο κλαμπ, όμως κανένας δεν μπορεί να καταλογίσει στον Ράφα ότι δεν κατακτά τίτλους. Ο Ισπανός έχει τον τρόπο να βρίσκεται σε ομάδες με πρεστίζ και -όσο και αν κάνει εντύπωση σε κάποιους από εμάς- έχει τον τρόπο να γράφει ιστορία στις ομάδες κατακτώντας κούπες.
Οταν τα χρόνια περνούν, αυτό που μένει στη μνήμη των οπαδών είναι οι τίτλοι και πλέον ο Ράφα έχει φέρει δύο στο «Σαν Πάολο». Μπορεί το Super Coppa να υποτιμάται συνήθως, όμως στο μέλλον η ανάμνηση θα είναι η κούπα που ήρθε κόντρα στην Γιούβε και αυτό είναι σημαντικό. Στην ίδια περίοδο που ο Μπενίτεθ βρίσκεται στην Νάπολι, η Ρόμα του Ρούντι Γκαρσία μάχεται μεν ρεαλιστικά για το Scudetto, όμως στην τροπαιοθήκη δεν υπάρχει τίποτα να θυμίζει αυτή την εποχή. Από τη μία ντουζίνα κούπες που έχει κατακτήσει, εκτός από τα πρωταθλήματα με την Βαλένθια, τα υπόλοιπα δέκα είναι τελικοί και ο Μαδριλένος μάλλον έχει βρει τον τρόπο να είναι σχεδόν πάντα ο νικητής.
Η ιστορία
Μετά από θητεία στις μικρές ομάδες της Ρεάλ Μαδρίτης ο Ράφα ξεκίνησε την περιπλάνηση στην Segunda Divison και απολύθηκε γρήγορα από Βαγιαδολίδ και Οσασούνα. Η συνέχεια μαρτυρούσε θετικά πράγματα καθώς χάρισε την άνοδο στα σαλόνια σε Εξτρεμαδούρα (1997-98) και Τενερίφη (2000-01) και εκείνο το καλοκαίρι προσλήφθηκε από την Βαλένθια σαν ο αντικαταστάτης του Εκτορ Ραούλ Κούπερ.
Στην πρώτη του χρονιά στο «Μεστάγια» κατέκτησε την Primera με τις Νυχτερίδες να έχουν πρώτο σκόρερ τον Μίστα και ενεργητικό τα λιγότερα γκολ που είχε ποτέ πρωταθλήτρια στην Ισπανία (51). Το 2003-04 ήταν η τελευταία του σεζόν στην πατρίδα. Εχοντας κύρια ανταγωνίστρια την Μπαρτσελόνα, πανηγύρισε και πάλι τον τίτλο και ολοκλήρωσε το ιστορικό double με το Κύπελλο UEFA με 2-0 σε βάρος της Μαρσέιγ. Στη συνέχεια... απογειώθηκε αφού ξανά στην πρώτη του σεζόν σε ομάδα έγραψε ιστορία. Το 2005 κατέκτησε με την Λίβερπουλ το Champions League έχοντας βασικούς παίκτες όπως Τζίμι Τραορέ, Στιβ Φίναν και Ιγκόρ Μπίσκαν κόντρα σε μία από τις καλύτερες Μίλαν όλων των εποχών που είχε προηγηθεί 3-0 στο ημίχρονο. Impossible is nothing.
Με τους Reds ακολούθησαν οι κούπες στο ευρωπαϊκό super cup (2005), το Κύπελλο Αγγλίας (2006) και το Community Shield (2006) ενώ στην Premier League η καλύτερη επίδοση ήταν η 2η θέση της σεζόν 2008-09 όταν και τερμάτισε μόλις τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Επόμενος σταθμός ήταν η Ιντερ, η οποία μόλις είχε κατακτήσει το τρεμπλ χωρίσει με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Ηταν λογικό η ομάδα να μην παραμείνει τόσο ψηλά, όμως ο Ράφα πρόλαβε να προσθέσει στην τροπαιοθήκη του το ιταλικό super cup και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, πριν απολυθεί.
Το 2013 επέστρεψε στην Αγγλία για λογαριασμό της Τσέλσι που μόλις είχε διώξει τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο. Πήρε τους Μπλε στο -4 από την κορυφή και τους άφησε στο -14 στο τέλος της σεζόν, όμως άφησε στο μουσείο του κλαμπ και τον τίτλο του Europa League, το βράδυ που έγινε ο δεύτερος ever με ευρωπαϊκούς τίτλους με τρεις διαφορετικές ομάδες.
Είτε τον γουστάρεις, είτε είσαι οπαδός της Νάπολι και σου σπάει τα νεύρα μόνο που τον βλέπεις, είτε σου προκαλεί γέλιο, πρέπει να το παραδεχθείς. Τέτοιο παλμαρέ δεν έχουν πολλοί από τους εν ενεργεία προπονητές...
2002 Πρωτάθλημα Ισπανίας (Βαλένθια)
2004 Πρωτάθλημα Ισπανίας (Βαλένθια)
2004 Κύπελλο UEFA (Βαλένθια)
2005 Champions League (Λίβερπουλ)
2005 Ευρωπαϊκό super cup (Λίβερπουλ)
2006 Κύπελλο Αγγλίας (Λίβερπουλ)
2006 Community Shield (Λίβερπουλ)
2010 Ιταλικό super cup (Ιντερ)
2010 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων (Ιντερ)
2013 Europa League (Τσέλσι)
2014 Κύπελλο Ιταλίας (Νάπολι)
2014 Ιταλικό super cup (Νάπολι)
Γνωστός κυνηγός τίτλων και δη ευρωπαϊκών, ο Ράφα πήγε στον ιταλικό νότο σε μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια είχε συνηθίσει να βλέπει παικταράδες και μόλις είχε αρχίσει να ζει με το ότι 'χτυπά' στα ίσα την Γιουβέντους στη μάχη για το Scudetto. Αν και κάποιος μπορεί να πει ότι αφού έφυγε ο Καβάνι αυτό θα συνέβαινε, ήταν κοινό μυστικό ότι η Νάπολι δεν θα ήταν η ίδια. Οπως απέδειξε και στη θητεία του σε Λίβερπουλ-Τσέλσι-Ιντερ, ο Ισπανός δεν έχει καμία σχέση με τον πρωταθλητισμό.
Και δεν είναι ότι δεν του κάθεται, ότι είναι άτυχος ή ότι δεν έχει τα υλικά για να φτιάξει ένα σύνολο με winners. Είναι η δική του νοοτροπία. Η νοοτροπία που ενώ έχει χάσει 0-1 από την Κιέβο στο «Σαν Πάολο» τον κάνει λέει ότι «η ομάδα δούλεψε σωστά, είχαμε 33 τελικές». Τέτοιου είδους παραδείγματα; Οσα θέλετε. Στο «Μεάτσα» η Νάπολι προηγήθηκε στο 78' με 0-1 και στο 90' με 1-2 κόντρα στην Ιντερ αλλά ισοφαρίστηκε σε 2-2. «Είναι θετικό το ότι προηγηθήκαμε δύο φορές». Σε αυτούς τους πέντε πεταμένους βαθμούς προσθέστε τα εντός έδρας 3-3 κόντρα σε Παλέρμο και Κάλιαρι και το 2-2 με την Εμπολι και μπορείτε να δείτε που θα ήταν οι Παρτενοπέι.
Μπορεί όντως να μην τον νοιάζει, μπορεί επίτηδες να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις για να πείσει ότι η δουλειά του είναι σωστή, μπορεί να έχει χάσει το πρωτάθλημα -πλην Βαλένθια- πριν καν πάει σε κάποιο κλαμπ, όμως κανένας δεν μπορεί να καταλογίσει στον Ράφα ότι δεν κατακτά τίτλους. Ο Ισπανός έχει τον τρόπο να βρίσκεται σε ομάδες με πρεστίζ και -όσο και αν κάνει εντύπωση σε κάποιους από εμάς- έχει τον τρόπο να γράφει ιστορία στις ομάδες κατακτώντας κούπες.
Οταν τα χρόνια περνούν, αυτό που μένει στη μνήμη των οπαδών είναι οι τίτλοι και πλέον ο Ράφα έχει φέρει δύο στο «Σαν Πάολο». Μπορεί το Super Coppa να υποτιμάται συνήθως, όμως στο μέλλον η ανάμνηση θα είναι η κούπα που ήρθε κόντρα στην Γιούβε και αυτό είναι σημαντικό. Στην ίδια περίοδο που ο Μπενίτεθ βρίσκεται στην Νάπολι, η Ρόμα του Ρούντι Γκαρσία μάχεται μεν ρεαλιστικά για το Scudetto, όμως στην τροπαιοθήκη δεν υπάρχει τίποτα να θυμίζει αυτή την εποχή. Από τη μία ντουζίνα κούπες που έχει κατακτήσει, εκτός από τα πρωταθλήματα με την Βαλένθια, τα υπόλοιπα δέκα είναι τελικοί και ο Μαδριλένος μάλλον έχει βρει τον τρόπο να είναι σχεδόν πάντα ο νικητής.
Η ιστορία
Μετά από θητεία στις μικρές ομάδες της Ρεάλ Μαδρίτης ο Ράφα ξεκίνησε την περιπλάνηση στην Segunda Divison και απολύθηκε γρήγορα από Βαγιαδολίδ και Οσασούνα. Η συνέχεια μαρτυρούσε θετικά πράγματα καθώς χάρισε την άνοδο στα σαλόνια σε Εξτρεμαδούρα (1997-98) και Τενερίφη (2000-01) και εκείνο το καλοκαίρι προσλήφθηκε από την Βαλένθια σαν ο αντικαταστάτης του Εκτορ Ραούλ Κούπερ.
Στην πρώτη του χρονιά στο «Μεστάγια» κατέκτησε την Primera με τις Νυχτερίδες να έχουν πρώτο σκόρερ τον Μίστα και ενεργητικό τα λιγότερα γκολ που είχε ποτέ πρωταθλήτρια στην Ισπανία (51). Το 2003-04 ήταν η τελευταία του σεζόν στην πατρίδα. Εχοντας κύρια ανταγωνίστρια την Μπαρτσελόνα, πανηγύρισε και πάλι τον τίτλο και ολοκλήρωσε το ιστορικό double με το Κύπελλο UEFA με 2-0 σε βάρος της Μαρσέιγ. Στη συνέχεια... απογειώθηκε αφού ξανά στην πρώτη του σεζόν σε ομάδα έγραψε ιστορία. Το 2005 κατέκτησε με την Λίβερπουλ το Champions League έχοντας βασικούς παίκτες όπως Τζίμι Τραορέ, Στιβ Φίναν και Ιγκόρ Μπίσκαν κόντρα σε μία από τις καλύτερες Μίλαν όλων των εποχών που είχε προηγηθεί 3-0 στο ημίχρονο. Impossible is nothing.
Με τους Reds ακολούθησαν οι κούπες στο ευρωπαϊκό super cup (2005), το Κύπελλο Αγγλίας (2006) και το Community Shield (2006) ενώ στην Premier League η καλύτερη επίδοση ήταν η 2η θέση της σεζόν 2008-09 όταν και τερμάτισε μόλις τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Επόμενος σταθμός ήταν η Ιντερ, η οποία μόλις είχε κατακτήσει το τρεμπλ χωρίσει με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Ηταν λογικό η ομάδα να μην παραμείνει τόσο ψηλά, όμως ο Ράφα πρόλαβε να προσθέσει στην τροπαιοθήκη του το ιταλικό super cup και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, πριν απολυθεί.
Το 2013 επέστρεψε στην Αγγλία για λογαριασμό της Τσέλσι που μόλις είχε διώξει τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο. Πήρε τους Μπλε στο -4 από την κορυφή και τους άφησε στο -14 στο τέλος της σεζόν, όμως άφησε στο μουσείο του κλαμπ και τον τίτλο του Europa League, το βράδυ που έγινε ο δεύτερος ever με ευρωπαϊκούς τίτλους με τρεις διαφορετικές ομάδες.
Είτε τον γουστάρεις, είτε είσαι οπαδός της Νάπολι και σου σπάει τα νεύρα μόνο που τον βλέπεις, είτε σου προκαλεί γέλιο, πρέπει να το παραδεχθείς. Τέτοιο παλμαρέ δεν έχουν πολλοί από τους εν ενεργεία προπονητές...
2002 Πρωτάθλημα Ισπανίας (Βαλένθια)
2004 Πρωτάθλημα Ισπανίας (Βαλένθια)
2004 Κύπελλο UEFA (Βαλένθια)
2005 Champions League (Λίβερπουλ)
2005 Ευρωπαϊκό super cup (Λίβερπουλ)
2006 Κύπελλο Αγγλίας (Λίβερπουλ)
2006 Community Shield (Λίβερπουλ)
2010 Ιταλικό super cup (Ιντερ)
2010 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων (Ιντερ)
2013 Europa League (Τσέλσι)
2014 Κύπελλο Ιταλίας (Νάπολι)
2014 Ιταλικό super cup (Νάπολι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου