Ξεκινήσαμε με τους Γερμανούς τερματοφύλακες και σειρά έχουν οι πλάγιοι μπακ (αριστεροί και δεξιοί) των Πάντσερ...
10. Μάρκους Μπάμπελ (δεξιός μπακ, 1991-'07)
Δεν ήταν καθαρός πλάγιος αμυντικός, καθώς έπαιζε με άνεση και σέντερ μπακ. Κατά συνέπεια δεν ήταν επιθετικογενής. Υπήρξε όμως μαχητής, δυνατός και πολύ καλός ανασταλτικά, κάνοντας σημαντικότερη καριέρα από τον Αρνε Φρίντριχ της Χέρτα, από τον οποίο προτιμήθηκε τελικά για την 10η θέση της λίστας. Τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε σε Μπάγερν και εν συνεχεία σε Λίβερπουλ. Με τους Βαυαρούς πήρε τρία πρωταθλήματα, ισάριθμα Λιγκ Καπ, δύο Κύπελλα, το UEFA (1996), αλλά έχασε στον τελικό του Champions League (1999). Με τους Κόκκινους πάλι πέντε τίτλους (Κύπελλο, Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ Αγγλίας-Ευρώπης, UEFA) την εκπληκτική σεζόν 2000-'01. Ωστόσο, έκανε και την έκπληξη και πήρε με τη Στουτγκάρδη την τη Μπουντεσλίγκα (2007) και από ένα Κύπελλο, Λιγκ Καπ. Με τα Πάντσερ (51 συμμ./ 1 γκολ) έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης (1996).
9. Γιόζεφ Πόζιπαλ (δεξιός μπακ, 1946-'58)
Επειδή είχε και ρουμάνικη υπηκοότητα, δεν του επετράπη να βρεθεί στην 11άδα για τον πρώτο μεταπολεμικό αγώνα της Εθνικής. Ωστόσο, εκεί τοποθετήθηκε το 1951 και τρία χρόνια αργότερα ήταν βασικός στον θρίαμβο της κατάκτησης του Μουντιάλ, στο ιστορικό για τους Γερμανούς «Θαύμα της Βέρνης». Ηταν απολύτως επιθετικός και σύνθετος μπακ που είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως εξτρέμ, ενώ την ολοκλήρωσε ως κεντρικός μέσος. Τα καλύτερα αγωνιστικά χρόνια του (1949-'58) τα πέρασε στο Αμβούργο, ενώ με τα Πάντσερ έπαιξε 32 φορές (1 γκολ).
Ο Πόζιπαλ είναι ο 4ος από αριστερά, όπως παρατάχθηκε η Γερμανία στον τελικό του 1954
8. Στέφαν Ρόιτερ (δεξιός μπακ, 1984-'04)
Το παρατσούκλι του ήταν «Turbo» και το κέρδισε, τρέχοντας τα 100 μέτρα σε 11,2 δεύτερα. Η ταχύτητα λοιπόν σε συνδυασμό με την αρκετά καλή τεχνική αυτού του φουλ επιθετικού αμυντικού που έπαιζε και ως πλάγιος μέσος, του επέτρεψαν να περάσει από Μπάγερν (2 πρωταθλήματα, 1 Σούπερ Καπ) και Γιουβέντους. Ωστόσο, με τη Ντόρτμουντ (1992-'04) ήταν που έκανε τα πιο σπουδαία του. Τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, μα πάνω απ' όλα το Champions League και το Διηπειρωτικό του 1997. Επίσης με τους Βεστφαλούς έφτασε δύο φορές σε χαμένο τελικό του UEFA (1993, 2002). Αντίστοιχο συναίσθημα έζησε και με την Εθνική στο EURO του 1992. Είχε προλάβει όμως να απολαύσει την κορυφή του κόσμου το 1990, ενώ θα γευόταν τελικά και το EURO (1996), γράφοντας συνολικά στο εθνικό κοντέρ του 69 παρουσίες (2 γκολ).
7. Πάουλ Γιάνες (δεξιός μπακ, 1930-'51)
Υπήρξε ίσως ο κορυφαίος πλάγιος μπακ του Μεσοπολέμου. Τη δεκαετία του '30 ήταν αναμφίβολα ο πιο επιθετικός ακραίος αμυντικός και ένας από τους πρώτους που τους άρεσε να προωθούνται. Οι επελάσεις και το φαλτσαριστό με το εξωτερικό σουτ του, με το οποίο σκόραρε φάουλ από τα 40 μέτρα, τον καθιέρωσαν και μέχρι τα μέσα των 70ς κανείς Γερμανός διεθνής δεν είχε ξεπεράσει τις δικές του 71 συμμετοχές (7 γκολ). Και να φανταστεί κανείς ότι η καριέρα του διεκόπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δηλαδή βρισκόταν στο ζενίθ της. Ακόμα και έτσι όμως η Γερμανική Ομοσπονδία τον έχει ονομάσει ως τον 20ό καλύτερο ποδοσφαιριστή που έβγαλε ποτέ η χώρα.
6. Χορστ Ντίτερ Χέτζες (δεξιός μπακ, 1963-'78)
Το εκπληκτικό με την περίπτωση του ήταν πως επέλεξε να μείνει πιστός στην αγαπημένη του Βέρντερ Βρέμης (εκεί έπαιξε στα 14 από τα 15 χρόνια της καριέρας του). Αυτός ο δεσμός ξεκίνησε ιδανικά με το πρωτάθλημα του 1965, μα στη συνέχεια οι Πράσινοι πάλευαν για τη σωτηρία τους, με τον Χέτζες να μην αποχωρεί παρά τις προτάσεις από Γκλάντμπαχ, Αμβούργο και Μπάγερν. Οπότε αυτός ο αμυντικογενής παίκτης άλλους τίτλους δεν κατέκτησε σε συλλογικό επίπεδο. Ολα τα εντυπωσιακά τα βίωσε με τη Νασιονάλμανσαφτ. Τον χαμένο τελικό του Μουντιάλ του 1966, την 3η θέση στο Μουντιάλ του 1970, το νικηφόρο EURO του 1972 και πάνω απ' όλα τον παγκόσμιο τίτλο του 1974.
Ο Χέτζες είναι ο πεσμένος παίκτης
5. Μάνφρεντ Καλτς (δεξιός μπακ, 1971-'91)
Ενας από τους αγαπημένους όλων των εποχών για τους οπαδούς του Αμβούργου, ήταν διάσημος για το «Bananenflanken» (σ.σ.: τις σέντερς του μπανάνα). Ετσι τις είχε ονομάσει ο σούπερ επιθετικός της εποχής, Χερστ Χρούμπες, στον οποίο ο δεξιός μπακ έστελνε συστημένες ασίστ για γκολ. Εκτός όμως από τις σέντρες, έγινε ξακουστός για τις επελάσεις και τα πέναλτι του. Από τα 77 γκολ της καριέρας του τα 54 τα σημείωσε από την άσπρη βούλα. Με τους Λιμανίσιους βίωσε μοναδικές στιγμές, με μεγαλύτερη όλων την κατάκτηση του Πρωταθλητριών του 1983, ενώ είχε ηττηθεί και στον τελικό τρία χρόνια νωρίτερα. Επίσης πανηγύρισε με το Αμβούργο ένα Κύπελλο UEFA (1977) και έχασε ένα άλλο (1982), ενώ σε εγχώριο επίπεδο σήκωσε τρεις φορές τη... σαλατιέρα, ένα Κύπελλο και ένα Λιγκ Καπ. Και με την Εθνική όμως δεν υστέρησε, καθώς νίκησε στον τελικό του EURO 1980, έχασε σε εκείνον του 1976, μα κυρίως στον τελικό του Μουντιάλ του 1982.
4. Χανς Πέτερ Μπρίγκελ (δεξιός μπακ, 1975-'88)
Μέχρι τα 17 του ήταν δεκαθλητής. Ταχύς, δυνατός, με τρομερό άλμα ξεχώρισε αμέσως με το που εντάχθηκε στην Καϊζερσλάουτερν (1975-'84). Κατά συνέπεια βρέθηκε στο Καμπιονάτο που την 10ετία του '80 ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και ίσως το πιο θρυλικό όλων των εποχών. Βέβαια δεν πήγε σε κάποια ξακουστή ομάδα, μα στην ταπεινή Ελλάς Βερόνα. Και όμως με αυτή κατάφερε να φτάσει στον τίτλο της Σέριε Α' (1985), κάνοντας μία από τις σημαντικότερες εκπλήξεις στην ιστορία της Λίγκας. Το 1988 πήρε και το Κύπελλο με τη Σαμπντόρια, ενώ με την Εθνική (72 συμμ./ 4 γκολ) πανηγύρισε το EURO του 1980, χάνοντας τον τελικό του Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα, αλλά και στο Μεξικό το 1986. Ηταν τόσο σπουδαίος παίκτης που μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί σέντερ μπακ ή αμυντικός μέσος. Το 1985 ψηφίστηκε κορυφαίος Γερμανός γενικά και κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη.
3. Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ (αριστερός μπακ, 1958-'75)
Τον αποκάλεσαν «Volkswagen» λόγω της ικανότητας του να παίζει ασταμάτητα στο ίδιο τέμπο και με την ίδια πάντα αξιοπιστία. Στα 60ς ήταν ένας από τους τρεις κορυφαίους αμυντικούς γενικότερα στην Ευρώπη. Δυνατός, ασταμάτητος και απροσπέλαστος (έπαιζε άνετα και σέντερ μπακ), ήταν σε σχέση με άλλους της λίστας πιο αμυντικογενής. Υπήρξε ωστόσο, πραγματικά εκπληκτικός οπισθοφύλακας με τρομερά αποτελεσματικό τάκλιν και βρέθηκε τρεις φορές υποψήφιος για την «Χρυσή Μπάλα» (τερματίζοντας 5ος, 11ος, 12ος). Αφού κατέκτησε τη Μπουντεσλίγκα με την Κολωνία, μετακόμισε στο Καμπιονάτο. Πήρε το Κύπελλο με τη Ρόμα και μαζί την προαγωγή για τη Μίλαν (1965-'74), με την οποία θριάμβευσε στη διεθνή σκηνή. Αφού σήκωσε το πρωτάθλημα, έκανε το ίδιο με το Πρωταθλητριών (1969). το Διηπειρωτικό (1969) και δύο φορές με το Κύπελλο Κυπελλούχων (1968, 1973). Με την Εθνική (47 συμμ., 1 γκολ) όμως δεν έφτασε ποτέ στην κορυφή, μένοντας 2ος στο Μουντιάλ του 1966, 3ος το 1970 και 4ος το 1958. Επί τρεις σερί χρονιές (1963-'65) ψηφίστηκε κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και το 1962 ως 2ος κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής γενικά.
2. Αντρέας Μπρέμε (αριστερός μπακ, 1978-'98)
Στην περίπτωση του ίσως και να κάνουμε λάθος. Ισως και να έπρεπε να είναι ο Νο1 της λίστας. Υπήρξε πραγματικά εκπληκτικός και έκανε τρομερά πράγματα, ειδικά στα χρόνια του στην Ιντερ (1988-'92). Τότε που με τους Κλίνσμαν, Ματέους είχαν συγκροτήσει τη μυθική τριάδα των Νερατζούρι, τους οποίους οδήγησαν στο θρυλικό σκουντέτο των ρεκόρ και το Σούπερ Καπ του 1989 (σ.σ.: έκτοτε η Ιντερ ξαναπήρε πρωτάθλημα με το Calciopoli), αλλά και το UEFA (1991). Εναν χρόνο πριν πάει στο Μιλάνο, είχε κατακτήσει με τη Μπάγερν τη Μπουντεσλίγκα, μα είχε χάσει τον τελικό του Πρωταθλητριών. Την τεράστια καριέρα του την έκλεισε όπως του έπρεπε, κάνοντας το μυθικό: να ανέβει με την Καϊζερσλάουτερν από την Τσβαϊτελίγκα και να σηκώσει τον τίτλο (σ.σ.: ενδιάμεσα, κατέκτησε και ένα Κύπελλο Ισπανίας με τη Σαραγόσα). Ο Μπρέμε τα είχε όλα και τα έκανε όλα σωστά. Ταχύτητα, positioning, επελάσεις, μα πάνω απ' όλα ήταν εκείνα τα... ξεράδια που εξαπέλυε και με τα δύο πόδια, τα οποία ήταν εξίσου καταπληκτικά. Οι εκτελέσεις φάουλ του ήταν ασύλληπτες, ενώ αναλάμβανε και τα πέναλτι, καλή ώρα εκείνο του 1990 που χάρισε το Μουντιάλ στην Γερμανία. Με την Εθνική (86 ματς/ 8 γκολ) είχε ηττηθεί στον τελικό του 1986, αλλά και σε εκείνον του EURO 1992. Χάρη σε όλα αυτά ψηφίστηκε 3ος στην «Χρυσή Μπάλα» το 1990, όταν αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός στον κόσμο, ενώ το 1989 ψηφίστηκε από τους Ιταλούς ως κορυφαίος παίκτης του Καμπιονάτο.
Τον αποκάλεσαν «Volkswagen» λόγω της ικανότητας του να παίζει ασταμάτητα στο ίδιο τέμπο και με την ίδια πάντα αξιοπιστία. Στα 60ς ήταν ένας από τους τρεις κορυφαίους αμυντικούς γενικότερα στην Ευρώπη. Δυνατός, ασταμάτητος και απροσπέλαστος (έπαιζε άνετα και σέντερ μπακ), ήταν σε σχέση με άλλους της λίστας πιο αμυντικογενής. Υπήρξε ωστόσο, πραγματικά εκπληκτικός οπισθοφύλακας με τρομερά αποτελεσματικό τάκλιν και βρέθηκε τρεις φορές υποψήφιος για την «Χρυσή Μπάλα» (τερματίζοντας 5ος, 11ος, 12ος). Αφού κατέκτησε τη Μπουντεσλίγκα με την Κολωνία, μετακόμισε στο Καμπιονάτο. Πήρε το Κύπελλο με τη Ρόμα και μαζί την προαγωγή για τη Μίλαν (1965-'74), με την οποία θριάμβευσε στη διεθνή σκηνή. Αφού σήκωσε το πρωτάθλημα, έκανε το ίδιο με το Πρωταθλητριών (1969). το Διηπειρωτικό (1969) και δύο φορές με το Κύπελλο Κυπελλούχων (1968, 1973). Με την Εθνική (47 συμμ., 1 γκολ) όμως δεν έφτασε ποτέ στην κορυφή, μένοντας 2ος στο Μουντιάλ του 1966, 3ος το 1970 και 4ος το 1958. Επί τρεις σερί χρονιές (1963-'65) ψηφίστηκε κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και το 1962 ως 2ος κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής γενικά.
2. Αντρέας Μπρέμε (αριστερός μπακ, 1978-'98)
Στην περίπτωση του ίσως και να κάνουμε λάθος. Ισως και να έπρεπε να είναι ο Νο1 της λίστας. Υπήρξε πραγματικά εκπληκτικός και έκανε τρομερά πράγματα, ειδικά στα χρόνια του στην Ιντερ (1988-'92). Τότε που με τους Κλίνσμαν, Ματέους είχαν συγκροτήσει τη μυθική τριάδα των Νερατζούρι, τους οποίους οδήγησαν στο θρυλικό σκουντέτο των ρεκόρ και το Σούπερ Καπ του 1989 (σ.σ.: έκτοτε η Ιντερ ξαναπήρε πρωτάθλημα με το Calciopoli), αλλά και το UEFA (1991). Εναν χρόνο πριν πάει στο Μιλάνο, είχε κατακτήσει με τη Μπάγερν τη Μπουντεσλίγκα, μα είχε χάσει τον τελικό του Πρωταθλητριών. Την τεράστια καριέρα του την έκλεισε όπως του έπρεπε, κάνοντας το μυθικό: να ανέβει με την Καϊζερσλάουτερν από την Τσβαϊτελίγκα και να σηκώσει τον τίτλο (σ.σ.: ενδιάμεσα, κατέκτησε και ένα Κύπελλο Ισπανίας με τη Σαραγόσα). Ο Μπρέμε τα είχε όλα και τα έκανε όλα σωστά. Ταχύτητα, positioning, επελάσεις, μα πάνω απ' όλα ήταν εκείνα τα... ξεράδια που εξαπέλυε και με τα δύο πόδια, τα οποία ήταν εξίσου καταπληκτικά. Οι εκτελέσεις φάουλ του ήταν ασύλληπτες, ενώ αναλάμβανε και τα πέναλτι, καλή ώρα εκείνο του 1990 που χάρισε το Μουντιάλ στην Γερμανία. Με την Εθνική (86 ματς/ 8 γκολ) είχε ηττηθεί στον τελικό του 1986, αλλά και σε εκείνον του EURO 1992. Χάρη σε όλα αυτά ψηφίστηκε 3ος στην «Χρυσή Μπάλα» το 1990, όταν αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός στον κόσμο, ενώ το 1989 ψηφίστηκε από τους Ιταλούς ως κορυφαίος παίκτης του Καμπιονάτο.
1. Φίλιπ Λαμ (δεξιός μπακ, 2002-)
Πραγματικά δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις για να τον περιγράψεις. Ο κοντούλης είναι φαινόμενο. Εχει παίξει σε τρία Μουντιάλ (3η θέση το 2006 και το 2010) και σε όλα έχει μπει στην all star 11άδα, κατακτώντας φυσικά ως αρχηγός εκείνο του 2014, όταν και σταμάτησε από την Εθνική με 113 εμφανίσεις και πέντε γκολ. Φέτος λοιπόν ήταν 6ος στην ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας», έχοντας και δύο all star παρουσίες σε EURO (έχασε στον τελικό του 2008) και πέντε ως μέλος της καλύτερης άμυνας στην Ευρώπη. Υπηρετώντας τη Μπάγερν έχει κατακτήσει τα πάντα: Εξι νταμπλ, δύο Σούπερ Καπ, ένα Λιγκ Καπ, αλλά και ένα Champions League (δύο ήττες σε τελικό, 2010, 2012), το Διηπειρωτικό και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2013. Ο Λαμ είναι ο πιο πολυσύνθετος Γερμανός πλάγιος μπακ στην ιστορία και όταν θα σταματήσει την καριέρα του, θα μνημονεύεται ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών γενικά. Μπορεί να παίξει παντού. Ενδεικτικό είναι ότι το 2008 ανακηρύχτηκε από την UEFA ως καλύτερος αριστερός μπακ μπροστά από τον Πατρίς Εβρά, μιας και εκείνη τη σεζόν βρέθηκε πολλές φορές από την απέναντι πλευρά. Επιθετικός, τεχνίτης, με τρομερή αίσθηση του χώρου και πολύ γρήγορη σκέψη, εμφανίστηκε πέρσι ως 6άρι ή ακόμα και 8άρι να κάνει απίθανα πράγματα. Μπορεί να μην έχει τα προσόντα του Μπρέμε, αλλά η ποδοσφαιρική αντίληψη και ευφυΐα του είναι ασυναγώνιστες!
Πραγματικά δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις για να τον περιγράψεις. Ο κοντούλης είναι φαινόμενο. Εχει παίξει σε τρία Μουντιάλ (3η θέση το 2006 και το 2010) και σε όλα έχει μπει στην all star 11άδα, κατακτώντας φυσικά ως αρχηγός εκείνο του 2014, όταν και σταμάτησε από την Εθνική με 113 εμφανίσεις και πέντε γκολ. Φέτος λοιπόν ήταν 6ος στην ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας», έχοντας και δύο all star παρουσίες σε EURO (έχασε στον τελικό του 2008) και πέντε ως μέλος της καλύτερης άμυνας στην Ευρώπη. Υπηρετώντας τη Μπάγερν έχει κατακτήσει τα πάντα: Εξι νταμπλ, δύο Σούπερ Καπ, ένα Λιγκ Καπ, αλλά και ένα Champions League (δύο ήττες σε τελικό, 2010, 2012), το Διηπειρωτικό και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2013. Ο Λαμ είναι ο πιο πολυσύνθετος Γερμανός πλάγιος μπακ στην ιστορία και όταν θα σταματήσει την καριέρα του, θα μνημονεύεται ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών γενικά. Μπορεί να παίξει παντού. Ενδεικτικό είναι ότι το 2008 ανακηρύχτηκε από την UEFA ως καλύτερος αριστερός μπακ μπροστά από τον Πατρίς Εβρά, μιας και εκείνη τη σεζόν βρέθηκε πολλές φορές από την απέναντι πλευρά. Επιθετικός, τεχνίτης, με τρομερή αίσθηση του χώρου και πολύ γρήγορη σκέψη, εμφανίστηκε πέρσι ως 6άρι ή ακόμα και 8άρι να κάνει απίθανα πράγματα. Μπορεί να μην έχει τα προσόντα του Μπρέμε, αλλά η ποδοσφαιρική αντίληψη και ευφυΐα του είναι ασυναγώνιστες!
* Ο τεράστιος Πολ Μπράιτνερ (1970-'83) βρίσκεται εκτός
συναγωνισμού. Ηταν ο κορυφαίος όλων στην θέση του και έπαιζε και μέσος.
Αφησε εποχή με την τέλεια Μπάγερν στις αρχές των 70ς και εν συνεχεία με
τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κατέκτησε όλους τους μεγάλους τίτλους και κυρίως το
Μουντιάλ του 1974. Το 1981 αναδείχτηκε 2ος στην ψηφοφορία της «Χρυσής
Μπάλας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου