Ο Μίλαν Πάβλοβιτς δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Είναι πολλά περισσότερα. Ταπεινός, όμως με εμπειρίες που προκαλούν ζήλια. Πάντα χαμογελαστός, βλέπεις τα μάτια του γυαλίζουν από νοσταλγία και για τις καλές και για τις κακές στιγμές. Ένα διαμάντι των ελληνικών γηπέδων, την εποχή που εκείνα ήταν γεμάτα και το επίπεδο της Β’ Εθνικής ήταν καλύτερο από την σημερινή Super League.
Πολλοί δεν τον γνωρίζουν, καθώς όσο ανοιχτός χαρακτήρας είναι όταν τον συναντήσεις, τόσο κλειστός ήταν ότι δε θα έπρεπε. Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας δυσκόλεψε πολύ τα πράγματα και ο «Μίκι», ο οποίος είχε επαφές με ομάδες από Γαλλία, Γερμανία και Πορτογαλία, που δεν μπορούσαν να ολοκληρωθούν λόγω της κατάστασης, βρέθηκε στην Ελλάδα και στη Νιγρίτα, πριν παίξει στην Αναγέννηση Καρδίτσας, στον Ηρακλή και στον Εθνικό Αστέρα.
Το τέλος της καριέρας τον βρήκε στις ακαδημίες του Ολυμπιακού και τώρα ο Αστέρας Τρίπολης βρήκε τον ιδανικό άνθρωπο για να χτίσει το μέλλον του. Ο Πάβλοβιτς, που νιώθει και είναι (και) Έλληνας, από πέρυσι αποτελεί τεχνικό διευθυντή των ακαδημιών των Αρκάδων. Το ήθος του είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο επιτυχίας. Ο τρόπος δουλειάς και προπόνησης ελπίδα για το αύριο.
Και μην ξεγελιέστε. Οι εμπειρίες και η έρευνα έχουν περάσει για τα καλά στη δουλειά του. «Διδάσκω στην ομοσπονδία του Μαυροβουνίου στο UEFA Pro», μας αποκάλυψε, καθώς μόλις πριν από λίγες ημέρες είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. «Έχω δει πως δουλεύουν η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, ο Άγιαξ, η Ισπανία, η Σερβία. Έχω κάνει και τη δική μου έρευνα, για να καταλήξω σε ένα σύστημα δουλειάς και προπόνησης. Αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια ότι αποδίδει και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Τα παιδιά αντιδρούν θετικά. Άλλωστε, αυτό θέλουν οι διοικήσεις: παίκτες από τις ακαδημίες».
Ο Μίλαν ήταν αρχηγός σε μία ομάδα που θα μπορούσε να είχε κατακτήσει τα πάντα, όμως ο πόλεμος τη διέλυσε. Το 1987 στη Χιλή η Γιουγκοσλαβία U20 στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Μία ομάδα με παίκτες όπως ο Σούκερ, ο Προσινέτσκι, ο Μιγιάτοβις, ο Γιάρνι, ο Στίματς, που έγινε θρύλος σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία και πήρε το όνομα «Χιλιανοί». Ήταν οι πραγματικοί «Βραζιλιάνοι της Ευρώπης», όπως τους έλεγαν, λόγω του ποδοσφαίρου που έπαιζαν. «Είναι κρίμα που αυτή η γενιά δεν έπαιξε μαζί σε κάποιο μεγάλο τουρνουά. Είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε κατακτήσει το Μουντιάλ», είχε πει ο Μιγιάτοβιτς.
«Στην πρεμιέρα με την Χιλή παίξαμε με 70.000 κόσμο στις εξέδρες. Θυμάμαι ότι ήταν και ο Πινοσέτ εκεί. Διαβάσαμε ιστορία πριν ταξιδέψουμε και θέλαμε να κερδίσουμε. Ακολούθησαν τα ματς με την Αυστραλία, που κερδίσαμε με 4-0 και με το Τόγκο, που κερδίσαμε με 4-1», θυμάται ο 48χρονος παλαίμαχος.
Η προβολή που είχαν τότε αντίστοιχα τουρνουά δεν πλησιάζει καν στο σημερινό επίπεδο. Παρόλα αυτά, οι Γιουγκοσλάβοι ήταν σαν… βασιλιάδες. Ακόμη και αν κανένας από την Ομοσπονδία δεν το πίστευε στο ξεκίνημα, το μάτι των παικτών γυάλιζε. «Το πίστευα από την πρώτη στιγμή. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής και να λειτουργείς με λογική. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να έχεις και πίστη».
Το ποδόσφαιρο που έπαιξε τότε η ομάδα του Μίρκο Γιόζιτς έμεινε στην ιστορία. «Στον τελικό με την Γερμανία ήταν στις εξέδρες και ο Ζοάο Αβελάνζε (σ.σ. τότε πρόεδρος της FIFA και Βραζιλιάνος). Μετά το τέλος του ματς ήρθε, μας έδωσε συγχαρητήρια και μας είπε ότι είμαστε πραγματικά η Βραζιλία της Ευρώπης». «Αν το σκεφτείς καλά, ήμασταν η Ισπανία πριν την Ισπανία!», είχε πει ο Γιουγκοσλάβος (Κροάτης) τεχνικός στην επέτειο των 25 ετών από τον τίτλο.
Στα προημιτελικά, στο στάδιο Nacional, 65.000 άνθρωποι ήταν στις εξέδρες και όπως ήταν λογικό υποστήριζαν την Βραζιλία. Ο Αλσίντο σκόραρε στο καλύτερο σημείο για την Σελεσάο, κάνοντας το 0-1 στο 44’. «Πήγαμε στο ημίχρονο με το σκορ στο 0-1». Η συζήτηση σταμάτησε και ο Μίλαν σηκώθηκε, για να μας δείξει πώς έχασε την σημαντικότερη ευκαιρία της Γιουγκοσλαβίας στο πρώτο 45λεπτο. Άλλωστε, ακόμη και οι καλύτεροι μπορεί να σαστίσουν.
«Έχασα μία μεγάλη ευκαιρία. Βρέθηκα σε θέση βολής και σκέφτηκα: να πλασάρω ή να σουτάρω; Είπα: κάτσε να κλείσω τα μάτια και παραλίγο να σκοτώσω κάποιο περιστέρι! Όταν κάναμε ανάλυση στο ημίχρονο στα αποδυτήρια, ο Μίλιανιτς (πρόεδρος της Ομοσπονδίας, που μαζί με τον Βίλοτιτς ακολούθησαν την αποστολή) μου ρίχνει μία φάπα στο σβέρκο και μου λέει: τι κάνεις εσύ, που είσαι και τεχνίτης!», θυμήθηκε, πριν λυθούμε στα γέλια!
Κοιτάζοντας τη συλλογή με της φανέλες στον «Τσομπανάκο».
Τελικά, η ανατροπή ήρθε. Και με τι τρόπο! Ο Μιγιάτοβιτς είχε κάνει το 1-1 στο 52’ και στο τέλος τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ για την Γιουγκοσλαβία. «Είχαμε κάνει και τις 2 αλλαγές (σ.σ. αυτό ήταν το όριο του τουρνουά) και στο 88’ τραυματίζεται ο Μπόμπαν και βγαίνει έξω. Δεν μπορούσε να συνεχίσει και θα έπρεπε να παίξουμε με 10 παίκτες στην παράταση. Το φάουλ που κέρδισε ήταν στα 18-19 μέτρα. Το κάνει ο Προσινέτσκι και στέλνει την μπάλα στο γάμα με φαουλάρα!». Η τύχη καμιά φορά ευνοεί εκείνους που το αξίζουν… Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Προσινέτσκι ήταν και αμφίβολος, για να ακολουθήσει την αποστολή. «Ο γιατρός έδωσε το ΟΚ, όμως ο Ρόμπερτ δεν έκανε καμία προπόνηση πριν την πρεμιέρα». Τελικά, αναδείχθηκε MVP του τουρνουά, το οποίο κόντεψε να χάσει και για έναν ακόμα λόγο. Την κλήση από τον Ερυθρό Αστέρα λόγω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων!
Για περίπου 5 χρόνια ο Πάβλοβιτς μοιραζόταν το δωμάτιο με τον Μπόμπαν. «Το βράδυ, χτυπάει η πόρτα. Ο Ζβόνιμιρ ήταν με πάγο στο πόδι. Ήταν ο Βραζιλιάνος, που τον είχε τραυματίσει, μαζί με τον προπονητή του. Του έδωσε μία φανέλα της Βραζιλίας, του ζήτησε συγνώμη και μας ευχήθηκε καλή επιτυχία στον ημιτελικό». Εκεί, ήρθε ακόμη μία νίκη με 2-1 επί της Ανατολικής Γερμανίας, για να φτάσουμε στο τελευταίο ματς εκείνης της τρελής πορείας με την… άλλη Γερμανία.
Λίγες ώρες πριν τον μεγάλο τελικό, ένας άλλος Πάβλοβιτς είχε κάνει την πρόβλεψή του. «Το καλύτερο εστιατόριο στο Σαντιάγο ανήκε σε μία οικογένεια Πάβλοβιτς και αποφασίσαμε να πάμε με τον Μπόμπαν. Σε ένα τραπέζι καθόμασταν εμείς με τους ιδιοκτήτες και στο άλλο ο Μπέρτι Φογκτς με το staff του. Και του λέει ο Αντρές (ο ιδιοκτήτης): αύριο θα χάσετε και θα σας βάλει δύο γκολ ο Μπόμπαν!». Τελικά, η προφητεία επιβεβαιώθηκε, καθώς ο μέσος της Ντιναμό Ζάγκρεμπ έκανε το 1-0 στο 85’, με τον Βίτετσεκ να κάνει το 1-1 στο 87’, πριν σκοράρει το τελευταίο πέναλτι ο Κροάτης, για να δώσει το τρόπαιο στην Γιουγκοσλαβία.
Όλοι οι παίκτες του Γιόζιτς έκαναν κατάθεση ψυχής. «Στην πλευρά μου είχα απέναντί μου τον Ράινχαρντ, που κατέκτησε και το Champions League με την Ντόρτμουντ το 1997, και μου έβγαλε την ψυχή. Άντεξα μέχρι το 88’. Τότε, έκανα μία αμυντική ενέργεια, έβγαλα μία πάσα 70 μέτρων στον Σούκερ και λέω αυτό ήταν: τελείωσα. Λέω στον προπονητή να με κάνει αλλαγή. Έδωσα και την ψυχή μου», θυμάται και ακόμα και τώρα βλέπεις την ένταση, αλλά και την ανακούφιση, στα μάτια του. «Ευτυχώς αντέξαμε και στο δεύτερο ημίχρονο. Ήμασταν καλύτεροι, είχαμε δύο δοκάρια, χάσαμε πολλές ευκαιρίες, καταφέραμε να περιορίσουμε τους Γερμανούς», ολοκλήρωσε.
Το μυστικό της επιτυχίας δεν είναι και τόσο… μυστικό. «Ήμασταν μία ομάδα όνειρο. Παίζαμε μαζί για 3-4 χρόνια. Και όλοι ήμασταν βασικοί σε ομάδες της πρώτης κατηγορίας. Εγώ ήμουν 20 ετών και ήδη είχα 50-60 παιχνίδια με την πρώτη ομάδα της Ζελέζνιτσαρ. Ήμουν αρχηγός στις μικρές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας και άλλοι 5-6 ήταν διεθνείς».
Η ενότητα και το συναίσθημα είναι πράγματα που κάνουν τη διαφορά. Ο ρόλος του «Μίκι» ήταν δύσκολος, όμως η ωριμότητά του ήταν πάντα δυσανάλογη της ηλικίας του. Το να είναι αρχηγός δεν είναι απλά ένας τίτλος. Είναι ενεργός ρόλος που απαιτεί θράσος, ηγετικά χαρακτηριστικά και τόλμη. Στοιχεία που συνόδευσαν στον Πάβλοβιτς σε ολόκληρη την καριέρα του.
«Ήμουν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην τεχνική ηγεσία και στους παίκτες. Ήμασταν ενωμένοι. Έτσι, όταν δύο παιδιά αποφάσισαν να βγουν ένα βράδυ έξω και η Ομοσπονδία ήθελε να τους αποκλείσει, σταθήκαμε δίπλα τους. Προειδοποίησα ότι αν φύγουν, θα φύγω και εγώ. Τελικά, όταν ακολούθησαν και άλλοι το παράδειγμά μου και κατέβηκαν με τις βαλίτσες, αποφασίστηκε να μείνουν». Όπως έχει αποκαλύψει ο Μίρκο Γιόζιτς εκείνοι οι παίκτες ήταν ο Στίματς και ο Μπόμπαν πριν τον ημιτελικό…
Ο Πάβλοβιτς με την υπογεγραμμένη φανέλα του Σούκερ
Αυτά που έζησαν στη Χιλή θα τους συνοδεύουν σε ολόκληρη τη ζωή τους, όσες επιτυχίες και αν ακολούθησαν. «Νιώθαμε σαν φίρμες. Μπροστά στο ξενοδοχείο μας μονίμως βρίσκονταν 2 με 3 χιλιάδες κόσμος. Μία μέρα πήγαμε να μπούμε με τον Μπόμπαν από την πλάγια και όχι από την κεντρική είσοδο. Δύο μαθήτριες μας κατάλαβαν και άρχισαν να φωνάζουν: «Βόβαν, Βόβαν!». Ήθελαν αυτόγραφο και ένα φιλί». Το να βλέπεις τον Μίλαν να κάνει την περιγραφή με τέτοια ζωντάνια, νιώθεις σαν να ήσουν κι εσύ μπροστά!
«Τους υπέγραψε το αυτόγραφο, τους έδωσε δειλά ένα φιλί στο μάγουλο (δείχνει ακριβώς την κίνηση) και εκείνες τρελάθηκαν και άρχισαν να τσιρίζουν! Μας άκουσαν και οι άλλοι και μας πήραν στο… κυνήγι!».
Το ταξίδι στον χρόνο είναι γεμάτο χρώματα για μία άλλη εποχή, όπου ο ενθουσιασμός ήταν πιο αγνός. Η προβολή μικρότερη και η υπερβολή μέρος της καθημερινότητας. «Μία άλλη φορά είχαμε πάει για καφέ. Ξαφνικά, μπροστά στην καφετέρια μαζεύτηκαν 200-300 άτομα! Πίνουμε τον καφέ μας και δεν μπορούμε να φύγουμε. Τελικά, ήρθαν καραμπινιέρι (ο τρόπος που τους έβλεπε και θυμάται ο Μίλαν: σαν… γίγαντες, είναι εκπληκτικός) και μας συνόδευσαν μέχρι το ξενοδοχείο».
Με Σούκερ και Προσινέτσκι στην ταβέρνα της Καισαριανής, όπου ο ο Κροάτης φορ έδωσε... το όνομά του σε ένα πιάτο από τον ενθουσιασμό του όταν το δοκίμασε!
Κάποια στιγμή ο Θάνος αποφάσισε να θίξει ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Ο καταστροφικός πόλεμος οδήγησε σε τεράστιο μίσος. Και οι ισορροπίες από μία ομάδα με διάφορες εθνικότητες είναι εύκολο να αλλάξουν. «Ήμασταν ένα γκρουπ φίλων. Έπαιξα για μία ομάδα με μεγάλη και σεβαστή φανέλα, όπως η Γιουγκοσλαβία. Δεν είχε, όμως, ποτέ την ίδια θέση στην καρδιά μου, όπως η Κροατία», είχε αποκαλύψει ο Μπόμπαν πριν λίγα χρόνια στην Sport.
Ο πόλεμος στοίχισε ακόμη περισσότερο στον Μίλαν. «Είχα προτάσεις από την Γαλλία, την Γερμανία (από την Άιντραχτ πιο συγκεκριμένα), όμως δεν μπορούσα να φύγω από τη χώρα. Ήμασταν σε εμπάργκο και δε μου έβγαζαν βίζα. Έτσι, βρέθηκα στην Ελλάδα, που ήταν η μοναδική που μας δεχόταν», τονίζει με πίκρα, έστω και αν όπως λέει ο ίδιος πλέον νιώθει «Έλληνας».
Συναίσθημα, που συμμερίζονται όλα τα μέλη εκείνης της ομάδας. «Τι να χωρίσεις; Με τον Μπόμπαν, για παράδειγμα, μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο για 5-6 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι εξαρτάται και από τον άνθρωπο, αλλά και από την κοινωνία γύρω του. Εμείς έχουμε μείνει φίλοι. Γνωρίζω ολόκληρη την οικογένεια του Μπόμπαν. Εδώ, φιλοξένησα τον Σούκερ και τον Προσινέτσκι. Αυτό λέει πολλά», μας είπε ο Πάβλοβιτς. Όπου «εδώ», βάλτε την ταβέρνα «Τσομπανάκος», όπου συνάντησε και εμάς. Την «οικογένειά» του στην Καισαριανή, όπως λέει, και επιβεβαίωσαν τόσο ο Θεόφιλος όσο και ο Λευτέρης, τους οποίους ευχαριστούμε για την φιλοξενία (εγγυώμαι ότι δώσαμε μάχη να μην ξεφύγουμε με το φαγητό και το ποτό).
Μετά από 27 ολόκληρα χρόνια ομάδα της πρώην Γιουγκοσλαβίας κατέκτησε τίτλο, με την Σερβία U20 να φτάνει στην κορυφή του κόσμου στο τουρνουά που διοργανώθηκε στη Νέα Ζηλανδία πριν από λίγες ημέρες. Ο Μίλαν αποφάσισε να στείλει το μήνυμά του μέσω της Ομοσπονδίας. «Πιστέψτε στην επιτυχία. Δεν παίζει ρόλο ποιος είναι καλύτερος. Σε έναν τελικό όλα μπορούν να συμβούν. Τον μεγαλύτερο ρόλο θα παίξει το ποιος είναι πιο καλά προετοιμασμένος, ψύχραιμος», σχολίασε αρχικά, πριν βγάλει το καπέλο στον Παούνοβιτς για τη δουλειά που έκανε, αλλά και την ενότητα. «Να τους βλέπεις πριν από κάθε ματς να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο και να προσεύχονται ήταν εκπληκτικό».
«Δε χρειάζεται καμία συμβουλή», όπως είπε και στο Radio Televizija BN. Όπως τότε, έτσι και τώρα ο τελικός δεν κρίθηκε στην κανονική διάρκεια, με τον Μαξίμοβοτιτς να κάνει το τελικό 2-1 για την Σερβία επί της Βραζιλίας. «Τώρα, η επιτυχία είναι πολύ μεγαλύτερη», είπε ο Μίλαν και φυσικά έχει δίκαιο. Τότε, η χώρα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Οι υποδοχές μετά από μεγάλες επιτυχίες, που όπως και το κάνουμε τονώνουν και το εθνικό φρόνημα, είναι πάντα εντυπωσιακές. Περισσότεροι από 50.000 τους υποδέχθηκαν στο Βελιγράδι. «Τότε, μας υποδέχθηκαν πρώτα στο Ζάγκρεμπ και μετά στο Βελιγράδι. Πολιτικοί, κόσμος, γινόταν χαμός. Φυσικά, τότε οι εποχές ήταν διαφορετικές και δεν πήραμε τίποτα. Δεν υπήρχαν χρήματα», θυμήθηκε ο «Μίκι».
Για να σκεφτείτε πόσο ταπεινόφρων είναι ο Πάβλοβιτς, μας αποκάλυψε ότι είναι στενός φίλος με τον Εμίρ Κουστουρίτσα, όταν ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Ο μεγάλος Σέρβος σκηνοθέτης, μάλιστα, είχε επικοινωνήσει μαζί του, καθώς ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τον θρίαμβο του 1987, όμως τελικά το θέμα δεν προχώρησε. Παρόλα αυτά, έχει γραφτεί ένα βιβλίο με τίτλο «Čileanci» και την υπογραφή του Grada Branković.
Τα όνειρα για τον Μίλαν Πάβλοβιτς, φυσικά, δεν σταματάνε εδώ. Και δεν το κρύβει. «Θέλω μια μέρα να κατακτήσω το Champions League», λέει με αυτοπεποίθηση. «Πρέπει πάντα να έχεις υψηλούς στόχους». Η δουλειά του στον Αστέρα συνεχίζεται και μάλλον μόνο ο ίδιος δεν έχει μείνει ικανοποιημένος. «Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο για να τροφοδοτήσουμε την πρώτη ομάδα. Έχουμε 9 διεθνείς σε διάφορες ηλικίες και 10 στις προεπιλογές των Εθνικών ομάδων. Τα μηνύματα είναι ελπιδοφόρα, έστω και αν μόνο 2 παιδιά από τις ακαδημίες έπαιξαν με την πρώτη ομάδα στο Κύπελλο με αντίπαλο τον Τύρναβο: οι Τσόφλιος και Γογωνάς».
Ο ανταγωνισμός, άλλωστε, είναι τεράστιος. «Για να μπορέσουν τα παιδιά να είναι σε θέση να διεκδικήσουν μία θέση στην πρώτη ομάδα θα πρέπει να ζουν μόνο για το ποδόσφαιρο». Και αυτή η συμβουλή έρχεται από έναν άνθρωπο που θυσίασε πολλά για να κάνει επαγγελματική καριέρα. Όταν μιλάει για τις θυσίες που έκανε, βλέπεις τη λύπη στο πρόσωπό του. «Η οικογένειά μου θυσίασε πολλά», όπως λέει συνέχεια.
Φυσικά, αυτό είναι το ένα – καθόλου αμελητέο – κομμάτι στο δρόμο για την επιτυχία. Το άλλο είναι αυτό το οποίο δεν μπορείς να δουλέψεις: το ταλέντο. «Έμαθα να παίζω ποδόσφαιρο στις αλάνες. Θυμάμαι ότι παίζαμε στο σχολείο, μετά πήγαινα για προπόνηση και στη συνέχεια παίζαμε και στις αλάνες. Εκεί, τα πράγματα είναι απρόβλεπτα. Πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς το μυαλό. Πολλές ομάδες δουλεύουν κάπως τυποποιημένα σήμερα, αν και μπορώ να πω ότι το επίπεδο των ακαδημιών στην Ελλάδα (όχι όλων) είναι πολύ καλό».
Τέλος, στάζει μέλι για τον Στάικο Βεργέτη, ενώ πιστεύει ότι ο Αστέρας κάποια στιγμή θα είναι έτοιμος να κατακτήσει τον τίτλο. Υπερβολή ή όχι, είναι αυτό που χαρακτηρίζει «λογική εξέλιξη». «Ο Αστέρας κάποια στιγμή θα πάρει τον τίτλο. Οι άνθρωποι στην Τρίπολη έχουν ξεκινήσει από το μηδέν και έφτασαν να παίζουν με αντίπαλους όπως η Τότεναμ, η Μπεσίκτας, η Μάιντς και η Πατρίζαν. Είναι λογική εξέλιξη. Ο Αστέρας είναι μεγάλη ομάδα. Λειτουργεί ως πρότυπο. Είναι υγιές σωματείο και του αξίζει να βρίσκεται ψηλά».
Φεύγοντας νιώθεις γεμάτος. Ο Μίλαν Πάβλοβιτς έχει μία εκπληκτική ικανότητα να σου μεταδίδει όλα όσα έζησε. Θα γελάσεις, θα στενοχωρηθείς, θα μείνεις κι εσύ με το παράπονο για το πώς χάλασαν οι μεταγραφές του στον (καλό) Εδεσσαϊκό (δεν είχαν το τηλέφωνό του) και στην Μπενφίκα (από τον Ηρακλή – δεν προλάβαιναν να καταθέσουν το συμβόλαιό του, πριν λήξει η μεταγραφική περίοδος), θα καταλάβεις πως είναι να νιώθεις στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Θα μπεις κι εσύ στη θέση του. Και όσο μπορεί να μεταδίδει στους νεότερους τις εμπειρίες του, η επιτυχία θα είναι δεδομένη. Γιατί, εδώ που τα λέμε, του αξίζει…
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου