Πανάξια η Μπαρτσελόνα απέναντι σε μια άξια Γιουβέντους!!

Ο Κώστας Μιαούλης γράφει για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, που είχε μια ομάδα-όνειρο Πρωταθλήτρια, απέναντι σε μια Γιουβέντους που έπαιξε στα ίσια σε μεγάλο διάστημα.

Είναι αρκετές οι φορές που σε έναν τελικό, μπορείς να πεις, πως άξιζαν τόσο ο νικητής, όσο και ο ηττημένος. Η Μπαρτσελόνα ήταν η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα και το πήρε απόλυτα δίκαια. Όμως για να δημιουργηθούν οι συνθήκες, να διεξαχθεί ένας όμορφος τελικός, χρειάζονται δύο. Η «βέκια σινιόρα», ίσως αναγκασμένη κι από τις συνθήκες, λόγω των σοβαρών απωλειών στην άμυνα, έπρεπε να ξεδιπλώσει κι επιθετικές αρετές, θα πει κάποιος. Ωστόσο, σε όλη την διάρκεια της χρονιάς, η ομάδα, έτσι όπως την έστησε ο Αλέγκρι, είχε και επιθετικές αρετές, έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Στον τελικό απέδειξε πως δικαίως ήταν το ταίρι της Μπαρτσελόνα, στο τέλος του δρόμου, του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ.

Στο ποδόσφαιρο, έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή, όπου την διαφορά θα την κάνουν οι ομάδες σκοράροντας. Περάσαμε από τα χρόνια του θεάματος και των μεγάλων ηγετών, στο ποδόσφαιρο, της πολύς τακτικής, της σκακιέρας, της άμυνας, του τρεξίματος, λες και οι ποδοσφαιριστές, πρέπει να είναι «μαραθωνοδρόμοι». Στο ποδόσφαιρο που πάει να διαμορφωθεί την τελευταία διετία, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο Μουντιάλ, οι ομάδες που θα κερδίζουν τις περισσότερες φορές, θα είναι εκείνες που θα έχουν τους πιο πολλούς και ικανούς ποδοσφαιριστές για να σκοράρουν.

Η Μπαρτσελόνα ξέραμε όλη την σεζόν, πως διαθέτει την ονειρώδη τριπλέτα του πλανήτη. Μια τριπλέτα που έχει τελική σούμα (οι τρεις τους δηλαδή, οι ΜSN) 122 γκολ. Τα μπράβο ανήκουν στη Γιουβέντους, όχι μόνο για το διάστημα που κυνηγούσε στο σκορ, αλλά για τα δώδεκα λεπτά που, έχοντας ισοφαρίσει, επιδίωξε να βάλει και δεύτερο. Θέλησε να πάρει το ματς, όχι με κλεφτοπόλεμο, ούτε παρατάσσοντας μια γραμμή «Μαζινό» για να πάει τουλάχιστον το ματς στην παράταση. Επιδίωξε να βάλει γκολ και στα 12 λεπτά, από τη στιγμή που ισοφάρισε, μέχρι τη στιγμή που δέχτηκε το 2ο γκολ. Κι ασφαλώς συνέχισε να επιτίθεται και μετά απ’ αυτό.

Ο τελικός κρίθηκε στο γεγονός, πώς η Μπαρτσελόνα, διαθέτει περισσότερες προσωπικότητες. Έχει σχεδόν όλους τους ποδοσφαιριστές της, συνηθισμένους σε τέτοιες καταστάσεις. Άλλωστε και ο Ράκιτιτς, που ήρθε από την Σεβίλλη, περισσότερο μαθημένος από πολλούς της Γιουβέντους ήταν σε τελικούς. Η Μπαρτσελόνα, αυτή η έκδοση της Μπαρτσελόνα, αποδεικνύει πως στο ποδόσφαιρο, υπάρχει η τάση, να ξαναγυρίσουμε στα παιχνίδια, που αρέσουν στον κόσμο. Όποιος θα βάζει γκολ, θα είναι εκείνος που κατά κανόνα θα κερδίζει. Όποιος θέλει να βλέπει ποδόσφαιρο και να υπολογίζει στο τέλος, πόσο έχουν τρέξει οι παίκτες, καλύτερα ας ασχοληθεί με τον στίβο και τα δρομικά αγωνίσματα…

Κλείνω με τις φάσεις της διαιτησίας. Ο Βιδάλ έπρεπε να έχει αποβληθεί το πολύ μέχρι το 25ο λεπτό. Η φάση του Πογκμπά και του τάκλιν από πίσω στον Μέσι είναι για απευθείας κόκκινη (άσχετα αν δεν τον έστειλε εκτός γηπέδου). Στη φάση του πέναλτι που ζητά η Γιουβέντους, ο Τσακίρ, θα μπορούσε να «καθαρίσει» τη φάση με επιθετικό στην εκκίνηση. Στη συνέχεια ο Άλβες, παίρνει αγκαλιά τον Γάλλο και τον γκρεμίζει, άρα υπάρχει πέναλτι. Ο Τούρκος δεν έδωσε τίποτε από τα δύο… *Πηγή: sport-fm.gr*