Πραγματικά η ιταλική ομάδα δικαίωσε με τον πιο τιμητικό τρόπο την πρόκρισή της στον τελικό του τσάμπιονς ληγκ και κατέδειξε στον αγώνα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ότι προέρχεται από ποδοσφαιρικό τζάκι.
Μεγάλη κλάση η Γιουβέντους. Αν και κατώτερη σε ποιότητα και αξία λόγω ψυχής στάθηκε σχεδόν ίση προς ίση με την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Την Μπαρτσελώνα. Αυτή την ομάδα που με τις ενέργειές της, μάλιστα όταν φθάνει στο γκολ να σε πετάει από τη θέση σου.
Νίκησε η Μπαρτσελώνα με 3-1, νίκησε το ποδόσφαιρο της μπάλλας, της έμπνευσης και της δημιουργίας. Αυτά που κάνει η Μπαρτσελώνα δεν τα βλέπουμε από καμμία άλλη ομάδα. Ακόμα και σε κλειστούς χώρους, στους πιο κλειστούς, μέσα στην αντίπαλη περιοχή στενά μαρκαρισμένοι οι μπαρτσελωνίτες φτιάχνουν ένα-δύο κι αμα βγει δεν έχει τύχη ο αντίπαλος.
Είδαμε τελικό με φάσεις μπόλικες, κι από τις δυο πλευρές. Αυτό οφείλεται στην ομάδα της Καταλωνίας. Εάν προηγείτο η Γιουβέντους είναι σίγουρο ότι θα ήταν διαφορετική η αγωνιστική συμπεριφορά της, και βέβαια άλλη θα ήταν η φυσιογνωμία του τελικού.
ΕΝΑΣ ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ την έπεσε στον Τούρκο διαιτητή του τελικού, γράφει ο apodytiriakias.gr
Η Ιστορία έγραψε Μπάρτσα, όχι στο χαλαρό. Με ζόρια. Αμα βάλεις κάτω τα στατιστικά, την κουλτούρα, τις ατομικές ικανότητες, το κοντέρ θα έγραφε πολλά με λίγα. Δεν παίζεται, όμως, έτσι το τόπι. Θέλει και ψυχή και ρίσκο και τύχη και πολλά ακόμα. Πώς το είδα...
Η Γιούβε μπήκε στο γήπεδο για να δώσει ένα μπερντάχι στους ζουμπάδες - παιχταράδες της Μπαρτσελώνα. Εκείνος ο Ινδιάνος είχε βαφτεί με τα χρώματα του πολέμου. Λέω για τον Βιδάλ που έδειρε, χαστούκισε, προπηλάκισε. Είπε στον διαιτητή, «...αν έχεις αρχίδια βγάλε με από το ματς». Ο Τούρκος, ο διαιτητής, δεν ήθελε να φτάσει στα άκρα.
Θα πρέπει να τονίσουμε βεβαίως, ότι στις πρώτες φάσεις η Γηραιά, πίεσε ψηλά την Μπάρτσα, μήπως και την πιάσει μπόσικη λόγω της μεγάλης της αυταρέσκειας. Είναι υποτιμητικό για οποιονδήποτε αμυντικό ή αμυνόμενό της να διώξει μακριά την μπάλα. Ακόμα κι αν τον πιέζουν δύο. Κατάλοιπο από την εποχή Γκουαρδιόλα. Κάπως έτσι έγιναν μερικά λαθάκια. Ενα από αυτά έφερε μια σουτάρα του Μαρκίσιο έξω.
Κατά τα άλλα, η Μπάρτσα ήταν εξαιρετικά ...προβλέψιμη. Δηλαδή; Απρόβλεπτη στις επιθετικές κινήσεις της με όλους τους ζουμπάδες - παιχταράδες που λέγαμε. Εκανε το γκολ στην αρχή και θα μπορούσε να κάνει άλλα δυο - τρία. Οταν δεν σκοτώνεις το θηρίο μπορεί και να σε κατασπαράξει.
Η Γιουβέντους εκμεταλλεύτηκε τη θολούρα της Μπαρτσελώνα, όσο της έριχνε τις γρήγορες σφαλιάρες. Η ισοφάριση με τον Μοράτα έδωσε αβάντα στην Κυρία που πάλεψε να το γυρίσει το ματσάκι. Κάποια στιγμή υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της. Ανοίχτηκε παραπάνω απ` όσο έπρεπε και άρπαξε δυο γκολ. Ενα με το χέρι του Νεϊμάρ που δεν μέτρησε κι ένα κανονικό με τον Σουάρες.
Δικαιολογημένη στο τέλος η λειψανδρία στην άμυνα που της κόστισε το 1-3. Η Γιούβε κέρδισε πολλές από τις εντυπώσεις, η Μπάρτσα το Κύπελλο. Δικαίως, παρότι ήταν σπαστικό στο τέλος ότι πολλοί παίχτες της ξάπλωναν τραυματίες ή προσποιούμενοι τους τραυματίες.
Δεν είδα πολύ τον Μέσι στο ματς. Μου θύμισε τον κουρασμένο Μέσι του μουντιάλ που με κόπο έσερνε τα πόδια του. Ηταν μακριά η σεζόν και αυτή τη φορά η ομάδα του ήταν η κερδισμένη.
*Πηγή: spordog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου