Στα μάτια των βιαστικών, όμως, φαίνεται μεγαλύτερη απ’ό,τι είναι. Ίσως επειδή μπερδεύουν το 3 με το 1 ή το 5 με το 2. Στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ, η απόσταση από το 2 μέχρι το 3 ισοδυναμεί με αγεφύρωτο χάσμα.
Πόσοι από τους παίκτες της σημερινής ΑΕΚ, του σημερινού Άρη και του σημερινού ΠΑΟΚ θα έβρισκαν θέση στη 12άδα του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού; Ας πούμε τρεις για να μη γίνουμε υπερβολικά αυστηροί. Τρεις συνολικά, όχι τρεις από τον καθέναν…
Η φιλοδοξία είναι καλό πράγμα, αρκεί να συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη.
Όσοι μιλούσαν για «ντροπή» και «ξεφτίλα» στο live του χθεσινού αγώνα Γαλατασαράι-ΑΕΚ μάλλον πετούν στα σύννεφα. Πολλοί ζητούσαν την κεφαλή του προπονητή επί πίνακι και εκλιπαρούσαν τον Σάκοτα να μείνει στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Ουόρεν, τον Ανοσίκε, τον Σκραμπ και 2-3 άλλους.
Στο παραδίπλα μαγαζί, κάποιος ισχυριζόταν ότι «ο Σούλης κοιμάται». Ποιος, ο Σούλης, που κρατάει τον ΠΑΟΚ όρθιο εδώ και μία δεκαετία σχεδόν, αξιοποιώντας πολλές φορές υλικά αγορασμένα από πανέρι.
Όσο για τον Άρη και τον κόσμο του, όλα καλά χθες με την ευρεία νίκη επί της Μπουντούτσνοστ, αλλά «η ψαλίδα με τους μεγάλους δεν λέει να κλείσει». Λες και γίνεται να κλείσει η ψαλίδα με παχιά λόγια και με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Είμαι ο πρώτος που αηδιάζει με την εύνοια που απολαμβάνουν οι δύο «αιώνιοι» του κέντρου απέναντι σε οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης, αλλά δεν μπορώ να αποδεχθώ και αυτή την απίστευτη έλλειψη υπομονής και ρεαλισμού.
Τη γη θα την κληρονομήσουν οι ταπεινοί και ουχί οι αιθεροβάμονες. Αυτοί που βαδίζουν στα δύσβατα μονοπάτια όχι με τολμηρούς πήδους στο κενό, αλλά βήμα βήμα.
Δεν γίνεται να χτιστεί αυτοκρατορία (για να θυμηθώ τον δύστυχο Μάκη Δενδρινό) πάνω σε κινούμενη άμμο. Μόλις πριν από δύο χρόνια, η ΑΕΚ βρισκόταν στην Α2, ο Άρης έπαιζε δίχως ξένους λόγω χρεών και ο ΠΑΟΚ πάσχιζε να ξορκίσει τη χρεωκοπία.
Η πρόοδος των τριών μεγαλομεσαίων είναι αναμφισβήτητη, θεαματική και εν πολλοίς ασύμβατη με το γενικότερο κλίμα ύφεσης. Ώρες ώρες απορώ πώς κατόρθωσαν οι τρεις να σταθεροποιήσουν το σκάφος και πού βρήκαν το θάρρος για να κοιτάξουν ψηλά.
Σήμερα οι τρεις ονειρεύονται βάσιμα την επιστροφή στην Ευρωλίγκα, αλλά προχθές κυκλοφορούσαν με κουρέλια στα αλώνια των ελληνικών πρωταθλημάτων, αδύναμοι να ψελλίσουν ακόμα και τη λέξη «Eurocup».
Πώς είναι λοιπόν ξεφτίλα μία ήττα με 25 πόντους από την πλούσια και ρωμαλέα Γαλατασαράι; Μήπως μπορεί η σημερινή ΑΕΚ να αγοράσει τον ΜακΚόλουμ, τον Λάσμε, τον Ντόρσεϊ, τον Μίτσοβ, τον Σιλμπ και τον Κάλεμπ Γκρην;
Η Κράσνι Οκτιάμπρ που άλωσε το ΟΑΚΑ την περασμένη εβδομάδα έχει αντιτουριστικό όνομα, αλλά το πηδάλιό της το μοιράζονται ο Ντι Τζέι Κούπερ και ο ΜVP του ιταλικού πρωταθλήματος Τόνι Μίτσελ.
Η Μπουντούτσνοστ, που γνώρισε συντριβή στο «Νικ Γκάλης», είχε στο δικό της τιμόνι τον Ομάρ Κουκ. Η Ζενίτ, αντίπαλος του ΠΑΟΚ χθες, έδωσε ένα σωρό λεφτά για να πάρει από τη Μάλαγα τον Ράιαν Τούλσον. Η Τραμπζονσπόρ έντυσε στα χρώματά της τον Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς και τον Τάρενς Κίνσεϊ.
Τέτοιους παίκτες αντέχει το βαλάντιο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αλλά όχι της ΑΕΚ, του Άρη ή του ΠΑΟΚ. Εκτός αν τους πετύχουν στα ξεκινήματά τους, όπως έγινε με τον Κούπερ ή με τον Ουίλμπεκιν ή και με τον Ντάνστον…
Προσπαθώ να πω ότι η πορεία των τριών, εντός και εκτός συνόρων, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από στοιχήματα και από κοφτερές ματιές στην αμερικανική (και κατά δεύτερο λόγο την ευρωπαϊκή) αγορά.
Ο Άρης φαίνεται ότι έκανε διάνα με τους Οκάρο Ουάιτ (15π., 15ρ. χθες), Τζαμέλ Χάγκινς, Τζερέλ ΜακΝήλ. Ο ΠΑΟΚ προτίμησε «Γιούγκους» που ταιριάζουν καλύτερα στη φιλοσοφία του Μαρκόπουλου, αλλά κατάλαβε γρήγορα ότι χρειάζεται ενίσχυση και ξανάφερε στη Θεσσαλονίκη τον καλούτσικο Χάτσερ.
Η ΑΕΚ, όμως, έχει πρόβλημα. Το ριψοκίνδυνο ποντάρισμα στον Όρτον έγινε μπούμερανγκ πριν ακόμη ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις, ενώ οι υπόλοιποι «νεοσύλλεκτοι» Αμερικανοί (πλην των δοκιμασμένων Χέρστον, Κάρτερ) δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Συνολικά το υλικό είναι καλούτσικο, αλλά δεν υπάρχει Ίνγκλις ούτε Ουίλμπεκιν.
Και ο Ντράγκαν Σάκοτα μοιάζει πελαγωμένος. Πώς θα παίξει άμυνα αυτή η ομάδα και ποιος θα της προσφέρει έμπνευση; Φοβάμαι ότι η ΑΕΚ του 2015-6 χρειαζόταν έναν προπονητή με σύγχρονη ματιά, όπως ο Δημήτρης Πρίφτης. Πολύ αργά.
Οι οπαδοί της, βέβαια, ονειρεύονται Παναγιώτη Γιαννάκη. Αν ήθελε ο «δράκος», θα είχε πει το «ναι» πολύ νωρίτερα. Από το καλοκαίρι του 2014 κιόλας.
Δεν ξέρω πόσες και ποιες από τις ομάδες μας θα προκριθούν στον β’ γύρο του Eurocup. O Άρης είναι προφανώς ο πιο αξιόμαχος από τις τρεις, αλλά δεν έχει το μέταλλο και την ποιότητα για να διεκδικήσει μεγάλη διάκριση στη διοργάνωση.
Τη φετινή του πορεία (αγωνιστικά και εισπρακτικά) θα κοιτάξει να τη χρησιμοποιήσει ως μαγιά για το μέλλον και ως βιτρίνα για τα μάτια του Μπερτομέου. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ θα πρέπει πρώτα να πείσει τους ίδιους τους οπαδούς του.
Στο περιθώριο αυτού του ορυμαγδού, εγώ επιμένω να παρακολουθώ τους Έλληνες παίκτες των τριών ομάδων και να ελπίζω ότι κάποιοι από αυτούς θα στελεχώσουν την επόμενη Εθνική Ανδρών, είτε σε βάθος χρόνου είτε για 1-2 μεταβατικά καλοκαίρια.
Ο Κωστής Βασιλειάδης είναι λούσο για το πρωτάθλημά μας, ενώ ο Βασίλης Ξανθόπουλος μοιάζει έτοιμος να αναλάβει ξανά ρόλο, όπως το 2011. Η ΑΕΚ θα φροντίσει να κρατήσει ζεστό τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη και να προσφέρει ζωτικό χώρο στους Δημήτρη Κατσίβελη, Ζήση Σαρικόπουλο.
Οι Μούρτος, Παπαντωνίου, Κακαρούδης, Tσόχλας κάνουν την ομάδα τους καλύτερη όταν βρίσκονται στο παρκέ, ενώ οι βετεράνοι Καλαμπόκης, Πελεκάνος, Μαργαρίτης, Σίμτσακ (και φυσικά Χαραλαμπίδης) μοιάζουν με κόλλα, στο παρκέ και στα αποδυτήρια. Οι μικροί, Λιάπης, Κώττας, Φλιώνης, Δίπλαρος, Τσαλμπούρης, Μωραϊτης περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.
Υπάρχουν, τέλος, οι έμπειροι σουτέρ, που χθες πέτυχαν συνολικά 9/18 τρίποντα: ο Σάκοτα, ο Δέδας, ο Ζάρας. Δεν λέω ότι κάποιος από αυτούς είναι επιπέδου Εθνικής Ανδρών, λέω όμως ότι το «αναίσθητο» σουτ είναι είδος εν ανεπαρκεία στο ελληνικό μπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου