Από τη γιούχα του πρώτου μέρους μέχρι την αποθέωση στο τέλος, ήταν για την ΑΕΚ ένας… Βάργκας δρόμος. Όσο για τον Παναθηναϊκό; Αυτός πορεύεται στον δικό του που απέχει κάμποσο από εκείνο των επιτυχιών.
Όσο και να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του ο Αντρέα Στραματσόνι για το αντίθετο, μέσα του μάλλον αντιλαμβανόταν πλήρως -ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου- πως το περίφημο «this is football» εκφράστηκε στο 1-0 του φωτεινού πίνακα του ΟΑΚΑ.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ήττα από την ΑΕΚ, όσο κι αν και σε αυτό το παιχνίδι έδειξε για άλλη μια φορά πως όσο καλά κι αν διαβάζει τα ματς, τόσο μέτρια τα διαχειρίζεται κατά τη διάρκειά τους.
Ακριβώς στην απέναντι άκρη στέκεται ο Γκουστάβο Πογέτ. Ένας προπονητής που σίγουρα το να πει κανείς πως χρωστάει πολλά στη ρέντα ή το «άστρο» του δεν θα ήταν υπερβολή, όμως με τις κινήσεις του συχνά βοήθησε την τύχη να βρει το δρόμο της και την ομάδα του το δικό της.
Στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό έκανε «ματ» μετακινώντας τον Μάνταλο και σε αυτό με τους «πράσινους» έπαιξε τα ρέστα του με την είσοδο των Αραβίδη, Τζεμπούρ και την αλλαγή του συστήματος σε 4-4-2. Με αυτή την απλή, αλλά απαραίτητη παρέμβαση, ο Ουρουγουανός βραχυκύκλωσε τον αντίπαλό του, ισορρόπησε και… περίμενε. Τι; Μα τον άνθρωπο που εξελίσσεται στο «μαγικό ραβδάκι» του φέτος. Ο Ρόλαντ Βάργκας πήρε και το «σκαλπ» του Παναθηναϊκού, μετά από εκείνα των Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ και κάπως έτσι έδωσε ένα μάθημα για το μέγα προτέρημα της… υπομονής στους οπαδούς της ΑΕΚ, που γιούχαραν στο πρώτο μέρος, αλλά έφυγαν με πλατιά χαμόγελα στο τέλος ακόμη ενός ντέρμπι φέτος.
Στην αντίπερα όχθη συναντά κανείς τον Παναθηναϊκό που αν δεν τα καταφέρει ούτε και στην κατά τεκμήριο δυσκολότερη αποστολή του, στο «Γ. Καραϊσκάκης» δηλαδή, κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη χρονιά χωρίς να έχει προσφέρει την παραμικρή ικανοποίηση στους φίλους του. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να μην σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια πικρή παρένθεση, αν δεν ήταν από εκείνα που δημιουργούν χαρακτήρα.
Οι ομάδες, όπως και οι προσωπικότητες που τις συνθέτουν, σφυρηλατούνται από τα πεπραγμένα που οδηγούν στο χτίσιμο νοοτροπιών καθώς τις περισσότερες φορές αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και καθορίζουν το πού στέκεται και το ποιος είναι ο καθένας.
Και μπορεί για τους «εχθρούς» της η ΑΕΚ να παραμένει –εκτός των άλλων- μια ομάδα που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην τύχη, η οποία της επιτρέπει να έχει επιτυχίες ακόμη κι όταν δεν μαγεύει με την απόδοσή της, αλλά παράλληλα δημιουργεί παίκτες νικητές. Εθισμένους στα φώτα πρωταγωνιστές, δηλαδή, απέναντι σε άλλους που απλά περιμένουν το μοιραίο, ακόμη και στις περιπτώσεις που μοιάζει απλό να το αποφύγουν. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία κινδυνεύουν να μπουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού οι οποίοι για διάφορους λόγους μοιάζουν να έχουν χάσει πλήρως τον προσανατολισμό τους εδώ και κάμποσο καιρό και κατάφεραν να χάσουν κι ένα ματς που τα σημάδια φανέρωναν τ' αντίθετο.
Αυτή φαίνεται να είναι και η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων φέτος που δεν περιορίζεται, αλλά απλά καθρεφτίζεται στον αγωνιστικό χώρο και σχετίζεται με τη μεγαλύτερη εικόνα και γενικότερες συμπεριφορές ή προσεγγίσεις . Όσο η Ένωση χτυπά ανελέητα όταν μυρίζεται «αίμα» και διεκδικεί ό,τι περισσότερο μπορεί, ανταποκρινόμενη όσο την παίρνει στους όρους με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα, το τριφύλλι λειτουργεί σε περιβάλλον «θυματοποίησης» από το οποίο οφείλει να ξεφύγει αν δεν θέλει να παραμείνει ο λούζερ της υπόθεσης…
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ήττα από την ΑΕΚ, όσο κι αν και σε αυτό το παιχνίδι έδειξε για άλλη μια φορά πως όσο καλά κι αν διαβάζει τα ματς, τόσο μέτρια τα διαχειρίζεται κατά τη διάρκειά τους.
Ακριβώς στην απέναντι άκρη στέκεται ο Γκουστάβο Πογέτ. Ένας προπονητής που σίγουρα το να πει κανείς πως χρωστάει πολλά στη ρέντα ή το «άστρο» του δεν θα ήταν υπερβολή, όμως με τις κινήσεις του συχνά βοήθησε την τύχη να βρει το δρόμο της και την ομάδα του το δικό της.
Στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό έκανε «ματ» μετακινώντας τον Μάνταλο και σε αυτό με τους «πράσινους» έπαιξε τα ρέστα του με την είσοδο των Αραβίδη, Τζεμπούρ και την αλλαγή του συστήματος σε 4-4-2. Με αυτή την απλή, αλλά απαραίτητη παρέμβαση, ο Ουρουγουανός βραχυκύκλωσε τον αντίπαλό του, ισορρόπησε και… περίμενε. Τι; Μα τον άνθρωπο που εξελίσσεται στο «μαγικό ραβδάκι» του φέτος. Ο Ρόλαντ Βάργκας πήρε και το «σκαλπ» του Παναθηναϊκού, μετά από εκείνα των Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ και κάπως έτσι έδωσε ένα μάθημα για το μέγα προτέρημα της… υπομονής στους οπαδούς της ΑΕΚ, που γιούχαραν στο πρώτο μέρος, αλλά έφυγαν με πλατιά χαμόγελα στο τέλος ακόμη ενός ντέρμπι φέτος.
Στην αντίπερα όχθη συναντά κανείς τον Παναθηναϊκό που αν δεν τα καταφέρει ούτε και στην κατά τεκμήριο δυσκολότερη αποστολή του, στο «Γ. Καραϊσκάκης» δηλαδή, κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη χρονιά χωρίς να έχει προσφέρει την παραμικρή ικανοποίηση στους φίλους του. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να μην σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια πικρή παρένθεση, αν δεν ήταν από εκείνα που δημιουργούν χαρακτήρα.
Οι ομάδες, όπως και οι προσωπικότητες που τις συνθέτουν, σφυρηλατούνται από τα πεπραγμένα που οδηγούν στο χτίσιμο νοοτροπιών καθώς τις περισσότερες φορές αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και καθορίζουν το πού στέκεται και το ποιος είναι ο καθένας.
Και μπορεί για τους «εχθρούς» της η ΑΕΚ να παραμένει –εκτός των άλλων- μια ομάδα που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην τύχη, η οποία της επιτρέπει να έχει επιτυχίες ακόμη κι όταν δεν μαγεύει με την απόδοσή της, αλλά παράλληλα δημιουργεί παίκτες νικητές. Εθισμένους στα φώτα πρωταγωνιστές, δηλαδή, απέναντι σε άλλους που απλά περιμένουν το μοιραίο, ακόμη και στις περιπτώσεις που μοιάζει απλό να το αποφύγουν. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία κινδυνεύουν να μπουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού οι οποίοι για διάφορους λόγους μοιάζουν να έχουν χάσει πλήρως τον προσανατολισμό τους εδώ και κάμποσο καιρό και κατάφεραν να χάσουν κι ένα ματς που τα σημάδια φανέρωναν τ' αντίθετο.
Αυτή φαίνεται να είναι και η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων φέτος που δεν περιορίζεται, αλλά απλά καθρεφτίζεται στον αγωνιστικό χώρο και σχετίζεται με τη μεγαλύτερη εικόνα και γενικότερες συμπεριφορές ή προσεγγίσεις . Όσο η Ένωση χτυπά ανελέητα όταν μυρίζεται «αίμα» και διεκδικεί ό,τι περισσότερο μπορεί, ανταποκρινόμενη όσο την παίρνει στους όρους με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα, το τριφύλλι λειτουργεί σε περιβάλλον «θυματοποίησης» από το οποίο οφείλει να ξεφύγει αν δεν θέλει να παραμείνει ο λούζερ της υπόθεσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου