Αφού δεν βρέθηκε ένας Ολυμπιακός που να παραδεχτεί πως ο Τσόρι ήταν οφσάιντ ή ένας Παναθηναϊκός που να υποστηρίξει το αντίθετο, ας μιλήσουμε για την πραγματική κατάντια μας, όπως φάνηκε στο Καραϊσκάκη
Δεν μάθαμε και τίποτα καινούριο στο χθεσινό ντέρμπι. Τα
πράγματα κύλησαν όπως περίπου μας είχε προϊδεάσει το προηγούμενο
διάστημα. Οι δύο ομάδες και οι προπονητές τους έβγαλαν στο γήπεδο τις
γνωστές αδυναμίες ή δυνατότητές τους, συγκεκριμένοι παίκτες δεν έχασαν
την ευκαιρία να δείξουν σε τι είναι καλοί και σε τι όχι και η ζωή
συνεχίζεται.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Αναμφίβολα, ο ντόρος θα γινόταν για το γκολ του Καμπιάσο. Μέχρι να συμβεί κάποιο θαύμα και να αποφασίσει ο ήλιος να βγει από τη Δύση, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα ορκίζονται πως ήταν πιο καθαρό κι από κρύσταλλο κι εκείνοι του Παναθηναϊκού θα υποστηρίζουν μέχρι θανάτου ότι πρόκειται για τη χειρότερη απόφαση στην ιστορία των χειρότερων αποφάσεων.
Ως εδώ, πάλι όλα καλά… Όποιος περίμενε να συμβεί κάτι διαφορετικό αξίζει να ταριχευτεί σαν τον Λένιν και να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη. Ακόμη κι εγώ ή εσύ. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να έχεις μία. Φυσικά, ανάλογα με το βαθμό που γνωρίζεις το αντικείμενο αλλάζει και η βαρύτητα όσων βγαίνουν από το στόμα σου.
Και κάπως έτσι φτάνουμε σε αυτούς που υποτίθεται γνωρίζουν το… άθλημα και υπάρχουν σε αυτό για να λένε αλήθειες. Οι διαιτητές, λοιπόν, δεν γίνεται απλά να έχουν «άποψη» σε φάσεις όπως εκείνη του Τσόρι. Άποψη είναι η κάλτσα με πέδιλο. Άποψη είναι το σκουλαρίκι στη μύτη και το μπλε πουκάμισο με μαύρο κοστούμι ή τα ράστα μαλλιά. Αυτά είναι θέμα άποψης. Οι κανονισμοί, πάλι, όχι.
Το παράξενο της υπόθεσης στο «Καραϊσκάκη» είναι πως για μία φάση στην οποία ένα και μόνο ριπλέι είναι αρκετό για να δείξει την ακριβή θέση του ανθρώπου που σουτάρει, εκείνου που επιχειρεί να αποκρούσει και του… τρίτου προσώπου που στέκεται ανάμεσά τους, είχαμε… απόψεις σχετικά με τον κανονισμό.
Τόσο μέσα στο γήπεδο, με τη διχογνωμία διαιτητή-βοηθού, όσο στα ΜΜΕ με αντίστοιχες εκατέρωθεν τοποθετήσεις, ακούσαμε το πώς ερμήνευσε ο καθένας το γεγονός. Αλήθεια τώρα, είναι θέμα ερμηνείας; Τι είναι δηλαδή ο κανονισμός, το Άξιον Εστί όπως το ερμηνεύει ο Ρουβάς, για να έχουμε άποψη; Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι σε αντίθεση με το αποτέλεσμα του ντέρμπι, για το ποια θα έπρεπε να είναι η σωστή απόφαση είχαμε ισοπαλία. Κύζας-Τσίκινης λένε γκολάρα με τα όλα της, Δημητριάδης-Βαρούχας είπαν οφσάιντ καραμπινάτο. 2-2…
Μιλάμε εδώ για πρώην ή εν ενεργεία ανθρώπους της διαιτησίας που υποτίθεται δεν αρκούνται στη διατύπωση άποψης, αλλά διαθέτουν σε βάθος γνώση του αντικειμένου. Αν αυτοί δεν είναι δυνατό να αποκρυπτογραφήσουν το γράμμα και το πνεύμα του κανονισμού, τότε τι περιμένουμε από τους «απαίδευτους» οπαδούς; Σε τελικά ανάλυση, εάν ο κανονισμός είναι ανοιχτός σε... ερμηνείες, ας αλλάξει για να γίνει πιο σαφής ή ας καταργηθεί για να τελειώνουμε με τέτοια φαινόμενα που χρειάζεται... Πατάκης για να δούμε τι θέλει να πει ο ποιητής.
Αν και το δείγμα των τεσσάρων είναι όντως πολύ μικρό, μοιάζει αρκετό ωστόσο για να καταδείξει το μεγάλο πρόβλημα της διαιτησίας στην Ελλάδα. Αξιωματικά, δύο αντικρουόμενες απόψεις δεν μπορεί να είναι αμφότερες σωστές. Μια φάση, όσο δύσκολη ή ιδιαίτερη κι αν είναι, νομοτελειακά έχει μια και μόνο σωστή απόφαση. Οπότε οι μισοί είτε κρατάνε (ή κρατούσαν) σφυρίχτρα και σημαιάκι ενώ είναι άσχετοι, είτε απλά παίζουν το ρόλο τους και με την ίδια ευκολία που χθες έσκιζαν τα ρούχα τους για την εγκυρότητα ή μη του γκολ του Ολυμπιακού, αύριο σε αντίστοιχη φάση με διαφορετικούς πρωταγωνιστές θα υποστηρίζουν ανερυθρίαστα ακριβώς το αντίθετο.
Φιλάκια…
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Αναμφίβολα, ο ντόρος θα γινόταν για το γκολ του Καμπιάσο. Μέχρι να συμβεί κάποιο θαύμα και να αποφασίσει ο ήλιος να βγει από τη Δύση, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα ορκίζονται πως ήταν πιο καθαρό κι από κρύσταλλο κι εκείνοι του Παναθηναϊκού θα υποστηρίζουν μέχρι θανάτου ότι πρόκειται για τη χειρότερη απόφαση στην ιστορία των χειρότερων αποφάσεων.
Ως εδώ, πάλι όλα καλά… Όποιος περίμενε να συμβεί κάτι διαφορετικό αξίζει να ταριχευτεί σαν τον Λένιν και να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη. Ακόμη κι εγώ ή εσύ. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να έχεις μία. Φυσικά, ανάλογα με το βαθμό που γνωρίζεις το αντικείμενο αλλάζει και η βαρύτητα όσων βγαίνουν από το στόμα σου.
Και κάπως έτσι φτάνουμε σε αυτούς που υποτίθεται γνωρίζουν το… άθλημα και υπάρχουν σε αυτό για να λένε αλήθειες. Οι διαιτητές, λοιπόν, δεν γίνεται απλά να έχουν «άποψη» σε φάσεις όπως εκείνη του Τσόρι. Άποψη είναι η κάλτσα με πέδιλο. Άποψη είναι το σκουλαρίκι στη μύτη και το μπλε πουκάμισο με μαύρο κοστούμι ή τα ράστα μαλλιά. Αυτά είναι θέμα άποψης. Οι κανονισμοί, πάλι, όχι.
Το παράξενο της υπόθεσης στο «Καραϊσκάκη» είναι πως για μία φάση στην οποία ένα και μόνο ριπλέι είναι αρκετό για να δείξει την ακριβή θέση του ανθρώπου που σουτάρει, εκείνου που επιχειρεί να αποκρούσει και του… τρίτου προσώπου που στέκεται ανάμεσά τους, είχαμε… απόψεις σχετικά με τον κανονισμό.
Τόσο μέσα στο γήπεδο, με τη διχογνωμία διαιτητή-βοηθού, όσο στα ΜΜΕ με αντίστοιχες εκατέρωθεν τοποθετήσεις, ακούσαμε το πώς ερμήνευσε ο καθένας το γεγονός. Αλήθεια τώρα, είναι θέμα ερμηνείας; Τι είναι δηλαδή ο κανονισμός, το Άξιον Εστί όπως το ερμηνεύει ο Ρουβάς, για να έχουμε άποψη; Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι σε αντίθεση με το αποτέλεσμα του ντέρμπι, για το ποια θα έπρεπε να είναι η σωστή απόφαση είχαμε ισοπαλία. Κύζας-Τσίκινης λένε γκολάρα με τα όλα της, Δημητριάδης-Βαρούχας είπαν οφσάιντ καραμπινάτο. 2-2…
Μιλάμε εδώ για πρώην ή εν ενεργεία ανθρώπους της διαιτησίας που υποτίθεται δεν αρκούνται στη διατύπωση άποψης, αλλά διαθέτουν σε βάθος γνώση του αντικειμένου. Αν αυτοί δεν είναι δυνατό να αποκρυπτογραφήσουν το γράμμα και το πνεύμα του κανονισμού, τότε τι περιμένουμε από τους «απαίδευτους» οπαδούς; Σε τελικά ανάλυση, εάν ο κανονισμός είναι ανοιχτός σε... ερμηνείες, ας αλλάξει για να γίνει πιο σαφής ή ας καταργηθεί για να τελειώνουμε με τέτοια φαινόμενα που χρειάζεται... Πατάκης για να δούμε τι θέλει να πει ο ποιητής.
Αν και το δείγμα των τεσσάρων είναι όντως πολύ μικρό, μοιάζει αρκετό ωστόσο για να καταδείξει το μεγάλο πρόβλημα της διαιτησίας στην Ελλάδα. Αξιωματικά, δύο αντικρουόμενες απόψεις δεν μπορεί να είναι αμφότερες σωστές. Μια φάση, όσο δύσκολη ή ιδιαίτερη κι αν είναι, νομοτελειακά έχει μια και μόνο σωστή απόφαση. Οπότε οι μισοί είτε κρατάνε (ή κρατούσαν) σφυρίχτρα και σημαιάκι ενώ είναι άσχετοι, είτε απλά παίζουν το ρόλο τους και με την ίδια ευκολία που χθες έσκιζαν τα ρούχα τους για την εγκυρότητα ή μη του γκολ του Ολυμπιακού, αύριο σε αντίστοιχη φάση με διαφορετικούς πρωταγωνιστές θα υποστηρίζουν ανερυθρίαστα ακριβώς το αντίθετο.
Φιλάκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου