Εδώ και πάρα πολλά χρόνια διαβάζοντας εφημερίδες διαφόρων αποχρώσεων ή ακόμη και τις λεγόμενες «αντικειμενικές» με είχε… στοιχειώσει μια φράση «στόχος είναι να κάνουμε εκείνες τις κινήσεις για να γίνουμε σαν την Πόρτο ή την Λυών».
Ολυμπιακό να ρωτούσες αυτό θα σου έλεγε. Παναθηναϊκό να ρωτούσες το ίδιο. ΑΕΚτζή πάλι για Πόρτο και Λυών έκανε αναφορά, άσχετα αν εσχάτως ο Χιμένεθ το γύρισε σε… Ντόρτμουντ.
Τα χρόνια πέρασαν. Πολλά καλοκαίρια μαζί τους. Πολλοί προγραμματισμοί των ομάδων. Ακόμη όμως κοιτάμε στην… γωνία μήπως εμφανιστεί είτε η Πόρτο, είτε η Λυών! Εδώ φυσικά κολλάει το πάντα επίκαιρο «που πας ρε Καραμήτρο;».
Ή για να το παραφράσουμε που πας ρε έλληνα παράγοντα που… ονειρεύεσαι τέτοια μεγαλεία; Πως άραγε να γίνεις σαν την Πόρτο; Με τις κασσέτες; Με τα χρέη σε όποιον μιλάει ελληνικά και… πορτογαλικά; Με τις ανύπαρκτες διοικήσεις; Με τους προπονητές που αλλάζουν κάθε τρίμηνο; Με τις άδειες εξέδρες; Με τα διαλυμένα γήπεδα; Με το μηδαμινό σκάουτινγκ σε ελκυστικές αγορές της Λατινικής Αμερικής; Με τις ακαδημίες που όποτε βγάζουν έναν παίκτη αν 5ετία γίνεται… εθνική εορτή;
Πλην της απίστευτης ελαφρότητας με την οποία ο παράγοντας λέει και ο δημοσιογράφος γράφει αυτά τα… ρομαντικά περί Πόρτο, ρεαλιστικά ποιος είναι ο τρόπος που μπορεί μια ελληνική ομάδα να βαδίσει στα χνάρια των «δράκων»; Κανένας για να μην ξεγελιόμαστε!
Για την ακρίβεια έτσι όπως είναι τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία και το ελληνικό ποδόσφαιρο θέλουμε καμιά… 50αριά χρόνια για να «ονειρευτούμε» ότι ίσως… γίνουμε Μπράγκα!
Πηγή: gazzetta.gr