του Δημήτρη Δραγώγια
Η αποχώρηση των αδελφών Αγγελόπουλων από τον μπασκετικό Ολυμπιακό δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία για όλους όσοι γνώριζαν τον τρόπο σκέψης τους.
Το μοντέλο διοίκησης του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ ήταν διαφορετικό από ό,τι αντιστοίχως στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Τελικώς, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι την ορθόδοξη οδό όλοι την ευαγγελίζονται, ελάχιστοι την ακολουθούν και στο τέλος ουδείς την αποδέχεται ως αποτελεσματική.
Από την ημέρα που διαδέχτηκαν τον Σωκράτη Κόκκαλη στη διοίκηση επένδυσαν στην ομάδα μπάσκετ ποσά που ισοδυναμούν με το ΑΕΠ μιας τριτοκοσμικής χώρας. Κατά την ανακοίνωσή της, το κράτος ωφελήθηκε περί τα 50 εκατ. δολάρια σε φόρους. Καταδίκασαν απερίφραστα περιπτώσεις χουλιγκανισμού. Δημιούργησαν παίκτες εκατομμυριούχους για να εισπράξουν – κατ’ εξαίρεση ελπίζουμε– τη χλεύη ορισμένων εξ αυτών με χαρακτηρισμούς που προφανώς και δεν τους άξιζαν. Και τώρα προκύπτει το ερώτημα; Τι είδους αθλητισμό θέλουμε; Κυρίως τι είδους παράγοντες επιθυμούμε;
Αν ρωτήσει κανείς τους οπαδούς θα λάβει διαφορετικές απαντήσεις. Η συντριπτική πλειονότητα δεν θέλει έναν παράγοντα τεχνοκράτη και γνώστη του αντικειμένου, αλλά πάνω από όλα να διαθέτει πολλά χρήματα. Μάλιστα δεν του αρκεί ένας εκατομμυριούχος γιατί, κατά την παροιμία, τα χρήματα είναι σαν την κοπριά: έχουν αξία μόνο αν τα σκορπάς… Επομένως, καλοί ήταν οι Αγγελόπουλοι, αλλά κάλλιστη η τσέπη τους.
Δεν θέλουν καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά είναι για παντρειά και οι περισσότεροι από τους οπαδούς δεν ψάχνουν οικογένεια. Θέλουν έναν πανίσχυρο πρόεδρο με γενετικά χαρακτηριστικά που να συνδυάζουν τη μυστικιστική παντοκρατορία του Ντον Κορλέονε και την αποφασιστικότητα του Τόνι Μοντάνα στο να εξολοθρεύει τους αντιπάλους. Να διαθέτει ικανότητα ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει τα πλήθη κι όχι να τα κατευνάζει.
Να ενθαρρύνει ακόμη και ακραίες συμπεριφορές γιατί αυτό προβλέπει το εγχειρίδιο του καλού οπαδού–προέδρου. Και όχι να καταδικάζει με ξενέρωτες ανακοινώσεις. Και να ξοδεύει ασύστολα, αγοράζοντας ακόμη και το παρασκήνιο. Εκεί θέλει το κοινό δυνατό τον πρόεδρό του. Στο power game των προέδρων. Να μιλάνε οι στραβοστόμηδες για αυτόν και να κολλάνε τα χείλη τους από το πάθος σαν μουσταλευριά.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που αποθαρρύνονται όμως γρηγορότερα από ό,τι οι πρόεδροί τους γιατί έχουν αντιληφθεί πλέον ότι δεν έχουν ισχυρές αντιστάσεις για να εμποδίσουν τη λαίλαπα του σημερινού παραγοντισμού. Και τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε καθημερινά με τις αποκαλύψεις και τους διαλόγους για τα στημένα. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα θαυμάσιο υλικό για έναν Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Η αποχώρηση των Αγγελοπουλαίων, η προαναγγελθείσα αποχώρηση των Γιαννακοπουλαίων, είναι ένα σαφές μήνυμα προς το σύνολο του επαγγελματικού αθλητισμού. Το ελληνικό μπάσκετ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, όπως (ελπίζουμε ότι) δεν θα είναι το ίδιο και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εστω κι αν ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, η απογοήτευση των πλούσιων παραγόντων και η ψυχοφθόρα διαδικασία του διοικείν μια ελληνική ομάδα με τη δυναμική ενός Ολυμπιακού και ενός Παναθηναϊκού είναι μη αναστρέψιμη. Γιατί το να είσαι πλούσιος δεν αρκεί. Οφείλεις να μη νιώθεις και μα…κας.
ΥΓ.: Επειδή κατανοώ την επιθυμία πολλών να αποδοθεί δικαιοσύνη πάραυτα κι επειδή ακούγονται δεξιά και αριστερά διάφορα ως προς τη δυνατότητα που έχουν τα θεσμικά όργανα να επιβάλλουν ποινές, οφείλω προς αποκατάσταση της τάξης να σημειώσω πως ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.
Η δικογραφία 93.000 σελίδων είναι μόνο η αρχή και αποτελεί υλικό βάσει του οποίου θα εκτιμηθεί από την εισαγγελία αν ευσταθούν και σε ποιο βαθμό οι ποινικές διώξεις των εγκαλουμένων. Από αυτό το σημείο μέχρι την εκδίκασή τους και τις ενδεχόμενες ευθύνες των ομάδων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκπροσωπούν η απόσταση είναι μεγάλη. Αυτά τα γνωρίζει κι ένας πρωτοετής φοιτητής Νομικής, επομένως προς το παρόν καλό θα ήταν να περιμένουμε διατηρώντας πάντοτε επιφυλάξεις και ελπίζοντας ότι οι εισαγγελείς και ο εφέτης ανακριτής που θα αναλάβουν την υπόθεση να κινηθούν στο ίδιο πλαίσιο που κινήθηκε εξαρχής η ελληνική Δικαιοσύνη.
Πηγή: exedrasports.gr
Το μοντέλο διοίκησης του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ ήταν διαφορετικό από ό,τι αντιστοίχως στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Τελικώς, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι την ορθόδοξη οδό όλοι την ευαγγελίζονται, ελάχιστοι την ακολουθούν και στο τέλος ουδείς την αποδέχεται ως αποτελεσματική.
Από την ημέρα που διαδέχτηκαν τον Σωκράτη Κόκκαλη στη διοίκηση επένδυσαν στην ομάδα μπάσκετ ποσά που ισοδυναμούν με το ΑΕΠ μιας τριτοκοσμικής χώρας. Κατά την ανακοίνωσή της, το κράτος ωφελήθηκε περί τα 50 εκατ. δολάρια σε φόρους. Καταδίκασαν απερίφραστα περιπτώσεις χουλιγκανισμού. Δημιούργησαν παίκτες εκατομμυριούχους για να εισπράξουν – κατ’ εξαίρεση ελπίζουμε– τη χλεύη ορισμένων εξ αυτών με χαρακτηρισμούς που προφανώς και δεν τους άξιζαν. Και τώρα προκύπτει το ερώτημα; Τι είδους αθλητισμό θέλουμε; Κυρίως τι είδους παράγοντες επιθυμούμε;
Αν ρωτήσει κανείς τους οπαδούς θα λάβει διαφορετικές απαντήσεις. Η συντριπτική πλειονότητα δεν θέλει έναν παράγοντα τεχνοκράτη και γνώστη του αντικειμένου, αλλά πάνω από όλα να διαθέτει πολλά χρήματα. Μάλιστα δεν του αρκεί ένας εκατομμυριούχος γιατί, κατά την παροιμία, τα χρήματα είναι σαν την κοπριά: έχουν αξία μόνο αν τα σκορπάς… Επομένως, καλοί ήταν οι Αγγελόπουλοι, αλλά κάλλιστη η τσέπη τους.
Δεν θέλουν καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά είναι για παντρειά και οι περισσότεροι από τους οπαδούς δεν ψάχνουν οικογένεια. Θέλουν έναν πανίσχυρο πρόεδρο με γενετικά χαρακτηριστικά που να συνδυάζουν τη μυστικιστική παντοκρατορία του Ντον Κορλέονε και την αποφασιστικότητα του Τόνι Μοντάνα στο να εξολοθρεύει τους αντιπάλους. Να διαθέτει ικανότητα ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει τα πλήθη κι όχι να τα κατευνάζει.
Να ενθαρρύνει ακόμη και ακραίες συμπεριφορές γιατί αυτό προβλέπει το εγχειρίδιο του καλού οπαδού–προέδρου. Και όχι να καταδικάζει με ξενέρωτες ανακοινώσεις. Και να ξοδεύει ασύστολα, αγοράζοντας ακόμη και το παρασκήνιο. Εκεί θέλει το κοινό δυνατό τον πρόεδρό του. Στο power game των προέδρων. Να μιλάνε οι στραβοστόμηδες για αυτόν και να κολλάνε τα χείλη τους από το πάθος σαν μουσταλευριά.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που αποθαρρύνονται όμως γρηγορότερα από ό,τι οι πρόεδροί τους γιατί έχουν αντιληφθεί πλέον ότι δεν έχουν ισχυρές αντιστάσεις για να εμποδίσουν τη λαίλαπα του σημερινού παραγοντισμού. Και τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε καθημερινά με τις αποκαλύψεις και τους διαλόγους για τα στημένα. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα θαυμάσιο υλικό για έναν Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Η αποχώρηση των Αγγελοπουλαίων, η προαναγγελθείσα αποχώρηση των Γιαννακοπουλαίων, είναι ένα σαφές μήνυμα προς το σύνολο του επαγγελματικού αθλητισμού. Το ελληνικό μπάσκετ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, όπως (ελπίζουμε ότι) δεν θα είναι το ίδιο και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εστω κι αν ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, η απογοήτευση των πλούσιων παραγόντων και η ψυχοφθόρα διαδικασία του διοικείν μια ελληνική ομάδα με τη δυναμική ενός Ολυμπιακού και ενός Παναθηναϊκού είναι μη αναστρέψιμη. Γιατί το να είσαι πλούσιος δεν αρκεί. Οφείλεις να μη νιώθεις και μα…κας.
ΥΓ.: Επειδή κατανοώ την επιθυμία πολλών να αποδοθεί δικαιοσύνη πάραυτα κι επειδή ακούγονται δεξιά και αριστερά διάφορα ως προς τη δυνατότητα που έχουν τα θεσμικά όργανα να επιβάλλουν ποινές, οφείλω προς αποκατάσταση της τάξης να σημειώσω πως ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.
Η δικογραφία 93.000 σελίδων είναι μόνο η αρχή και αποτελεί υλικό βάσει του οποίου θα εκτιμηθεί από την εισαγγελία αν ευσταθούν και σε ποιο βαθμό οι ποινικές διώξεις των εγκαλουμένων. Από αυτό το σημείο μέχρι την εκδίκασή τους και τις ενδεχόμενες ευθύνες των ομάδων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκπροσωπούν η απόσταση είναι μεγάλη. Αυτά τα γνωρίζει κι ένας πρωτοετής φοιτητής Νομικής, επομένως προς το παρόν καλό θα ήταν να περιμένουμε διατηρώντας πάντοτε επιφυλάξεις και ελπίζοντας ότι οι εισαγγελείς και ο εφέτης ανακριτής που θα αναλάβουν την υπόθεση να κινηθούν στο ίδιο πλαίσιο που κινήθηκε εξαρχής η ελληνική Δικαιοσύνη.
Πηγή: exedrasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου