Την δική του οπτική στην υπόθεση των «στημένων» αγώνων ανέλυσε ο καθηγητής εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Αντιμετώπισης της Βίας (ΔΕΑΒ), Γιάννης Πανούσης.
«Για το θέμα της τιμωρίας ή της ατιμωρησίας έχουμε ακόμη δρόμο. Εγώ δεν θα ήθελα να ακούω το πολιτικό στοιχείο να χειροκροτεί και δεν θα ‘θελα να ανακατευτεί κιόλας. Πολλές φορές συσκοτίζεται η δικαιοσύνη, γιατί παρεμβαίνουν άλλοι. Έχουμε δύο ανθρώπους που φαίνονται πολύ ικανοί, την κ. Παπανδρέου και την κ. Ράικου, οι οποίες κάνουν καλά τη δουλειά τους, στον χρόνο και με τους τρόπους που πρέπει. Αν αρχίσει η δουλειά να σταματάει, σημαίνει ότι έχουν μπει άλλοι στη μέση. Τώρα ποιοι είναι οι άλλοι και γιατί το κάνουν και αν το κάνουν, είναι άλλο θέμα», είπε αρχικά στον «Sentra 103,3».
Για το «προφίλ» των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία σχολίασε: «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μπορείτε να τους βρείτε παντού, σε όλους τους χώρους, που αισθάνονται ότι είναι υπεράνω των θεσμών. Αισθάνονται ότι δεν κάνουν κάτι εγκληματικό, αλλά ότι αυτό που κάνουν είναι η εφαρμογή της ευφυΐας τους. Η εφαρμογή των σχέσεων και των διαφόρων διαύλων τους με την εξουσία ή την παραεξουσία. Νομίζουν ότι το έγκλημα είναι ‘να σκοτώσω, να βιάσω, να ληστέψω’.
Αυτός ο σμαρτ τύπος δεν θεωρεί ότι είναι εγκληματίας. Παίζει με τα κενά διαφόρων συστημάτων και σταματάει ελέγχους. Ένα μοντέλο το οποίο το έχουμε δει σε μεγάλο βαθμό στην Αμερική και πολλές φορές επιβραβεύεται κιόλας. Οι περισσότεροι δεν έχουν συνείδηση εγκληματικής πράξης. Τα κάνουν διότι το σύστημα είναι τρύπιο, διότι υπάρχουν διεφθαρμένοι. Διεφθαρμένοι είναι πάντα ως γνωστόν οι άλλοι, οι οποίοι εξαγοράζονται, και αυτοί επωφελούνται γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Από την άλλη μεριά, αυτοί οι άνθρωποι που νιώθουν ότι λειτουργούν πάνω από τους θεσμούς, γιατί μπορούν να επηρεάσουν πολιτικούς, εφημερίδες, δημοσιογράφους, κάποια στιγμή δείχνουν μια τρομερή αφέλεια.
Δηλαδή, ενώ είναι τόσο πονηροί και τα στήνουν πολύ καλά τα πράγματα, επειδή νιώθουν τόσο ισχυροί, καθίστανται και αφελείς. Και εκεί βρίσκεται το σημείο που τους πιάνουνε. Όλους αυτούς δεν τους πιάνουν επ' αυτοφόρω ‘να σκοτώνουν’. Απλά έκαναν κάποιο λάθος. Και αυτό το λάθος είναι ένα λάθος υπερεγώ, ένα λάθος υπερεκτίμησης του εαυτού τους. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, απλά αισθάνομαι ότι τόσο έξυπνοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλούν αλλιώς. Γενικώς αυτά τα οργανωμένα συστήματα, αυτοαναλίσκονται. Κάποια στιγμή ‘σκοτώνει’ο ένας τον άλλο. Αυτό το σύστημα χτυπιέται συνήθως από μέσα».
Τέλος, για το αν υπάρχει κάτι μέχρι στιγμής, που να καθιστά αυτή την υπόθεση «μοναδική», τόνισε: «Θα το δούμε όλο μαζί για να δούμε πως ακριβώς λειτουργούσε. Γιατί τώρα ακούμε χύμα ονόματα. Τα μισά μπορεί να μην έχουν σχέση με τον πυρήνα. Πρέπει να δεις πως ήταν η δομή, η λειτουργία, τα παρακλάδια, με ποια ‘λούκια’ δημοσιογραφικά και άλλα έριχναν στάχτη. Αυτά δεν έχουν απλά ενδιαφέρον, έχουν πολύ ενδιαφέρον, δεν είμαστε ακόμη εκεί όμως».
Για το «προφίλ» των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία σχολίασε: «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μπορείτε να τους βρείτε παντού, σε όλους τους χώρους, που αισθάνονται ότι είναι υπεράνω των θεσμών. Αισθάνονται ότι δεν κάνουν κάτι εγκληματικό, αλλά ότι αυτό που κάνουν είναι η εφαρμογή της ευφυΐας τους. Η εφαρμογή των σχέσεων και των διαφόρων διαύλων τους με την εξουσία ή την παραεξουσία. Νομίζουν ότι το έγκλημα είναι ‘να σκοτώσω, να βιάσω, να ληστέψω’.
Αυτός ο σμαρτ τύπος δεν θεωρεί ότι είναι εγκληματίας. Παίζει με τα κενά διαφόρων συστημάτων και σταματάει ελέγχους. Ένα μοντέλο το οποίο το έχουμε δει σε μεγάλο βαθμό στην Αμερική και πολλές φορές επιβραβεύεται κιόλας. Οι περισσότεροι δεν έχουν συνείδηση εγκληματικής πράξης. Τα κάνουν διότι το σύστημα είναι τρύπιο, διότι υπάρχουν διεφθαρμένοι. Διεφθαρμένοι είναι πάντα ως γνωστόν οι άλλοι, οι οποίοι εξαγοράζονται, και αυτοί επωφελούνται γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Από την άλλη μεριά, αυτοί οι άνθρωποι που νιώθουν ότι λειτουργούν πάνω από τους θεσμούς, γιατί μπορούν να επηρεάσουν πολιτικούς, εφημερίδες, δημοσιογράφους, κάποια στιγμή δείχνουν μια τρομερή αφέλεια.
Δηλαδή, ενώ είναι τόσο πονηροί και τα στήνουν πολύ καλά τα πράγματα, επειδή νιώθουν τόσο ισχυροί, καθίστανται και αφελείς. Και εκεί βρίσκεται το σημείο που τους πιάνουνε. Όλους αυτούς δεν τους πιάνουν επ' αυτοφόρω ‘να σκοτώνουν’. Απλά έκαναν κάποιο λάθος. Και αυτό το λάθος είναι ένα λάθος υπερεγώ, ένα λάθος υπερεκτίμησης του εαυτού τους. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, απλά αισθάνομαι ότι τόσο έξυπνοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλούν αλλιώς. Γενικώς αυτά τα οργανωμένα συστήματα, αυτοαναλίσκονται. Κάποια στιγμή ‘σκοτώνει’ο ένας τον άλλο. Αυτό το σύστημα χτυπιέται συνήθως από μέσα».
Τέλος, για το αν υπάρχει κάτι μέχρι στιγμής, που να καθιστά αυτή την υπόθεση «μοναδική», τόνισε: «Θα το δούμε όλο μαζί για να δούμε πως ακριβώς λειτουργούσε. Γιατί τώρα ακούμε χύμα ονόματα. Τα μισά μπορεί να μην έχουν σχέση με τον πυρήνα. Πρέπει να δεις πως ήταν η δομή, η λειτουργία, τα παρακλάδια, με ποια ‘λούκια’ δημοσιογραφικά και άλλα έριχναν στάχτη. Αυτά δεν έχουν απλά ενδιαφέρον, έχουν πολύ ενδιαφέρον, δεν είμαστε ακόμη εκεί όμως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου