Οι αντοχές όλων δοκιμάζονται. Οικονομικές σίγουρα. Αλλά, κυρίως, ψυχικές. Η ισορροπία για τη χώρα είναι εξαιρετικά εύθραυστη. Το ξέρουμε όλοι, από όποια οπτική κι αν το κοιτάμε.
Γράφει η Πέμη Ζούνη.
Από τη μία ο ασφυκτικός συνεχιζόμενος
δανεισμός και από την άλλη η άρνησή του και η χρεοκοπία.
Δύο είναι τα σημεία που- μέσα στη θολούρα και το σοκ- όλοι φαίνεται να δέχονται:
1. Αυτό το κράτος που ξέραμε ήταν αναποτελεσματικό, άρρωστο, καταχρηστικό.
2. Η δημιουργία του «δείχνει» ένα πολιτικό σύστημα αντίστοιχο.
Και τα δύο πρέπει να αλλάξουν. Άμεσα. Θεωρητικά το θέλουν όλοι. Πρακτικά δεν συμφωνούν ούτε όλοι οι πολίτες, ούτε όλοι οι πολιτικοί. Τουλάχιστον για τον τρόπο. Αδιέξοδο;… Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία. Έτσι δεν είναι; Υπάρχουν κομβικά σημεία που απαιτούν ψυχραιμία, ευθυκρισία, ηθικό σθένος. Για να ξεχωρίσεις και να αποφασίσεις. Χρειάζεται, επίσης, να ονομάσεις τον εχθρό. Και τότε έχεις την άκρη του νήματος προς τη λύση.
Ποιος είναι ο εχθρός; (ίσως αυτό είναι το μόνο πραγματικό κομβικό σημείο). Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι μόνοι που δεν φταίνε είναι κάποιοι άνθρωποι που έζησαν και ζουν γνωρίζοντας τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους, και δεν παραβίασαν ποτέ τα όρια που τους έβαζε η αξιοπρέπειά τους.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι όποιες αδικίες ή αστοχίες της πολιτικής θίγουν ΜΟΝΟ αυτούς. Δεν θέλω να πω πολλά σήμερα, οι στιγμές είναι οριακές για όλους μας. Σέβομαι την κάθε ματιά, την κάθε κραυγή. Αισθάνομαι, όμως ότι ο,τι και να πω, τα σχόλια θα, είναι –σχεδόν εκτός κειμένου– εφ’ όλης της ύλης. Θα μπορούσα και να αφήσω λευκή τη σελίδα.
Το σίγουρο είναι ότι οποιαδήποτε απόπειρα κομματικού λόγου είναι τουλάχιστον αστεία. Κατά τ΄άλλα, ο καθένας αναμετριέται με τα όριά του. Ίσως αυτός είναι ο ορισμός της πραγματικής κρίσης.
ΥΓ. Μέσα στην καταιγιστική πληροφόρηση του διαδικτύου, κυκλοφορούν και κάποια σενάρια επιστημονικής συνωμοσιολογίας, που με κάνουν να σκέφτομαι ξανά τα τεράστια ποσά που έχουν παιχτεί υπέρ της χρεοκοπίας μας…
Πηγή: aixmi.gr
Από τη μία ο ασφυκτικός συνεχιζόμενος
δανεισμός και από την άλλη η άρνησή του και η χρεοκοπία.
Δύο είναι τα σημεία που- μέσα στη θολούρα και το σοκ- όλοι φαίνεται να δέχονται:
1. Αυτό το κράτος που ξέραμε ήταν αναποτελεσματικό, άρρωστο, καταχρηστικό.
2. Η δημιουργία του «δείχνει» ένα πολιτικό σύστημα αντίστοιχο.
Και τα δύο πρέπει να αλλάξουν. Άμεσα. Θεωρητικά το θέλουν όλοι. Πρακτικά δεν συμφωνούν ούτε όλοι οι πολίτες, ούτε όλοι οι πολιτικοί. Τουλάχιστον για τον τρόπο. Αδιέξοδο;… Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία. Έτσι δεν είναι; Υπάρχουν κομβικά σημεία που απαιτούν ψυχραιμία, ευθυκρισία, ηθικό σθένος. Για να ξεχωρίσεις και να αποφασίσεις. Χρειάζεται, επίσης, να ονομάσεις τον εχθρό. Και τότε έχεις την άκρη του νήματος προς τη λύση.
Ποιος είναι ο εχθρός; (ίσως αυτό είναι το μόνο πραγματικό κομβικό σημείο). Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι μόνοι που δεν φταίνε είναι κάποιοι άνθρωποι που έζησαν και ζουν γνωρίζοντας τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους, και δεν παραβίασαν ποτέ τα όρια που τους έβαζε η αξιοπρέπειά τους.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι όποιες αδικίες ή αστοχίες της πολιτικής θίγουν ΜΟΝΟ αυτούς. Δεν θέλω να πω πολλά σήμερα, οι στιγμές είναι οριακές για όλους μας. Σέβομαι την κάθε ματιά, την κάθε κραυγή. Αισθάνομαι, όμως ότι ο,τι και να πω, τα σχόλια θα, είναι –σχεδόν εκτός κειμένου– εφ’ όλης της ύλης. Θα μπορούσα και να αφήσω λευκή τη σελίδα.
Το σίγουρο είναι ότι οποιαδήποτε απόπειρα κομματικού λόγου είναι τουλάχιστον αστεία. Κατά τ΄άλλα, ο καθένας αναμετριέται με τα όριά του. Ίσως αυτός είναι ο ορισμός της πραγματικής κρίσης.
ΥΓ. Μέσα στην καταιγιστική πληροφόρηση του διαδικτύου, κυκλοφορούν και κάποια σενάρια επιστημονικής συνωμοσιολογίας, που με κάνουν να σκέφτομαι ξανά τα τεράστια ποσά που έχουν παιχτεί υπέρ της χρεοκοπίας μας…
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου