Παρατηρώντας από μακριά την
εξέλιξη του Ζινεντίν Ζιντάν, ενός εκ των πιο αγαπημένων μου
ποδοσφαιριστών ever, δεν προλαβαίνω να αναστενάζω από τις συγκρίσεις.
Οχι την σύγκριση της ποδοσφαιρικής αξίας του “Ζιζού” με αυτή των Ελλήνων
ποδοσφαιριστών, αλλά μόνο με την σύγκριση της εξέλιξης του Ζιντάν με
αυτή των Ελλήνων παικτών της γενιάς του, οι οποίοι υπήρξαν για εμάς όσο
σημαντικός υπήρξε ο Ζιζού για τους Γάλλους.
Δες τον Ζιντάν. Θα μπορούσε με άνεση να εξελιχθεί στην ευρωπαϊκή έκδοση του Πελέ: διαφημίσεις, κόντρα διαφημίσεις, αρπαχτές σε όλη την επαρχία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, η οποία τον πληρώνει ένα σκασμό λεφτά για μια δίωρη παρουσία, δυο κλωτσιές στη μπάλα και πέντε φωτογραφίες με τους πλούσιους που γοητεύονται με το αναμνηστικό που θα ποστάρουν στο instagram, πώληση των δικαιωμάτων της βιογραφίας του για βιβλία και ταινίες, και ένα σωρό “εύκολες” επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αγορά του ποδοσφαίρου: ακαδημίες “Ζιντάν” σε όλο τον πλανήτη, τα πολλά λεφτά του να αβγατίζουν, όλα τα ζητήματα λυμένα.
Ο Ζιντάν όμως δεν είναι “παπατζής”. Κι η Ρεάλ τον μεταχειρίζεται με μυαλό και σύνεση, προβληματίζεται για την καλύτερη αξιοποίησή του και, κυρίως αυτό, τον επιμορφώνει και τον εκπαιδεύει, δεν τον πετάει στα κάρβουνα της καθημερινότητας για να τον κάψει μόνο και μόνο για να κρυφτεί μια διοίκηση πίσω από την πλάτη του ή για να ρουφήξει μέχρι το μεδούλι το έρεισμά του.
Τι κάνει σήμερα ο Ζιντάν; Ανεβαίνει το τέταρτο σκαλί στη σκάλα της Ρεάλ, στην οποία αρχικώς εργάστηκε ως ποδοσφαιριστής. Η πρώτη του θέση, για να μάθει τη δουλειά, ήταν αυτή του “συμβούλου του προέδρου”. Μετά έγινε “διευθυντής της πρώτης ομάδας”, για να βρεθεί δίπλα στον Ζοσέ Μουρίνιο, για να συνεχίσει να μαθαίνει τη δουλειά. Αργότερα, όταν ο Ζιζού συνειδητοποίησε ότι δεν του ταιριάζει η “φωνάζω για τη διαιτησία και πολεμάω τη Μπαρτσελόνα συμμετέχοντας στο power game Μουρίνιο” ιδιότητα, ζήτησε ο ίδιος να ρίξει βάρος στις ομάδες της ακαδημίας της Ρεάλ. Κι εκεί, μαθαίνοντας ακόμη ένα κομμάτι της δουλειάς, άλλαξε προσανατολισμό και στράφηκε προς την προπονητική. Η Ρεάλ όμως συνέχισε να νοιάζεται για τα εφόδια του Ζιντάν. Και τον έστειλε για σπουδές στο αθλητικό μάνατζμεντ στο Πανεπιστήμιο της Νομικής και των Οικονομικών της Λιμόζ, εκεί όπου ο Ζιζού φοίτησε κανονικά, μελέτησε Νόμους, Οικονομία, Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων, Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού, και αποφοίτησε.
Θέλει να γίνει προπονητής ο Ζιντάν; Η Ρεάλ τον βάζει στη θέση του ενός εκ των δύο βοηθών του Αντσελότι, με αρμοδιότητες σχετικές με τις αρετές του: ασχολείται με την τεχνική και την ατομική βελτίωση του ποδοσφαιριστή. Η Ρεάλ όμως τον βάζει να της κάνει και τις δουλειές που έχει ανάγκη από αυτόν να τις κάνει. Εκμεταλλεύεται το έρεισμά του, με μέτρο, για να πείθει τους ποδοσφαιριστές να την προτιμούν (Βαράν, Ισκο, Μπέιλ), ή να συνεχίζουν να την εμπιστεύονται (Ρονάλντο). Και συγχρόνως τον εξοικειώνει με αυτό το κομμάτι της δουλειάς, την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της. Χτίζει έναν επιμορφωμένο και σύγχρονο μάνατζερ μέσα στο κορμί του Ζιντάν, ενός εκ των πιο αναγνωρίσιμων ποδοσφαιριστών ever.
Κράτα όλα τα παραπάνω στο κεφάλι σου, και κάνε τη σύγκριση με όσα έκαναν και δεν έκαναν οι ελληνικές ομάδες και η Ομοσπονδία με τους Ζαγοράκη, Νικολαΐδη, Βρύζα, Νταμπίζα, Νικοπολίδη, Δέλλα, Γιαννακόπουλο, Γεωργιάδη, Μπασινά, Τσιάρτα. Πόσους έστειλαν για σπουδαίες, επιμόρφωση; Σε πόσους έδωσαν θέσεις, πόσο είχαν προηγουμένως σκεφτεί αν οι πρώην παίκτες είχαν τα απαιτούμενα εφόδια, πόσο σταδιακή ήταν/είναι η ανέλιξή τους σε ρόλους και θέσεις της διοίκησης του ποδοσφαίρου ή της προπονητικής.
Τυχαίνει να έχω ακούσει ένα σωρό εσωτερικές ιστορίες που μιλούν και ζωγραφίζουν το μυαλό του Ζιντάν. Κι έχω αντίστοιχες εικόνες και παραστάσεις, παρόμοιες ιστορίες για τα παιδιά του Euro 2004. Μπορώ με άνεση να εκτιμήσω ότι υπάρχουν ελληνικά μυαλά που με πείθουν ότι είναι πιο κοφτερά από αυτό του “Ζιζού”. Μπορώ όμως με την ίδια άνεση να εκτιμήσω ότι η καριέρα του Ζιντάν στην διοίκηση ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων ή την προπονητική θα είναι μεγαλύτερης διάρκειας από αυτή της συντριπτικής πλειονότητας των προαναφερθέντων. Κι αυτό δεν θα συμβεί μόνο επειδή του brand name του Ζιντάν είναι βαρύτερο, αλλά και επειδή τόσο ο ίδιος όσο και ο σύλλογός του νοιάστηκαν για την εκπαίδευση, την επιμόρφωσή του και την σταδιακή εξέλιξή του. Δεν βιάστηκε να καεί, δεν βιάστηκαν να τον κάψουν. Δεν τον έκαναν πρόεδρο, τεχνικό διευθυντή, προπονητή σε ένα βράδυ.
Δες τον Ζιντάν. Θα μπορούσε με άνεση να εξελιχθεί στην ευρωπαϊκή έκδοση του Πελέ: διαφημίσεις, κόντρα διαφημίσεις, αρπαχτές σε όλη την επαρχία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, η οποία τον πληρώνει ένα σκασμό λεφτά για μια δίωρη παρουσία, δυο κλωτσιές στη μπάλα και πέντε φωτογραφίες με τους πλούσιους που γοητεύονται με το αναμνηστικό που θα ποστάρουν στο instagram, πώληση των δικαιωμάτων της βιογραφίας του για βιβλία και ταινίες, και ένα σωρό “εύκολες” επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αγορά του ποδοσφαίρου: ακαδημίες “Ζιντάν” σε όλο τον πλανήτη, τα πολλά λεφτά του να αβγατίζουν, όλα τα ζητήματα λυμένα.
Ο Ζιντάν όμως δεν είναι “παπατζής”. Κι η Ρεάλ τον μεταχειρίζεται με μυαλό και σύνεση, προβληματίζεται για την καλύτερη αξιοποίησή του και, κυρίως αυτό, τον επιμορφώνει και τον εκπαιδεύει, δεν τον πετάει στα κάρβουνα της καθημερινότητας για να τον κάψει μόνο και μόνο για να κρυφτεί μια διοίκηση πίσω από την πλάτη του ή για να ρουφήξει μέχρι το μεδούλι το έρεισμά του.
Τι κάνει σήμερα ο Ζιντάν; Ανεβαίνει το τέταρτο σκαλί στη σκάλα της Ρεάλ, στην οποία αρχικώς εργάστηκε ως ποδοσφαιριστής. Η πρώτη του θέση, για να μάθει τη δουλειά, ήταν αυτή του “συμβούλου του προέδρου”. Μετά έγινε “διευθυντής της πρώτης ομάδας”, για να βρεθεί δίπλα στον Ζοσέ Μουρίνιο, για να συνεχίσει να μαθαίνει τη δουλειά. Αργότερα, όταν ο Ζιζού συνειδητοποίησε ότι δεν του ταιριάζει η “φωνάζω για τη διαιτησία και πολεμάω τη Μπαρτσελόνα συμμετέχοντας στο power game Μουρίνιο” ιδιότητα, ζήτησε ο ίδιος να ρίξει βάρος στις ομάδες της ακαδημίας της Ρεάλ. Κι εκεί, μαθαίνοντας ακόμη ένα κομμάτι της δουλειάς, άλλαξε προσανατολισμό και στράφηκε προς την προπονητική. Η Ρεάλ όμως συνέχισε να νοιάζεται για τα εφόδια του Ζιντάν. Και τον έστειλε για σπουδές στο αθλητικό μάνατζμεντ στο Πανεπιστήμιο της Νομικής και των Οικονομικών της Λιμόζ, εκεί όπου ο Ζιζού φοίτησε κανονικά, μελέτησε Νόμους, Οικονομία, Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων, Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού, και αποφοίτησε.
Θέλει να γίνει προπονητής ο Ζιντάν; Η Ρεάλ τον βάζει στη θέση του ενός εκ των δύο βοηθών του Αντσελότι, με αρμοδιότητες σχετικές με τις αρετές του: ασχολείται με την τεχνική και την ατομική βελτίωση του ποδοσφαιριστή. Η Ρεάλ όμως τον βάζει να της κάνει και τις δουλειές που έχει ανάγκη από αυτόν να τις κάνει. Εκμεταλλεύεται το έρεισμά του, με μέτρο, για να πείθει τους ποδοσφαιριστές να την προτιμούν (Βαράν, Ισκο, Μπέιλ), ή να συνεχίζουν να την εμπιστεύονται (Ρονάλντο). Και συγχρόνως τον εξοικειώνει με αυτό το κομμάτι της δουλειάς, την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της. Χτίζει έναν επιμορφωμένο και σύγχρονο μάνατζερ μέσα στο κορμί του Ζιντάν, ενός εκ των πιο αναγνωρίσιμων ποδοσφαιριστών ever.
Κράτα όλα τα παραπάνω στο κεφάλι σου, και κάνε τη σύγκριση με όσα έκαναν και δεν έκαναν οι ελληνικές ομάδες και η Ομοσπονδία με τους Ζαγοράκη, Νικολαΐδη, Βρύζα, Νταμπίζα, Νικοπολίδη, Δέλλα, Γιαννακόπουλο, Γεωργιάδη, Μπασινά, Τσιάρτα. Πόσους έστειλαν για σπουδαίες, επιμόρφωση; Σε πόσους έδωσαν θέσεις, πόσο είχαν προηγουμένως σκεφτεί αν οι πρώην παίκτες είχαν τα απαιτούμενα εφόδια, πόσο σταδιακή ήταν/είναι η ανέλιξή τους σε ρόλους και θέσεις της διοίκησης του ποδοσφαίρου ή της προπονητικής.
Τυχαίνει να έχω ακούσει ένα σωρό εσωτερικές ιστορίες που μιλούν και ζωγραφίζουν το μυαλό του Ζιντάν. Κι έχω αντίστοιχες εικόνες και παραστάσεις, παρόμοιες ιστορίες για τα παιδιά του Euro 2004. Μπορώ με άνεση να εκτιμήσω ότι υπάρχουν ελληνικά μυαλά που με πείθουν ότι είναι πιο κοφτερά από αυτό του “Ζιζού”. Μπορώ όμως με την ίδια άνεση να εκτιμήσω ότι η καριέρα του Ζιντάν στην διοίκηση ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων ή την προπονητική θα είναι μεγαλύτερης διάρκειας από αυτή της συντριπτικής πλειονότητας των προαναφερθέντων. Κι αυτό δεν θα συμβεί μόνο επειδή του brand name του Ζιντάν είναι βαρύτερο, αλλά και επειδή τόσο ο ίδιος όσο και ο σύλλογός του νοιάστηκαν για την εκπαίδευση, την επιμόρφωσή του και την σταδιακή εξέλιξή του. Δεν βιάστηκε να καεί, δεν βιάστηκαν να τον κάψουν. Δεν τον έκαναν πρόεδρο, τεχνικό διευθυντή, προπονητή σε ένα βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου