Όχι,
δεν ήταν η πρώτη φορά. Εχει διακοπεί και στο παρελθόν αγώνας Ευρωλίγκας
(ή μάλλον Κυπέλλου Πρωταθλητριών) από λαθροχειρία τρίτου. Φιλοξενούμενη
ήταν και τότε η Μπαρτσελόνα. Φεβρουάριος του 1991, στη μπασκετομάνα
Θεσσαλονίκη.
Ο καυτός Επι τα έβαζε από παντού, ο Οντι Νόρις με τον Πικουλίν Ορτίς κατάπιναν τα ριμπάουντ, ο Αρης του Γκάλη και του Γιαννάκη αγκομαχούσε, το σκορ ήταν 93-103, μέχρι που έσβησαν τα φώτα, ενάμισυ λεπτό πριν το τέλος. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Με τη μπάλα στα χέρια του Σολοθάμπαλ.
Το Αλεξάνδρειο βυθίστηκε στο σκοτάδι επί 45 λεπτά, κεριά και φακοί επιστρατεύτηκαν, ώσπου η «βλάβη» εντοπίστηκε: απλούστατα, κάποιος πονηρός κατέβασε τους διακόπτες. Του έπεσε δύσπεπτη η ήττα, θυμήθηκε κι εκείνο το ποδοσφαιρικό ΑΕΚ-Κολωνία όπου αποφασίστηκε επανάληψη του αγώνα, οπότε είπε να το ρισκάρει.
Το κόλπο δεν έπιασε. Οι διαιτητές διέταξαν να συνεχιστεί το ματς «πάση θυσία», όπερ και εγένετο. Ο Άρης έχασε με 110-93 μέσα σε ημίφως και τα σουτζουκάκια στη Διαγώνιο κρύωσαν. Στο 1:18 του βίντεο που κυκλοφορεί στο YouTube μπορείτε να δείτε και τα καμώματα του πανδαμάτορα στου πρόσωπο του τηλεσχολιαστή του αγώνα.
To φάιναλ-φορ του Παρισιού, ο Αρης εκείνης της χρονιάς το είδε από την τηλεόραση, απών μετά από 3 συνεχόμενες συμμετοχές. Αν είχε αποφασιστεί επανάληψη του αγώνα με τους Καταλανούς, μπορεί να περνούσε...
Η Μπαρτσελόνα δεν ξέρει τι της ξημερώνει, κάθε φορά που ξεκινάει για την Ελλάδα. Και δεν εννοώ τα χουνέρια που της έχει σκαρώσει η παρέα του Διαμαντίδη, ούτε τα μαρτύρια που κάποτε τράβηξε στα χέρια του Γκάλη, ούτε το παρ’ολίγον στραπάτσο τη χρονιά που την απείλησε με αποκλεισμό στη στρούγκα του Κορυδαλλού ο μετριότατος Ολυμπιακός του Σούμποτιτς.
Άλλο συζητούσαν οι άνθρωποί της, όσο περίμεναν να κάνει τη δουλειά του ο αστυνομικός σκύλος χθες στο Μαρούσι. Τον απάνθρωπο συνωστισμό στους αγώνες των πλέι-οφ του 2011, όταν οι ζωές των φιλάθλων κρέμονταν από μία κλωστή. Τι σόι ζούγκλα είναι τέλος πάντων αυτή η Ελλάδα;
Κι αν έπεφτε τηλεφώνημα για βόμβα εκείνο το βράδυ; Κι αν έσκαγε στ’αλήθεια μία στρακαστρούκα κάτω από τις εξέδρες; Κι αν γινόταν ένας σεισμός; Κι αν άναβε μία πυρκαγιά από τα καπνογόνα;
Γνωρίζω ανθρώπους που έκοψαν μαχαίρι το γήπεδο μετά από εκείνους τους αγώνες ή μετά το όργιο των υπεράριθμων σε ένα ματς με τη Μακάμπι στις 5 Απριλίου 2012. Πάει πολύ, να πεθάνει κάποιος μέσα στο γήπεδο για να γίνει το χατίρι των τζαμπατζήδων.
Για να είμαι δίκαιος, θα πρέπει να σημειώσω ότι έκτοτε η κατάσταση βελτιώθηκε. Δεν παύει, όμως, να εγκυμονεί κινδύνους, τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στο ΣΕΦ. Και δεν είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας η τήρηση του κανονισμού ασφαλείας, ούτε της πυροσβεστικής.
Όταν οι διάδρομοι και τα σκαλιά μετατρέπονται ντε φάκτο σε κερκίδες ορθίων, η καταστροφή απέχει μία τρίχα. Δοκιμάστε να καθίσετε σε σκαλοπάτι σε γήπεδο του εξωτερικού (ή σε θέατρο ή σε συναυλιακό χώρο ή οπουδήποτε) και μετρήστε δευτερόλεπτα πριν σας απογειώσουν.
Εάν δεν υπήρχε η ανεκδιήγητη ΝΕΡΙΤ, η Αστυνομία θα έπαιρνε αμαχητί το «βατόμουρο» της βραδιάς.
Ο όμορφος σκυλάκος έκανε καμαρωτός την παρέλασή του για 10 λεπτά και ο «έλεγχος» ολοκληρώθηκε πανηγυρικά, την ίδια στιγμή που σουλατσάριζαν στην αρένα και στα έγκατά της δίκαιοι και άδικοι. Mια προσευχή και όλα έτοιμα. Λες και ζούσαμε καλλιστεία σκύλων.
«Όλα καλά, μπορείτε να επιστρέψετε», καθησύχασαν τους παίκτες και τους φιλάθλους οι ένστολοι φρουροί του νόμου και της τάξης. Μια προσευχή, και τέλος. Από τη θέση του τηλεσχολιαστή, ο Μέμος Ιωάννου απορούσε φωναχτά με το τσουνάμι της ανευθυνότητας.
Τι σόι έλεγχος ήταν αυτός; Ποιο ακριβώς πρωτόκολλο ακολούθησαν οι άνθρωποι που ανέλαβαν να χειριστούν την κρίση;
Ο αγώνας ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς, ευτυχώς, να κατεβάσουν τους διακόπτες οι τεχνικοί της Δημόσιας Τηλεόρασης. Και δεν το λέω τυχαία αυτό το τελευταίο. Είναι σεσημασμένοι, για την ασύδοτη παντοδυναμία τους οι συνδικαλισταράδες της Αγίας Παρασκευής.
Πριν από 6 χρόνια, στο Πεκίνο, ένα συνεργείο της τότε ΕΡΤ (απεσταλμένο από την Αθήνα με δικά σου λεφτά) ανέλαβε να μαγνητοσκοπήσει έναν αγώνα της Λένας Δανιηλίδου, σε βοηθητικό γηπεδάκι, στο Ολυμπιακό σύμπλεγμα του τέννις. Και να μείνει στο τέλος για δηλώσεις.
Αλλά το πρόγραμμα έπεσε έξω όπως συμβαίνει συχνά στο συγκεκριμένο άθλημα, οπότε το ματσάκι καθυστέρησε. Πήγε μεσάνυχτα και ακόμη βρισκόταν στις αρχές του 2ου σετ.
«Τα μαζεύουμε και φεύγουμε», είπαν ξαφνικά, με μια φωνή, οπερατέρ και ηχολήπτης, κατόπιν πυρετώδους συνεννόησης με την Αθήνα. «Τελείωσε το ωράριό μας»!
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, που συμπτωματικά ήταν επιφορτισμένος με το ρεπορτάζ του αγώνα, τους έβλεπε να φεύγουν και τραβούσε τα πλούσια μαλλιά του. Ηταν ο μοναδικός που δεν έφταιγε.
Ο καυτός Επι τα έβαζε από παντού, ο Οντι Νόρις με τον Πικουλίν Ορτίς κατάπιναν τα ριμπάουντ, ο Αρης του Γκάλη και του Γιαννάκη αγκομαχούσε, το σκορ ήταν 93-103, μέχρι που έσβησαν τα φώτα, ενάμισυ λεπτό πριν το τέλος. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Με τη μπάλα στα χέρια του Σολοθάμπαλ.
Το Αλεξάνδρειο βυθίστηκε στο σκοτάδι επί 45 λεπτά, κεριά και φακοί επιστρατεύτηκαν, ώσπου η «βλάβη» εντοπίστηκε: απλούστατα, κάποιος πονηρός κατέβασε τους διακόπτες. Του έπεσε δύσπεπτη η ήττα, θυμήθηκε κι εκείνο το ποδοσφαιρικό ΑΕΚ-Κολωνία όπου αποφασίστηκε επανάληψη του αγώνα, οπότε είπε να το ρισκάρει.
Το κόλπο δεν έπιασε. Οι διαιτητές διέταξαν να συνεχιστεί το ματς «πάση θυσία», όπερ και εγένετο. Ο Άρης έχασε με 110-93 μέσα σε ημίφως και τα σουτζουκάκια στη Διαγώνιο κρύωσαν. Στο 1:18 του βίντεο που κυκλοφορεί στο YouTube μπορείτε να δείτε και τα καμώματα του πανδαμάτορα στου πρόσωπο του τηλεσχολιαστή του αγώνα.
To φάιναλ-φορ του Παρισιού, ο Αρης εκείνης της χρονιάς το είδε από την τηλεόραση, απών μετά από 3 συνεχόμενες συμμετοχές. Αν είχε αποφασιστεί επανάληψη του αγώνα με τους Καταλανούς, μπορεί να περνούσε...
Η Μπαρτσελόνα δεν ξέρει τι της ξημερώνει, κάθε φορά που ξεκινάει για την Ελλάδα. Και δεν εννοώ τα χουνέρια που της έχει σκαρώσει η παρέα του Διαμαντίδη, ούτε τα μαρτύρια που κάποτε τράβηξε στα χέρια του Γκάλη, ούτε το παρ’ολίγον στραπάτσο τη χρονιά που την απείλησε με αποκλεισμό στη στρούγκα του Κορυδαλλού ο μετριότατος Ολυμπιακός του Σούμποτιτς.
Άλλο συζητούσαν οι άνθρωποί της, όσο περίμεναν να κάνει τη δουλειά του ο αστυνομικός σκύλος χθες στο Μαρούσι. Τον απάνθρωπο συνωστισμό στους αγώνες των πλέι-οφ του 2011, όταν οι ζωές των φιλάθλων κρέμονταν από μία κλωστή. Τι σόι ζούγκλα είναι τέλος πάντων αυτή η Ελλάδα;
Κι αν έπεφτε τηλεφώνημα για βόμβα εκείνο το βράδυ; Κι αν έσκαγε στ’αλήθεια μία στρακαστρούκα κάτω από τις εξέδρες; Κι αν γινόταν ένας σεισμός; Κι αν άναβε μία πυρκαγιά από τα καπνογόνα;
Γνωρίζω ανθρώπους που έκοψαν μαχαίρι το γήπεδο μετά από εκείνους τους αγώνες ή μετά το όργιο των υπεράριθμων σε ένα ματς με τη Μακάμπι στις 5 Απριλίου 2012. Πάει πολύ, να πεθάνει κάποιος μέσα στο γήπεδο για να γίνει το χατίρι των τζαμπατζήδων.
Για να είμαι δίκαιος, θα πρέπει να σημειώσω ότι έκτοτε η κατάσταση βελτιώθηκε. Δεν παύει, όμως, να εγκυμονεί κινδύνους, τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στο ΣΕΦ. Και δεν είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας η τήρηση του κανονισμού ασφαλείας, ούτε της πυροσβεστικής.
Όταν οι διάδρομοι και τα σκαλιά μετατρέπονται ντε φάκτο σε κερκίδες ορθίων, η καταστροφή απέχει μία τρίχα. Δοκιμάστε να καθίσετε σε σκαλοπάτι σε γήπεδο του εξωτερικού (ή σε θέατρο ή σε συναυλιακό χώρο ή οπουδήποτε) και μετρήστε δευτερόλεπτα πριν σας απογειώσουν.
Εάν δεν υπήρχε η ανεκδιήγητη ΝΕΡΙΤ, η Αστυνομία θα έπαιρνε αμαχητί το «βατόμουρο» της βραδιάς.
Ο όμορφος σκυλάκος έκανε καμαρωτός την παρέλασή του για 10 λεπτά και ο «έλεγχος» ολοκληρώθηκε πανηγυρικά, την ίδια στιγμή που σουλατσάριζαν στην αρένα και στα έγκατά της δίκαιοι και άδικοι. Mια προσευχή και όλα έτοιμα. Λες και ζούσαμε καλλιστεία σκύλων.
«Όλα καλά, μπορείτε να επιστρέψετε», καθησύχασαν τους παίκτες και τους φιλάθλους οι ένστολοι φρουροί του νόμου και της τάξης. Μια προσευχή, και τέλος. Από τη θέση του τηλεσχολιαστή, ο Μέμος Ιωάννου απορούσε φωναχτά με το τσουνάμι της ανευθυνότητας.
Τι σόι έλεγχος ήταν αυτός; Ποιο ακριβώς πρωτόκολλο ακολούθησαν οι άνθρωποι που ανέλαβαν να χειριστούν την κρίση;
Ο αγώνας ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς, ευτυχώς, να κατεβάσουν τους διακόπτες οι τεχνικοί της Δημόσιας Τηλεόρασης. Και δεν το λέω τυχαία αυτό το τελευταίο. Είναι σεσημασμένοι, για την ασύδοτη παντοδυναμία τους οι συνδικαλισταράδες της Αγίας Παρασκευής.
Πριν από 6 χρόνια, στο Πεκίνο, ένα συνεργείο της τότε ΕΡΤ (απεσταλμένο από την Αθήνα με δικά σου λεφτά) ανέλαβε να μαγνητοσκοπήσει έναν αγώνα της Λένας Δανιηλίδου, σε βοηθητικό γηπεδάκι, στο Ολυμπιακό σύμπλεγμα του τέννις. Και να μείνει στο τέλος για δηλώσεις.
Αλλά το πρόγραμμα έπεσε έξω όπως συμβαίνει συχνά στο συγκεκριμένο άθλημα, οπότε το ματσάκι καθυστέρησε. Πήγε μεσάνυχτα και ακόμη βρισκόταν στις αρχές του 2ου σετ.
«Τα μαζεύουμε και φεύγουμε», είπαν ξαφνικά, με μια φωνή, οπερατέρ και ηχολήπτης, κατόπιν πυρετώδους συνεννόησης με την Αθήνα. «Τελείωσε το ωράριό μας»!
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, που συμπτωματικά ήταν επιφορτισμένος με το ρεπορτάζ του αγώνα, τους έβλεπε να φεύγουν και τραβούσε τα πλούσια μαλλιά του. Ηταν ο μοναδικός που δεν έφταιγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου