Όχι και ο καλύτερος τρόπος, για να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρα των οπαδών τους, που από νωρίς και φέτος διαλύθηκαν. Αρσέν Βενγκέρ και Μπρένταν Ρότζερς βρίσκονται μονίμως με την πλάτη στον τοίχο για λόγους που μοιάζουν διαφορετικοί, αλλά έχουν κοινές ρίζες, ενώ η συζήτηση για την αντικατάστασή τους έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετές εβδομάδες και πολύ δύσκολα θα σταματήσει σύντομα.
Οι οπαδοί των κανονιέρηδων αποφάσισαν να εκφράσουν με πανό την επιθυμία τους για αλλαγή, μετά το ματς με την Στόουκ αποδοκίμασαν έντονα τον Αλσατό, ενώ μετά από εκείνο με τη Νιούκαστλ λίγες ημέρες αργότερα τον χειροκρότησαν, φωνάζοντας το σύνθημα «there's only one Arsene Wenger», «υπάρχει μόνο ένας Αρσέν Βενγκέρ». Φυσικά, δεν μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους και αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό για τους Λονδρέζους.
Ο «αρχιτέκτονας» της σύγχρονης Άρσεναλ έπρεπε να περιμένει μέχρι τον περασμένο Μάιο, για να υπογράψει νέο συμβόλαιο μέχρι το 2017 λίγες ημέρες πριν λήξει το προηγούμενο. «Έχουμε περάσει μαζί φανταστικές περιόδους και άλλες στις οποίες έπρεπε να μείνουμε ενωμένοι. Κάθε φορά που η ενότητά μας περνούσε κρίση, πάντα είχα τη σωστή αντιμετώπιση», είχε πει μόλις είχε βάλει την υπογραφή του.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί που κάποτε ο Αλσατός ένωνε, τώρα διχάζει. Όταν αυτό συμβαίνει, ο οποιοσδήποτε αρχίζει να καταλαβαίνει ότι πλέον δεν αποτελεί μέρος της λύσης, αλλά είναι μέρος του προβλήματος. Ο Βενγκέρ, όμως, έχει την ξεροκεφαλιά κάθε μεγάλου προπονητή, άποψη που εξέφρασε ανοιχτά και ο Αλισέρ Ουσμάνοβ. Είναι γνωστό ότι είναι αγύριστο κεφάλι, όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητές του και όλα όσα έχει κάνει.
Τις περισσότερες φορές, όταν το παρελθόν είναι άκρως επιτυχημένο, όλοι φοβούνται την αλλαγή. Το άγνωστο αύριο είναι πέρα από την άνεσή τους. Τα υπέρ του συνθήματα κατά τη διάρκεια του ματς με τη Νιούκαστλ ήταν μελωδία στα αυτιά του. «Δουλειά μου είναι να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους. Το 99,9% μου δείχνει τεράστιο σεβασμό. Μπορώ να ζήσω με το υπόλοιπο 0,1%», σχολίασε ο Βενγκέρ.
Οι Λονδρέζοι φέτος μοιάζουν πιο απρόβλεπτοι από κάθε άλλη χρονιά. Και δυστυχώς με την κακή έννοια. Ο Αλσατός επαναλαμβάνει κάθε καλοκαίρι λάθη που δε θα έπρεπε. Ενώ, πλέον, δε φοβάται να ξοδέψει και η μεταγραφή του Σάντσες αποδεικνύεται στη μεγαλύτερη επιτυχία του τα τελευταία χρόνια, έχει αφήσει γυμνή την ομάδα του εκεί που δεν έπρεπε. Εκεί που ήταν εμφανές. Οι όποιες διορθωτικές κινήσεις τον Ιανουάριο, δύσκολα θα φέρουν και τίτλους.
«Προπονώ ομάδα σε κορυφαίο επίπεδο από το 1983. Αν είμαι άχρηστος στην τακτική, είμαι ιδιοφυία γιατί μπορώ να το κρύψω τόσο καλά. Τα τελευταία 16 χρόνια δίνουμε κάθε χρόνο το παρών στους 16 του Champions League. Πείτε μου έναν άλλον σύλλογο που το έχει κάνει. Πιστεύω ότι δείχνουμε τρομερή σταθερότητα», είχε πει μετά το ματς με την Γουέστ Μπρομ, όταν έκανε την εμφάνισή του το περίφημο πανό: «Αρσέν ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, όμως ήρθε η ώρα να πούμε αντίο»…
Όπως και κάθε άλλος που θα βρισκόταν στη θέση του, είναι θέμα χρόνου να νιώσει ότι πλέον η δική του δημιουργία κατά κάποιον τρόπο δεν τον αντέχει. Σιγά-σιγά τον ξεπερνά. Η αλήθεια είναι ότι κανένας – είτε οπαδός των κανονιέρηδων είτε όχι – δε θέλει ο Βενγκέρ να απολυθεί. Η σχέση του με την Άρσεναλ δεν πρέπει να τελειώσει έτσι. Τουλάχιστον, αυτή θα έπρεπε να είναι η άποψη, αν βγάλεις από την εξίσωση τα νεύρα μετά από κάθε αρνητικό αποτέλεσμα.
Όταν, όμως, βλέπεις ότι μεγάλη μερίδα οπαδών έχει ξεπεράσει τον φόβο της «επόμενης μέρας», τα πράγματα δυσκολεύουν. Η μόνη επιλογή είναι το συναινετικό «διαζύγιο», όμως καμία πλευρά δεν μοιάζει ικανή να κρίνει πότε έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Έτσι, σιγά-σιγά μπαίνουμε στη λογική του κύκλου… Η τριβή και η φθορά είναι εμφανείς και αυτή τη φορά η 4άδα για έναν σύλλογο με την ποιότητα, τη δυναμική και την οικονομική δύναμη της Άρσεναλ ίσως να μη σταθεί αρκετή να φέρει την ηρεμία.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Τον περασμένο Μάιο ο Μπρένταν Ρότζερς κέρδισε το βραβείο του καλύτερου προπονητή στην Premier League από την LMA, την ένωση προπονητών. Τι καλύτερο από το να αναγνωρίζουν οι συνάδελφοί σου την αξία σου.
Λίγους μήνες αργότερα εξελίσσεται το χειρότερο σενάριο για την Λίβερπουλ. Οι κόκκινοι είναι εκτός στόχων στο πρωτάθλημα, κυρίως γιατί δεν πιστεύουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους. Η εικόνα είναι τέτοια, που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ούτε στους οπαδούς, που στηρίζουν και την ομάδα και τον προπονητή, όμως όπως και να το κάνεις ο Ρότζερς μοιάζει πάντα αντιμέτωπος με την απόλυση.
Οι λόγοι του κατήφορου είναι λίγο-πολύ γνωστοί από το ξεκίνημα της σεζόν. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι έχουμε φτάσει στα τέλη Δεκεμβρίου και κανένας δεν μπορεί να πει ποιο είναι το δυνατό σημείο της Λίβερπουλ. Κανένας δεν μπορεί να πει ποιο είναι το πλάνο που αποδίδει καλύτερα. Είναι το παιχνίδι κατοχής; Είναι οι αντεπιθέσεις; Είναι η ανάπτυξη από τα άκρα; Από τον άξονα;
Ο Ρότζερς αλλάζει συνεχώς πρόσωπα στην άμυνα, κάτι που έχει οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια. Αποφάσισε να τελειώσει τον Μινιολέ, ενώ έχει παίξει μέχρι τώρα 4-1-2-1-2, 4-2-3-1 και 4-3-3. Ο Τζέραρντ κάποια στιγμή βρέθηκε να παίζει πιο μπροστά, καθώς ο περσινός του ρόλος χωρίς τους Σουάρες και Στάριτζ ήταν απλά άχαρος. Όταν και αυτό απέτυχε, βρέθηκε στον πάγκο.
Ξαφνικά, ανοίγεις το ημερολόγιο με τα αποτελέσματα και ψάχνεις να βρεις σε ποια ματς η Λίβερπουλ είχε πραγματικά τον έλεγχο. Έτσι, διαπιστώνεις ότι δεν είναι και μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι οι κόκκινοι αποκλείστηκαν από το Champions League και με 21 βαθμούς μετά από 16 αγωνιστικές κάνουν το χειρότερό τους ξεκίνημα από τη σεζόν 1964-65.
«Μήπως ο Ρότζερς υποφέρει από παραισθήσεις;», είχε γράψει η Metro μετά την ήττα από την Τσέλσι. Ο λόγος; Η ήττα από τους μπλε ήταν η 3η σε μία εβδομάδα (μετά από εκείνες από Νιούκαστλ και Ρεάλ) και όταν ο τεχνικός της Λίβερπουλ ρωτήθηκε τι θα άλλαζε, απάντησε «τίποτα». Με τους Λονδρέζους ήταν ένα από τα λίγα ματς, στα οποία οι κόκκινοι έδειξαν ότι μπορούν να χτίσουν πάνω σε κάτι, όμως δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε αυτό.
Η γλώσσα του σώματος, το βλέμμα και ο τρόπος ομιλίας λένε πολλά. Έτσι, όταν ο Ρότζερς βρέθηκε μπροστά στην κάμερα του Sky Sports μετά την τελευταία ήττα από την Γιουνάιτεντ, έμοιαζε να έχει το άγχος μαθητή που έδινε προφορικές εξετάσεις. «Δε νιώθω την πίεση. Είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στη δουλειά μου», είπε. Είναι, όμως, εμφανές ότι είναι έξω από τα νερά του.
Κανένας δεν αμφισβητεί το work rate του Ρότζερς, όμως αυτή είναι η πρώτη πραγματική κρίση στην καριέρα του και μέχρι τώρα δεν μπορεί να την διαχειριστεί. Για πρώτη φορά πήρε ρίσκο στις μεταγραφές και δεν του βγήκε. Για πρώτη φορά θα πρέπει να βγει από τη «ζώνη ασφάλειάς του» και δεν έχει ούτε τις ιδέες ούτε το σθένος να το κάνει. Για πρώτη φορά βρίσκεται υπό τέτοια πίεση και επικοινωνιακά δε δείχνει έτοιμος να αντεπεξέλθει.
Μπορεί το άλλοθι της πώλησης του Σουάρες και του τραυματισμού του Στάριτζ να έχουν βάση, όμως δεν μπορείς να τα επικαλείσαι, τη στιγμή που κοιτάς στο μέλλον και πως θα κάνεις το restart. Ό,τι έγινε ανήκει στο παρελθόν και ο Ρότζερς μοιάζει να ψάχνει τις λύσεις σε αυτό. «Φυσικά και είναι δύσκολο για τον κόσμο να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει. Είναι επειδή ήμασταν εκεί που ήμασταν πέρυσι», είχε σχολιάσει στις αρχές του Νοέμβρη. Η αδυναμία του να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, τον εμποδίζει να παίξει αυτό που οραματίζεται.
Παρόλα αυτά, όλοι αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Δυστυχώς, για την Λίβερπουλ αυτή οριοθετείται για την επόμενη σεζόν. «Έχω περισσότερες αμφιβολίες για την ποιότητα του ρόστερ, παρά για τον προπονητή», έγραψε ο Γκάρι Νέβιλ στην Telegraph, ενώ και ο Τζέιμι Ρέντναπ τον στήριξε. «Θα ήταν τρέλα να απολυθεί ο Ρότζερς», είπε.
Στα τέλη του Νοεμβρίου η διοίκηση αποφάσισε με τη σειρά της να τον στηρίξει, διαρρέοντας στον Τύπο ότι δεν υπάρχει καμία σκέψη αλλαγής. «Δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το γεγονός ότι οι νέοι παίκτες δεν ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες. Οι επιλογές έγιναν εν γνώσει ότι μπορεί να μην απέδιδαν άμεσα. Επιπλέον, υπάρχει κατανόηση για το γεγονός ότι έχασε τους δύο καλύτερούς του επιθετικούς», ήταν - μεταξύ άλλων - το σημαντικότερο κομμάτι.
«Χάσαμε έναν μεγάλο παίκτη και η εξέλιξη της ομάδας διακόπηκε. Έτσι, έπρεπε να ξαναχτίσουμε το ρόστερ. Νομίζω ότι είμαστε εκεί που περιμέναμε. Οι παίκτες που αγοράσαμε δεν έχουν ακόμα προσαρμοστεί. Η απόφαση που πήραμε ήταν εν γνώσει ότι αρχικά θα είχαμε προβλήματα, όμως στο μέλλον όλοι τους θα γίνουν σημαντικοί παίκτες για τον σύλλογο», είχε πει ο Ρότζερς στις αρχές Νοεμβρίου, όμως όλα συνεχίζουν να πάνε πιο στραβά από ό,τι και ο ίδιος περίμενε. Ρότζερς και Βενγκέρ αποτελούν παραδείγματα των άκρων. Θύματα της δικής τους – πρόσφατης και παλαιότερης - επιτυχίας.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου