Του τη χρωστούσε μια τέτοια έξοδο με το κεφάλι ψηλά, η ρουφιάνα από εκείνο το βράδυ της 20ής Μαρτίου του 2003, που όντας δεκαοκτάχρονος και με το Νο 8 στη φανέλα είδε (από τον πάγκο, καθώς υπήρξε DNP) τον Ολυμπιακό να το παλεύει έως την ύστατη στιγμή και εντέλει να χάνει από δικό του χαρακίρι (80-77) από τους μετέπειτα - και για πρώτη φορά στην ιστορία τους- πρωταθλητές Ευρώπης!
Ο Σούμποτιτς δεν είχε χρησιμοποιήσει τον προερχόμενο από τον Αστέρα Αγίου Δημητρίου (αλλά ... φόλα γαύρο) φόργουορντ, ούτε στο ματς της 10ης Απριλίου στον Κορυδαλλό, απ' όπου η Μπαρτσελόνα δραπέτευσε , αφού τα είδε και πάλι όλα κωλυόμενα...
Η Ιστορία βεβαίως δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν... κερατά, διότι εάν όντως είχε τέτοιες ενοχές, θα αποζημίωνε τον Γκάλη, τον Σαν Επιφάνιο και κάμποσους άλλους μεγάλους παίκτες, που δεν αξιώθηκαν ποτέ να κατακτήσουν έναν ευρωπαϊκό τίτλο (σε συλλογικό επίπεδο), όμως ούτως ή άλλως ο Πρίντεζης από αυτή την άποψη είναι ευλογημένος και μάλιστα δυο φορές μέχρι τώρα...
Το εάν τριτώσει το καλό, δεν το ξέρει κανείς, ούτε καν η Μεγαλόχαρη της Τήνου, από την οποία ο Γιώργος πήρε και κουβαλάει μαζί του πάντοτε ένα φυλαχτό: δεν ταιριάζει και πολύ με τα τατουάζ που είναι διάσπαρτα στο κορμί του, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
Χθες το βράδυ, δεδομένης κιόλας της σημασίας του αγώνα και της ανάγκης του Ολυμπιακού να πετύχει το "break", ο Πρίντεζης έκανε το παιχνίδι της ζωής του: ήταν σωστός... Ντιρκ Νοβίτσκι, καθότι ο Γερμανός φόργουορντ των Μάβερικς αποτελεί το ίνδαλμα του και να που σε ένα τόσο σπουδαίο ματς είχε την ευκαιρία να παίξει σε αυτό το επίπεδο και να κάνει τους Καταλανούς να μοιάζουν με ζαλισμένα κοτόπουλα.
Εκτός από μικρός Νοβίτσκι, χθες ο Πρίντεζης πήρε και μια άλλη προαγωγή: στο παλιό θαλασσινό τραγούδι, ο Ζαμπέτας λέει "Πάρε ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό, λοστρόμο Πειραιώτη, μηχανικό Μυτιληνιό, τιμόνι Καλαματιανό, και καπετάνιο Χιώτη", αλλά στη Βαρκελώνη ο εκ Σύρου ορμώμενος παίκτης του Ολυμπιακού προέβη σε αντιποίηση αρχής και ήταν τα πάντα όλα!
Και ναυτάκι, και λοστρόμος, και μηχανικός, και τιμονιέρης και καπετάνιος, ου μην και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού!
Τα νούμερα των πόντων, των εύστοχων σουτ, των ριμπάουντ, των (μηδέν) λαθών και του ranking, (δεν) λένε την πάσα αλήθεια: υπάρχουν πράγματα, που έκανε χθες ο Πρίντεζης και δεν τα αποτυπώνει η στατιστική: ο τρόπος με τον οποίο έκλεινε και κάλυπτε μέσα στη ρακέτα, η υπερχειλίζουσα ενέργεια του, το πάθος, το καθαρό μυαλό, η ευχέρεια και η συχνότητα με την οποία διακτινιζόταν από τη γραμμή των 6μ.75 μέσα στο ζωγραφιστό και τούμπαλιν, τα καίρια κτυπήματα του στα mismatches, όλα αυτές (και κάμποσες άλλες) εικόνες, τον ανέδειξαν σε εφιάλτη του Πασκουάλ.
Από αλλού τα περίμενε (Σπανούλης) κι από αλλού του ' ρθαν και μάλιστα μαζεμένα του άξιου προπονητή της Μπαρτσελόνα, τον οποίο κάποιοι (απ' ό,τι κατάλαβα χθες) θεωρούν μετρίως μέτριο, ανήμπορο να παρέμβει στα δρώμενα ενός ματς και χωρίς εναλλακτικό πλάνο!
Τα ίδια κάποιοι άλλοι περνούσαν γενεές δεκατέσσερις την Τετάρτη τον Σφαιρόπουλο και με τη λογική των μονών ζυγών, Τρίτη-Πέμπτη είναι άχρηστος ο Ιβάνοβιτς, ενώ Δευτέρα- Τετάρτη - Παρασκευή διαγωνίζονται σε ασχετοσύνη ο Γιάννης με τον Τσάβι!
Τούτο βεβαίως -για να ανοίξω λίγο ακόμη την παρένθεση-δεν είναι ξένο με το ελληνικό αθλητικό περιβάλλον, που βρίθει δοκησίσοφων και το χειρότερο μάλιστα είναι ότι οι ιστοσελίδες (να περάσει Gazzetta, δεν βρίζω!) τους αφήνουν όλους αυτούς να οργιάζουν την ώρα που παίζεται ένα ματς και δεν αφήνουν όρθιο ούτε κολυμηθρόξυλο!
Εαν με θεωρείτε υπερβολικό, να κάνετε, σας παρακαλώ, έναν κόπο και να μπείτε στο live chat του αγώνα της Τετάρτης και μπορείτε ανέτως να φρίξετε!
Τα ΄γραψα, ανακουφίστηκα και (χωρίς, προς θεού, αυτό να σημαίνει ότι η γνώμη των δημοσιογράφων είναι πάντοτε σωστή, αντικειμενική και ψύχραιμη) ξαναγυρίζω στο Συριανό ναυτάκι που χθες το βράδυ ανέβηκε σε χρόνο ρεκόρ όλη την ιεραρχία και μαζί με τους συντρόφους του κατήγαγαν μια νίκη, η οποία είναι μνημειώδης, αρκεί να κεφαλαιοποιηθεί την Τρίτη και την Πέμπτη. Το ξέρει άλλωστε το έργο ο Ολυμπιακός, του είναι "deja vu" από τη σειρά του 2012 με τη Σιένα, όταν πήρε κιόλας πίσω το αίμα του από τους Τοσκάνους για το χουνέρι της προηγούμενης χρονιάς...
Δεν θέλω να βάλω τον Πρίντεζη στην ψυχοφθόρα και ενοχική διαδικασία του "what if...", άλλωστε είναι ένας από τους παίκτες που γουστάρω πολύ και για τον χαρακτήρα του: σε έναν κόσμο που μπορεί τριγύρω του να καίγεται, μένει ψύχραιμος, έχει λογική και αυτοσυγκράτηση, ε, τώρα εάν καμιά φορά τον μπλέξει κανένας Κωστόπουλος, μπορεί να παρασυρθεί, ωστόσο εκείνη η υπόθεση με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο ΝΒΑ θα φαινόταν ένα ωραίο αστείο και πέραν τούτου ουδέν...
Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά: στο ΝΒΑ, το οποίο δεν ξέρω εάν είναι ακόμη το απωθημένο του, από τότε (Ιούνιος 2007) που έφτασε την τελευταία στιγμή στη Νέα Υόρκη, φορώντας μια βερμούδα κι ένα μπλουζάκι, που ασφαλώς δεν ανταποκρίνονταν στο "dress code" της διαδικασίας του ντραφτ! Πρόλαβε ωστόσο να πάει σε ένα μαγαζί, να αγοράσει αμπιγιέ κοστούμι και καλά παπούτσια κι ύστερα καβάλησε σε ένα μεγάλο δίσελο ποδήλατο το οποίο οδηγούσε ένας Κινέζος αχθοφόρος για να τον πάει στο "Madison Square Garden", όπου ξεροστάλιαζε έως τα χαράματα για να ακούσει το όνομα του στο Νο 58, ως επιλογή των Σπερς.
Ο Πρίντεζης είναι ένας easy going τύπος, ίσως ο πιο άνετος απ' όλους. Μου κάνει για παίκτης παλιάς κοπής, ίσως στα μέτρα του Φάνη Χριστοδούλου, απλώς το "όσα πάνε κι όσα έρθουν" εκείνη της εποχής δεν έχει σχέση με την όποια χαλαρή διάθεση μπορούν να έχουν οι παίκτες τη σήμερον ημέρα...
Εκτός από ένας προικισμένος φόργουορντ (όχι μονάχα πάουερ, αλλά και σμολ, όπως τον χρησιμοποιούσε στην Εθνική ο Καζλάουσκας και κάποιες στιγμές εφέτος ο Σφαιρόπουλος), ο Πρίντεζης είναι επίσης ένας εξαιρετικός τραγουδιστής! Τα σουξέ που επιλέγει στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και της εθνικής ομάδας κάνουν θραύση και δεν θέλουν και πολύ για να τον ακολουθήσουν στα ρεφρέν όλοι οι συμπαίκτες του, ακόμη και οι σοβαροί ή οι σοβαροφανείς, σύμφωνα με τον διαχωρισμό του Αγιορείτη μοναχού Παϊσιου, που έκανε λάβαρο μια εποχή ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Μ' αυτά και μ' αυτά, το Συριανό ναυτάκι χθες είχε κάθε λόγο να ανατρέξει στο προπέρσινο σουξέ του, το οποίο του ταιριάζει κιόλας γάντι: εκείνο το τραγούδι του Κωνσταντίνου Αργυρού, που λέει "δεν κάνω τον σπουδαίο, μα είμαι παιδί γενναίο"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου