Το φάσμα του sweep απλώνεται εμπρός και τα αίτιά του είναι πιο περίπλοκα, από απλές αναγνώσεις περί απουσιών ή από πομπώδεις κρίσεις για το πόσο καλύτερος είναι ο Ολυμπιακός. Από την αρχή της χρονιάς η χαλαρότητα αποτέλεσε χαρακτηριστικό της προσπάθειας του Παναθηναϊκού για αναδόμηση. Η επιλογή του αμφιλεγόμενου Ιβάνοβιτς πήρε πόντους από τον θρίαμβο του Κυπέλλου, αλλά αυτό ήταν ένα και μόνο παιχνίδι. Σε βάθος χρόνου ήταν δεδομένο πώς το σχετικά τρωτό ρόστερ, οι εμμονές του κόουτς και οι απουσίες που προέκυψαν θα δημιουργούσαν θέματα. Από την αναμέτρηση του «ΟΑΚΑ», τον περασμένο Οκτώβρη, αν κάποιος έμαθε ήταν οι «ερυθρόλευκοι». Ο Μπαρτζώκας απομακρύνθηκε – όντας επιτυχημένος μονάχα στην Ευρωλίγκα – και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι κατάλαβαν πώς τα σκήπτρα στην Ελλάδα μπορούν να τα διεκδικήσουν αλλάζοντας τον έναν και όχι τους πολλούς.
Άλλωστε, ο Ολυμπιακός είχε έναν καλό ελληνικό κορμό και τα χρόνια που οι παίκτες αυτοί ήταν μαζί τού έδιναν το προσόν της συνοχής. Η τύχη στάθηκε πλάι του και η τελευταία επιλογή υπήρξε η σωστή! Ακούστηκε ο Κατσικάρης, ο Ζούρος, απέτυχε η προσέγγιση Τζόρτζεβιτς, δεν προκρίθηκε η έσχατη λύση Τόμιτς, κάποια στιγμή το ρεπορτάζ έδινε πραγματικές ελπίδες στον Φλέμινγκ και στον Κολέ… Κάπου στο τέλος ήταν ο Έλληνας τεχνικός, στον οποίο με τα πολλά κατέληξε η διοικητική ηγεσία των Πειραιωτών. Η συνέχεια είναι γνωστή, με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να δένει την άμυνα, να δίνει ηρεμία στην ομάδα του και ν΄ αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά, ώστε να γίνει πρώτος προπονητής σε μεγάλο κλαμπ. Αυτό που είχε ν΄ αποτινάξει – και τούτη είναι η σπουδαία επιτυχία του – ήταν οι «στοιχειωμένες» επιδόσεις του συλλόγου που αναλάμβανε κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Μ΄ ένα 4-0, ως τώρα, που πιθανώς να γίνει και 5-0 την ερχόμενη Κυριακή, και η… κατάρα αυτή θα είναι, προσωρινά τουλάχιστον, παρελθόν. Από την άλλη, πέραν κάποιων εκλάμψεων, ο Παναθηναϊκός παρέκκλινε του αρχικού πλάνου. Ορισμένα μεγάλα ματς, όπως με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο, τη Φενέρμπαχτσε, τη Ρεάλ Μαδρίτης που πήρε την Ευρωλίγκα, κάλυψαν τις ανορθογραφίες. Μετά το 86-77 του «ΟΑΚΑ» επί της Γαλατασαράι, λίγο πριν οι Τούρκοι αρχίσουν να διαλύονται, ήταν το σημείο όπου θα μπορούσε το «τριφύλλι» ν΄ αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ακόμη κι αν ακολουθούσε η κουταμάρα του Γκιστ και οι ατυχίες Παππά και Μπατίστα! Υπήρχε μισή σεζόν εμπρός από τα τέλη Γενάρη και μετά…
Μετά το τέλος εκείνου του αγώνα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προέβη στην εξής γραπτή δήλωση: «Καλή η νίκη και μπράβο στους αθλητές που την κατακτήσανε, αλλά ο φετινός στόχος είναι η αξιοποίηση των Ελλήνων στους οποίους επενδύσαμε και δυστυχώς βλέπω ότι επιδεικτικά αυτό δεν γίνεται. Είμαι πολύ προβληματισμένος». Ο προβληματισμός αυτός, έμεινε προβληματισμός… Ο Ιβάνοβιτς στηρίχθηκε, έμεινε και χρειάστηκε να φθάσει πάλι η κατάσταση στο απροχώρητο για ν΄ αλλάξει ο προπονητής. Αυτήν τη φορά δεν υπήρχαν Αλβέρτης να εμπνεύσει και Πρίφτης να οργανώσει, σαν πέρυσι, χωρίς, βέβαια, τούτο ν΄ αποτελεί μομφή για τους ανερχόμενους Μανωλόπουλο και Λυκογιάννη. Δεν μπορεί, άλλωστε, κάθε τρεις και λίγο να πετυχαίνει η ίδια συνταγή, ειδικά από τη στιγμή που αλλάζουν τα υλικά!
Η ελληνοποίηση έμεινε στα χαρτιά στον φετινό Παναθηναϊκό. Αν κρίνεται υπερβολικό αυτό, ας υιοθετηθεί η άποψη πώς κάπου… μεσοπέλαγα βούλιαξε. Ο σύλλογος έπρεπε να ζήσει ή να πεθάνει με τον Νέλσον – του οποίου το μερικό σουλούπωμα πιστώνεται ο Μανωλόπουλος – και τον Σλότερ. Από τη στιγμή που Κούπερ και Μόργκαν δεν είχαν χρόνο να μπουν για τα καλά στο rotation και το πράγμα «μύριζε» για το πού πάει, δεν ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να πάρουν εμπειρίες σε real time τα πιτσιρίκια; Τα 35λεπτα plus του Φώτση, τα 30λεπτα του Διαμαντίδη και η επιμονή στους μέτριους Αμερικανούς οδήγησαν στο 2-0 στους τελικούς και στην ευκαιρία που, απλόχερα, δόθηκε για απαξίωση του συλλόγου από τους… επαγγελματίες καταμετρητές βολών, οι οποίοι ανέκαθεν χρέωναν στη διαιτησία την ανομβρία τίτλων του Ολυμπιακού.
Απέναντι σ΄ έναν διψασμένο αντίπαλο του ενός πρωταθλήματος από το 1997, με πληρότητα, συνοχή, καλύτερο momentum οι εντυπώσεις θα μπορούσαν να είναι με τον Παναθηναϊκό, αν στο παρκέ έπαιρναν περισσότερο χρόνο συμμετοχής οι πιτσιρικάδες. Για την ακρίβεια αν αναλάμβαναν ρόλο πρωταγωνιστή, χωρίς – λόγω συνθηκών – να ελλοχεύει ο κίνδυνος να καούν. Δεν είναι πάντα οι καλύτεροι παίκτες οι απόντες! Θα ήταν μία απώλεια τίτλου με πλάνο κι όχι από ανημποριά. Πιο άβολο σκηνικό δημιουργεί η αξιοπρόσεκτη παρουσία του 20χρονου Αγραβάνη στον δεύτερο τελικό. Στον νεαρό δόθηκε ρόλος και ήταν θετικός, τη στιγμή που ο σούπερ εξελίξιμος Χαραλαμπόπουλος έπαιξε λιγότερο, ευστόχησε στο μοναδικό σουτ που επιχείρησε και τραβήχτηκε στον πάγκο με ορισμένες καλές άμυνες επάνω στον Πρίντεζη.
Το χειρότερο; Ο – από τους experts του σπορ – ποιοτικότερος του Αγραβάνη, Παπαγιάννης, είδε όλο το ματς (όπως τα περισσότερα φέτος) με τη φόρμα! Γι΄ αυτό δεν φέρει ευθύνη κανένας Μανωλόπουλος – αν και θα μπορούσε να ρισκάρει περισσότερο – και κανένας Λυκογιάννης. Το ενεργό πλάνο με τα Ελληνόπουλα εγκαταλείφθηκε από νωρίς, δίνοντας το πάτημα να λέγεται γενικότερα πώς υπήρξε πρόσχημα για τη μείωση του μπάτζετ και μόνο. Ο Παναθηναϊκός, το πιθανότερο, θα βρισκόταν και πάλι μία ήττα από την απώλεια του τίτλου και νωρίτερα εκτός Final 4 Ευρωλίγκας. Θα γινόταν, όμως, τούτο υπό τους όρους που ο οργανισμός είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι από την αρχή της χρονιάς. Υπόβαθρο για κάτι τέτοιο υπήρχε και υπάρχει. Το απέδειξαν όσοι χειροκρότησαν μετά το break από τον Ολυμπιακό, πράττοντας το αυτονόητο. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου