ADVERTISEMENT
Οχι, η πεποίθηση μου δεν εδράζεται σε αυτά τα νούμερα, αλλά στα άλλα νούμερα: αυτά που κομίζει ο τύπος με το Νο 23, ο οποίος σήμερα τα ξημερώματα, όπως τον είδα κάποια στιγμή, στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, να πηγαίνει σφαίρα για να μαρκάρει τον Στεφ Κάρι, νόμιζα για μια στιγμή πως η σκηνή ήταν παρμένη από ταινία επιστημονική φαντασίας, με τον Γκοτζίλα να γραπώνει ένα τρομαγμένο σαμιαμίδι!
Βεβαίως το μπάσκετ είναι ένα εξόχως δημοκρατικό άθλημα, που έχει χώρο για όλους: κοντούς και ψηλούς, αδύνατους και χοντρούς, λευκούς και μαύρους, πλούσιους και φτωχούς, υπερτιμημένους και υποτιμημένους, Αμερικανούς, Ευρωπαίους και (πλάκα πλάκα) Αυστραλούς, λατρεμένους και μισητούς...
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: έχει το χάζι της αυτή η ιστορία με τους περιβόητους "haters" και τον ακατονόμαστο που πολλοί λατρεύουν να μισούν, αλλά για ρωτήστε και τους αντιπάλους τους, οι οποίοι υφίστανται αλλεπάλληλες εφιδρώσεις και θαρρώ πως χέζονται πάνω τους (sic) από τον τρόμο τους στη θέα του!
Με την υπερβολή, την αυθάδεια και τη ροπή προς την ιεροσυλία που με χαρακτηρίζουν, τολμώ να γράψω σήμερα, αυτό που ως αντικείμενο σπέκουλας το κουβέντιασα και χθες το βράδυ στην εκπομπή "Pick N' Roll"(του ΟΤΕ TV) με τον Αργύρη Πεδουλάκη...
Λοιπόν, πιστεύω ακράδαντα λοιπόν, ότι εάν ο Λεμπρόν οδηγήσει τους Καβαλίερς στην κατάκτηση αυτού του τίτλου, τότε de facto και de jure -όπως το μαθαίναμε στα λατινικά και στα νομικά- δικαιούται να θεωρείται εφάμιλλος του Μάικλ Τζόρνταν!
Προσοχή, να εξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε, διότι απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι εδώ και πολύ καιρό, κυρίως δε τις τελευταίες μέρες, η όποια απόπειρα αντιδιαστολής των δυο παικτών, καταλήγει σε αιτία πολέμου, λες και ανοίγει η κουβέντα για τον Διαμαντίδη και για τον Σπανούλη! Δεδομένου κιόλας ότι η φάρα μας αρέσκεται στους καυγάδες και πάντοτε γουστάρει να βάζει στη μέση τα δίπολα, είμαι βέβαιος πως τέτοιος χαμός δεν γίνεται ούτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Α, και κάτι άλλο;: δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο ο ΜJ (στην μπασκετοσύνη και στη μεγαλοσύνη του οποίου η ταπεινότης μου όχι απλώς υποκλίνεται, αλλά κάνει και ρεβεράντζες, μολονότι ανέκαθεν στοιχιζόμουν στην ουρά του Μάτζικ Τζόνσον) πρέπει σώνει και καλά να βρίσκεται στο απυρόβλητο οποιασδήποτε αθώας ή δολίας σύγκρισης...
Εγώ, παρεμπιπτόντως (και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν οι σύντροφοι στα βίντεο του gazzetta.tv) είμαι ο πρώτος που ενίσταμαι σε τέτοιες αντιδιαστολές, διότι πρεσβεύω και επιμένω ότι είναι αδύνατη (για πολλούς λόγους) η αντιπαραβολή παικτών από διαφορετικές εποχές -και συν τοις άλλοις όλοι γνωρίζουμε πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ, σε όλα τα επίπεδα, τα τελευταία 15 χρόνια- αλλά τα επιχειρήματα μου σε αυτή την υπόθεση δεν είναι ούτε αγωνιστικά, ούτε τεχνικά...
Ο Τζόρνταν ήταν ένα θαύμα της φύσεως και ένας απαράμιλλος παίκτης του μπάσκετ, ενώ ο Λεμπρόν μοιάζει με ένα τέρας της και θαρρώ πως από πλευράς φυσικών προσόντων, δύναμης και σωματοδομής (που και σε αυτά τα επίπεδα αυτό που βλέπουμε σήμερα σε σχέση με την εικόνα των 80s και των 90s δεν είναι άλλο μπάσκετ, αλλά άλλο άθλημα) είναι ένας απαράμιλλος αθλητής και σε κάθε περίπτωση ο απόλυτος all around.
Εάν ο Λεμπρόν διανύσει όλο τον δρόμο ως τον θρόνο, θα μπορεί να μοστράρει την αφεντομουτσουνάρα του δίπλα στον "Air", μόνο και μόνο για ό,τι θα έχει πετύχει στην εφετινή σεζόν! Δεν θα είναι απλώς ένας "overachiever", αλλά ένας θαυματοποιός που συνάμα -για να κάνω ένα λογοπαίγνιο με το παρατσούκλι του (King)- θα έχει κιόλας συστηθεί ως βασιλικότερος του βασιλέως!
Τα νούμερα του στους πρώτους τρεις τελικούς προκαλούν ίλιγγο από πάσης πλευράς: σε λεπτά συμμετοχής (46+50+46), σε πόντους (44+39+40), σε σουτ (38+35+34), σε ριμπάουντ (8+16+12) σε ασίστ (6+11+8) και στον θεμελιώδη ρόλο που παίζει στην εξέλιξη της σειράς, βάζοντας τα δυο πόδια του σε έξι διαφορετικά παπούτσια, καθώς παρουσιάζει τους "Βig Three" σε συσκευασία ενός!
Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στο Μαϊάμι είχε δίπλα του δυο All Stars και χρυσούς Ολυμπιονίκες (Γουέιντ, Μπος) και διάβολε, είναι άλλο πράγμα να έχεις δίπλα σου έναν Πίπεν κι έναν Κούκοτς κι άλλο να γυρίζεις το βλέμμα σου και να πέφτεις πάνω σε έναν αντιτουριστικό (αλλά λυσσασμένο σκύλο, ο οποίος ξαναπέρασε χειροπέδες στον Κάρι επί τριάντα συναπτά λεπτά) Ντελαβέντοβα κι έναν Σάμπερτ, που -θου, κύριε, φυλακήν τω στόματι μου- σε λίγο το μαλλί του θα φτάσει να γαργαλάει τις πατούσες του Αγίου Πέτρου!
Eίναι επίσης άλλο πράγμα να έχει μια ομάδα σταθερό κορμό, πεπειραμένο (στη λίγκα) προπονητή, σταθερή φιλοσοφία και συλλογική εμπειρία στην post season κι άλλο να εμφανίζεται ξαφνικά στη σκηνή ως διεκδικήτρια του τίτλου, ενώ πέρυσι είχε μείνει εκτός νυμφώνος . Μια ομάδα, η οποία προϊούσης της σεζόν πέρασε από χίλια μύρια κύματα, έχασε τρεις παίκτες, ενσωμάτωσε με συνοπτικές διαδικασίες τέσσερις φρέσκους (Μοζγκόφ, Τζέι Αρ Σμιθ, Σάμπερτ, Πέρκινς) και συν τοις άλλοις πρέπει να διαχειριστεί κιόλας την τεράστια πίεση μιας πόλης που εκτός από η πιο άσχημη στις ΗΠΑ είναι και η πιο αδέξια στα σπορ: το Κλίβελαντ λαχταράει έναν τίτλο από το 1964 και η παρουσία του (θεωρούμενου ως κορυφαίου παίκτη στην ιστορία του φούτμπολ), Τζιμ Μπράουν στην εξέδρα αυτό ακριβώς υποδήλωνε: την καρτερία του μισού αιώνα και την αδημονία του θριάμβου...
Τότε ο μεγάλος fullback των Κλίβελαντ Μπράουνς ήταν 28 χρονών, τώρα περπατάει στα ογδόντα!
Ο εμφανίσεις του Λεμπρόν στους πρώτους τρεις τελικούς κόντρα στο Golden State είναι οργιώδεις, βιρτουόζικες, τρομακτικές και βεβαίως καταλυτικές. Στην πραγματικότητα κάθε βράδυ, ακόμη και το πρώτο που γέννησε την ήττα (με τα 0/12 σουτ των Καβς στην παράταση) ο Λεμπρόν βγάζει το δικό του... golden state-ment: ένα διάγγελμα τίτλου, που βεβαίως (όπως έλεγε στο ποίημα του και ο Κώστας Ουράνης) "αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει"!
Ο Λεμπρόν το 'χει βάλει αμέτι μουχαμέτι να πάρει αυτό το πρωτάθλημα: για την ομάδα, για κάθε συμπαίκτη του ξεχωριστά, για την πόλη και βεβαίως για την πάρτη του. Παρακολουθώ μπάσκετ από το 1977 και δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου και στον επαγγελματικό βίο μου, να έχω δει παίκτη να αναβλύζει τέτοιο ιερό πάθος, να είναι τόσο αφοσιωμένος στην αποστολή του (γι αυτό φαίνεται πέταξε την κορδέλα εδώ και μερικές εβδομάδες, για να στερεώνει τις παρωπίδες!) και να οιστρηλατεί με τέτοια ένταση, στοργή, αφοσίωση, αλλά και να νουθετεί με θυμό, όποτε χρειάζεται, τους συνοδοιπόρους του σε αυτή την αποστολή.
Μιλάμε ότι ο μάγκας ζει σε απόλυτο βαθμό το "η ταν ή επί τας"!
Εχοντας μείνει ξάγρυπνος (από το πάρτι γενεθλίων του www.gazzetta.gr και στο καπάκι εδώ στο γραφείο) και όντας μανιώδης σημειολόγος, θα ήθελα να παραθέσω δυο φάσεις, που μάλιστα συνέβησαν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο και νομίζω ότι αποτελούν το ζουμί του τρίτου τελικού και εικονογραφούν με την κινέζικη λογική την ψυχοσύνθεση του Λεμπρόν...
Λοιπόν, πενήντα δυο δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο περί ου ο λόγος ορμάει πάνω στον Στεφ Κάρι, του κλέβει την μπάλα (για την ακρίβεια κάνει το λεγόμενο "deflection"), εξασφαλίζει μια κατοχή και κερδίζει το φάουλ. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο μετά τον "νεκρό χρόνο" του τάιμ άουτ και των ελευθέρων βολών γίνεται πάλι ένα λαγωνικό που μυρίζεται το θήραμα του και το γραπώνει ακαραία από τον σβέρκο: ο Κλέι Τόμπσον πασάρει στον Ντέηβιντ Λι, αλλά ο μεγάλος μπαίνει στη μέση και "James stole the ball", όπως είχε πει ο Τζόνι Μόουστ για τον Τζον Χάβλιτσεκ, στον έβδομο τελικό της Ανατολής (Σέλτικς-Σίξερς) το 1965.
Επειδή απέμεναν πενήντα δευτερόλεπτα μέχρι τη λήξη του αγώνα, ο Μάικ Μπριν που έκανε την περιγραφή δεν θα ρισκάριζε να πει τρεις φορές "It's all over" (όπως το άρθρωσε η βραχνή φωνή των Σέλτικς), αλλά στα αυτιά μου ηχεί ακόμη το σχόλιο των παρακαθήμενων του, του Τζεφ Βαν Γκάντι και του Μαρκ Τζάκσον: "O δείκτης νοημοσύνης (IQ) του Λεμπρόν είναι κάτι ασύλληπτο."!
ΥΓ: Συμφωνώ και επαυξάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου