Γράφει ο Αντώνης ΚαλκαβούραςΚοντεύουμε να συμπληρώσουμε τριακονταετία από την διετία 1986 (10η θέση στο Μουντομπάσκετ)-1987(1η θέση στο Ευρωμπάσκετ), όταν η Εθνική μπάσκετ άρχιζε να “φωλιάζει” για τα καλά στην καρδιά του μέσου Έλληνα φιλάθλου κι από εκείνα τα δύο αξέχαστα καλοκαίρια, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πόσο συχνά ακούμε φίλους μας ή συναδέλφους ή τον διπλανό μας να λέει: «Άντε να έρθει ο Σεπτέμβριος, να αρχίσει η Εθνική και να δούμε μπασκετάκι για να γουστάρουμε...»; Ανεξάρτητα, αν το ποδόσφαιρο είναι ο αδιαμφισβήτητος “βασιλιάς των σπορ”, στην Ελλάδα, αρχικά οι επιτυχίες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της “αθάνατης” παρέας Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα, Φάνη και των άλλων παιδιών και εν συνεχεία, οι ευρωπαϊκοί τίτλοι του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, δημιούργησαν μπασκετική παιδεία, μπασκετικό κοινό κι έδωσαν τεράστια ώθηση στα νέα παιδιά, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την άνθηση της παραγωγικής διαδικασίας και τις διακρίσεις στις μικρές ηλικίες...
Πέντε χρόνια εκτός νυμφώνος είναι πολλά!
Μετά από μία “χρυσή” πενταετία (2004-2009) που είχε χρυσό και χάλκινο μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ (2005 & 2009), αργυρό σε Μουντομπάσκετ (2006) και δύο φορές 5η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, για διαφόρους λόγους, από την τελευταία μεγάλη επιτυχία στο Κατοβίτσε της Πολωνίας, πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια “ξηρασίας”! Πέντε χρόνια που συνοδεύτηκαν με μερικές από τις πιο παταγώδεις αποτυχίες (εκτός οκτάδας σε δύο Παγκόσμια πρωταθλήματα και σε ένα Ευρωμπάσκετ και αποκλεισμός από το ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου) μίας ομάδας, που σχεδόν κάθε καλοκαίρι, αποτελείται από παίκτες που ανήκουν στην “ελίτ” του ευρωπαϊκού μπάσκετ... Την ίδια ώρα, από το 2010 έως και το 2015 δηλαδή, οι ίδιοι Έλληνες διεθνείς οδηγούσαν τις ομάδες τους (Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό) σε 7 προκρίσεις στο φάϊναλ-φορ της Ευρωλίγκα και συνολικά 4 ευρωπαϊκούς τίτλους (αν συνυπολογίσουμε και το Eurocup που κατέκτησε η Λοκομοτίβ Κούμπαν το 2013 με την υπογραφή του Νικ Καλάθη)! Κάθε καλοκαίρι βέβαια, όλο και κάποια τρανταχτή απουσία υπήρχε, χωρίς ωστόσο, αυτό να αποτελεί δικαιολογία...
Στην Ισπανία έγινε η αρχή...
Πέρυσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, με τον Φώτη Κατσικάρη στο τιμόνι, η Ελλάδα έβαλε τις βάσεις της επιστροφής της στο διεθνές στερέωμα. Χωρίς Σπανούλη, Κουφό και Περπέρογλου και με τον ανερχόμενο αστέρα, Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίρνει το“βάπτισμα του “πυρός” στα 19 του, έθεσε τις προϋποθέσεις για την ολική επαναφορά, παίζοντας όμορφο μπάσκετ και κερδίζοντας καθαρά και τα πέντε παιχνίδια της 1ης φάσης. Μία και μοναδική ήττα στο νοκ-άουτ αγώνα της φάσης των “16“ από την μετέπειτα δευτεραθλήτρια κόσμου, Σερβία, όμως, έδωσε άδοξο τέλος σε μία, το λιγότερο, αξιέπαινη προσπάθεια, αλλά σίγουρα δεν απαξίωσε τη δουλειά που έγινε.
Επιτυχία ίσον τετράδα!
Γι’ αυτό λοιπόν και η εφετινή προσπάθεια της Εθνικής ομάδας στο 39ο Ευρωμπάσκετ, που συνάμα θα κρίνει την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέϊρο (οι πρώτοι δύο παίρνουν απευθείας το εισιτήριο και άλλες πέντε ομάδες θα παίξουν στο προολυμπιακό τουρνουά), είναι σημαντική και καθοριστική και αν και στον αθλητισμό, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται αυτός ο όρος, “επιβάλλεται” να στεφθεί με μία μορφής επιτυχία... Είτε αυτή έχει να κάνει με την είσοδο στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, είτε αφορά στην κατάκτηση του 7ου ελληνικού μεταλλίου στην ιστορία της διοργάνωσης, που ειδικότερα αν δεν είναι το χάλκινο, τότε θα έχει αγγίξει το... ταβάνι της! Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί ότι ένα πλασάρισμα από την 5η έως την 7η θέση, που θα μας διατηρήσει “ζωντανό” το ολυμπιακό όνειρο, θα ισοδυναμεί με ό,τι λιγότερο αναλογεί στο ταλέντο, την ποιότητα και την εμπειρία των “12“ που θα ταξιδέψουν στην πρωτεύουσα της Κροατίας και την γαλλική πόλη Λιλ;
Λίγες ομάδες έχουν τα “συστατικά” μας!
Πάμε στο καθαρά αγωνιστικό μέρος τώρα... Πέρα από το το ότι εννέα από τους 12 εκλεκτούς του ομοσπονδιακού τεχνικού, ήταν παρόντες και στην περυσινή προσπάθεια και γνωρίζουν καλά την φιλοσοφία του 48χρονου Νικαιώτη προπονητή, αποτελούν ένα σύνολο που έχει τα πάντα. Τέσσερις περιφερειακούς (Ζήσης, Καλάθης, Σλούκας και Μάντζαρης) πρώτης γραμμής που έχουν “φάει” τα ευρωπαϊκά γήπεδα με το... κουτάλι, έχοντας κατακτήσει ουκ ολίγους τίτλους κι έναν σκόρερ (Σπανούλης) ηγέτη και νικητή, τον οποίο δεν υπάρχει coach που δεν θα παρακαλούσε να έχει στην ομάδα του. Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, έχουμε δύο ποιοτικούς “πύργους” (Μπουρούσης & Κουφός) που αλληλοσυμπληρώνονται σε άμυνα κι επίθεση και μπορούν να μοιραστούν τον χρόνο στο “5”, χωρίς η πεντάδα να αποδυναμώνεται. Δύο πολύ έμπειρους φόργουορντ (Περπέρογλου και Καϊμακόγλου), με υψηλές παραστάσεις και αποδεδειγμένες ικανότητες να προσαρμοστούν σε ειδικούς ρόλους. Έναν ακόμη (Παπανικολάου) που μπορεί ακόμη να “ψάχνει” τα πατήματά του λόγω της παρατεταμένης αγωνιστικής απραξίας της σεζόν που πέρασε, αλλά τα δίνει όλα στην άμυνα και στα παιχνίδια που θα του ταιριάξουν, θα προσφέρει σημαντικές λύσεις. Για το τέλος, αφήσαμε τους δύο παίκτες, που κατά την προσωπική μας ταπεινή άποψη, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ.
Κομβικοί οι Πρίντεζης και Αντετοκούνμπο
Ο λόγος για τον πιο ικανό και γρήγορο σε εκτέλεση και δημιουργία power-forward στην Ευρώπη που αναγκαστικά δημιουργεί miss-match και αναγκάζει την αντίπαλη άμυνα για double-team! Ο Γιώργος Πρίντεζης αναμένεται να δημιουργήσει πολλές ευκαιρίες για εύκολο καλάθι γι' αυτό και εκτιμώ ότι θα έχει ρόλο-κλειδί, ενώ ο 20χρονος Γιάννης Αντετοκούνμπο, παρά το νεαρό της ηλικίας του και τις περιορισμένες του παραστάσεις, με τα σπάνια αθλητικά του προσόντα, την προσήλωση που δείχνει στην άμυνα και το πολύ βελτιωμένο all-around παιχνίδι του, είναι ικανός να δώσει υπεραξία στο παιχνίδι της ελληνικής ομάδας. Αν σ' όλα τα παραπάνω, προσθέσετε την αξιοσημείωτη και καταγεγραμμένη (και στα εφετινά φιλικά) αμυντική ικανότητα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, τότε ποιος αντίπαλος πιστεύετε ότι μπορεί να μας κερδίσει, από τη στιγμή που θα αρχίσουμε να κυκλοφορούμε καλύτερα την μπάλα, θα βρούμε ρυθμό, θα τρέξουμε, θα βάλουμε τα περισσότερα ελεύθερα σουτ και θα είμαστε στοιχειωδώς εύστοχοι στις βολές; Τώρα θα μου πείτε, πως θα γίνει αυτό; Μέσα από τη συνειδητοποίηση, από όλους ανεξαιρέτως, ότι θα πετύχει η ομάδα που θα έχει τους καλύτερους συμπαίκτες αλλά και με την ψυχολογική ώθηση, που θα δώσει μία πιθανά εύκολη νίκη νίκη στην πρεμιέρα με τους Σκοπιανούς.
Η πρόβλεψη
Θα ακολουθήσει το ντέρμπι του ομίλου με τους Κροάτες που εν πολλοίς, θα κρίνει την πρωτιά και την εξασφάλιση μίας βατής διαδρομής μέχρι τα προημιτελικά. Αν και ποτέ στο παρελθόν, δεν έχω κάνει προβλέψεις, αυτή τη φορά θα το τολμήσω. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι διεθνείς θα παρουσιάσουν τον καλύτερό τους εαυτό στον αγώνα της ερχόμενης Κυριακής κόντρα στην “οικοδέσποινα” Hrvatska, θα πετύχει μία σπουδαία νίκη και θα τερματίσει πρώτη κι αήττητη στον 3ο όμιλο. Εν συνεχεία θα ανταμώσει με μία εκ των Ουκρανίας, Τσεχίας ή Βελγίου στην φάση των “16” και στους “8” θα περιμένει να αντιμετωπίσει την ομάδα που θα έχει τερματίσει 2η στον 2ο όμιλο και λογικά θα είναι μία εκ των Ιταλίας, Ισπανίας ή Σερβίας. Αυτό το ζευγάρι της προημιτελικής φάσης, θα είναι το ματς που θα κρίνει αν η πορεία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ, θα είναι επιτυχημένη ή θα χαρακτηριστεί αδιάφορη ή ακόμη και αποτυχημένη. Προσωπικά, εκτιμώ ότι στις 21 Σεπτεμβρίου θα γυρίσουμε στην Αθήνα με μετάλλιο! Τα υπόλοιπα από το Ζάγκρεμπ... Προσδεθείτε, το εφετινό ταξίδι μόλις αρχίζει...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου