Το πού βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Μιζέρια και μπόχα. Απλά, επειδή η επέτειος της 4ης Ιουλίου 2004 προσφέρεται για σχολιασμό, θα θέλαμε να το δούμε το όλο θέμα και από μια άλλη οπτική.
Κι όχι μόνο να πούμε ότι εκείνη η επιτυχία δεν αξιοποιήθηκε ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάτι που είναι πασιφανέστατο. Χάθηκε η ευκαιρία.
Η εθνική ομάδα, λοιπόν, μπορεί να μην συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, κάτι που δεν το περίμενε στ’ αλήθεια κανείς αφού τα θαύματα μια φορά συμβαίνουν, όμως κατάφερε αρκετά πράγματα από εκεί κι έπειτα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δηλαδή.
Η εθνική που έβλεπε μεγάλες διοργανώσεις μια φορά στα 10 και 15 χρόνια, πέτυχε να δίνει το παρών πολύ πιο συχνά πια. Μετά την αποτυχία να πάρει την πρόκριση στο μουντιάλ 2006, μπόρεσε να πάει στο Euro 2008, αλλά και στην Ν. Αφρική. Η παρουσία της δεν ήταν καλή, ειδικά στο Euro 2008, όμως το ότι βρέθηκε εκεί δεν μπορεί να είναι αμελητέο για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όπως, βέβαια, είναι σημαντικό και ότι παρά τα όποια προβλήματα ακόμα και ανάμεσα στους διεθνείς, η εθνική δείχνει να έχει ακόμα μια αρχή κι ένα τέλος. Δεν είναι τόσο χύμα όσο παλιά. Και αυτό δεν το είδαμε μόνο επί Ρεχάγκελ, αλλά ισχύει και τώρα με τον Σάντος.
Αν, λοιπόν, κάποιοι περίμεναν μετά το 2004 η εθνική να διεκδικεί τελικό μουντιάλ, διαψεύστηκαν. Για τα πραγματικά κυβικά, όμως, του ελληνικού ποδοσφαίρου η εθνική έχει δείξει σαφή βελτίωση, συγκριτικά με το άνοστο παρελθόν της. Κέρδισε κάποιους πόντους, δηλαδή.
Μην ξεχνάμε, ότι στο ίδιο διάστημα οι ελληνικοί σύλλογοι με το ζόρι πια παίρνουν που και που κάποια πρόκριση στην επόμενη φάση τσάμπιονς λιγκ και ουσιαστικά είναι πλέον εκτός χάρτη Ευρώπης. Μέσα σ’ αυτή τη γενική κατήφεια, η εθνική τουλάχιστον κρατιέσαι σε ένα άλφα επίπεδο, έστω και χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής. Και δίχως να διαθέτει κάποιο σπουδαίο έμψυχο υλικό είναι η αλήθεια.
πηγή: sportdog.gr
Η εθνική ομάδα, λοιπόν, μπορεί να μην συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, κάτι που δεν το περίμενε στ’ αλήθεια κανείς αφού τα θαύματα μια φορά συμβαίνουν, όμως κατάφερε αρκετά πράγματα από εκεί κι έπειτα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δηλαδή.
Η εθνική που έβλεπε μεγάλες διοργανώσεις μια φορά στα 10 και 15 χρόνια, πέτυχε να δίνει το παρών πολύ πιο συχνά πια. Μετά την αποτυχία να πάρει την πρόκριση στο μουντιάλ 2006, μπόρεσε να πάει στο Euro 2008, αλλά και στην Ν. Αφρική. Η παρουσία της δεν ήταν καλή, ειδικά στο Euro 2008, όμως το ότι βρέθηκε εκεί δεν μπορεί να είναι αμελητέο για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όπως, βέβαια, είναι σημαντικό και ότι παρά τα όποια προβλήματα ακόμα και ανάμεσα στους διεθνείς, η εθνική δείχνει να έχει ακόμα μια αρχή κι ένα τέλος. Δεν είναι τόσο χύμα όσο παλιά. Και αυτό δεν το είδαμε μόνο επί Ρεχάγκελ, αλλά ισχύει και τώρα με τον Σάντος.
Αν, λοιπόν, κάποιοι περίμεναν μετά το 2004 η εθνική να διεκδικεί τελικό μουντιάλ, διαψεύστηκαν. Για τα πραγματικά κυβικά, όμως, του ελληνικού ποδοσφαίρου η εθνική έχει δείξει σαφή βελτίωση, συγκριτικά με το άνοστο παρελθόν της. Κέρδισε κάποιους πόντους, δηλαδή.
Μην ξεχνάμε, ότι στο ίδιο διάστημα οι ελληνικοί σύλλογοι με το ζόρι πια παίρνουν που και που κάποια πρόκριση στην επόμενη φάση τσάμπιονς λιγκ και ουσιαστικά είναι πλέον εκτός χάρτη Ευρώπης. Μέσα σ’ αυτή τη γενική κατήφεια, η εθνική τουλάχιστον κρατιέσαι σε ένα άλφα επίπεδο, έστω και χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής. Και δίχως να διαθέτει κάποιο σπουδαίο έμψυχο υλικό είναι η αλήθεια.
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου