Αν το σκεφτούμε καλά βέβαια, ακόμα και πριν έρθουν τα οικονομικά να
διαλύσουν τα πάντα, το πρωτάθλημα μας δεν μας έχει συνηθίσει και στις
πιο φυσιολογικές πρεμιέρες. Πολύ συχνά είχε μια “κρίση” να αντιμετωπίσει
στο ξεκίνημά του, από έναν σεισμό ή πυρκαγιές που καίνε όλη τη χώρα,
μέχρι εκκρεμείς δικαστικές αποφάσεις που ανάγκαζαν τη διοργάνωση να
ξεκινάει με πέντε παιχνίδια και τα προγράμματα να μιλάνε για “ομάδα Α”
κι “ομάδα Β”. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, δεν είναι δα κι η πρώτη
φορά που το αμάξι του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου ξεκινάει
ασθμαίνοντας στην ανηφόρα.
Υπ’αυτό το πρίσμα, θεωρώ πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε στο χορτάρι. Τα ρεπορτάζ των χρεών, των οφειλών και των διακανονισμών είναι δεδομένο πως θα μας συνοδεύουν για αρκετό καιρό ακόμα και θα πρωταγωνιστούν διαρκώς στην επικαιρότητα των περισσοτέρων συλλόγων, αλλά δεν γίνεται να βγάλουμε τη χρονιά κοιτώντας μόνο σ’αυτήν την πλευρά των ειδήσεων.
Για να ξεκινήσουμε, λοιπόν, σ’αυτήν την ρόττα, πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε όσα είδαμε από τις ομάδες στην πρεμιέρα, ξεκινώντας απ’αυτούς που μάθαμε να αποκαλούμε “αιωνίους”.
Όπως έχει ήδη σημειωθεί από πολλούς, ο πρώτος αντίπαλος του “Ολυμπιακού του Ζαρντίμ” θα είναι “ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε”. Στο μυαλό μου αυτό δεν σημαίνει πίεση και προσδοκία για επανάληψη των ίδιων πετυχημένων αποτελεσμάτων, αφού στο φινάλε κάθε προπονητής στο λιμάνι πρέπει πάντα να παίρνει το πρωτάθλημα, να πηγαίνει καλά στην Ευρώπη, να κερδίζει τα ντέρμπι, να μην χάνει πουθενά, κτλ. Αυτές είναι οι πάγιες διαχρονικές απαιτήσεις.
Αυτό που έχει αλλάξει φέτος είναι η πολύ έντονη κι εύκολα αναγνωρίσιμη ταυτότητα της διετίας Βαλβέρδε, που είναι μοιραίο να αποτελεί μέτρο σύγκρισης για τα πάντα. Κομμάτι άδικο για τον Ζαρντίμ, αφού κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει τα ίδια ακριβώς αγωνιστικά χαρακτηριστικά, πόσω μάλλον όταν ο Πορτογάλος δεν έχει τα υλικά του προκατόχου του.
Οι ερυθρόλευκοι ξεκινούν τη χρονιά με “εξαρθρωμένο” άξονα. Λείπουν τα θεμέλια του Μέλμπεργκ και του Αβραάμ, όπως επίσης λείπει ο Ορμπάιθ, ο καθαρός κόφτης με τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Στους απόντες από την ραχοκοκκαλιά θα πρέπει να υπολογίσουμε και τον Φουστέρ, που μπορεί να είναι ακόμα εδώ, αλλά ο Ζαρντίμ είναι λογικό να μην καταλαβαίνει και να μην βλέπει τη χρησιμότητά του, από τη στιγμή που δεν υπάρχει το παλιό σχέδιο.
Με νέα αμυντικά δίδυμα, με τα ερωτηματικά να πλανώνται πάντα πάνω από τη θέση του γκολκίπερ, αλλά και ποιότητα στην επίθεση και στα άκρα, προσωπικά βλέπω με συμπάθεια και ενδιαφέρον την προσπάθεια του Ζαρντίμ να μάθει καλύτερα το υλικό του και να χτίσει κάτι (σχεδόν) απ’την αρχή, κυρίως γιατί κατανοώ τη δυσκολία. Η λογική λέει πως θα χρειαστεί χρόνος κι υπομονή, αλλά παραδοσιακά αυτά δεν υπάρχουν σε αφθονία στο λιμάνι κι οι μουρμούρες έχουν αρχίσει πριν καν την πρεμιέρα στη Βέροια.
Στον Παναθηναϊκό αντίθετα όχι μόνο φαίνεται να υπάρχει υπομονή, αλλά κι ένας επικοινωνιακός τυφώνας αισιοδοξίας που καλύπτει τα πάντα και τα κάνει να φαίνονται ρόδινα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπενθυμίζεται σε όλους πως “η ομάδα σώθηκε”, λες κι αυτό θα πρέπει να επισκιάζει κάθε προσπάθεια ποδοσφαιρικής συζήτησης και οι αντικειμενικές δυσκολίες θα πρέπει σώνει και ντε να εξαλείφουν κάθε αγωνιστική προσδοκία.
Το απυρόβλητο του Φερέιρα έχει ενισχυθεί ακόμα περισσότερο από πέρσι, σε βαθμό που ο Πορτογάλος μπορεί να μιλάει για “αγώνα αντάξιο της ιστορίας της ομάδας” και για “παίκτες-μαχητές” μετά την σούπα με τη Μάλαγα και οι δηλώσεις να περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Όπως κι οι συζητήσεις για την απόκτηση δύο στόπερ, παρότι έμεινε ο Μπουμσονγκ κι υπάρχουν ακόμα ο Κατσουράνης με τον Βύντρα, ή για την μη αναπλήρωση του Καραγκούνη στον άξονα. Ο Σισοκό είναι σαφώς η νότα αισιοδοξίας (όπως είναι κι ο Μασάντο στο λιμάνι), αλλά δεν νομίζω πως είναι αρκετός για να τα βλέπουμε όλα καλώς καμωμένα, όσο κι αν αυτή είναι η επικοινωνιακή γραμμή που καθορίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει ο μανδύας του “όλα βαίνουν καλώς”, αλλά η χρονιά ξεκίνησε με αυτογνωσία, ειλικρίνεια και συσπειρωτική διάθεση. Σ’αυτό το κλίμα, αρκετοί θα περίμεναν περισσότερο κόσμο στο “Σπύρος Λούης” στην πρεμιέρα, αλλά νομίζω πως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο κόσμος της ΑΕΚ έχει στηρίξει όσο κι όπως μπορεί την ομάδα την τελευταία οκταετία, μόνο και μόνο για να την βλέπει να ξεκινάει ξανά και ξανά την ίδια ανηφόρα, από τον ίδιο πάτο, με πανομοιότυπα φορτία στους ώμους.
Στο χορτάρι τα νιάτα και το πάθος περισσεύουν, ο Λαγός φάνηκε στην πρεμιέρα να θέλει (ελλείψει άλλων) να είναι ο “μεγάλος που θα ηγηθεί”. Πιστεύω πως ο Κατσικοκέρης ήταν απαραίτητος για να αποκτήσει η ομάδα όγκο, διάθεση και σημείο αναφοράς στην κορυφή της επίθεσης, ειδικά από τη στιγμή που 24χρονος φόρος δεν θα δει την μεταγγραφή του στην ΑΕΚ ως μια μετακίνηση σε προβληματική ομάδα, αλλά ως μια ευκαιρία για να φτιάξει ακόμα περισσότερο το ονομά του. Ο Κατίδης θα δώσει άλλη μία λύση στις θέσεις πίσω από τον φορ και μένει να δούμε αν ο Κορδέρο μπορεί να ανεβάσει την ομάδα στο κέντρο, μιας και οι Γιάγκο προβλημάτισε στην πρεμιέρα.
Στον ΠΑΟΚ ο Δώνης βλέπει άλλη μια χρονιά του να ξεκινάει με το αριστερό. Όταν έκανε το βήμα κι έκατσε στον πάγκο της ΑΕΚ είδε πρώτα την ομάδα του να αποκλείεται από την Ομόνοια και λίγο αργότερα να αρχίζει το ξήλωμα της ομάδας Νικολαϊδη. Στον ΠΑΟΚ ξεκίνησε με επεισόδια και σκληρή τιμωρία, για να ακολουθήσει ένας αποκλεισμός από τους ομίλους του Europa. Όσο κι αν ο Δώνης θέλησε να υποβαθμίσει το “χαστούκι” από τη Ραπίντ, λέγοντας πως δεν είναι δα και καταστροφή, ο αποκλεισμός δεν παύει να έρχεται μετά από χρονιές που ο Δικέφαλος συνήθισε να πετάει στον ευρωπαϊκό αέρα και να ανεβαίνει σκαλί σε κάθε του πτήση.
Πιστός και στην παράδοση της ποδοσφαιρικής κουβέντας, ο Δώνης προκαλεί συζητήσεις απ’τα φιλικά κιόλας, με την απόφαση να δουλέψει τον ΠΑΟΚ με το 4-4-2 στην ευθεία. Μπορεί ο έλληνας τεχνικός να φρόντισε να απαντήσει στις συζητήσεις, δηλώνοντας πως πρέπει να σκεφτόμαστε την κίνηση των παικτών στον χώρο κι όχι να σκεφτόμαστε τους παίκτες σαν βούλες σε πινακάκι, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως με Γκαρσία και Λάζαρ στον άξονα και τα τρεξίματα του νεαρού Κάτσε το υλικό ταιριάζει περισσότερο σε τριάδες στο κέντρο.
Σίγουρα η παρουσία του Σαλπιγγίδη δίπλα στον Κλάους μοιάζει ωραίο ως ενδεχόμενο για την επίθεση, όμως ο Σάλπι έμαθε τόσα χρόνια να παίζει αυτόν τον ρόλο και ερχόμενος από τα δεξιά σε διαφορετικές διατάξεις. Ο Λόρενς δείχνει καλή προσθήκη από το λίγο που τον έχουμε δει κι η εμπιστοσύνη του Δώνη στον Πέλκα μόνο θετικά μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Ένα άλλο θέμα είναι πως οι νέοι στόπερ ξεκίνησαν αμέσως με γκρίνια κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό, ειδικά για αμυντικούς. Ο παίκτης στην επίθεση ακόμα και να ξεκινήσει άσχημα μπορεί πάντα με ντρίμπλες, γκολ κι ασίστ να γυρίσει το κλίμα, θυμηθείτε τον περσινό Αμπντούν. Αν όμως κολλήσει σε στόπερ από την αρχή η ρετσινιά του “δεν κάνει”, τότε δύσκολα ξεκολλάει, γιατί όλοι είναι έτοιμοι να δείξουν με το δάχτυλο σε κάθε γκολ που δέχεται η ομάδα κι οι αμυντικοί βρίσκουν πιο σπάνια τις “φάσεις της εξιλέωσης”.
Ο Ατρόμητος ξεκινάει με τα πανιά φουσκωμένα, όχι μόνο επειδή έχει τον Μπάγεβιτς στον πάγκο του, αλλά κυρίως γιατί συνεχίζει στην σταθερά ανοδική πορεία των προηγούμενων χρόνων. Μετά από πολλά χρόνια, ο Ντούσκο δεν πάει σε ομάδα ως ο σωτήρας που παραλαμβάνει καμμένη γη ή ως η προσωπικότητα που θα βγει μπροστά την ώρα που όλα γύρω είναι προβληματικά. Το σωματείο τρέχει μια χαρά, το έμψυχο δυναμικό ξεχειλίζει από λύσεις κι όχι από ελλείψεις που θέλουν από τον Μπάγεβιτς να βγάλει λαγούς απ’τα καπέλα για να βρει άκρη.
Μπορεί να μην υπάρχει πια ο Μήτρογλου που πέρσι έκανε όργια ακόμα κι όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά, αλλά ο Σουμπίνιο έχει αποδείξει πως μπορεί να κάνει την διαφορά. Ο Επστάιν είναι πλέον δεδομένα αξιόπιστη λύση για το πλάι, η άμυνα είναι οκ, ο Ιτάνζ το ίδιο. Ο Ιγκλέσιας δεσπόζει στον άξονα, Μπάλας και Καραγκούνης προσφέρουν τα νιάτα, Μπρίτο, Μπέλιτς και Πίτου Γκαρσία την εμπειρία και ο Δημούτσος δείχνει να έχει σώσει μια καριέρα που έμοιαζε καταδικασμένη και να προσφέρει παντού. Μείγμα ταλέντου/εμπειρίας και στην επίθεση, με το δίδυμο Καραμάνου/Κούτσι, οπότε κύριε Μπάγεβιτς εντυπωσιάστε μας και αφήστε πίσω μια και καλή το οδυνηρό τρίτο πέρασμα από την ΑΕΚ.
Στον Άρη τα προβλήματα τραβάνε τα βλέμματα κι ο Κατσαβάκης έχει μείνει με ένα ρόστερ που μοιάζει μ’αυτό της ΑΕΚ. Στην πρεμιέρα η ομάδα έδειχνε τελείως αποδιοργανωμένη, γεγονός που ήταν λογικό να οδηγήσει σε γρήγορη αλλαγή παίκτη αλλά και αμέτρητες ανακατατάξεις παικτών. Το έργο του Κατσαβάκη δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως κι αυτό του Βλάχου, και γι’αυτό δεν θα πρέπει ο ίδιος να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα με πειράματα σαν κι αυτό της 1η αγωνιστικής, με τον μέσο Καπετάνο να παίζει ως φορ και τον φορ Τριανταφυλλάκο να αγωνίζεται στο κέντρο. Επιπλέον, όσο εμφανείς είναι οι δυνατότητες του Γιαννιώτα, άλλο τόσο είναι σαφής η ευκολία με την οποία μπλέκει σε καυγάδες και κάποιος θα πρέπει να σταματήσει αυτήν την “Καστιγιοποίηση” του πιτσιρικά.
Ο Πανιώνιος εντυπωσίασε στην πρεμιέρα, αφού όποια κι αν ήταν τα χάλια του Άρη, η ομάδα της Νέα Σμύρνης ήταν πολύ καλή, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Γουνδουλάκης και Μενδρινός ανταποκρίθηκαν άψογα στον ρόλο τον καθοδηγητών των μικρών, ο ψημένος ρολίστας Ρόβας ήταν πολύτιμος στο κέντρο κι ο Ντούνης σκόρπισε δικαιολογημένα ενθουσιασμό. Καλά δείγματα για το πρώτο ξεκίνημα του Ελέ στους πάγκους, που είναι κρίμα να επισκιάζονται.
Και δεν μιλάω για την ένταση στο τέλος του αγώνα, αφού σ’ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη από το πάθος, την ένταση και την απειρία των μικρών. Ο,τι καλό ή στραβό κάνει ο Ελευθερόπουλος στον πάγκο, δεν είναι δυνατόν οι οργανωμένοι να επιβάλουν τον αποκλεισμό του Διαμαντάκου από την αποστολή και την απουσία του Σάμαρη από την ενδεκάδα επειδή “δεν συμφωνούν κι έτσι γουστάρουν”.
Στο πρωτάθλημα της κρίσης είναι αβαντάζ για μια ομάδα να έχει τη στήριξη του κόσμου, αλλά κανείς δεν πρόκειται ούτε να πάει μπροστά ούτε να κερδίσει τις συμπάθειες που αξίζει, αν κουμάντο κάνει το όποιο “πέταλο”. Άλλο πράγμα να ζητάς από τον κόσμο στήριξη, κατανόηση, υπομονή και να “βάλει πλάτη” κι άλλο οι όποιοι οργανωμένοι να αυτοδιορίζονται αφεντικά των πάντων.
Ο Αστέρας διατήρησε αρκετό από το περσινό υλικό και μένει να δούμε αν ο Τσιώλης μπορεί όχι μόνο να τελειώνει καλά τις χρονιές που αναλαμβάνει κατά την διάρκεια, αλλά και να ξεκινάει καλά τις σεζόν. Είναι μεγάλη η απώλεια του Χουανίτο που τραυματίστηκε κι έχει απόλυτο δίκιο ο Τσιώλης όταν λέει πως η ομάδα χάνει πολλά όταν δεν έχει τον Περόνε στην κορυφή της επίθεσης.
Στην Ξάνθη το ερωτηματικό είναι αν μπορεί να κάνει μια πιο σταθερή κι ομαλή χρονιά, καθώς τα τελευταία χρόνια η πορεία της στο πρωτάθλημα έχει αισθητά σκαμπανεβάσματα. Ο Βλαχοδήμος αποχαιρέτισε και μένει ο Βασιλακάκης ως ο Έλληνας που θα μαζέψει τα περισσότερα βλέμματα πάνω του για “να δούμε αν είναι για παραπάνω”. Ο βασικός κορμός είναι κι εδώ παρών, ενώ ενδιαφέρον μοιάζει το στοίχημα με τον Ονουάτσι, που πέρσι στον Παναιτωλικό δεν έδωσε αυτά που περίμεναν όταν τον έφεραν στο Αγρίνιο τον Γενάρη, παρότι έκανε την διαφορά τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Ο Λεβαδειακός έδειξε καλά δείγματα στην πρεμιέρα. Οι Πόι, Μάρτινς, Ναπολεόνι και Ακόστα φτιάχνουν μια καλή τετράδα στην επίθεση, ο γίγας Κόρμπος δίνει τρεξίματα και πατάει και τις δυο περιοχές και με τον Κομπότη στο τιμόνι η ομάδα πάντα τη βρίσκει την άκρη. Θετικό ήταν και το πρώτο δείγμα της Βέροιας κόντρα στον Ολυμπιακό, με τους ακραίους Ολαϊταν και Μπαργκάν να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον και την κατάσταση του Ντιέ να είναι κομβικής σημασίας για τη συνέχεια της ομάδας του Χάβου.
Στον ΟΦΗ η παρουσία του Αναστόπουλου στον πάγκο δίνει δικαιολογημένη αισιοδοξία πως και φέτος θα βρεθεί η άκρη, ειδικά από τη στιγμή που ο περσινός αγωνιστικός Γολγοθάς σκλήρυνε πολύ την ομάδα και της εδραίωσε την πεποίθηση πως μπορεί να τα καταφέρει “no matter what”. Ο Παπάζογλου είναι διαφορετικός τύπος επιθετικού από τον Μάντζιο, αλλά ο αλενατόρε έχει δείξει πως έχει τον τρόπο να βγάζει το καλύτερο πρόσωπο από τους επιθετικούς. Μένει να δούμε πως θα χειριστεί τον Κουτσιανικούλη, τι θα πάρει και φέτος από Βερόν και Σίσιτς, αλλά και πως θα είναι το δίδυμο των στόπερ του, αφού Ταυλαρίδης και Γεωργίου ήταν πέρσι τα θεμέλια των Κρητικών.
Πλατανιά, Γιάννενα, Πανθρακικό και Κέρκυρα θα περιμένουμε να τους δούμε καλύτερα στις επόμενες αγωνιστικές και ελπίζω πως η παρουσία Ελλήνων προπονητών στους πάγκους τους, είτε πρωτοεμφανιζόμενων είτε μπαρουτοκαπνισμένων, θα μας αναγκάσει να τους παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον.
Πηγή: contra.gr
Υπ’αυτό το πρίσμα, θεωρώ πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε στο χορτάρι. Τα ρεπορτάζ των χρεών, των οφειλών και των διακανονισμών είναι δεδομένο πως θα μας συνοδεύουν για αρκετό καιρό ακόμα και θα πρωταγωνιστούν διαρκώς στην επικαιρότητα των περισσοτέρων συλλόγων, αλλά δεν γίνεται να βγάλουμε τη χρονιά κοιτώντας μόνο σ’αυτήν την πλευρά των ειδήσεων.
Για να ξεκινήσουμε, λοιπόν, σ’αυτήν την ρόττα, πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε όσα είδαμε από τις ομάδες στην πρεμιέρα, ξεκινώντας απ’αυτούς που μάθαμε να αποκαλούμε “αιωνίους”.
Όπως έχει ήδη σημειωθεί από πολλούς, ο πρώτος αντίπαλος του “Ολυμπιακού του Ζαρντίμ” θα είναι “ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε”. Στο μυαλό μου αυτό δεν σημαίνει πίεση και προσδοκία για επανάληψη των ίδιων πετυχημένων αποτελεσμάτων, αφού στο φινάλε κάθε προπονητής στο λιμάνι πρέπει πάντα να παίρνει το πρωτάθλημα, να πηγαίνει καλά στην Ευρώπη, να κερδίζει τα ντέρμπι, να μην χάνει πουθενά, κτλ. Αυτές είναι οι πάγιες διαχρονικές απαιτήσεις.
Αυτό που έχει αλλάξει φέτος είναι η πολύ έντονη κι εύκολα αναγνωρίσιμη ταυτότητα της διετίας Βαλβέρδε, που είναι μοιραίο να αποτελεί μέτρο σύγκρισης για τα πάντα. Κομμάτι άδικο για τον Ζαρντίμ, αφού κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει τα ίδια ακριβώς αγωνιστικά χαρακτηριστικά, πόσω μάλλον όταν ο Πορτογάλος δεν έχει τα υλικά του προκατόχου του.
Οι ερυθρόλευκοι ξεκινούν τη χρονιά με “εξαρθρωμένο” άξονα. Λείπουν τα θεμέλια του Μέλμπεργκ και του Αβραάμ, όπως επίσης λείπει ο Ορμπάιθ, ο καθαρός κόφτης με τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Στους απόντες από την ραχοκοκκαλιά θα πρέπει να υπολογίσουμε και τον Φουστέρ, που μπορεί να είναι ακόμα εδώ, αλλά ο Ζαρντίμ είναι λογικό να μην καταλαβαίνει και να μην βλέπει τη χρησιμότητά του, από τη στιγμή που δεν υπάρχει το παλιό σχέδιο.
Με νέα αμυντικά δίδυμα, με τα ερωτηματικά να πλανώνται πάντα πάνω από τη θέση του γκολκίπερ, αλλά και ποιότητα στην επίθεση και στα άκρα, προσωπικά βλέπω με συμπάθεια και ενδιαφέρον την προσπάθεια του Ζαρντίμ να μάθει καλύτερα το υλικό του και να χτίσει κάτι (σχεδόν) απ’την αρχή, κυρίως γιατί κατανοώ τη δυσκολία. Η λογική λέει πως θα χρειαστεί χρόνος κι υπομονή, αλλά παραδοσιακά αυτά δεν υπάρχουν σε αφθονία στο λιμάνι κι οι μουρμούρες έχουν αρχίσει πριν καν την πρεμιέρα στη Βέροια.
Στον Παναθηναϊκό αντίθετα όχι μόνο φαίνεται να υπάρχει υπομονή, αλλά κι ένας επικοινωνιακός τυφώνας αισιοδοξίας που καλύπτει τα πάντα και τα κάνει να φαίνονται ρόδινα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπενθυμίζεται σε όλους πως “η ομάδα σώθηκε”, λες κι αυτό θα πρέπει να επισκιάζει κάθε προσπάθεια ποδοσφαιρικής συζήτησης και οι αντικειμενικές δυσκολίες θα πρέπει σώνει και ντε να εξαλείφουν κάθε αγωνιστική προσδοκία.
Το απυρόβλητο του Φερέιρα έχει ενισχυθεί ακόμα περισσότερο από πέρσι, σε βαθμό που ο Πορτογάλος μπορεί να μιλάει για “αγώνα αντάξιο της ιστορίας της ομάδας” και για “παίκτες-μαχητές” μετά την σούπα με τη Μάλαγα και οι δηλώσεις να περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Όπως κι οι συζητήσεις για την απόκτηση δύο στόπερ, παρότι έμεινε ο Μπουμσονγκ κι υπάρχουν ακόμα ο Κατσουράνης με τον Βύντρα, ή για την μη αναπλήρωση του Καραγκούνη στον άξονα. Ο Σισοκό είναι σαφώς η νότα αισιοδοξίας (όπως είναι κι ο Μασάντο στο λιμάνι), αλλά δεν νομίζω πως είναι αρκετός για να τα βλέπουμε όλα καλώς καμωμένα, όσο κι αν αυτή είναι η επικοινωνιακή γραμμή που καθορίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει ο μανδύας του “όλα βαίνουν καλώς”, αλλά η χρονιά ξεκίνησε με αυτογνωσία, ειλικρίνεια και συσπειρωτική διάθεση. Σ’αυτό το κλίμα, αρκετοί θα περίμεναν περισσότερο κόσμο στο “Σπύρος Λούης” στην πρεμιέρα, αλλά νομίζω πως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο κόσμος της ΑΕΚ έχει στηρίξει όσο κι όπως μπορεί την ομάδα την τελευταία οκταετία, μόνο και μόνο για να την βλέπει να ξεκινάει ξανά και ξανά την ίδια ανηφόρα, από τον ίδιο πάτο, με πανομοιότυπα φορτία στους ώμους.
Στο χορτάρι τα νιάτα και το πάθος περισσεύουν, ο Λαγός φάνηκε στην πρεμιέρα να θέλει (ελλείψει άλλων) να είναι ο “μεγάλος που θα ηγηθεί”. Πιστεύω πως ο Κατσικοκέρης ήταν απαραίτητος για να αποκτήσει η ομάδα όγκο, διάθεση και σημείο αναφοράς στην κορυφή της επίθεσης, ειδικά από τη στιγμή που 24χρονος φόρος δεν θα δει την μεταγγραφή του στην ΑΕΚ ως μια μετακίνηση σε προβληματική ομάδα, αλλά ως μια ευκαιρία για να φτιάξει ακόμα περισσότερο το ονομά του. Ο Κατίδης θα δώσει άλλη μία λύση στις θέσεις πίσω από τον φορ και μένει να δούμε αν ο Κορδέρο μπορεί να ανεβάσει την ομάδα στο κέντρο, μιας και οι Γιάγκο προβλημάτισε στην πρεμιέρα.
Στον ΠΑΟΚ ο Δώνης βλέπει άλλη μια χρονιά του να ξεκινάει με το αριστερό. Όταν έκανε το βήμα κι έκατσε στον πάγκο της ΑΕΚ είδε πρώτα την ομάδα του να αποκλείεται από την Ομόνοια και λίγο αργότερα να αρχίζει το ξήλωμα της ομάδας Νικολαϊδη. Στον ΠΑΟΚ ξεκίνησε με επεισόδια και σκληρή τιμωρία, για να ακολουθήσει ένας αποκλεισμός από τους ομίλους του Europa. Όσο κι αν ο Δώνης θέλησε να υποβαθμίσει το “χαστούκι” από τη Ραπίντ, λέγοντας πως δεν είναι δα και καταστροφή, ο αποκλεισμός δεν παύει να έρχεται μετά από χρονιές που ο Δικέφαλος συνήθισε να πετάει στον ευρωπαϊκό αέρα και να ανεβαίνει σκαλί σε κάθε του πτήση.
Πιστός και στην παράδοση της ποδοσφαιρικής κουβέντας, ο Δώνης προκαλεί συζητήσεις απ’τα φιλικά κιόλας, με την απόφαση να δουλέψει τον ΠΑΟΚ με το 4-4-2 στην ευθεία. Μπορεί ο έλληνας τεχνικός να φρόντισε να απαντήσει στις συζητήσεις, δηλώνοντας πως πρέπει να σκεφτόμαστε την κίνηση των παικτών στον χώρο κι όχι να σκεφτόμαστε τους παίκτες σαν βούλες σε πινακάκι, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως με Γκαρσία και Λάζαρ στον άξονα και τα τρεξίματα του νεαρού Κάτσε το υλικό ταιριάζει περισσότερο σε τριάδες στο κέντρο.
Σίγουρα η παρουσία του Σαλπιγγίδη δίπλα στον Κλάους μοιάζει ωραίο ως ενδεχόμενο για την επίθεση, όμως ο Σάλπι έμαθε τόσα χρόνια να παίζει αυτόν τον ρόλο και ερχόμενος από τα δεξιά σε διαφορετικές διατάξεις. Ο Λόρενς δείχνει καλή προσθήκη από το λίγο που τον έχουμε δει κι η εμπιστοσύνη του Δώνη στον Πέλκα μόνο θετικά μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Ένα άλλο θέμα είναι πως οι νέοι στόπερ ξεκίνησαν αμέσως με γκρίνια κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό, ειδικά για αμυντικούς. Ο παίκτης στην επίθεση ακόμα και να ξεκινήσει άσχημα μπορεί πάντα με ντρίμπλες, γκολ κι ασίστ να γυρίσει το κλίμα, θυμηθείτε τον περσινό Αμπντούν. Αν όμως κολλήσει σε στόπερ από την αρχή η ρετσινιά του “δεν κάνει”, τότε δύσκολα ξεκολλάει, γιατί όλοι είναι έτοιμοι να δείξουν με το δάχτυλο σε κάθε γκολ που δέχεται η ομάδα κι οι αμυντικοί βρίσκουν πιο σπάνια τις “φάσεις της εξιλέωσης”.
Ο Ατρόμητος ξεκινάει με τα πανιά φουσκωμένα, όχι μόνο επειδή έχει τον Μπάγεβιτς στον πάγκο του, αλλά κυρίως γιατί συνεχίζει στην σταθερά ανοδική πορεία των προηγούμενων χρόνων. Μετά από πολλά χρόνια, ο Ντούσκο δεν πάει σε ομάδα ως ο σωτήρας που παραλαμβάνει καμμένη γη ή ως η προσωπικότητα που θα βγει μπροστά την ώρα που όλα γύρω είναι προβληματικά. Το σωματείο τρέχει μια χαρά, το έμψυχο δυναμικό ξεχειλίζει από λύσεις κι όχι από ελλείψεις που θέλουν από τον Μπάγεβιτς να βγάλει λαγούς απ’τα καπέλα για να βρει άκρη.
Μπορεί να μην υπάρχει πια ο Μήτρογλου που πέρσι έκανε όργια ακόμα κι όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά, αλλά ο Σουμπίνιο έχει αποδείξει πως μπορεί να κάνει την διαφορά. Ο Επστάιν είναι πλέον δεδομένα αξιόπιστη λύση για το πλάι, η άμυνα είναι οκ, ο Ιτάνζ το ίδιο. Ο Ιγκλέσιας δεσπόζει στον άξονα, Μπάλας και Καραγκούνης προσφέρουν τα νιάτα, Μπρίτο, Μπέλιτς και Πίτου Γκαρσία την εμπειρία και ο Δημούτσος δείχνει να έχει σώσει μια καριέρα που έμοιαζε καταδικασμένη και να προσφέρει παντού. Μείγμα ταλέντου/εμπειρίας και στην επίθεση, με το δίδυμο Καραμάνου/Κούτσι, οπότε κύριε Μπάγεβιτς εντυπωσιάστε μας και αφήστε πίσω μια και καλή το οδυνηρό τρίτο πέρασμα από την ΑΕΚ.
Στον Άρη τα προβλήματα τραβάνε τα βλέμματα κι ο Κατσαβάκης έχει μείνει με ένα ρόστερ που μοιάζει μ’αυτό της ΑΕΚ. Στην πρεμιέρα η ομάδα έδειχνε τελείως αποδιοργανωμένη, γεγονός που ήταν λογικό να οδηγήσει σε γρήγορη αλλαγή παίκτη αλλά και αμέτρητες ανακατατάξεις παικτών. Το έργο του Κατσαβάκη δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως κι αυτό του Βλάχου, και γι’αυτό δεν θα πρέπει ο ίδιος να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα με πειράματα σαν κι αυτό της 1η αγωνιστικής, με τον μέσο Καπετάνο να παίζει ως φορ και τον φορ Τριανταφυλλάκο να αγωνίζεται στο κέντρο. Επιπλέον, όσο εμφανείς είναι οι δυνατότητες του Γιαννιώτα, άλλο τόσο είναι σαφής η ευκολία με την οποία μπλέκει σε καυγάδες και κάποιος θα πρέπει να σταματήσει αυτήν την “Καστιγιοποίηση” του πιτσιρικά.
Ο Πανιώνιος εντυπωσίασε στην πρεμιέρα, αφού όποια κι αν ήταν τα χάλια του Άρη, η ομάδα της Νέα Σμύρνης ήταν πολύ καλή, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Γουνδουλάκης και Μενδρινός ανταποκρίθηκαν άψογα στον ρόλο τον καθοδηγητών των μικρών, ο ψημένος ρολίστας Ρόβας ήταν πολύτιμος στο κέντρο κι ο Ντούνης σκόρπισε δικαιολογημένα ενθουσιασμό. Καλά δείγματα για το πρώτο ξεκίνημα του Ελέ στους πάγκους, που είναι κρίμα να επισκιάζονται.
Και δεν μιλάω για την ένταση στο τέλος του αγώνα, αφού σ’ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη από το πάθος, την ένταση και την απειρία των μικρών. Ο,τι καλό ή στραβό κάνει ο Ελευθερόπουλος στον πάγκο, δεν είναι δυνατόν οι οργανωμένοι να επιβάλουν τον αποκλεισμό του Διαμαντάκου από την αποστολή και την απουσία του Σάμαρη από την ενδεκάδα επειδή “δεν συμφωνούν κι έτσι γουστάρουν”.
Στο πρωτάθλημα της κρίσης είναι αβαντάζ για μια ομάδα να έχει τη στήριξη του κόσμου, αλλά κανείς δεν πρόκειται ούτε να πάει μπροστά ούτε να κερδίσει τις συμπάθειες που αξίζει, αν κουμάντο κάνει το όποιο “πέταλο”. Άλλο πράγμα να ζητάς από τον κόσμο στήριξη, κατανόηση, υπομονή και να “βάλει πλάτη” κι άλλο οι όποιοι οργανωμένοι να αυτοδιορίζονται αφεντικά των πάντων.
Ο Αστέρας διατήρησε αρκετό από το περσινό υλικό και μένει να δούμε αν ο Τσιώλης μπορεί όχι μόνο να τελειώνει καλά τις χρονιές που αναλαμβάνει κατά την διάρκεια, αλλά και να ξεκινάει καλά τις σεζόν. Είναι μεγάλη η απώλεια του Χουανίτο που τραυματίστηκε κι έχει απόλυτο δίκιο ο Τσιώλης όταν λέει πως η ομάδα χάνει πολλά όταν δεν έχει τον Περόνε στην κορυφή της επίθεσης.
Στην Ξάνθη το ερωτηματικό είναι αν μπορεί να κάνει μια πιο σταθερή κι ομαλή χρονιά, καθώς τα τελευταία χρόνια η πορεία της στο πρωτάθλημα έχει αισθητά σκαμπανεβάσματα. Ο Βλαχοδήμος αποχαιρέτισε και μένει ο Βασιλακάκης ως ο Έλληνας που θα μαζέψει τα περισσότερα βλέμματα πάνω του για “να δούμε αν είναι για παραπάνω”. Ο βασικός κορμός είναι κι εδώ παρών, ενώ ενδιαφέρον μοιάζει το στοίχημα με τον Ονουάτσι, που πέρσι στον Παναιτωλικό δεν έδωσε αυτά που περίμεναν όταν τον έφεραν στο Αγρίνιο τον Γενάρη, παρότι έκανε την διαφορά τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Ο Λεβαδειακός έδειξε καλά δείγματα στην πρεμιέρα. Οι Πόι, Μάρτινς, Ναπολεόνι και Ακόστα φτιάχνουν μια καλή τετράδα στην επίθεση, ο γίγας Κόρμπος δίνει τρεξίματα και πατάει και τις δυο περιοχές και με τον Κομπότη στο τιμόνι η ομάδα πάντα τη βρίσκει την άκρη. Θετικό ήταν και το πρώτο δείγμα της Βέροιας κόντρα στον Ολυμπιακό, με τους ακραίους Ολαϊταν και Μπαργκάν να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον και την κατάσταση του Ντιέ να είναι κομβικής σημασίας για τη συνέχεια της ομάδας του Χάβου.
Στον ΟΦΗ η παρουσία του Αναστόπουλου στον πάγκο δίνει δικαιολογημένη αισιοδοξία πως και φέτος θα βρεθεί η άκρη, ειδικά από τη στιγμή που ο περσινός αγωνιστικός Γολγοθάς σκλήρυνε πολύ την ομάδα και της εδραίωσε την πεποίθηση πως μπορεί να τα καταφέρει “no matter what”. Ο Παπάζογλου είναι διαφορετικός τύπος επιθετικού από τον Μάντζιο, αλλά ο αλενατόρε έχει δείξει πως έχει τον τρόπο να βγάζει το καλύτερο πρόσωπο από τους επιθετικούς. Μένει να δούμε πως θα χειριστεί τον Κουτσιανικούλη, τι θα πάρει και φέτος από Βερόν και Σίσιτς, αλλά και πως θα είναι το δίδυμο των στόπερ του, αφού Ταυλαρίδης και Γεωργίου ήταν πέρσι τα θεμέλια των Κρητικών.
Πλατανιά, Γιάννενα, Πανθρακικό και Κέρκυρα θα περιμένουμε να τους δούμε καλύτερα στις επόμενες αγωνιστικές και ελπίζω πως η παρουσία Ελλήνων προπονητών στους πάγκους τους, είτε πρωτοεμφανιζόμενων είτε μπαρουτοκαπνισμένων, θα μας αναγκάσει να τους παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου