Να το "χαστούκι" που δεν είδαμε! (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει στον SportDog για το δεύτερο "χαστούκι" του κόουτς της Εθνικής Εφήβων, το πιο σκληρό και πιο δυνατό, που δεν το είδαμε και δεν το διαβάσαμε.Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου και ο Αντώνης Κόνιαρης συμφώνησαν ότι το χτύπημα του πρώτου δεν βρήκε στόχο στο πρόσωπο (ή το σώμα) του δεύτερου. Συνεπώς έχουμε μια αποτυχημένη απόπειρα βιαιοπραγίας, ή αλλιώς ένα χαστούκι που δεν βρήκε τον στόχο του. Αυτό -το "χαστούκι"- το είδαμε όλοι μέσω του σχετικού βίντεο. Υπήρξε κι άλλο ένα "χαστούκι". Πιο δυνατό, πιο σκληρό. Δεν το είδαμε, το διαβάσαμε. Κι αυτό βρήκε τον στόχο του.

Η κρίση είναι νομοτελειακό φαινόμενο. Κάποια (κακιά) στιγμή θα συμβεί. Το ζητούμενο πάντα είναι η αντιμετώπισή της. Κι η κίνηση του προπονητή της Εθνικής Εφήβων δημιούργησε συνθήκες κρίσης. Γιατί, κακά τα ψέματα, εν έτη 2014 δεν μπορεί κανείς προπονητής να επιχειρεί να χτυπήσει παίκτη του. Ποια ήταν η αντιμετώπιση από την πλευρά της ΕΟΚ;

Κοινή δήλωση, προπονητή και παίκτη, με την οποία υποστήριξαν (και προφανώς έτσι θα είναι για να το λένε) ότι δεν υπήρξε χειροδικία. Αλήθεια, αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να πράξει η Ομοσπονδία, ο κόουτς και ο επικεφαλής της αποστολής; Αυτή ήταν "διαχείριση κρίσης";

Δεν υποστηρίζω ότι ο παίκτης υποχρεώθηκε να πει ψέματα. Άλλωστε, ζητούμενο δεν είναι αν τον πέτυχε, αλλά αν έχει το δικαίωμα ο ομοσπονδιακός προπονητής να κάνει τέτοια κίνηση. Ως εκ τούτου δεν είναι η ουσία το θέμα μας, αλλά η διαδικασία.

Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια ενός παιδιού, το οποίο έχει δεχθεί τη μήνη του προπονητή του, το οποίο έχει γλιτώσει στο τσακ ένα χαστούκι που θα πονούσε περισσότερο ψυχολογικά και λιγότερο σωματικά, το οποίο -εντέλει- έπρεπε και να καλύψει τον προπονητή του, δηλώνοντας πως δεν χτυπήθηκε.

Αυτό, στη δική μου λογική (και μιλώ περισσότερο ως πατέρας και λιγότερο ως δημοσιογράφος) είναι το δεύτερο χαστούκι. Δεν στέκομαι δευτερόλεπτο στο αν η κάμερα μάς "παραπλάνησε". Ουδεμία αξία έχει αν το χέρι του Ηλία Παπαθεοδώρου βρήκε στόχο ή… αέρα. Θα περίμενα, μόλις ηρεμούσε ο κόουτς, μια δημόσια συγνώμη. Θα ήταν αρκετή, γιατί αντιλαμβάνομαι πως η πίεση είναι μεγάλη και καμιά φορά "ξεφεύγουμε".

Περίμενα από τον επικεφαλής της αποστολής να έχει πιο ορθολογιστική σκέψη και να εξηγήσει στον κόουτς την αξία της συγνώμης και πόσο σημαντική θα ήταν και για το παιδί, και για τις σχέσεις του με τα υπόλοιπα παιδιά. Κι ας συνοδεύονταν η αυτονόητη μεταμέλεια με τη διευκρίνιση πως δεν υπήρξε παρά μόνο απόπειρα χειροδικίας.

Περίμενα από την ΕΟΚ πιο έξυπνη αντίδραση, από το "θάψτε το θέμα". Γιατί, πλέον στις μέρες του διαδικτύου και της εικόνας, αυτή η επιλογή είναι χειρότερη από την αρχική επιλογή του κόουτς Παπαθεοδώρου.

Δεν είμαι από αυτούς που επιθυμούν να ριχθεί στην πυρά ο ομοσπονδιακός προπονητής, εξαιτίας μιας λανθασμένης παρορμητικής επιλογής. Αλίμονο, είναι άδικο και γι΄ αυτόν να τον καταδικάσουμε από μια λάθος ενέργεια. Δεν είμαι όμως και από αυτούς που λένε πως το χαστούκι (ακόμα κι αυτό που δεν βρίσκει μάγουλο) είναι μέσο για να εμπεδώσει καλύτερα ο αθλητής τη συμβουλή του προπονητή.

Αν το ίδιο γεγονός γίνονταν στην Κηφισιά (ή όπου αλλού), θα είχε μικρότερο αντίκτυπο. Όταν, όμως, φοράμε τη φανέλα με το εθνόσημο, τότε η συμπεριφορά μας πρέπει να είναι 100 φορές πιο προσεκτική. Γιατί, καθένας εξ υμών εκπροσωπεί όλους όσους ασχολούμαστε με το μπάσκετ.

Θαρρώ πως η ελληνική προπονητική σχολή, αυτή που τον τελευταίο καιρό κατακτά όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και άλλες ηπείρους, φημίζεται για πολλά, όχι για συμπεριφορές αυτού του είδους. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου αδίκησε τον εαυτό του, τον Έλληνα προπονητή, την αξιέπαινη προσπάθεια που κάνει ως ομοσπονδιακός. Και τον αδίκησε κυρίως όχι λόγω της κίνησης, αλλά της μετέπειτα αντίδρασης, που δεν έγινε κάτω από πίεση.

Η στάση της ΕΟΚ, η προσπάθεια εξωραϊσμού του ζητήματος, ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να ακολουθήσει μιας άτυχης στιγμής…




Πηγή: sportdog.gr