Τουλάχιστον ο Κατσικάρης θα πεθάνει με τις ιδέες του!!

Ο Αρης Λαούδης αναλύει τις επιλογές του Φώτη Κατσικάρη στην Εθνική ομάδα, εξηγεί τη μεγάλη διαφορά του Σπανούλη με τον Σχορτσανίτη και κρίνει την απόφαση του ομοσπονδιακού τεχνικού να αφήσει έξω τον Φώτση και να επιλέξει Βασιλειάδη αντί Μπράμου.

Το πάλεψε βαθιά μέσα του ο Κατσικάρης, χρειάστηκε να το σκεφτεί και να το ξανασκεφτεί, αλλά η τελική 16άδα της Εθνικής ομάδας είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να... μαγειρέψει με τα υλικά που είχε, τις αρνήσεις που εισέπραξε και την σταθερή φιλοσοφία που δεν βασίζεται στο ποιος παίζει καλύτερα, αλλά στο ποιος ταιριάζει περισσότερο στη χημεία της ομάδας και του προπονητή.
Είναι μια επιλογή που θα κριθεί μεν από το αποτέλεσμα, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Sentra 103,3, αλλά έχει συγκεκριμένη λογική που ταιριάζει με τη γενικότερη αντίληψη και τις αρχές του Κατσικάρη. 
Αν για παράδειγμα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον Τρινκιέρι πως «δεν πέθανε με τις ιδέες του» στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, στην περίπτωση του Κατσικάρη ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Πήρε τις αποφάσεις του, μερικές εκ των οποίων ήταν γενναίες και θα κριθεί στο φινάλε, όταν πλέον θα κάνουμε ταμείο και θα δούμε αν πετύχαμε τον στόχο στο Μουντομπάσκετ...
Και για να τα πάρουμε ένα - ένα... 
Για τις αρνήσεις του Σπανούλη και του Περπέρογλου δεν έχω να πω πολλά. Και οι δύο έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσφορά στην εθνική ομάδα κι έχουν κάθε δικαίωμα στην ξεκούραση, όταν από τα 18 τους προσφέρουν ασταμάτητα στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. 
Από την στιγμή που ο Σπανούλης δεν το 'κανε για να ευθυγραμμιστεί με την άποψη του Ολυμπιακού, αλλά επειδή ο ίδιος το 'χει ανάγκη, τότε όλοι μας οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία του και να τον περιμένουμε στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. 
Αν κάτι δεν μ' άρεσε, κι αυτό είναι περισσότερο για τους τύπους και λιγότερο για την ουσία, είναι πως η μη συμμετοχή του στην Εθνική ανακοινώθηκε από τον Κατσικάρη κι όχι από τον ίδιο. Παίκτες με την προσωπικότητα του Σπανούλη πρέπει να βγαίνουν μπροστά και να λένε κατάματα την επιθυμία τους στον κόσμο και να μην περιμένουν να το κάνουν άλλοι αντί αυτών.
Σε αντίθεση με τον Σπανούλη και τον Περπέρογλου, η στάση του Σχορτσανίτη είναι απογοητευτική. Χωρίς πειστική δικαιολογία, με το «δεν αισθάνομαι έτοιμος» απέχει για τέταρτη χρονιά από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και επί της ουσίας θέτει εαυτόν εκτός εθνικής ομάδας. Οταν αρνείσαι μετά από μια καταπληκτική χρονιά σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, δεν αντιμετωπίζεις τραυματισμό, έχεις εξασφαλισμένο συμβόλαιο στην ομάδα σου και δεν θες να συμμετάσχεις σε μια νέα προσπάθεια, τότε δεν υπάρχει λόγος να είσαι στα υπόψη του οποιουδήποτε ομοσπονδιακού προπονητή στο μέλλον.
Τα δύσκολα για τον Κατσικάρη ήρθαν σε δύο περιπτώσεις. Η μία ήταν αυτή του Φώτση και η δεύτερη του Μπράμου. Στην πρώτη έκανε ό,τι δεν τόλμησε να κάνει πέρυσι ο Τρινκιέρι, σε μια προσπάθεια να συμβιβάσει την κατάσταση. Ολο το ζουμί στη σκέψη του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού είναι στη φράση «στο προηγούμενο τουρνουά είχαμε τρεις παίκτες σ' αυτή τη θέση που μοιάζουν», συμπληρώνόντας πως «άπαντες θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι για τον ρόλο τους στην ομάδα». 
Με λίγα λόγια ήταν αδύνατον για την Εθνική να επαναλάβει το ίδιο λάθος. Να πάει δηλαδή με τρία «4άρια», κανένα εκ των οποίων δεν θα είχε ρόλο, όπως αποδείχτηκε πέρυσι στη Σλοβενία. Ο Κατσικάρης έπρεπε να επιλέξει δύο πάουερ φόργουορντ και κακά τα ψέματα η επιλογή του Φώτση ήταν η πλέον λογική. Σίγουρα, ο υπαρχηγός της Εθνικής θα λείψει από τα αποδυτήρια, αλλά το κακό θα είναι μάλλον μικρότερο από το περσινό, όταν ο Ιταλός έβαζε - έβγαζε και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τους ρόλους που είχε μοιράσει.
Η περίπτωση Βασιλειάδη - Μπράμου θεωρώ πως ήταν μεγαλύτερο δίλημμα σε αγωνιστικό επίπεδο και είναι από τις αποφάσεις που δεν μπορείς να πεις αν ήταν σωστή ή λάθος. Ο,τι κι αν αποφάσιζε ο Κατσικάρης θα είχε λογική και όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, έλαβε την τελική απόφαση δια της αφαιρετικής μεθόδου. 
Δηλαδή με τη λογική «ποιο στοιχείο του παιχνιδιού θα λείψει περισσότερο από την εθνική ομάδα στη μία ή την άλλη περίπτωση». Είναι δεδομένο ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει να βγάλει μεγάλο σουτέρ πάρα πολλά χρόνια και η απουσία ενός κλασικού γκαρντ - φόργουορντ που θα εκτελέσει από τα 6,75μ. μας έχει κοστίσει σε πάρα πολλές διοργανώσεις.
Πέρυσι σουτάραμε με 33,5% στα τρίποντα, ήμασταν 8οι στη σχετική στατιστική κατηγορία και λέγαμε «πάλι καλά», αφού στο παρελθόν υπήρξαν και χειρότερα. Ο Βασιλειάδης επιλέχθηκε για να δώσει λύση στον τομέα αυτό, έστω κι αν δεν το 'χει αποδείξει στις προηγούμενες διοργανώσεις που συμμετείχε. Ο Κατσικάρης τον γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, τον είχε παίκτη στην Μπιλμπάο, ξέρει πως πρέπει να τον κάνει να αισθανθεί σιγουριά κι αυτή η λεπτομέρεια θα κρίνει αν τελικά η επιλογή ήταν σωστή ή λάθος.
Για τους τέσσερις «πιτσιρικάδες» που κλήθηκαν υπήρξε αξιοκρατία. Τσαϊρέλης, Αθηναίου, Μπόγρης έπρεπε να είναι στην προεπιλογή για να ανταμειφθούν για την εξαιρετική σεζόν που έκαναν στο πρωτάθλημα. Δεν βάζω τον Γιάνκοβιτς στην ίδια κατηγορία, γιατί είχε σαφώς λιγότερες ευκαιρίες και δεν μπορεί να κριθεί. Η επιλογή του βασίζεται στα πρότυπα του Βασιλειάδη, δηλαδή στην αξιοποίηση του πολύ καλού σουτ που διαθέτει, έστω κι αν έχει λίγες πιθανότητες για να συμπεριληφθεί στην τελική 12άδα.
Υ.Γ1: Ενα μεγάλο «μπράβο» στον Κατσικάρη που στην ανακοίνωση της 16άδας κάθισε και ανέλυσε μία προς μία όλες τις περιπτώσεις και τα «όχι» που εισέπραξε, πάντα με σεβασμό προς τους παίκτες, μην αφήνοντας περιθώρια για σενάρια, ίντριγκες κλπ. Αυτονόητο θα πείτε και δίκιο έχετε, αλλά πόσες φορές στην Ελλάδα το αυτονόητο γίνεται πράξη; 

Πηγή: gazzetta.gr