Δεν ξέρω αν θα γίνει η μόδα που θα ακολουθήσουν και θα αγαπήσουν δεκάδες προπονητές. Ξέρω ότι λανσαρίστηκε στο Muntial, αρέσει και θα «φορεθεί» πολύ φέτος και τα προσεχή χρόνια.
Ο Μίτσελ είναι ένας από τους κόουτς που προσανατολίζονται στην υιοθέτηση του συστήματος «3-5-2». Κατά τα δικά του λεγόμενα. Για να το λέει, προφανώς διακατέχεται από έντονη σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση.
Το δουλεύει στο κεφάλι του και το έκρινε σκόπιμο να καλλιεργήσει κλίμα, μιλώντας από ψυχής στην πρώτη «ανοιχτή συνέντευξη» της σεζόν, ώστε να αποφευχθούν αιφνιδιασμοί και εκπλήξεις βλέποντας σύντομα τον Ολυμπιακό 2014-15 στα γήπεδα.
Ο λόγος που στο Ζέεφελντ δεν το δοκιμάζει αυτό το στυλ παράταξης και λειτουργίας της ομάδας, το οποίο πράγματι άρεσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι γιατί τους λείπουν βασικοί «τροχοί» πάνω στους οποίους θα βασιστεί και θα το «τρέξει».
Το «3-5-2» είναι ένα κατ’ εξοχή επιθετικό ποδοσφαιρικό σύστημα γιατί στηρίζεται σε επιθετική διάθεση και πολλά τρεξίματα. Απαιτεί σταθερή πίεση ψηλά, με γρήγορα πόδια και κάλυψη εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων τρέχοντας δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους, κλείσιμο διαδρόμων, κοντινές γραμμές δίχως αποστάσεις και, βέβαια, full back στις πτέρυγες και μια «αυτοκρατορική» μορφή πίσω, στην καρδιά.
Να, κατά συνέπεια, γιατί πιθανολογείται ότι ο Μίτσελ κατευθύνεται προς τις δοκιμές της αλλαγής του κλασικού στυλ της ισπανικής σχολής, η οποία εδώ που τα λέμε, μάλλον ξεπεράστηκε κιόλας.
Οι απογοητευτικές «επιδόσεις» των Πρωταθλητών Κόσμου του ’10 στα γήπεδα της Βραζιλίας, μαζί με τη σταδιακή φθορά της Μπαρτσελόνα του δημιουργού της, Πεπ Γουαρδιόλα, οριοθέτησαν και το τέλος εποχής μιας… μόδας μπάλας.
Οι καιροί επιτάσσουν συνεχώς αλλαγές με προοδευτική τάση.
Και οι σύγχρονοι, ανοιχτόμυαλοι προπονητές οφείλουν να ακολουθούν τις ταγές των εποχών.
Ο Μίτσελ έχει τα «εργαλεία» για αλλαγές συστήματος και ειδικά για το «3-5-2» εφόσον τελικά θελήσει να το… παντρέψει με τον καινούργιο Ολυμπιακό.
Το γνωρίζει πρώτος αυτός. Ξέρει ότι έχει Χολέβα αριστερά και όπως ήξερε πληροφοριακά στο δρόμο της μεταγραφής του, αλλά και βλέποντας τα αρχικά σημάδια «ταυτότητας» του, διαθέτει και Ελαμπντελαουί πλέον, εναλλακτική του Σαλίνο. Δύο ακραίους μπακ με πολλά και καλά «ανεβάσματα», ωραία σέντρα και τεχνική κατάρτιση που τους δίνει την άνεση χειρισμού της μπάλας.
Η εγγύηση Αμπιντάλ
Το μεγάλο όπλο εξάλλου στο «3-5-2» και προαπαιτούμενο για να αποδώσει αυτή η επιλογή λειτουργίας στον αγωνιστικό χώρο είναι ο CAPTAIN της αμυντικής θωράκισης.
Ο πολύπειρος, σπουδαίος, Ερίκ Αμπιντάλ προσδιορίζει την άνεση που εξασφαλίζει στον Μίτσελ την ιδανική βοήθεια για να προχωρήσει την εφαρμογή των πλάνων του.
Ο διάσημος Γάλλος στόπερ θα είναι ο «συνταγματάρχης κατεύθυνσης» όλης της ομάδας μπροστά από τον τερματοφύλακα. Σε ρόλο που ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ παίκτης σαν αυτόν, με μια ζωή στα γήπεδα, μπορεί να ανταποκριθεί.
Το τρίτο απαρέγκλιτο στοιχείο στο στυλ του «3-5-2» είναι το γεμάτο κέντρο και η ανάπτυξη από τα άκρα, με καλούς εξτρέμ, που θα συνθέτουν ιδανικά ντουέτα με τους πλάγιους επιθετικογενείς μπακ.
Ο Ντοσεβί παίζει πλησίον της άσπρης γραμμής, κυρίως δεξιά αλλά μπορεί και αριστερά, οπότε τι απομένει;
Ο έτερος ακραίος επιθετικός και ο στράικερ. Παίκτες που ο Ολυμπιακός διεκδικεί στη μεταγραφική αγορά ακόμα και – δεν είναι κακία αλλά… - ο Μαρινάκης δεν περίμενε ασφαλώς τον Μίτσελ να εκφράσει την ξεκάθαρη αισιοδοξία του ότι η ομάδα θα ενισχυθεί στους συγκεκριμένους τομείς…
-
Τι κάνει νιάου νιάου στην προαγγελία Μίτσελ για την
αναχώρηση μονάδας από το έμψυχο δυναμικό. Τον λένε, προφανώς, Κώστα.
Είναι πρωτοκλασάτο όνομα της ομάδας και τον λένε Μανωλά… για να το πάρει
το ποτάμι. ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ: Θα πουληθεί σε τιμή-σοκ και θα πάει σε μεγάλη
ομάδα. Σε πρωταγωνίστρια.
-
Όχι, δεν σχολιάζω (σας προλαβαίνω) το πρώτο φιλικό του
Ολυμπιακού γιατί δεν μπορεί να μπουν ποτέ στο μικροσκόπιο της κριτικής
τέτοια παιχνίδια, τέτοια εποχή. Πέρα από κρίσεις σε ατομικό επίπεδο,
όταν χρησιμοποιούνται 24 ποδοσφαιριστές και ενθουσιαστείς ή
απογοητευτείς από μια συνολική εμφάνιση, τότε δεν ξέρεις, δεν βλέπεις
μπάλα!
-
Για το μόνο που στενοχωρήθηκα είναι ότι η Γερμανία
έφτασε σε κατακτήσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων την πολυαγαπημένη μου Ιταλία.
Ουδέν πέραν τούτου. Το «δάκρυ» και τα «αϊ-σιχτίρια» στα ξεπερασμένα όρια
υπερβολής, προ πολλού, από πολλούς συμπατριώτες μας, που το σήκωσαν «οι
σιχαμεροί Γερμαναράδες», με αφήνουν παγερότατα – μέσα στο κατακαλόκαιρο
– αδιάφορο. Διότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Διότι το κατέκτησε η καλύτερη, η
κορυφαία ομάδα. Η πιο θεαματική, εν τέλει, γιατί και από «τέτοιο» είναι
πια οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές 2014. Σας τα ‘λεγα και μετά τα «7
θαύματα» με τη Βραζιλία.
-
Τσίπα φιλότιμο ο Σκολάρι. Του σηκώνουν την καρέκλα για
να ξεκουμπιστεί. Τόσο καιρό δεν είχε το σθένος, την ευαισθησία, όχι μόνο
να παραιτηθεί αλλά και για να ανοίξει τη γη, σκάβοντας με τα χέρια του,
να τον καταπιεί! Να αλλάξει χώρα ή και… πλανήτη!
-
Ο Φρεντ εντάξει, οργάνωσε Σ/Τ για να πει ότι αποχωρεί
από τη Σελεσάο. Η απορία μου είναι ότι βρέθηκαν τελικά συνάδελφοι μου,
κάμερες και φωτορεπόρτερ να καλύψουν το… μέγα γεγονός!
-
Η Ελλάδα μας πέτυχε στο Mundial. Απώλεσε
όμως, χρυσή, σπάνια, πιθανά μοναδική ευκαιρία να βρεθεί μέχρι και στην
4άδα. Για καλοσκεφτείτε το. Εύκολα κιόλας θα μπορούσε να είχε γίνει μετά
την Κόστα Ρίκα, αποκλείοντας (στα πέναλτι θέλετε;) και την Ολλανδία,
για να είχε πάει σε ημιτελικό με την Αργεντινή. Ορίστε; Με έναν
καλύτερο, λιγότερο ηττοπαθή προπονητή από τον Σάντος θα είχαμε πετύχει
πολλά περισσότερα. Χωρίς αμφιβολία! Έλα τώρα Ρανιέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου