Ο Γκέτσε, ο Λεμπρόν και ο Σπανούλης!!

Η αυλαία του Μουντιάλ έπεσε με το γερμανικό νούμερο που φύλαγε ο Γκέτσε στο «Μαρακανά» οι απανταχού της γης άντρες πέφτουν σε κατάθλιψη και ο Βασίλης Σκουντής στοιβάζει σκευάσματα μπασκετικής μεθαδόνης!  Και να 'θελα, την παραμονή, ανήμερα και την επαύριον του τελικού του Μουντιάλ, να ξεφύγω από την μπασκετική εξάρτηση μου, τούτο θα ήταν και ιδεολογικώς, αλλά και πρακτικώς ανέφικτο. Σοβαρολογώ διότι ανάμεσα στον κάθε Ινιέστα και στον κάθε Γκέτσε που κρίνουν στα τελευταία λεπτά μιας παράτασης το που θα καταλήξει το αντικείμενο του παγκόσμιου πόθου, θα υπάρχουν πάντοτε ένας Λεμπρόν Τζέιμς κι ένας Βασίλης Σπανούλης για να (τους) κλέβουν ένα κομματάκι από την πίτα της δημοσιότητας!
Η σύμπτωση είναι πράγματι εντυπωσιακή και επαναλαμβάνεται με ακόμη πιο εντυπωσιακή ακρίβεια...
Στις 8 Ιουλίου του 2010, τρεις μέρες πριν από τον τελικό του Μουντιάλ, ο “King James' εμφανίστηκε σε μια έκτακτη εκπομπή του ESPN, με τον τίτλο “Τhe decision” και ανακοίνωσε την απόφαση του να φύγει από το Κλίβελαντ και να κουβαλήσει -όπως είπε ο ίδιος- τα ταλέντα του στο South Beach, που είναι η γνωστότερη παραλία του Μαϊάμι.
Τρία εικοσιτετράωρα αργότερα, λίγο προτού λήξει το (στείρο) πρώτο ημίχρονο του τελικού ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ολλανδία, στο Γιοχάνεσμπουργκ, η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε ότι και ο Βασίλης Σπανούλης με τη σειρά του αποφάσισε να εγκαταλείψει το Μαρούσι και να κουβαλήσει τα δικά του ταλέντα στις ακτές του Σαρωνικού.
Εντάξει, δεν χρησιμοποίησαν αυτή τη διατύπωση οι Αγγελόπουλοι, αλλά όπως λένε και οι Αμερικανοί, είναι κρίμα ν' αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάει μια ιστορία...
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ο επίλογος του Μουντιάλ στη Βραζιλία έφερε πάλι στο προσκήνιο τον Λεμπρόν και τον Μπίλη: την Παρασκευή ο πάντοτε πρωτότυπος, ποτέ βαρετός και σε κάθε περίπτωση δίκαιος απέναντι στα ΜΜΕ, Τζέιμς έστειλε γράμμα στο “Sports Illustrated” με το οποίο ανακοίνωσε ότι επαναφέρει τα ταλέντα του στην πιο άσχημη πόλη της Αμερικής (εξ ου και το προσωνύμιο “mistake on the lake”), ενώ ανήμερα του τελικού η ελληνική αθλητική πιάτσα είχε πάλι την αθιβολή του Σπανούλη...
Απλώς, σε αντίθεση με τον (παλιννοστήσαντα στο Κλίβελαντ) Τζέιμς, ο Βασίλης δεν ξαναπήγε τα ταλέντα του στο ΟΑΚΑ, αλλά έγινε το talk of the town, λόγω της επίσης ανακοίνωσης εκ μέρους του Φώτη Κατσικάρη ότι θα είναι απών από το Παγκόσμιο Κύπελλο του μπάσκετ. Θεμιτοί οι λόγοι που επικαλέσθηκε και απολύτως σεβαστή η απόφαση του, απλώς από τον Σπανούλη που ξέρω καλά πόσο λατρεύει την Εθνική, πόσο δεμένος είναι μαζί της και πόσο θα ήθελε (όπως είχε δηλώσει το 2012 στο Καράκας) να παίζει μέχρι τα σαράντα του, είχα την απαίτηση να βγει ο ίδιος και να εξηγήσει μονάχος του, χωρίς να χρειάζεται υποβολέα, το σκεπτικό του...
Αυτή βεβαίως είναι μια τυπική λεπτομέρεια, αλλά μερικές φορές οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία: δεν του κρατάμε κακία, πάντως, αυτό δα έλειπε. Τουναντίον τον ευχαριστούμε όχι μονάχα για τις επιτυχίες, τις συγκινήσεις και τις αναμνήσεις, αλλά και για τους... πόνους τους οποίους ξεπέρασε κυρίως τα τελευταία χρόνια ώστε να στέκεται στον προμαχώνα του, χώρια που τον περασμένο Σεπτέμβριο μονάχα ο αδελφοποιτός του, ο Ζήσης και οι φυσικοθεραπευτές της Εθνικής ξέρουν τι ζόρι τράβηξε με τη θέληση του (κι όχι διότι κάποιος του το επέβαλε) στο Κόπερ και στη Λιουμπλιάνα για να γίνει το συντομότερο δυνατόν καλά και να επιστρέψει στο μετερίζι του...
Δεν έχω καμιά πρόθεση να λειτουργήσω ως ο αυτόκλητος κατήγορος ή ο συνήγορος του Σπανούλη, ούτε βεβαίως ως η φωνή της συνείδησης του, άλλωστε με δαύτον δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα: είναι τόσο πεισματάρης και ανταγωνιστικός, που νομίζω ότι δεν θα ανεχτεί να κλείσει την καριέρα του στην Εθνική, στα μουγκά! Κάτι μου λέει πως η φανέλα με το “Νο 7” θα έχει έναν προσωρινό ενοικιαστή, όπως είχε συμβεί και στο Ευρωμπάσκετ του 2011, όταν απουσίασε λόγω της εγχείρισης στο πόδι του...
Εδώ βεβαίως πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν και μια βασική συνθήκη, ως εκ των ων ουκ άνευ για να λειτουργήσει δημιουργικά, ομαδικά, αποτελεσματικά και κυρίως ειρηνικά η Εθνική: επειδή λογιζόμαστε και καμαρώνουμε κιόλας ότι έχουμε έξυπνους παίκτες, είμαι σίγουρος πως κανείς από τους 16 που κλήθηκαν κι από τους 12 οι οποίοι θα στελεχώσουν την ομάδα, δεν έχει κατά νου, ούτε θα τολμήσει να χωρέσει στα παπούτσια του Σπανούλη και να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Οι ηγέτες δεν αναγορεύονται αριστίνδην ως τέτοιοι, ούτε αυτοαναγορεύονται, αλλά αναδεικνύονται μέσα από μια διαδικασία που θα αρχίσει να εξελίσσεται στις 21 Ιουλίου στο Καρπενήσι...
Και κάτι ακόμη: ανεξαρτήτως του πόσο σκληρά ή χαλαρά λειτουργούν οι κανόνες και οι θεσμοί, η απουσία των μεγάλων παικτών του παγκοσμίου μπάσκετ από διοργανώσεις των εθνικών ομάδων, έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε εθιμικό δίκαιο και παρεμπιπτόντως η ενημερωμένη στοιχειοθέτηση του πράγματος μπορεί να αναζητηθεί στο http://www.gazzetta.gr/basketball/article/633150/tor-10-aponton-ap-mundobasket-2014-logo-kataponisis-i-traymatismoy.
Μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί ο χαλκέντερος Νίκος Ζήσης, που (ως υβρίδιο του Παναγιώτη Γιαννάκη, σε ό,τι αφορά στην αφοσίωση στα ιερά και στα όσια των εθνικών ομάδων) είναι απίκο σε κάθε πρόσκληση και σε κάθε διοργάνωση όλης της γκάμας των εθνικών ομάδων εδώ και 16 χρόνια!
Χαρά στο κουράγιο του, στην ανεκτικότητα της γυναίκας του και στην υπομονή των παιδιών του, που τον χειμώνα τον λένε “μπαμπά” και το καλοκαίρι (θα) τον περνάνε για... θείο!
Για τις επιλογές του Κατσικάρη δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω ούτε μια κεραία! Είχα τη χαρά και την τιμή να τον φιλοξενήσω σήμερα το πρωί στον ραδιοφωνικό αέρα του Sentra 103,3 και για να μη φλυαρώ εκ του περισσού, παραπέμπω τον κάθε ενδιαφερόμενο να μελετήσει το αναλυτικό σκεπτικό του Φώτη στο http://www.gazzetta.gr/basketball/article/633334/katsikaris-stis-dyskoloteres-apofaseis-tis-zois-moy-o-fotsis-vid.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία, που έλεγαν και οι παλιοί. Καλά να 'μαστε, η ομάδα έχει μπροστά της 46 μερόνυχτα μέχρι το τζάμπολ του Παγκοσμίου Κυπέλλου (με τη Σενεγάλη στη Σεβίλλη) και μέχρι τότε δεν θα εκπαιδεύεται απλώς, αλλά θα διαπλάθεται στα χέρια ενός προπονητή, που ξέρει καλά τι θέλει και πώς θα το διεκδικήσει. Από εκεί και πέρα ο να τσακωνόμαστε (μετά τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, τον Αρη και τον ΠΑΟΚ, τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα και εσχάτως τη Γερμανία και την Αργεντινή) για τα τεσσάρια της Εθνικής και τον αποκλεισμό του Φώτση είναι τουλάχιστον αστείο και σε κάθε περίπτωση ανώφελο.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει πολλά να αναγνωρίσει και πολλά για να ευχαριστήσει τον αγνό, άδολο και ακομπλεξάριστο Φώτση. Πολλά που αφορούν περισσότερο τον άνθρωπο Αντώνη, παρά τον (μέχρι χθες) αρχηγό της Εθνικής...
Μ' αυτά και μ' αυτά ανυπομονώ να δω το στιλ που θέλει να βάλει σαν ετικέτα στην Εθνική ο Φώτης, το τόλμημα του οποίου είναι εκ προοιμίου ελκυστικό: δεν παρασύρθηκε όπως πέρυσι ο Τρινκιέρι από τον πλουραλισμό/ πληθωρισμό των τεσσαριών, πορεύεται χωρίς τον Σπανούλη, δεν θα έχει επίσης το τριάρι που ποστάρει (Περπέρογλου), το τεσσαροπεντάρι με τα πολύ καλά τελειώματα (Μαυροκεφαλίδης) και τον σέντερ-μπετονιέρα (όπως αποκαλούσε ο συχωρεμένος ο Συρίγος τον Σχορτσανίτη), αλλά έχει και τα υλικά και τη συνταγή (στο μυαλό του) να μεταλλάξει την ομάδα. Δεν ξέρω εάν θα κάνει εκπτώσεις στο pick n' roll, πώς θα μοιράσει τις προσπάθειες και τους πόντους του Σπανούλη, σε ποιο βαθμό θα επιδιώξει να... εξαμερικανίσει το παιχνίδι της Εθνικής (ελέω Καλάθη, Κουφού, Αντετοκούνμπο). πόσο επηρεάστηκε από το “small ball” και τις λοιπές πατέντες που άφησε αμανάτι ο Μπλατ πηγαίνοντας να κοουτσάρει τον Λεμπρόν στους Καβς και πώς θα θέσει σε λειτουργία το μοντέλο της... Μπαρτσελόνα (με το passing game και την ταχύτητα στο σετ παιχνίδι) αλλά ακούγοντας τον να δίνει ένα συνοπτικό περίγραμμα των προθέσεων και του στόχου του, η ανυπομονησία μου έγινε περιέργεια...
Ως γνωστόν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά όχι τον δημοσιογράφο!

• ΥΓ-1: Ελπίζω ότι η Εθνική θα έχει να αντιμετωπίσει μονάχα τον εσωτερικό συναγωνισμό, την πρόκληση της διάκρισης και τους κανονικούς αντιπάλους της και δεν θα μπλέξει (όπως συνέβη στην ομάδα των Νέων) με το ασφαλιστικό ζήτημα που έχει εγείρει εδώ και καιρό ο Ολυμπιακός.
  
• ΥΓ-2: Πάνω στην ώρα που γράφω για την Εθνική Νέων, ήρθε κι έδεσε η μεγάλη νίκη επί της (αήττητης στα πρώτα τέσσερα ματς) Σερβίας: μια νίκη που -επιτρέψτε μου την υπερβολή και ενδεχομένως την ιεροσυλία-, μοιάζει “απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά”! Τα ιερά και προ πάντων τα... ανατρεπτικά, καθότι οι νεοσσοί μας ανέτρεψαν μια διαφορά 13 πόντων πόντων, προηγήθηκαν με οκτώ, ισοφαρίστηκαν, έπαιξαν την τέλεια άμυνα στην τελευταία φάση και μόλις ακούστηκε η κόρνα έγιναν ένα κουβάρι στο παρκέ και πανηγύριζαν σαν να κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο!
  
• ΥΓ-3: Ευτυχώς που νικήσαμε σήμερα, διότι -για να είμαι ειλικρινής - μου είχε κάτσει πολύ βαριά στο στομάχι η ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία (66-69)! Και πώς; Με τρίποντο που το φάγαμε στην εκπνοή από τον Λιουκ Νέλσον και με γύρισε στους δυο εφιάλτες που έχει βιώσει η Εθνική Ανδρών από τους λεγάμενους, σε αγώνες στους οποίους οι ήττες απέβησαν μοιραίες : στο Ευρωμπάσκετ του 1981 στο Παρίσι, όπου μας κάρφωσε στη λήξη (62-64) ο νυν υπεύθυνος του τηλεοπτικού τομέα της FIBA, Πολ Στίμπσον και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1984 στο Παρίσι (104-106), σε πείσμα των 45 πόντων του Γκάλη!     

Πηγή: gazzetta.gr