Στην (όχι δα και τόσο
απέλπιδα) προσπάθεια μου να πείσω τους εκκολαπτόμενους δημοσιογράφους να
επιλέξουν το αθλητικό ρεπορτάζ συνηθίζω να λέω μια κουβέντα, που την
κάνω λάβαρο της αγάπης μου για τα σπορ...
Καμιά άλλη δράση στη ζωή μας δεν παράγει τόσες δυνατές εικόνες και τόσα πλούσια και μάλιστα εναλλασσόμενα συναισθήματα!
Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και χθες το απόγευμα μέσα σε λίγες ώρες είχα την ευκαιρία να διατρανώσω την πεποίθηση μου δυο φορές, με διαφορά δυόμισι ωρών και 9.700 χιλιομέτρων: ακριβώς τόσα χωρίζουν το στούντιο της ΝΕΡΙΤ (που εγώ εξακολουθώ να τη λέω ΕΡΤ) στην Αγία Παρασκευή από το “Μαρακανά”...
Η σκηνή στο post game του αγώνα Γερμανία-Γαλλία δεν είναι απλώς μοναδική και συγκλονιστική, αλλά ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ: το εννοώ αυτό, διότι χωρίς κανείς να το περιμένει ξαφνικά ο Οτο Ρεχάγκελ άρχισε να απαγγέλλει τον ελληνικό εθνικό ύμνο, προκαλώντας σοκ και δέος στο πάνελ και σε χιλιάδες τηλεθεατές ...
Δεν θυμάμαι εάν ήταν ο Ιωσήφ Νικολάου ή ο Αρης Γάτας, που μεσούσης της ζωντανής τηλεφωνικής συνέντευξης με τον “Ρεχακλή” (στην επέτειο των δέκα χρόνων από το θαύμα της Πορτογαλίας) του πέταξαν μια σπόντα για τα ελληνικά που (δεν) έμαθε να μιλάει. Ο Γιάννης Τοπαλίδης που βρισκόταν στο στούντιο, μετέφρασε την ερώτηση και προτού αποσώσει την κουβέντα του, από το Εσεν ακούστηκε αναπάντεχα μια μελωδία...
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη!
Δεν ξέρω εάν είπε και την επόμενη στροφή ο “Ρέχα”: στ΄ αλήθεια δεν το θυμάμαι, διότι-για να πω την αμαρτία μου- με το που άκουσα την (πληρωμένη) απάντηση του, βούρκωσα και έφυγα προς άγραν χαρτομάντιλου!
Αυτή ήταν όντως η μεγάλη ανατριχίλα μας και φαντάζομαι πως εάν τον τσίτωναν περισσότερο, ο αθεόφοβος ο Οτο (θα) ήταν ικανός να συνεχίσει αυτό το βιολί μέχρι τα μεσάνυχτα, διότι, ως γνωστόν, το ποίημα “Ύμνος εις την Ελευθερίαν” που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές!
Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του σοβινιστή ή του (ψευδο)φιλόπατρη, θεωρώ αυτή τη στιγμή ως μια από τις κορυφαίες που έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης και μάλιστα δικαιολογώ απολύτως τον επίσης παρόντα στο πάνελ, Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο, που είπε δυο φορές ότι “κανονικά πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι”!
Συμφωνώ και επαυξάνω, μάλιστα σκέπτομαι πως εάν βρισκόμουν εκεί, δεν θα το προανήγγειλα καν, αλλά θα σηκωνόμουν όρθιος και θα στεκόμουν σε στάση προσοχής! Εάν μάλιστα ετύγχανε να ήμουν ο παρουσιαστής της εκπομπής, θα την έκλεινα μονομιάς και θα έλεγα, όπως ο Χελάκης στον τελικό της 4ης Ιουλίου του 2004, “δεν μεταδίδω άλλο”!
Στο μεταξύ, όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο, ένα πουλάκι μου είπε ότι στο youtube υπάρχει κι άλλο βίντεο στο οποίο ο Ρεχάγκελ απαγγέλλει τον Εθνικό ύμνο: δεν το έψαξα, αλλά σε κάθε περίπτωση η χθεσινή εμπειρία είναι μοναδική και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη και κυρίως στην καρδιά όλων όσοι υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες της.
Τον ευγνωμονούμε που τον ευγνωμονούμε για όλα όσα πέτυχε και όλα όσα άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη ο Γερμαναράς (σύμφωνοι, με το δικό του αζημίωτο), ε, μετά και απ' αυτό είμαι βέβαιος πως έχουμε άλλο έναν λόγο να νιώθουμε ευγνώμονες απέναντι του...
Παρεμπιπτόντως- κι επειδή το έφερε η κουβέντα στη “διαθήκη” που μας ενεχείρισε ο Ρεχάγκελ- νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση ισχύει απολύτως εκείνο που μου είπε στις 30 Ιουλίου στο Μόντρεαλ ο Σάντρο Καμπάνια, σχολιάζοντας τη νίκη της Εθνικής ομάδας γουότερ πόλο επί της Κροατίας και την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...
“Οταν φύγω δεν θέλω να λέτε ότι σας οδήγησα στο βάθρο, αλλά ότι σας οδήγησα στο μέλλον”!
Για τον Ρεχάγκελ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως μας οδήγησε σε ένα τόσο αδιανόητο μέλλον, ώστε να πιστεύουμε ακόμη και μετά από δέκα χρόνια πως αυτό το έργο δεν είναι πραγματικό, αλλά δημιούργημα επιστημονικής φαντασίας!
Δύο ώρες αργότερα η δεύτερη μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν έργο της εποχής του... βωβού κινηματογράφου: τι σημασία άλλωστε είχαν τα λόγια σε μια σκηνή στην οποία εικονίζεται ο Τζέημς (που ζητεί να τον φωνάζουν Χάμες) Ροντρίγκες να αποχωρεί βουρκωμένος από το “Μαρακανά” έχοντας δώσει την τελευταία παράσταση του, και να γνωρίζει το απόλυτο standing ovation από τους Βραζιλιάνους...
Πρώτα τον αγκαλιάζει ο Νταβίντ Λούιζ, που είχε προλάβει να αλλάξει μαζί του και φορά τη φανέλα του και σαν να μην έφτανε αυτή η τρυφερότητα σηκώνει κιόλας το χέρι του και ζητεί από τον κόσμο στις εξέδρες να αποθεώσει τον Ροντρίγκεζ! Στο καπάκι πηγαίνει δίπλα τους και ο Ντάνι Αλβες και συμπληρώνεται ένα συγκλονιστικό... τριολέ, που αναδεικνύει το μεγαλείο του αθλητισμού.
Α, για να μην το ξεχάσω κι επειδή έχει σχέση κιόλας με την υπόθεση του Ρεχάγκελ: οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν τον Νταβίντ Λούιζ, διότι συν τοις άλλοις ο πρώην παίκτης της Μπενφίκα και της Τσέλσι και νυν της Παρί Σεν Ζαρμέν, στην εκάστοτε ανάκρουση του εθνικού ύμνου δεν στέκεται απλώς σε στάση προσοχής, ούτε περιορίζεται στο να τον τραγουδάει...
Ακούει το “Ó Pátria amada, Idolatrada, Salve, Salve”και κάνει έναν μορφασμό που ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια του σεβασμού, ξεπερνάει ακόμη και την κατάνυξη και γίνεται σκέτη έκσταση!
Καμιά άλλη δράση στη ζωή μας δεν παράγει τόσες δυνατές εικόνες και τόσα πλούσια και μάλιστα εναλλασσόμενα συναισθήματα!
Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και χθες το απόγευμα μέσα σε λίγες ώρες είχα την ευκαιρία να διατρανώσω την πεποίθηση μου δυο φορές, με διαφορά δυόμισι ωρών και 9.700 χιλιομέτρων: ακριβώς τόσα χωρίζουν το στούντιο της ΝΕΡΙΤ (που εγώ εξακολουθώ να τη λέω ΕΡΤ) στην Αγία Παρασκευή από το “Μαρακανά”...
Η σκηνή στο post game του αγώνα Γερμανία-Γαλλία δεν είναι απλώς μοναδική και συγκλονιστική, αλλά ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ: το εννοώ αυτό, διότι χωρίς κανείς να το περιμένει ξαφνικά ο Οτο Ρεχάγκελ άρχισε να απαγγέλλει τον ελληνικό εθνικό ύμνο, προκαλώντας σοκ και δέος στο πάνελ και σε χιλιάδες τηλεθεατές ...
Δεν θυμάμαι εάν ήταν ο Ιωσήφ Νικολάου ή ο Αρης Γάτας, που μεσούσης της ζωντανής τηλεφωνικής συνέντευξης με τον “Ρεχακλή” (στην επέτειο των δέκα χρόνων από το θαύμα της Πορτογαλίας) του πέταξαν μια σπόντα για τα ελληνικά που (δεν) έμαθε να μιλάει. Ο Γιάννης Τοπαλίδης που βρισκόταν στο στούντιο, μετέφρασε την ερώτηση και προτού αποσώσει την κουβέντα του, από το Εσεν ακούστηκε αναπάντεχα μια μελωδία...
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη!
Δεν ξέρω εάν είπε και την επόμενη στροφή ο “Ρέχα”: στ΄ αλήθεια δεν το θυμάμαι, διότι-για να πω την αμαρτία μου- με το που άκουσα την (πληρωμένη) απάντηση του, βούρκωσα και έφυγα προς άγραν χαρτομάντιλου!
Αυτή ήταν όντως η μεγάλη ανατριχίλα μας και φαντάζομαι πως εάν τον τσίτωναν περισσότερο, ο αθεόφοβος ο Οτο (θα) ήταν ικανός να συνεχίσει αυτό το βιολί μέχρι τα μεσάνυχτα, διότι, ως γνωστόν, το ποίημα “Ύμνος εις την Ελευθερίαν” που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές!
Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του σοβινιστή ή του (ψευδο)φιλόπατρη, θεωρώ αυτή τη στιγμή ως μια από τις κορυφαίες που έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης και μάλιστα δικαιολογώ απολύτως τον επίσης παρόντα στο πάνελ, Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο, που είπε δυο φορές ότι “κανονικά πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι”!
Συμφωνώ και επαυξάνω, μάλιστα σκέπτομαι πως εάν βρισκόμουν εκεί, δεν θα το προανήγγειλα καν, αλλά θα σηκωνόμουν όρθιος και θα στεκόμουν σε στάση προσοχής! Εάν μάλιστα ετύγχανε να ήμουν ο παρουσιαστής της εκπομπής, θα την έκλεινα μονομιάς και θα έλεγα, όπως ο Χελάκης στον τελικό της 4ης Ιουλίου του 2004, “δεν μεταδίδω άλλο”!
Στο μεταξύ, όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο, ένα πουλάκι μου είπε ότι στο youtube υπάρχει κι άλλο βίντεο στο οποίο ο Ρεχάγκελ απαγγέλλει τον Εθνικό ύμνο: δεν το έψαξα, αλλά σε κάθε περίπτωση η χθεσινή εμπειρία είναι μοναδική και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη και κυρίως στην καρδιά όλων όσοι υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες της.
Τον ευγνωμονούμε που τον ευγνωμονούμε για όλα όσα πέτυχε και όλα όσα άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη ο Γερμαναράς (σύμφωνοι, με το δικό του αζημίωτο), ε, μετά και απ' αυτό είμαι βέβαιος πως έχουμε άλλο έναν λόγο να νιώθουμε ευγνώμονες απέναντι του...
Παρεμπιπτόντως- κι επειδή το έφερε η κουβέντα στη “διαθήκη” που μας ενεχείρισε ο Ρεχάγκελ- νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση ισχύει απολύτως εκείνο που μου είπε στις 30 Ιουλίου στο Μόντρεαλ ο Σάντρο Καμπάνια, σχολιάζοντας τη νίκη της Εθνικής ομάδας γουότερ πόλο επί της Κροατίας και την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...
“Οταν φύγω δεν θέλω να λέτε ότι σας οδήγησα στο βάθρο, αλλά ότι σας οδήγησα στο μέλλον”!
Για τον Ρεχάγκελ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως μας οδήγησε σε ένα τόσο αδιανόητο μέλλον, ώστε να πιστεύουμε ακόμη και μετά από δέκα χρόνια πως αυτό το έργο δεν είναι πραγματικό, αλλά δημιούργημα επιστημονικής φαντασίας!
Δύο ώρες αργότερα η δεύτερη μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν έργο της εποχής του... βωβού κινηματογράφου: τι σημασία άλλωστε είχαν τα λόγια σε μια σκηνή στην οποία εικονίζεται ο Τζέημς (που ζητεί να τον φωνάζουν Χάμες) Ροντρίγκες να αποχωρεί βουρκωμένος από το “Μαρακανά” έχοντας δώσει την τελευταία παράσταση του, και να γνωρίζει το απόλυτο standing ovation από τους Βραζιλιάνους...
Πρώτα τον αγκαλιάζει ο Νταβίντ Λούιζ, που είχε προλάβει να αλλάξει μαζί του και φορά τη φανέλα του και σαν να μην έφτανε αυτή η τρυφερότητα σηκώνει κιόλας το χέρι του και ζητεί από τον κόσμο στις εξέδρες να αποθεώσει τον Ροντρίγκεζ! Στο καπάκι πηγαίνει δίπλα τους και ο Ντάνι Αλβες και συμπληρώνεται ένα συγκλονιστικό... τριολέ, που αναδεικνύει το μεγαλείο του αθλητισμού.
Α, για να μην το ξεχάσω κι επειδή έχει σχέση κιόλας με την υπόθεση του Ρεχάγκελ: οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν τον Νταβίντ Λούιζ, διότι συν τοις άλλοις ο πρώην παίκτης της Μπενφίκα και της Τσέλσι και νυν της Παρί Σεν Ζαρμέν, στην εκάστοτε ανάκρουση του εθνικού ύμνου δεν στέκεται απλώς σε στάση προσοχής, ούτε περιορίζεται στο να τον τραγουδάει...
Ακούει το “Ó Pátria amada, Idolatrada, Salve, Salve”και κάνει έναν μορφασμό που ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια του σεβασμού, ξεπερνάει ακόμη και την κατάνυξη και γίνεται σκέτη έκσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου