Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο στο 4ο
λεπτό του αγώνα, για να προλάβω και μια νυχτερινή τσικουδιά στον
Διοματάρη. Μολονότι οι φανέλες ήταν ακόμη ξεΐδρωτες, είχα δει αυτά που
χρειαζόμουν για να βγάλω συμπεράσματα.
Πριν ακόμη πετύχει τον πρώτο της πόντο η πελαγωμένη Γαλατασαράι, ο Ολυμπιακός μετρούσε κιόλας δύο κλεψίματα με Ντάνστον και Ντάρντεν, ενώ ο Πέτγουεϊ είχε αναλάβει ρόλο χωροφύλακα των αιθέρων, με απανωτές τάπες. Ο Βασίλης Σπανούλης έκλεψε τη μπάλα με πλονζόν στη σέντρα και λίγο αργότερα έβαλε το κορμί του στο μονοπάτι του δεινόσαυρου Αλντεμίρ για να κερδίσει επιθετικό φάουλ.
Τα πρώτα τέσσερα καλάθια, μέχρι το 9-2, δεν τα έβαλε ο συνήθης μπροστάρης, αλλά οι αστέρες της άμυνας και της χαμαλοδουλειάς: Μάντζαρης, Ντάρντεν, Πέτγουεϊ, Ντάνστον.
Το γυμνό μάτι δεν χρειαζόταν τη βοήθεια της στατιστικής ή των σημειώσεων για να διακρίνει τη σφραγίδα της ανανέωσης. Ο Ολυμπιακός έπαιζε άμυνα σαν να κρεμόταν η ζωή του από αυτήν και κυκλοφορούσε τη μπάλα με ηρεμία ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Στο εναρκτήριο δεκάλεπτο, μέτρησε 8 ασίστ και 0 λάθη. Στο τέλος του αγώνα, 26 και 6, κλάσμα βγαλμένο από τα υγρά όνειρα οποιουδήποτε προπονητή. Οι Τούρκοι είχαν 12 λάθη και μόλις 9 τελικές πάσες, αφού ο ενορχηστρωτής Αρόγιο εγκλωβίστηκε σε μέγγενη.
Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση προς τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός του Νοεμβρίου δίνει την εντύπωση ότι χρειαζόταν οπωσδήποτε μία ανανέωση για να ξαναμπεί στο ίσιο δρόμο. Κλωτσιά στα πισινά, θα έλεγαν οι Αμερικανοί. Ο Μίλαν Τόμιτς δεν ήταν σε θέση να του τη δώσει.
Εγραφα και πριν από δύο εβδομάδες, ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα ωφεληθούν τα μέγιστα από τις γεμάτες λόγω Εθνικής μπαταρίες του Βασίλη Σπανούλη. Ο αρχηγός ήταν ολόφρεσκος χθες και ενορχήστρωνε τα πάντα με δυνατά πατήματα και καθαρό μυαλό, χωρίς να «κλέβει» στην άμυνα.
Από αυτόν ξεκίνησε η οικονομία του παιχνιδιού (7 ασίστ, 1 λάθος, μόνο 5 άστοχα σουτ), από αυτόν και τα 18/25 σουτ των τεσσάρων ψηλών στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας. Ηταν η σειρά του να κάνει ευτυχισμένους τους συμπαίκτες του.
Δεν ήταν μόνος, όμως. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης ξανάγινε κομπιούτερ, ο Ολιβερ Λαφαγιέτ έφερε ένταση στην άμυνα και πρόσθετη σπίθα στην επίθεση, ο Τρεμέλ Ντάρντεν συμπλήρωσε το παζλ χωρίς να δυσκολευτεί.
Περισσότερο όμως ξαφνιάζει η αυτοπεποίθηση που παρουσιάζουν στο παιχνίδι τους τον τελευταίο καιρό ο πρώην 13ος και ο πρώην 14ος παίκτης του Ολυμπιακού. Ο Δημήτρης Αγραβάνης παίζει μπάσκετ επιπέδου Εθνικής Ανδρών, ενώ ο Δημήτρης Κατσίβελης δείχνει για πρώτη φορά ικανός να ακολουθήσει τον ρυθμό των άλλων δίχως αστερίσκους.
Συγχύζομαι όταν βλέπω μία καλή ομάδα να επιχειρεί περισσότερα τρίποντα παρά δίποντα. Ο Ολυμπιακός το είχε κορώνα στο κεφάλι του το μακρυνό σουτ, αλλά στα πρόσφατα παιχνίδια του έφερε σε πρώτο πλάνο την υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας και τη δημιουργία ρηγμάτων μέσα στις αντίπαλες ρακέτες.
Οι ψηλοί του έβαλαν 42 πόντους χωρίς να βγάλουν λαγούς από το καπέλο (και χωρίς να κερδίζουν τη μάχη των ριμπάουντ): έπαιρναν μασημένη την τροφή από Σπανούλη, Λαφαγιέτ, Σλούκα και Μάντζαρη και την κατέβαζαν μονομιάς, με 9 αν δεν έχασα το μέτρημα καρφώματα. Το κοντέρ της ομάδας έγραψε 22 προσπάθειες έξω από τα 6μ75 και σχεδόν διπλάσιες (41) μέσα από αυτό. Τα αντίστοιχα νούμερα στον αγώνα της πρεμιέρας με τη Βαλένθια: 28 και 32. Στο ματς της Λιθουανίας: 34 και 31.
Ο Ολυμπιακός που μπορεί να κυνηγήσει ευρωπαϊκή διάκριση δεν είναι φυσικά ο Ολυμπιακός που νίκησε αγκομαχώντας στην Κλαϊπέντα, αλλά ο Ολυμπιακός του Βελιγραδίου και του αποψινού αγώνα με τη Γαλατασαράι: η ομάδα που χρησιμοποιεί τα αθλητικά της προσόντα και το ομαδικό της IQ για να καταθέσει στο γήπεδο πλουραλισμό, αυτοπεποίθηση και μάτι που γυαλίζει. Η ομάδα που βγάζει το λάδι του αντιπάλου της και όχι του δικού της ηγέτη!
Μολονότι δεν έχει ούτε Λοτζέσκι ούτε Πρίντεζη, αναδίδει πλέον αύρα διεκδικητή του τίτλου. Και, πάνω απ'όλα, είναι ξανά ομάδα του προπονητή.
Πριν ακόμη πετύχει τον πρώτο της πόντο η πελαγωμένη Γαλατασαράι, ο Ολυμπιακός μετρούσε κιόλας δύο κλεψίματα με Ντάνστον και Ντάρντεν, ενώ ο Πέτγουεϊ είχε αναλάβει ρόλο χωροφύλακα των αιθέρων, με απανωτές τάπες. Ο Βασίλης Σπανούλης έκλεψε τη μπάλα με πλονζόν στη σέντρα και λίγο αργότερα έβαλε το κορμί του στο μονοπάτι του δεινόσαυρου Αλντεμίρ για να κερδίσει επιθετικό φάουλ.
Τα πρώτα τέσσερα καλάθια, μέχρι το 9-2, δεν τα έβαλε ο συνήθης μπροστάρης, αλλά οι αστέρες της άμυνας και της χαμαλοδουλειάς: Μάντζαρης, Ντάρντεν, Πέτγουεϊ, Ντάνστον.
Το γυμνό μάτι δεν χρειαζόταν τη βοήθεια της στατιστικής ή των σημειώσεων για να διακρίνει τη σφραγίδα της ανανέωσης. Ο Ολυμπιακός έπαιζε άμυνα σαν να κρεμόταν η ζωή του από αυτήν και κυκλοφορούσε τη μπάλα με ηρεμία ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Στο εναρκτήριο δεκάλεπτο, μέτρησε 8 ασίστ και 0 λάθη. Στο τέλος του αγώνα, 26 και 6, κλάσμα βγαλμένο από τα υγρά όνειρα οποιουδήποτε προπονητή. Οι Τούρκοι είχαν 12 λάθη και μόλις 9 τελικές πάσες, αφού ο ενορχηστρωτής Αρόγιο εγκλωβίστηκε σε μέγγενη.
Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση προς τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός του Νοεμβρίου δίνει την εντύπωση ότι χρειαζόταν οπωσδήποτε μία ανανέωση για να ξαναμπεί στο ίσιο δρόμο. Κλωτσιά στα πισινά, θα έλεγαν οι Αμερικανοί. Ο Μίλαν Τόμιτς δεν ήταν σε θέση να του τη δώσει.
Εγραφα και πριν από δύο εβδομάδες, ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα ωφεληθούν τα μέγιστα από τις γεμάτες λόγω Εθνικής μπαταρίες του Βασίλη Σπανούλη. Ο αρχηγός ήταν ολόφρεσκος χθες και ενορχήστρωνε τα πάντα με δυνατά πατήματα και καθαρό μυαλό, χωρίς να «κλέβει» στην άμυνα.
Από αυτόν ξεκίνησε η οικονομία του παιχνιδιού (7 ασίστ, 1 λάθος, μόνο 5 άστοχα σουτ), από αυτόν και τα 18/25 σουτ των τεσσάρων ψηλών στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας. Ηταν η σειρά του να κάνει ευτυχισμένους τους συμπαίκτες του.
Δεν ήταν μόνος, όμως. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης ξανάγινε κομπιούτερ, ο Ολιβερ Λαφαγιέτ έφερε ένταση στην άμυνα και πρόσθετη σπίθα στην επίθεση, ο Τρεμέλ Ντάρντεν συμπλήρωσε το παζλ χωρίς να δυσκολευτεί.
Περισσότερο όμως ξαφνιάζει η αυτοπεποίθηση που παρουσιάζουν στο παιχνίδι τους τον τελευταίο καιρό ο πρώην 13ος και ο πρώην 14ος παίκτης του Ολυμπιακού. Ο Δημήτρης Αγραβάνης παίζει μπάσκετ επιπέδου Εθνικής Ανδρών, ενώ ο Δημήτρης Κατσίβελης δείχνει για πρώτη φορά ικανός να ακολουθήσει τον ρυθμό των άλλων δίχως αστερίσκους.
Συγχύζομαι όταν βλέπω μία καλή ομάδα να επιχειρεί περισσότερα τρίποντα παρά δίποντα. Ο Ολυμπιακός το είχε κορώνα στο κεφάλι του το μακρυνό σουτ, αλλά στα πρόσφατα παιχνίδια του έφερε σε πρώτο πλάνο την υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας και τη δημιουργία ρηγμάτων μέσα στις αντίπαλες ρακέτες.
Οι ψηλοί του έβαλαν 42 πόντους χωρίς να βγάλουν λαγούς από το καπέλο (και χωρίς να κερδίζουν τη μάχη των ριμπάουντ): έπαιρναν μασημένη την τροφή από Σπανούλη, Λαφαγιέτ, Σλούκα και Μάντζαρη και την κατέβαζαν μονομιάς, με 9 αν δεν έχασα το μέτρημα καρφώματα. Το κοντέρ της ομάδας έγραψε 22 προσπάθειες έξω από τα 6μ75 και σχεδόν διπλάσιες (41) μέσα από αυτό. Τα αντίστοιχα νούμερα στον αγώνα της πρεμιέρας με τη Βαλένθια: 28 και 32. Στο ματς της Λιθουανίας: 34 και 31.
Ο Ολυμπιακός που μπορεί να κυνηγήσει ευρωπαϊκή διάκριση δεν είναι φυσικά ο Ολυμπιακός που νίκησε αγκομαχώντας στην Κλαϊπέντα, αλλά ο Ολυμπιακός του Βελιγραδίου και του αποψινού αγώνα με τη Γαλατασαράι: η ομάδα που χρησιμοποιεί τα αθλητικά της προσόντα και το ομαδικό της IQ για να καταθέσει στο γήπεδο πλουραλισμό, αυτοπεποίθηση και μάτι που γυαλίζει. Η ομάδα που βγάζει το λάδι του αντιπάλου της και όχι του δικού της ηγέτη!
Μολονότι δεν έχει ούτε Λοτζέσκι ούτε Πρίντεζη, αναδίδει πλέον αύρα διεκδικητή του τίτλου. Και, πάνω απ'όλα, είναι ξανά ομάδα του προπονητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου