Νέλσον, η... απαλλαγή του Σλότερ!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τον Σλότερ που αποδεικνύεται «λαβράκι», τις 125 προσπάθειές του εντός πεδιάς και τον Νέλσον που με την επιστροφή του θα απελευθερώσει τον Σλότερ και κατ΄επέκταση τον Παναθηναϊκό.    

Σκόρερ από άλλη εποχή, τότε που οι 30άρες έπεφταν «βροχή», ανακάλυψε ο Παναθηναϊκός στο πρόσωπο του Σλότερ. Μια περίπτωση ασυνήθιστη για τα δεδομένα των «πράσινων» που μετά από πολλά  χρόνια είδαν έναν παίκτη τους να επιχειρεί 10 τρίποντα κόντρα στη Φενέρ, άλλα οκτώ με τον ΚΑΟΔ και συνολικά να έχει εκετελέσει 125 προσπάθειες εντός πεδιάς σε σύνολο 12 αγώνων!

Ο Σλότερ έχει όλα τα προσόντα για να εξελιχθεί σε μεγάλο «λαβράκι» για τον Παναθηναϊκό, εφόσον σηκώσει το βάρος της φανέλας και καταφέρει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνει παίκτης οικονομίας. Θα πρέπει δηλαδή να ξεχάσει τις 20 προσπάθειες που έπαιρνε στη Γαλλία και να αποδείξει με λιγότερες από τις μισές πως μπορεί να κερδίσει τη θέση του στο παρκέ, χωρίς να ξοδεύει ενέργεια και κατοχές.

Σ΄ένα πολύ μεγάλο βαθμό, μέχρι τώρα τουλάχιστον, έχει δικαιώσει τον Παναθηναϊκό για το ρίσκο να επενδύσει τα λεφτά του σ' έναν άσημο Αμερικανό με μηδεμινή θητεία στην Ευρωλίγκα. Εχει δηλαδή τα χαρακτηριστικά εκείνα που ταιριάζουν στο φετινό μοντέλο που συνδυάζει το  νεανικό με το ποιοτικό και την προοπτική εξέλιξης που θα έρθει μέσα από την διαδικασία που δουλεύει ο Ιβάνοβιτς.

Ο Μαυροβούνιος γνώριζε τον Σλότερ προτού καν του προταθεί ο συγκεκριμένος παίκτης. Ηταν μέσα στους 20-30 ξένους που θα μπορούσαν να τον απασχολήσουν και από την στιγμή που το κασέ του ταίριαζε με το βαλάντιο του Παναθηναϊκού, αποφάσισε να πει το «ναι» και να προχωρήσει την συμφωνία. Με λίγα λόγια είναι «λαβράκι» για τον πολύ κόσμο, αλλά όχι για τον Ιβάνοβιτς που είχε καλή άποψη και πολλές παραστάσεις.

Ο Σλότερ είναι στην ουσία ένα κλασικό «δυάρι», άντε combo guard στη σύγχρονη λογική, απ' αυτά που λείπουν τα τελευταία χρόνια από την Ευρωλίγκα. Παίκτης δηλαδή που μπορεί να βάλει 20άρες και 30άρες, αλλά που το καλούπι τους δεν είχε πέραση στις μεγάλες ομάδες που διεκδικούσαν κούπες και προτιμούσαν τον καλό παίκτη σε πολλά πράγματα κι όχι τον τέλειο σ' ένα. 

Στον Παναθηναϊκό που φέτος τουλάχιστον δεν «χτίστηκε» για να «χτυπήσει» την Ευρωλίγκα, ο Σλότερ αποδεικνύει πως ταίριαζε γάντι. Παρότι αναγκάστηκε να «ντυθεί» και Νέλσον, αναλαμβάνοντας τη μεταφορά της μπάλας από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, προκειμένου να ξεκουράζει τον Διαμαντίδη, τα έχει καταφέρει σχεδόν τέλεια και το μόνο που του λείπει αυτή τη στιγμή είναι η σταθερότητα στο παιχνίδι του. Ο Σλότερ, με την απουσία του Νέλσον, είναι αναγκασμένος να κάνει «δύο σε ένα», έστω κι αν το ένα απ' αυτά (κατέβασμα της μπάλας) δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο.

Η παρουσία του Νέλσον λοιπόν θα αποτελέσει τεράστια βοήθεια για τον Σλότερ και κατ΄επέκταση τον Παναθηναϊκό. Πέραν του ότι οι «πράσινοι» θα έχουν στην ομάδα τον πλέι μέικερ που αποκτήθηκε για να είναι ο βασικός άσος, πέραν του ότι ο Ιβάνοβιτς θα μπορεί να κάνει ακόμη μεγαλύτερο rotation στην περιφέρεια, ταυτόχρονα θα δοθεί η ευκαιρία στον Σλότερ να «απελευθερωθεί» από το «κατέβασμα» της μπάλας και να έχει περισσότερο χρόνο στη θέση «2» που του ταιριάζει περισσότερο.

Από τη μία λοιπόν ο Ιβάνοβιτς θα λύσει έναν μεγάλο «πονοκέφαλο» στον άσο, αλλά από την άλλη θα πρέπει να... σπάσει το κεφάλι του για να αποφασίσει ποιος θα είναι ο παίκτης που θα μείνει εκτός 12άδας με την επιστροφή του Νέλσον. Τα κουκιά μοιάζουν μετρημένα με τα υπέρ και κατά κάθε επιλογής. 

Θεωρητικά, ο νεαρός Χαραλαμπόπουλος, με όλο το μέλλον μπροστά του, θα μπορούσε να γίνει ο 13ος, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση ο Ιβάνοβιτς θα μείνει μόνο μ' ένα κλασικό «3άρι» (Γιάνκοβιτς) στις ήδη περιορισμένες λύσεις που διαθέτει στη συγκεκριμένη θέση. 

Η δεύτερη επιλογή είναι ο Μποχωρίδης που από την άλλη χρειάζεται να «ξοδέψει» έναν χρόνο στο παρκέ με τη βαριά φανέλα του Παναθηναϊκού για να μπει στο κλίμα και να «ψηθεί» νωρίτερα από τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς.  Η τρίτη λύση είναι το κλασικό rotation στην περιφέρεια με τον Ιβάνοβιτς να αποφασίζει ανά παιχνίδι, βάζοντας στην εξίσωση και τον παράγοντα «κούραση» από τα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν. Η τελική επιλογή ανήκει βεβαίως στον προπονητή που μέχρι τώρα έχει διαχειριστεί εξαιρετικά το ρόστερ, καλύπτοντας μάλιστα με αλχημείες τα όποια κενά υπάρχουν στο ρόστερ.

*Πηγή: gazzetta.gr*