Η δεδομένη ποιοτική διαφορά Παναθηναϊκού και Γαλατάσαραϊ εξισορροπείτο πριν το τζάμπολ από τη λειψανδρία των «πράσινων». Το αποτέλεσμα ήταν σαφές πως θα κρινόταν από το κατά πόσο ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς θα έβρισκε τις λύσεις εκ των έσω και θα διαχειριζόταν τις ανάσες των εξουθενωμένων παικτών του. Κι αποδείχτηκε τελικά πως οι λίγοι-μόλις οκτώ-παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν… αρκετοί.
Ο Διαμαντίδης χρειάστηκε να γίνει λιγότερο αλτρουιστής και να μην περιοριστεί στη δημιουργία αλλά να προσφέρει και σκορ. Ο Μπλουμς «ντύθηκε» Σλότερ και Παππάς μαζί δίνοντας τα προσωπικά καλάθια που έλειψαν από τους απόντες σούτινγκ γκαρντ της ομάδας. Ο 34αρης Φώτσης έπαιξε ένα περισσότερο λεπτό από την ηλικία του αποδίδοντας σαν έφηβος, ο Μπατίστα αντιμετώπισε τη μοναξιά στη θέση «5» με υπομονή και επιτυχία, ενώ Γιάνκοβιτς και Νέλσον βοήθησαν σημαντικά στην κάλυψη των υπολοίπων ρόλων. Η άμυνα, που ήταν και πάλι η αρχή και το τέλος της επιτυχίας, λειτούργησε υποδειγματικά για περίπου τρία δεκάλεπτα και το άδικο-βάσει εικόνας του αγώνα-τελικό +9 διαμορφώθηκε περισσότερο επειδή οι γηπεδούχοι ξέμειναν από ανάσες, παρά αποτέλεσε προϊόν χαλάρωσης ή αντίδρασης των αντιπάλων.
Η νίκη επί της Γαλατάσαραϊ είναι πολύ πιο σημαντική από ό,τι φαίνεται. Κι αυτό γιατί σε περίπτωση ήττας, οι Τούρκοι θα άρχιζαν να ορέγονται την πρόκριση, οι υπόλοιποι του ομίλου θα αναθαρρούσαν και οι προπορευόμενοι θα ένιωθαν ακόμη πιο άνετα στο κυνήγι των δύο προνομιούχων θέσεων. Ο Παναθηναϊκός παίρνοντας αυτό το ματς και μάλιστα με τις συνθήκες υπό τις οποίες κλήθηκε να αγωνιστεί παραμένει σε τροχιά πρόκρισης, που είναι και το υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο, ενώ ουδείς μπορεί να του απαγορεύσει να ονειρεύεται κάτι καλύτερο από την τέταρτη θέση (που λογικά οδηγεί σε μετωπική με την ανίκητη-μέχρι τώρα-ΤΣΣΚΑ στους «8»). Όσο υπερασπίζεται με επιτυχία το «άντρο» του ΟΑΚΑ, που θα δοκιμαστεί περισσότερο στο δεύτερο γύρο από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, μπορεί να θεωρεί την πρόκριση σχεδόν εξασφαλισμένη. Αν θα καταφέρει κάτι καλύτερο από αυτό, ήτοι ένα καλύτερο πλασάρισμα (ακόμη και τέταρτη με τρίτη θέση μπορεί να έχει σημαντική διαφορά), θα εξαρτηθεί από τη «συμπεριφορά» του εκτός έδρας, αρχής γενομένης από τα ταξίδια του σε έδρες που η νίκη είναι πολύ περισσότερο εφικτή από ό,τι η Μαδρίτη ή η Βαρκελώνη, αρχής γενομένης από το Βερολίνο την επόμενη εβδομάδα.
Τα εν οίκω μη εν δήμω
Θεμιτό για ένα αφεντικό να έχει παράπονα από έναν υπάλληλό του. Όμως η έκφραση αυτών δημοσίως δεν βοηθά σε τίποτα περισσότερο από το να δίνει την αίσθηση έλλειψης επικοινωνίας και συνεργασίας προκαλώντας μια κάποια αναταραχή, η οποία είναι εντελώς αχρείαστη μετά από μια σημαντική νίκη κι εν όψει κρίσιμων αγώνων. Είναι σαφές πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δυσανασχετεί επειδή οι νεαροί Έλληνες της ομάδας έχουν ελάχιστο ως μηδενικό χρόνο συμμετοχής και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν δείχνει να τους εμπιστεύεται ακόμη κι όταν οι «βασικοί» του είναι εξαντλημένοι ή τραυματισμένοι. Προφανώς στις συζητήσεις του καλοκαιριού, προτού αναλάβει ο Μαυροβούνιος τα ηνία της ομάδας, είχε τεθεί σαν προϋπόθεση η αξιοποίησή τους, πράγμα που αποτελούσε βασική αιτία για το διαζύγιο με τον Αργύρη Πεδουλάκη πέρσι. Και μάλλον ο προπονητής των «πράσινων» θα μπορούσε να τους δώσει λίγες περισσότερες ευκαιρίες στους μικρούς, ιδίως σε παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος ή και σε ματς Ευρωλίγκας όπως το χθεσινό που η διαφορά είχε «ξεφύγει» και στο τέλος μαζεύτηκε πολύ λόγω της εξάντλησης των λίγων παικτών που χρησιμοποιήθηκαν.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, που λέει πως πρωταθλητισμός και ανανέωση είναι σχεδόν απίθανο να συνδυαστούν. Μεγαλύτερη αξιοποίηση των πιτσιρικάδων αυξάνει πολύ το ρίσκο της ήττας και σε ένα σπορ που τα πάντα κρίνονται από τα εδώ και τώρα αποτελέσματα και η υπομονή απουσιάζει, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν διοίκηση, οπαδοί και ΜΜΕ θα είχαν την απαιτούμενη κατανόηση απέναντι σε μια τέτοια απόφαση του προπονητή. Δύσκολα θα έβαζαν τα μεσομακροπρόθεσμα οφέλη από αυτή την επιλογή πιο πάνω από τα βραχυπρόθεσμα κέρδη μιας νίκης στο Top 16 της Ευρωλίγκας ή σε ένα ματς της Α1 όπου η διαφορά της νίκης από την ήττα μπορεί να στοιχίσει και το πλεονέκτημα έδρας στα play offs.
Είναι σίγουρο πως οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους, αλλά αυτή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου έκανε το «φάουλ» να γκρινιάξει δημοσίως για κάτι που μπορεί να συζητηθεί και να διευθετηθεί ενδοοικογενειακά. Εκτός κι αν η επιλογή της δημοσιοποίησης της δυσαρέσκειας-με το κόστος που αυτή συνεπάγεται-έγινε συνειδητά, προκειμένου να αυξηθεί η πίεση προς τον προπονητή εφόσον αυτός για παράδειγμα δεν έχει «συμμορφωθεί» με όσα έχει δεσμευτεί κατ’ ιδίαν στον ισχυρό άνδρα της ομάδας. Πάντως η απόκτηση του Γκάνι Λαουάλ δείχνει στήριξη στον προπονητή κι όχι διάθεση να «αδειαστεί» και να... εκτεθεί από τις επιλογές του. Ειδάλλως η ΚΑΕ θα άφηνε τον Ιβάνοβιτς να μπαλώσει τις τρύπες της front line με τους ταλαντούχους πλην «άγουρους» Διαμαντάκο και Παπαγιάννη.
Ο Λαουάλ φέρνει… μπουκάλες κι όχι μόνο
Η επικείμενη μεταγραφή του Γκάνι Λαουάλ ίσως άργησε, αλλά… κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με τα συχνά μυϊκά προβλήματα του Μαυροκεφαλίδη, τον Μπατίστα στα πρόθυρα να κάνει καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας για υπέρογκο φόρτο, τον Γκιστ να σφίγγει τα δόντια για να ξεπεράσει το χρόνιο πρόβλημα στον αχίλλειο και τον βιονικό Φώτση να καλείται στα μπασκετικά γεράματα να μπαλώνει όλες τις τρύπες στη ρακέτα, ήταν σαφές εδώ και καιρό πως ένας σέντερ αποτελούσε είδος πρώτης ανάγκης. Η διοίκηση της ΚΑΕ, δίχως να έχει καμία υποχρέωση να το κάνει και να δώσει λογαριασμό σε κανέναν αν δεν το έκανε, προχώρησε σε αυτή την πολύ σημαντική προσθήκη. Ο Λαουάλ καταφθάνει από την Τραπεζούντα όχι απλώς φέρνοντας μπουκάλες οξυγόνου για τους καταπονημένους ψηλούς της ομάδας, αλλά έρχεται για να επιτρέψει να μοιραστούν καλύτερα οι ρόλοι και ο χρόνος συμμετοχής, αλλά και να δώσει στοιχεία που λείπουν από τη θέση «5».
Από αρχής της περιόδου έχει επισημανθεί πως Μπατίστα και Μαυροκεφαλίδης, που βάσει προγραμματισμού θα μοιράζονταν το χρόνο των σέντερ, είναι ψηλοί… εδάφους-εδάφους, με καλό παιχνίδι κοντά στο καλάθι, καλή τεχνική, αλλά μειονεκτήματα στην άμυνα και τα ριμπάουντ. Το νέο απόκτημα του Παναθηναϊκού είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν φημίζεται για την τεχνική του, δεν διαθέτει ιδιαίτερες αρετές για να παίζει με πλάτη ή πρόσωπο στο καλάθι, αλλά πρόκειται για έναν υπεραθλητή, με ικανότητα σε άμυνα, ριμπάουντ και παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Ένα «Λασμο-ειδές» δηλαδή (μέχρι και οι αφρικανικές ρίζες εκεί παραπέμπουν), που παρά το μεγάλο συμβόλαιο που είχε στην Τουρκία δεν είπε «όχι» στην πρόταση του Παναθηναϊκού. Και πώς να το πει; Άλλοι στη θέση του θα έρχονταν και τζάμπα, αφού ο Διαμαντίδης μπορεί να εκτοξεύσει τους αριθμούς και το κασέ παικτών με τέτοια στοιχεία. Όπως άλλωστε συνέβη με τον ίδιο τον Λάσμε και τόσους άλλους...
Ο Παναθηναϊκός πληρέστερος, με την προσθήκη του Λαουάλ (και ίσως ενός σμολ φόργουορντ), την επιστροφή (κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό) των τραυματιών και πιο φρέσκους τους παίκτες που τραβούν το κουπί από την αρχή της σεζόν, δείχνει απόλυτα ικανός να πάρει όχι απλώς την πρόκριση στην οκτάδα, αλλά ακόμη και το κάτι παραπάνω. Ή τουλάχιστον να το παλέψει μέχρι τις αρχές του Απρίλη. Μετά... έχει ο Θεός. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου