Ο δρόμος της επιστροφής είναι δύσβατος γι αυτούς που δεν ξέρουν το
μονοπάτι, για τον Παναθηναϊκό είναι εύκολος, αρκεί να ενεργοποιήσει το
πλάνο που επί 13 χρόνια χάριζε επιτυχίες στον κόσμο του.
Μπορεί τα πρόσωπα να αλλάζουν, μπορεί να μην σου κάτσει ένας προπονητής επιπέδου Ομπράντοβιτς, αλλά για να ξεκινήσεις θα πρέπει να βάλεις αρχές στον τρόπο σκέψης σου. Να αποφασίζεις πρώτα με τη λογική, να αφήνεις έξω τον παρορμητισμό και να κάνεις στοχευμένες κινήσεις πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πλάνο, χωρίς να βλέπεις ως μέτρο σύγκρισης τον Ολυμπιακό.
Μέχρι πριν από τρία χρόνια λέγαμε «έξι έχουμε, άλλα δύο θέλουμε για να φτάσουμε τη Ρεάλ» και τώρα σιγά - σιγά επιστρέψαμε στην εσωστρέφεια, την ελληνική μιζέρια και το «6 εμείς, 3 εσείς» απέναντι στον Ολυμπιακό.
Από το 2000 και μέχρι το 2012 ο κόσμος του Παναθηναϊκού είχε καλομάθει. Αισθανόταν όπως ο φίλαθλος της ποδοσφαιρικής Ρεάλ, της Γιουνάιτεντ, της Μπαρτσελόνα και η πρώτη του σκέψη κάθε Σεπτέμβριο δεν ήταν να συγκριθεί με τον Ολυμπιακό, αλλά το πώς θα κλείσει φθηνότερα εισιτήρια για να ταξιδέψει στο φάιναλ φορ, εκεί που αισθανόταν ότι ανήκει.
Ο Παναθηναϊκός, αν έχει αποφασίσει να ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κάνει πλάνο επιστροφής στην ελίτ της Ευρώπης και τα πλάνα αυτά δεν γίνονται το καλοκαίρι, αλλά πριν καλά - καλά τελειώσει η χρονιά που τρέχει. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται σε πρώτη φάση τρεις σημαντικές προϋποθέσεις:
1. Αύξηση του μπάτζετ, ώστε να δοθούν στον προπονητή οι δυνατότητες να δουλέψει με υλικό επιπέδου Ευρωλίγκας. Δεν λέει κανείς ότι τα μεγάλα μπάτζετ εξασφαλίζουν και την επιτυχία, υπάρχουν άλλωστε πολλές περιπτώσεις που αποδεικνύουν το αντίθετο, αλλά είναι δεδομένο πως όσα περισσότερα λεφτά διαθέτεις τόσο μειώνεις και το ρίσκο της αποτυχίας, με την προϋπόθεση βεβαίως πως τα χρήματα διατίθενται με πλάνο και στόχευση.
2. Την επιλογή ενός προπονητή που δεν θα έρθει να κάνει τον μαθητευόμενο μάγο, αλλά θα έχει την εμπειρία και την ικανότητα να διαχειριστεί το μπάτζετ και το υλικό που θα έχει στα χέρια του. Στον άνθρωπο αυτό θα πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ο στόχος του πρωταθλητισμού και της επιστροφής στην ελίτ κι όχι ανά βδομάδα να κρίνεται μία από το αποτέλεσμα και μία από το αν χρησιμοποιήθηκαν οι πιτσιρικάδες.
Η όποια επιλογή θα πρέπει να στηριχθεί μέχρι τέλους από τη διοίκηση, ακόμη κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά την πρώτη χρονιά. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές (Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος) και μπορεί τα αποτελέσματα να τον έχουν δικαιώσει στο εσωτερικό, αλλά θυμίζω πως ξεκινήσαμε την κουβέντα για το πώς ο Παναθηναϊκός θα ανακτήσει το DNA που τον έκανε φόβητρο στην Ευρώπη, αφήνοντας την εσωστρέφεια για το «με πόσους τρόπους έχουμε νικήσει τον Ολυμπιακό στην Α1».
3. Το αυξημένο μπάτζετ και η κατάλληλη επιλογή προπονητή θα καθορίσουν και τους παίκτες που θα φορέσουν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Το «εδώ και τώρα» επιστροφή στην κορυφή σημαίνει ότι θα πρέπει να αναζητηθούν παίκτες υψηλότατης ποιότητας που θα ανεβάσουν δύο επίπεδα τον Παναθηναϊκό. Ναι, πάει η εποχή του Γιασικεβίτσιους ή του Μποντιρόγκα, αλλά το μπάσκετ εξελίσσεται, επιλογές υπάρχουν και δεν είναι απαραίτητοι οι παίκτες σταρ για να κάνεις τη διαφορά.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να διαμορφώσει έναν κορμό παικτών, αντίστοιχο μ' αυτό που είχε διαμορφώσει επί εποχής Ομπράντοβιτς και χρόνο με το χρόνο να κάνει τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις για να γίνεται καλύτερος. Ιδανικά το μοντέλο αυτό περιλαμβάνει έτοιμους Ελληνες παίκτες που θα γνωρίζουν ότι το μέλλον είναι εδώ γι αυτούς, με την προϋπόθεση πάντως πως μιλάμε για πρωτοκλασάτους, ορεξάτους και διψασμένους για τίτλους κι όχι για παιδιά 16,17,18 ετών που μπορεί να αποτελούν το αύριο, αλλά δεν αποτελούν το σήμερα.
Εφόσον γίνουν τα παραπάνω, τότε ο Παναθηναϊκός θα αρχίσει και πάλι να είναι σε τροχιά επιστροφής, χωρίς να σημαίνει πως την έχει εξασφαλισμένη. Υπάρχουν και πολλά άλλα που θα πρέπει να κάνει (τα έκανε επί 13 χρόνια), αλλά για να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συμφωνήσουμε άπαντες στα βασικά και τα αυτονόητα. Κι αυτό είναι το δύσκολο σε πρώτη φάση...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Μπορεί τα πρόσωπα να αλλάζουν, μπορεί να μην σου κάτσει ένας προπονητής επιπέδου Ομπράντοβιτς, αλλά για να ξεκινήσεις θα πρέπει να βάλεις αρχές στον τρόπο σκέψης σου. Να αποφασίζεις πρώτα με τη λογική, να αφήνεις έξω τον παρορμητισμό και να κάνεις στοχευμένες κινήσεις πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πλάνο, χωρίς να βλέπεις ως μέτρο σύγκρισης τον Ολυμπιακό.
Μέχρι πριν από τρία χρόνια λέγαμε «έξι έχουμε, άλλα δύο θέλουμε για να φτάσουμε τη Ρεάλ» και τώρα σιγά - σιγά επιστρέψαμε στην εσωστρέφεια, την ελληνική μιζέρια και το «6 εμείς, 3 εσείς» απέναντι στον Ολυμπιακό.
Από το 2000 και μέχρι το 2012 ο κόσμος του Παναθηναϊκού είχε καλομάθει. Αισθανόταν όπως ο φίλαθλος της ποδοσφαιρικής Ρεάλ, της Γιουνάιτεντ, της Μπαρτσελόνα και η πρώτη του σκέψη κάθε Σεπτέμβριο δεν ήταν να συγκριθεί με τον Ολυμπιακό, αλλά το πώς θα κλείσει φθηνότερα εισιτήρια για να ταξιδέψει στο φάιναλ φορ, εκεί που αισθανόταν ότι ανήκει.
Ο Παναθηναϊκός, αν έχει αποφασίσει να ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κάνει πλάνο επιστροφής στην ελίτ της Ευρώπης και τα πλάνα αυτά δεν γίνονται το καλοκαίρι, αλλά πριν καλά - καλά τελειώσει η χρονιά που τρέχει. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται σε πρώτη φάση τρεις σημαντικές προϋποθέσεις:
1. Αύξηση του μπάτζετ, ώστε να δοθούν στον προπονητή οι δυνατότητες να δουλέψει με υλικό επιπέδου Ευρωλίγκας. Δεν λέει κανείς ότι τα μεγάλα μπάτζετ εξασφαλίζουν και την επιτυχία, υπάρχουν άλλωστε πολλές περιπτώσεις που αποδεικνύουν το αντίθετο, αλλά είναι δεδομένο πως όσα περισσότερα λεφτά διαθέτεις τόσο μειώνεις και το ρίσκο της αποτυχίας, με την προϋπόθεση βεβαίως πως τα χρήματα διατίθενται με πλάνο και στόχευση.
2. Την επιλογή ενός προπονητή που δεν θα έρθει να κάνει τον μαθητευόμενο μάγο, αλλά θα έχει την εμπειρία και την ικανότητα να διαχειριστεί το μπάτζετ και το υλικό που θα έχει στα χέρια του. Στον άνθρωπο αυτό θα πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ο στόχος του πρωταθλητισμού και της επιστροφής στην ελίτ κι όχι ανά βδομάδα να κρίνεται μία από το αποτέλεσμα και μία από το αν χρησιμοποιήθηκαν οι πιτσιρικάδες.
Η όποια επιλογή θα πρέπει να στηριχθεί μέχρι τέλους από τη διοίκηση, ακόμη κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά την πρώτη χρονιά. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές (Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος) και μπορεί τα αποτελέσματα να τον έχουν δικαιώσει στο εσωτερικό, αλλά θυμίζω πως ξεκινήσαμε την κουβέντα για το πώς ο Παναθηναϊκός θα ανακτήσει το DNA που τον έκανε φόβητρο στην Ευρώπη, αφήνοντας την εσωστρέφεια για το «με πόσους τρόπους έχουμε νικήσει τον Ολυμπιακό στην Α1».
3. Το αυξημένο μπάτζετ και η κατάλληλη επιλογή προπονητή θα καθορίσουν και τους παίκτες που θα φορέσουν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Το «εδώ και τώρα» επιστροφή στην κορυφή σημαίνει ότι θα πρέπει να αναζητηθούν παίκτες υψηλότατης ποιότητας που θα ανεβάσουν δύο επίπεδα τον Παναθηναϊκό. Ναι, πάει η εποχή του Γιασικεβίτσιους ή του Μποντιρόγκα, αλλά το μπάσκετ εξελίσσεται, επιλογές υπάρχουν και δεν είναι απαραίτητοι οι παίκτες σταρ για να κάνεις τη διαφορά.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να διαμορφώσει έναν κορμό παικτών, αντίστοιχο μ' αυτό που είχε διαμορφώσει επί εποχής Ομπράντοβιτς και χρόνο με το χρόνο να κάνει τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις για να γίνεται καλύτερος. Ιδανικά το μοντέλο αυτό περιλαμβάνει έτοιμους Ελληνες παίκτες που θα γνωρίζουν ότι το μέλλον είναι εδώ γι αυτούς, με την προϋπόθεση πάντως πως μιλάμε για πρωτοκλασάτους, ορεξάτους και διψασμένους για τίτλους κι όχι για παιδιά 16,17,18 ετών που μπορεί να αποτελούν το αύριο, αλλά δεν αποτελούν το σήμερα.
Εφόσον γίνουν τα παραπάνω, τότε ο Παναθηναϊκός θα αρχίσει και πάλι να είναι σε τροχιά επιστροφής, χωρίς να σημαίνει πως την έχει εξασφαλισμένη. Υπάρχουν και πολλά άλλα που θα πρέπει να κάνει (τα έκανε επί 13 χρόνια), αλλά για να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συμφωνήσουμε άπαντες στα βασικά και τα αυτονόητα. Κι αυτό είναι το δύσκολο σε πρώτη φάση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου