Αυτή η ρουφιάνα η...αγχίνους μνήμη, που λέγαμε και στο μάθημα της ψυχολογίας, με πήρε σαν μια μηχανή του χρόνου και με έστειλε στο γήπεδο του Αγίου Θωμά, όπου τότε (για την ακρίβεια στις 28 Μαρτίου του 2001) το Μαρούσι αντιμετώπιζε την Ούνικς Καζάν στον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα (σκορ 93-81)
Μια εβδομάδα νωρίτερα οι Ρώσοι είχαν νικήσει την ελληνική ομάδα με 95-87 και η ρεβάνς που ήταν εξ ορισμού δύσκολη για το Μαρούσι έγινε ...μανίκι στη λήξη του ημιχρόνου, όταν ο πίνακας έδειχνε σκορ 43-54. Θυμάμαι λοιπόν, ότι έδωσα το μικρόφωνο στον συνάδερφο που βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο κι αυτός είχε μαζί του τον Μανωλόπουλο, ο οποίος δεν αγωνιζόταν λόγω τραυματισμού. Προς μεγάλη έκπληξη μου, άκουσα τον τότε αρχηγό της ομάδας όχι μονάχα να λέει... νεράκι το ποίημα του, αλλά και να τεκμηριώνει εν συνόψει τους λόγους για τους οποίους το Μαρούσι θα νικούσε και θα προκρινόταν στον τελικό της Βαρσοβίας, όπερ και εγένετο...
Με το που πήρα πάλι τον λόγο και πριν από το διαφημιστικό διάλειμμα, είπα "λοιπόν μου φαίνεται πως όταν το κόψει από παίκτης, ο Σωτήρης θα γίνει καλός προπονητής" και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πάρει σάρκα και οστά και να αποδειχθεί προφητική αυτή η μελλοντολογική κουβέντα μου!
Παρεμπιπτόντως ο αγώνας του Παναθηναϊκού στην Eλευσίνα και ο επιγενόμενος με τον Απόλλωνα Πατρών δεν αποτελούν το βάπτισμα του πυρός του Μανωλόπουλου σε ρόλο head coach στην Α1: πριν από τους "πράσινους" είχε φροντίσει για να συμβεί αυτό ο ο Γιώργος Καλαφατάκης, όταν ως προπονητής του Μακεδονικού (τη σεζόν 2005-06, που εξελίχθηκε σε αποστολή αυτοκτονίας) τιμωρήθηκε μα αποκλεισμό δυο αγωνιστικών και άφησε στο πόδι του τον συνεργάτη του, που μάλιστα υπήρξε άπταιστος: σε εκείνα τα δυο ματς ο Μανωλόπουλος οδήγησε την ομάδα της Κοζάνης στην άλωση της Ρόδου (με προπονητή του Κολοσσού τον Βασίλη Φραγκιά) και στην εντός έδρας νίκη επί της Ολύμπια Λάρισας, στον πάγκο της οποίας καθόταν ο (μετέπειτα προϊστάμενος του Σωτήρη στον Αρη) Βαγγέλης Αλεξανδρής.
Κατά μία σατανική σύμπτωση η μπασκετική διαδρομή του άρχισε πριν από 35 χρόνια στην ομάδα στην οποία ο Μανωλόπουλος αισθάνεται-και δικαίως -ότι ζει την κορύφωση της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως ρίσκο και ως προοπτική για την καριέρα του. Ηταν μόλις έντεκα χρονών, όταν ο (γεννημένος στις 27 Ιουνίου του 1970 και μεγαλωμένος στην παραπλήσια του Τάφου του Ινδού οδό Σούτσου, αλλά τότε κάτοικος Αγίας Παρασκευής) Σωτήρης γράφτηκε στην παιδική ομάδα του Παναθηναϊκού, με προπονητή τον Κώστα Κότση. Η πρώτη σπουδαία εικόνα που έχει αποτυπωθεί στον σκληρό δίσκο του από εκείνη την εποχή είναι η μεγαλειώδης νίκη του Παναθηναϊκού (με Κορωναίο, Στεργάκο, Ιωάννου, Ανδρίτσο, Βίδα, Κάππο, Σκροπολίθα) επί της Ρεάλ Μαδρίτης με 99-97 στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων της σεζόν 1983-84, ενώ τρία χρόνια αργότερα έμελλε να ντεμπουτάρει στην Α' Εθνική: τη σεζόν 1986-87 ο τότε 16άχρονος Σωτήρης χρησιμοποιήθηκε από τον συχωρεμένο Κώστα Μουρούζη σε δυο αγώνες του πρωταθλήματος, με αντιπάλους τον Ιωνικό Νικαίας και τον Ηλυσιακό, έχοντας ως συμπαίκτη τον κατοπινό προϊστάμενο του στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, Αργύρη Πεδουλάκη...
Να πώς συμπληρώνονται σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ της προπονητικής καριέρας του Σωτήρη...
Το 1989 ο Μανωλόπουλος άφησε τον Παναθηναϊκό και την Ελλάδα και τράβηξε κατά Βοστώνη μεριά, για να σπουδάσει παιδαγωγική με ειδικότητα στη φυσική αγωγή και στην προπονητική του μπάσκετ, στο Βoston University όπου ευτύχησε να καθοδηγηθεί και κυρίως να διαπλασθεί ως προσωπικότητα από επιφανείς μέντορες: τον head coach Μάικ Τζάρβις και τους συνεργάτες του Μπο Μπράουν (γιο του προπονητή των Σίξερς και επί δώδεκα χρόνια συνεργάτη του Πόποβιτς στους Σπερς, Μπρετ Μπράουν), Στιβ Κλίφορντ (νυν προπονητής των Σάρλοτ Μπόμπκατς) και Καρλ Χαμπς (τωρινός ασίσταντ στο Κονέκτικατ).
Μετά από μια τετράχρονη ευδόκιμη από πλευράς μαθητείας και παραστάσεων, παραμονή στη Βοστώνη, ο Μανωλόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα για να συνεχίσει την αγωνιστική καριέρα του στον Παπάγου και στο Μαρούσι και να γράψει τους τίτλους τέλους στον Δούκα.
Στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, που εκτυλίχθηκε στις 17 Απριλίου του 2001 στη Βαρσοβία (Μαρούσι - Σαλόν 74-72) ο Μανωλόπουλος παρέλαβε από τη χήρα του Ραϊμούντο Σαπόρτα και σήκωσε ψηλά την ευρωπαϊκή κούπα, όντας "capitano-non giocatore", όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Ιταλοί: ένας αρχηγός που δεν αγωνίστηκε στον τελικό, αλλά φρόντιζε πάντοτε να οιστρηλατεί τους συμπαίκτες του, να διαβάζει πολύ καλά το παιχνίδι και να λειτουργεί ως συνεργάτης των προπονητών του...
Το προπονητικό κουσούρι του κόλλησε στη Βοστώνη, όπου συν τοις άλλοις συνειδητοποίησε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του assistant coach και πόσο μεγάλου σεβασμού απολαμβάνουν οι λεγάμενοι στην από κει πλευρά του Ατλαντικού. Τούτου δοθέντος με το που κρέμασε τη φανέλα με το Νο 6 ο πάγκος έμοιαζε με μονόδρομο στη ζωή του και οι δουλειές άρχισαν να του κτυπούν την πόρτα: πρώτα στο Περιστέρι με τον Ηλία Ζούρο και (μετά από έναν μήνα) με τον Νίκο Καραγιάννη, έπειτα στον "κατεστραμμένο" Μακεδονικό με τον Γιώργο Καλαφατάκη και ύστερα στο Μαρούσι, δίπλα στον Λευτέρη Κακιούση, στον Ντάρκο Ρούσο, στον Σούλη Μαρκόπουλο, στον Γιώργο Μπαρτζώκα και στον Βαγγέλη Αλεξανδρή.
Στη συνέχεια ο Αλεξανδρής τον πήρε μαζί του στον Αρη, ακολούθησε η διετής θητεία του στην Εθνική ομάδα με τον Ζούρο και η πρόσκληση του από τον Παναθηναϊκό για να σταθεί στο πλευρό του Πεδουλάκη, του Αλβέρτη και του Ιβάνοβιτς...
Ε, κατόπιν όλων αυτών, μετά από μια δεκαετία αναζητήσεων δίπλα σε τόσους προπονητές, ο Σωτήρης αξιώνεται από την τύχη (αλλά και από την ικανότητα του) να πάρει αυτός στα χέρια του το τιμόνι μιας ομάδας, που μάλιστα τυγχάνει να είναι ο Παναθηναϊκός: ναι ως υπηρεσιακός σε αυτή τη φάση, αλλά μερικές φορές επιβεβαιώνεται η ρήση "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" και στο κάτω κάτω, από τη φύση της δουλειάς τους όλοι οι προπονητές είναι τόσο αναλώσιμοι, ώστε να λογίζονται ως υπηρεσιακοί!
Στον συγκερασμό των διδαχών που κουβάλησε από τη Βοστώνη και των πλούσιων ελληνικών παραστάσεων του, ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού έχει μια πολύ συγκεκριμένη μπασκετική φιλοσοφία που εδράζεται σε πέντε βασικούς άξονες: την έμφαση στην άμυνα, την ταχύτητα στην επίθεση, την απαίτηση από τους παίκτες να δίνουν το 100% (και βάλε) του εαυτού τους στις προπονήσεις και στους αγώνες, το πνεύμα συνεργασίας το οποίο θεωρεί σημαντικότερο του ταλέντου και την ομαδικότητα.
Παρεμπιπτόντως και ως παίκτης ο Σωτήρης ήταν ένας αμυντικός καμικάζε , ο οποίος λόγω της σωματικής δύναμης και του πάθους του ήταν πάντοτε η πρώτη επιλογή των προπονητών του στο μαρκάρισμα του σταρ της αντίπαλης ομάδας. Ανάμεσα στους παίκτες τους οποίους ταλαιπώρησε, αλλά και τον ταλαιπώρησαν ξεχωρίζει τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα με τον οποίο, όπως μου είπε κάποτε "είχα θέμα, διότι ναι μεν τον έσπρωχνα και πηγαίναμε κώλο κώλο, όταν ποστάριζε, αλλά ξαφνικά μου έκανε την ντρίμπλα- μαστίγιο και με άφηνε παγωτό"!
Ως ασίσταντ ο Μανωλόπουλος δεν ήταν διακοσμητικό στοιχείο στο κάδρο, τουναντίον (επηρεασμένος από τις αμερικανικές προσλαμβάνουσες) απαιτούσε και πάντοτε επιφορτιζόταν με συγκεκριμένες αρμοδιότητες και ουσιαστικό ρόλο στα δρώμενα της ομάδας. Πριν από τρία χρόνια δέχτηκε μια πολύ δελεαστική πρόταση να ξενιτευτεί ως πρώτος προπονητής στον Λίβανο κι ενώ το σκεπτόταν κτύπησε το κινητό τηλέφωνο του και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσε τη φωνή του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος τον καλούσε να σταθεί στο πλευρό του στον Παναθηναϊκό, για να κτίσουν την μετά τον Ομπράντοβιτς εποχή...
Μιας και το 'φερε η κουβέντα ο Ζέλικο από την Ευρώπη και ο Γκρεγκ Πόποβιτς με τον Τομ Τίμποντο από το ΝΒΑ είναι οι προπονητές τους οποίους ο Μανωλόπουλος θαυμάζει περισσότερο και νιώθει πως, ερήμην τους, έχουν ασκήσει σοβαρή επίδραση στη διαμόρφωση του δικού του δόγματος: ειδικότερα ο προπονητής των Μπουλς, ο οποίος είναι κιόλας φανατικός θιασώτης της άμυνας...
Εδώ και μερικές ώρες ο Σωτήρης είναι δι' επισήμων χειλέων, ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού και αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να επιβεβαιώσει την ετυμολογία του ονόματος του και να σώσει τη χρονιά. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά τη δυσκολία και το ρίσκο του εγχειρήματος, αλλά, ως γνωστόν, "εάν δεν βρέξεις τον κώλο σου στη θάλασσα, δεν πιάνεις ψάρια"!
Αφού πρώτα άκουσε το "μπορεί να είσαι, μπορεί να μην είσαι" και το "κάνε εσύ την προπόνηση και βλέπουμε", χθες εις επήκοον όλων των μελών της ομάδας ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει τη δουλειά. Ο ίδιος βεβαίως αυτές τις λίγες ημέρες της αμφιβολίας φερόταν ως πρώτος προπονητής και ήταν έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα: είτε να πάρτει τη σκυτάλη από τον Ιβάνοβιτς, είτε να του πουν "κάνε πέρα γιατί έρχεται άλλος"...
Πλέον είναι βέβαιο πως ο Σωτήρης θα είναι ο μακροβιότερος απ' όλους τους προκατόχους του, οι οποίοι από ασίσταντ προβιβάσθηκαν σε πρώτους προπονητές του Παναθηναϊκού για μια βραδιά, όπως ο Βλάσης Βλαϊκίδης, ο Μηνάς Γκέκος και ο Θανάση Παπαχατζής. Το εάν θα σώσει το μέλλον του σε αυτόν τον στοιχειωμένο τα τελευταία χρόνια, πάγκο θα φανεί τις επόμενες εβδομάδες, αλλά επειδή λέγεται κιόλας Σωτήρης είναι σίγουρο πως θα παλέψει, μέχρι εκεί που δεν παίρνει για να σώσει όχι τόσο τη θέση του, όσο πρωτίστως την ψυχή του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου