Nα τελειώνουμε, κατ'αρχήν, με τα ανέκδοτα και με τις άπειρες συγκρίσεις.Οι δύο πρώτοι τελικοί επιβεβαίωσαν αυτό που έχει αποδεχθεί ολόκληρο το στερέωμα, με εξαίρεση τους διαδικτυακούς "haterz" που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν. Δεν υπάρχει μπασκετμπολίστας στον πλανήτη ικανός να κοιτάξει στα μάτια τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Μπροστά στον φόργουορντ-οδοστρωτήρα των Καβς, ο καημένος ο Στεφ Κάρι μου θυμίζει τη γάτα μου, τη Σβούρα. Όχι μόνο σε σωματοδομή, αλλά και σε ποιότητα και σε στόφα και σε χαρακτήρα.
H Σβούρα βέβαια θα έριχνε καμιά νυχιά. Και ποζάρει λιγότερο από τον Κάρι...
Είπαμε: ο ΛεΜπρόν μοιάζει με επισκέπτη από το 2050, ενώ ο Κάρι με νοσταλγικό σουβενίρ από τη δεκαετία του 1950.
Υπό "φυσιολογικές" συνθήκες, οι Καβς που ξεκίνησαν χωρίς τον Κέβιν Λαβ και έχασαν στον 1ο τελικό του Κάιρι Ίρβινγκ (για να μη θυμηθώ την απώλεια του Βαρεζάο) θα έπρεπε να παίξουν ρόλο χειροκροτητή σε αυτούς τους τελικούς.
Να υποκλιθούν στον οίστρο των Splash Brothers και να πνιγούν στον Ειρηνικό με ένα μεγαλοπρεπές "splash".
Να, όμως, που επιστρέφουν στο Κλήβελαντ με σκορ 1-1. Τους αδικεί, μάλιστα, το 1-1. Ήταν οι Ουόριορς αυτοί που "έκλεψαν" μία νίκη στα δύο θρίλερ, όχι οι Καβς.
Πίστευα ότι οι τελικοί θα ξεκινούσαν με εύκολο 2-0 υπέρ των Ουόριορς και θα εξελίσσονταν σε περίπατο. Κούνια που με κούναγε.
Το μπάσκετ της Δύσης φαίνεται ελκυστικό στο βλέμμα του περιστασιακού θεατή, αλλά το μπάσκετ της Ανατολής είναι πιο αποτελεσματικό. Συσσωρεύει το σύγχρονο know-how και πρεσβεύει αξίες που συχνά αποδεικνύονται σημαντικότερες κι από το ίδιο το ταλέντο.
Σύμφωνοι, θα έπρεπε να έχω μάθει πια το μάθημά μου. Ακόμα και η σύγχρονη δυτική δυναστεία του ΝΒΑ (Σπερς) χτίστηκε πάνω στις αρχές της Ανατολής, για να μη πω της Ευρώπης και με χαρακτηρίσετε υπερβολικό.
Ή της Αυστραλίας. Ή του ...Ισραήλ.
Οι πρώτοι δύο τελικοί του 2015 ήταν το προσωπικό αριστούργημα του Ντέιβιντ Μπλατ. Όπως Ισπανία-Ρωσία το 2007 στη Μαδρίτη.
Οι Καβς μίκρυναν το γήπεδο, κατεβάζοντας τον ρυθμό σε επίπεδο βαδίσματος. Εντόπισαν την αχίλλειο πτέρνα των Ουόριορς και χτύπησαν στο ψαχνό: το ανελέητο κυνήγι του επιθετικού ριμπάουντ (με αιχμή τον σπουδαίο Τρίσταν Τόμπσον, αλλά και τον Μαζγκόφ) όχι μόνο ανανεώνει κατοχές, αλλά καθυστερεί και τον παινεμένο αιφνιδιασμό του Γκόλντεν Στέιτ.
Η άμυνα με συνεχείς αλλαγές -ιδίως σε χαμηλά σχήματα- μπλοκάρει το παιχνίδι των Ουόριορς, οι οποίοι στους δύο τελικούς μέτρησαν 200+200 πάσες, ενώ ο μέσος όρος στην κανονική περίοδο ξεπερνούσε τις 300.
Ο τραυματισμός του Ίρβινγκ είναι και κρυμμένη ευλογία για τους Καβς, αφού δίνει 35+ λεπτά συμμετοχής σε έναν αμυντικό (Ντελαβεντόβα) που βγάζει το λάδι του Κάρι και δεν τον χάνει ποτέ.
Ο αντιτουριστικός Αυστραλός, που έχει πολύ μπάσκετ μέσα του, δεν τρακάρει στα σκριν ούτε χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του ούτε καταναλίσκει περιττές δυνάμεις του στην άλλη άκρη του γηπέδου.
Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα τα εξαργύρωσαν οι Καβς στην κρισιμότερη φάση του 2ου τελικού: το σουτ του Τζέιμς Τζόουνς ήταν άστοχο, αλλά ο πρώτος που έτρεξε για να αρπάξει το ριμπάουντ ήταν ο Ντελαβεντόβα, ο πιο κοντός απ'όλους.
Ο προσωπικός του φρουρός, Κλέι Τόμπσον, στεκόταν και παρακολουθούσε τη φάση αμέριμνος. Όταν αποφάσισε να σπεύσει, ήταν πολύ αργά. Αυτή τη φορά, δεν μπορούσαν να σώσουν τους Ουόριορς ούτε οι διαιτητές.
Το -αναμφισβήτητο- φάουλ που κέρδισε ο Ντελαβεντόβα έδωσε τη νίκη στους Καβς. "Θα περάσει καιρός μέχρι να ξεπεράσω αυτό το λάθος", ομολόγησε με χαμηλωμένο βλέμμα ο "Splash Brother no.2". Σπλας στα μούτρα του.
Τα φώτα στο Όκλαντ έσβησαν, αλλά είναι πια βέβαιο ότι ανάψουν ξανά, για τον 5ο τελικό. Τα όνειρα των Ουόριορς για "σκούπα" πήγαν περίπατο, μαζί με την ψευδαίσθηση ανωτερότητας που είχε δημιουργηθεί τους προηγούμενους μήνες.
Με βάση την εικόνα των πρώτων τελικών, αλλά και το πλεονέκτημα έδρας, φαβορί είναι ντε φάκτο η ομάδα του ΛεΜπρόν. Αλλά δύσκολα θα αντέξει. Ακόμα κι αν ηττηθεί με 4-1, σενάριο πιθανότατο, θα έχει κερδίσει γαλόνια και θαυμασμό.
Η ομάδα του ενός. Ο ΛεΜπρόν και κάτι άλλοι, περίεργοι.
Ο Ντελαβεντόβα, που δεν βρήκε θέση ούτε στο ντραφτ. Ο Τρίσταν Τόμπσον, που δεν βάζει γκολ με τίποτε. Ο Μαζγκόφ, το υγρό μου όνειρο για την Εθνική Ελλάδας. Ο Τζέι Αρ Σμιθ, που χάρισε αχρείαστους πόντους στους Ουόριορς με 3 γελοία φάουλ.
Ο Ιμαν Σούμπερτ με την αφάνα, που δεν έβρισκε ρόλο ούτε στους Νικς. Ο Τζέιμς Τζόουνς. Και ο..., ο...., οοοο....
Ο κανένας.
Αυτοί είναι όλοι. Δεν έχει άλλους το Κλήβελαντ. Ο όγδοος παίκτης του, Μάικ Μίλερ, έπαιξε μόλις 6 λεπτά. Οι υπόλοιποι απλώς γεμίζουν τον πάγκο για να μη χάσκει άδειος.
Εάν ακούσετε κάποιον να αμφισβητεί τον αφορισμό "ο ΛεΜπρόν παίζει για πέντε", να του δείξετε αυτό το ρόστερ και να τον ρωτήσετε πόσες νίκες θα έκανε η εξάδα των συνοδοιπόρων του απέναντι στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό.
Έστω, με προπονητή τον Μπλατ.
Η γάτα μου η Σβούρα, φτυστή ο Στεφ Κάρι στον 2ο τελικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου