Υπήρξαν,
καταγράφηκαν και σχολιάσθηκαν κάμποσες ηχηρές απουσίες στη χθεσινή
σεμνή και ταπεινή εκδήλωση των εγκαινίων του Μουσείου του Άρη, αλλά στον
αντίποδα τονίσθηκαν από μόνες τους και οι ηχηρές παρουσίες...
ADVERTISEMENT
Το ποιος είναι αυτός μοιάζει με το τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια και προφανώς δεν είναι ο ...δράκος, που μιλάει ξένες γλώσσες!
Ο Γκάλης ήταν απίκο, σε αντίθεση με τον Γιαννάκη και τον Σούμποτιτς, που λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (ο μεν στην Κρήτη για το Μουντομπάσκετ των εφήβων, ο δε στην Κύπρο για ένα σεμινάριο προπονητών) δεν μπόρεσαν να παραστούν, αλλά επιφυλάσσονται να περάσουν προσεχώς την πύλη του Μουσείου για να θυμηθούν και συνάμα να υπενθυμίσουν τα έργα και τις ημέρες τους με την ένδοξη κίτρινη φανέλα...
Παρεμπιπτόντως (και χωρίς καμιά πρόθεση να εγείρω θέμα τέτοιας συνείδησης, αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε κάποτε με το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες) αυτά πρέπει να ήταν τα πρώτα εγκαίνια στα ελληνικά χρονικά, που έγιναν χωρίς παπά για να ραντίσει με την αγιαστούρα του το Μουσείο και τους πιστούς που συνέρευσαν στο ναό του μπάσκετ!
Α, ναι, ξέχασα: από την τελετή απουσίασε και ο Νίκος Λάσκαρης, αλλά αυτός κι αν συγχωρείται, καθότι, όπως λέει και η παροιμία, σιγά που θα άφηνε τον γάμο του, να πάει για πουρνΑΡΗα!
Αστειεύομαι, αλλά ο φρεσκοπαντρεμένος (το Σάββατο στην Τζιά) επενδυτής και πλέον μεγαλομέτοχος του Αρη όπως και η σύζυγος του, Τζόρτζια Ευσεβίου, στην παρούσα φάση προτιμούν να μένουν αφανείς και να μην κλέβουν την παράσταση με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους. Θα απολαύσουν άλλωστε αυτή τη δημοσιότητα οσονούπω, όταν θα δημοσιοποιήσουν το όραμα τους για την ομάδα την οποία, χωρίς να έχουν καμιά πρότερη σχέση μαζί της, θέλησαν να σώσουν από την χρεοκοπία με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν....
Είναι κακιά λέξη η χρεοκοπία, πολλώ δε μάλλον στο πλαίσιο της κακιάς, ψυχρής και ανάποδης φάσης την οποία διάγει ολόκληρη η Ελλάδα, αλλά πράγματι αυτήν θέλησε να ξορκίσει με την εμπλοκή του ο άνθρωπος που μοιάζει με τον απροσδόκητο Μεσσία του...
Κλείνω εδώ την παρένθεση για τον Λάσκαρη, άλλωστε αυτή είναι μια υπόθεση που (θέλω να πιστεύω ότι) θα αναδειχθεί, όπως της αρμόζει, λίαν συντόμως και επιστρέφω στις απουσίες...
Για την ακρίβεια επιστρέφω σε μια απουσία που προϊούσης της βραδιάς εξελίχθηκε σε ηχηρή και μάλιστα μελωδική παρουσία: ήταν η στιγμή που όλοι οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες του Αρη μαζεύτηκαν στο πίσω μέρος του γηπέδου (καθότι το πάτωμα του Μουσείου είναι επενδυμένο με κανονικό παρκέ) και τραγούδησαν με τέτοιο συγχρονισμό τον αρχέτυπο ύμνο του συλλόγου, ώστε για μια στιγμή νόμισα ότι αναστήθηκε ο «Μπαρού» και τους κρατούσε τα ίσα!
Ο «Μπαρού», κατά κόσμον Μάκης Νάτσης, είναι ο συχωρεμένος (από τις 30 Ιουλίου του 2007) φροντιστής του Άρη, ο οποίος φορώντας πάντοτε τα σκούρα γυαλιά και έχοντας, σαν τον Λούκι Λουκ, διαρκώς ένα τσιγάρο στο στόμα του, έσπευδε μετά από κάθε μεγάλη νίκη, μέσα στα αποδυτήρια, να δώσει το σύνθημα για να τραγουδήσουν όλοι μαζί τον ύμνο που έγραψε ο Γεώργιος Κίτσος και μελοποίησε ο Σεκόντο Ποζέλι πριν από ενενήντα χρόνια (https://www.youtube.com/watch?v=1zmGDjb8SCc και https://www.youtube.com/watch?v=az1nAVWLSeQ)
«Άρης, Άρης, Άρης,
νικητής προχωράς πάντα μπρος,
Άρης, Άρης, Άρης,
και στο διάβα σου σκύβει ο εχθρός»
Μόνο και μόνο να ακούει κανείς την τρεμάμενη φωνή του Στέλιου Γούσιου να απαγγέλλει τον ύμνο, έφτανε και περίσσευε για να δώσει τον τόνο της ιερής στιγμής για χάρη της οποίας μπορεί κιόλας να παραφρασθεί το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου...
Τότε μέσα στον γύψο της δικτατορίας, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες φώναζαν «Σήκω Γέρο να μας δεις» και χθες οι Αρειανοί είχαν κάθε δικαίωμα να πουν «Σήκω ''Μπαρού'' να μας ακούσεις»!
Ευτυχώς για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης ο Πέτρος Ράσογλου, ο οποίος οραματίστηκε και υλοποίησε το Μουσείο, όχι μονάχα δεν ξέχασε τον «Μπαρού», αλλά φρόντισε κιόλας να του χαρίσει μια περίοπτη θέση, με τη φωτογραφία, τα σύνεργα και τα κιτάπια στα οποία επιμελώς και ευλαβώς αρχειοθετούσε τα μέλη του συλλόγου, με τα επαγγέλματα, τις διευθύνσεις και τα διάφορα στοιχεία τους...
Μόνο και μόνο από συναισθηματικής πλευράς, θαρρώ πως η στιγμή που τα τιμώμενα πρόσωπα έψαλαν τον ύμνο, ήταν η πιο δυνατή και ανατριχιαστική από όλες όσες εκτυλίχθηκαν στα εγκαίνια του Μουσείου...
Αυτή άλλωστε ήταν η βασικότερη και η πλέον απαραβίαστη συμβατική υποχρέωση όλων των παικτών που φορούσαν τη φανέλα του Αρη, ανεξαρτήτως εθνικότητας και εποχής: δικαιολογούνταν εάν τους διέφευγε μια εντολή του Πεταλίδη, του Ιωαννίδη, του επίσης παρόντος Λάζαρου Λέτσιτς και όλων των προπονητών, αλλά ήταν ασυγχώρητοι εάν δεν ήξεραν τα λόγια και τον σκοπό του ύμνου!
Το εννοώ αυτό, όπως το εννοούσε τότε, αλλά και χθες, ο λατρεμένος της κίτρινης εξέδρας, Μάριο Μπόνι, που πέταξε τη σκούφια του, μόλις έλαβε την πρόσκληση, ντύθηκε πρόχειρα (με μια... βερμούδα ο αθεόφοβος) έσκασε μύτη εκεί όπου γνώρισε την αποθέωση και δεν χόρταινε να φωτογραφίζεται μπροστά στα δυο τρόπαια (Κύπελλο Κόρατς 1997, Κύπελλο Ελλάδος 1998), τα οποία ο Αρης κατέκτησε επί των ημερών του.
Έψαχνε (και) τον Λιαδέλη ο «τρελός ο Ιταλός», αλλά ο Παναγιώτης έμεινε, λέει, από βενζίνη στον Βόλο!
Ήμουν κι εγώ εκεί, όπως καταλαβαίνετε, άλλωστε, όπου γάμος και χαρά (του μπάσκετ) η Βασίλω πρώτη! Ήμουν και αισθάνομαι ευλογημένος και υπερήφανος, που παραβρέθηκα στα εγκαίνια του τρίτου μπασκετικού Μουσείου στην Ελλάδα, μετά από εκείνα της ΧΑΝΘ και του ΠΑΟΚ...
Πλάκα πλάκα από εκεί που δεν είχαμε κανένα από δαύτα και ως εκ τούτου του στερητικού συνδρόμου γκρινιάζαμε και ζηλεύαμε, διότι η πλούσια ιστορική μνήμη μας παρέμενε άστεγη, αίφνης μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια μας προέκυψαν τρία και μάλιστα σχηματίζουν ένα τρίγωνο σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων (που αλλού;) στην μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη.
Από χθες το βράδυ ο Αρης έχει τη δική του Κιβωτό ώστε να μην τρέφει κιόλας καμιά ανησυχία ο Νώε για το πώς θα διασώσει την ιστορική κληρονομιά σε έναν ενδεχόμενο κατακλυσμό. Μιας και το ΄φερε η κουβέντα για τον Νώε παραθέτω την άσχετη και ενδεχομένως άχρηστη πληροφορία της ημέρας: από τον διεθνώς διάσημο και πρωτοπόρο οινοπαραγωγό Βαγγέλη Γεροβασιλείου (που επίσης ήταν παρών στην εκδήλωση) άκουσα χθες και έμαθα ότι το πρώτο κρασί στα χρονικά της ανθρωπότητας φτιάχτηκε στο όρος Αραράτ, στην κορυφή του οποίου τα αμπέλια επιβίωναν του παγετού και μπορούσαν να καρποφορήσουν.
Αυτή η Κιβωτός του Αρη αποτελεί όντως ένα μνημείο αθλητικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, σαν αυτά που υποθάλπει και προστατεύει η UNESCO: τα πάσης φύσεως (φωτογραφίες, λάβαρα, τρόπαια, βίντεο, παπούτσια, ρούχα, μπάλες κοκ) πολύτιμα ενθυμήματα που το κοσμούν, στοιχειοθετούν την ιστορία της ομάδας που από Πέμπτη σε Πέμπτη έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια όλης της Ελλάδας κι ακόμη παραέξω!
Το Μουσείο το όφειλε ο Άρης στον εαυτό του, στην Ελλάδα και στο παγκόσμιο μπάσκετ, ως μια τρανή τεκμηρίωση της ένδοξης πορείας του μέσα στον χρόνο. Ο Άρης, όπως και κάθε άλλη ομάδα δίνει σάρκα και οστά σε μια τέτοια δράση, δεν διασώζει απλώς και μόνο τη δική του ιστορία, αλλά διαφυλάττει τα ιερά και τα όσια μας!
Ιερά και όσια, τα οποία κατοικούν στο ανεκτίμητο ενθύμιο της πρωταθλήτριας ομάδας του 1930, στα σκισμένα πάνινα παπούτσια του Στέλιου Γούσιου, στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Φαίδωνα Ματθαίου και του Ανέστη Πεταλίδη, στη φόρμα του Διονύση Ανανιάδη, στη φανέλα του Νίκου Γκάλη, στο σορτσάκι του Βασίλη Παραμανίδη και βεβαίως στο θρυλικό σακάκι του Γιάννη Ιωαννίδη: αυτό που είχε για γούρι, με την πάροδο των ετών έγινε ένα με το δέρμα του και νομίζω πως είναι το ίδιο που πέταξε τον Φεβρουάριο του '93 στο Στάδιο Ειρήνης Φιλίας (Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ) στον διαιτητή Σταύρου Τσανίδη!
Αναρίθμητα, σπάνια και ανεκτίμητα ενθυμήματα κατοικούν στο νεότευκτο Μουσείο, μα περισσότερο απ' όλα (όπως συνομολόγησαν, χωρίς να είναι συνεννοημένοι ο «Ξανθός» και ο Νικ) εκεί μέσα κατοικεί και περιπλανάται σπιθαμή προς σπιθαμή η ψυχή του Άρη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου