Ένα φαινόμενο που προσεγγίζεται με όρους ποσοτικούς και τίποτα παραπάνω. Τόσοι πέρασαν σήμερα στα νησιά, τόσους μπορεί να απορροφήσει η τάδε χώρα, τόσοι παραμένουν εγκλωβισμένοι μπροστά από ένα φράκτη στα σύνορα, τόσοι πνίγηκαν σε ναυάγιο στα ανοιχτά της Ιταλίας…
Του Νικόλα Ακτύπη
Για τους ίδιους τους πρόσφυγες, όμως, αυτό το ταξίδι έχει μόνο ένα αριθμητικό δεδομένο. Να φτάσουν σε μια στεριά, σε μια οποιαδήποτε στεριά διαφορετική από εκείνη που άφησαν πίσω τους, τόσοι όσοι ξεκίνησαν. Όπως έκανε και μια γυναίκα από τη Λιβερία με τα τρία παιδιά της πριν από σχεδόν 20 χρόνια.
Με τον άνδρα της να είναι ένα ακόμη θύμα ενός παράλογου –όπως συμβαίνει πάντα- εμφυλίου πολέμου, αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι των πιθανοτήτων. Να ρισκάρει έναν υγρό τάφο για την ίδια ή τα σπλάχνα της προκειμένου να αποφύγει την περίπου προκαθορισμένη μοίρα όσων δειλιάσουν. Βιασμός αν είσαι γυναίκα, θάνατος αν είσαι άντρας, στρατολόγηση αν είσαι παιδί.
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η μητέρα του Όλα Τζον, ποδοσφαιριστή σήμερα της Ρέντινγκ. Διαθέτει ολλανδική υπηκοότητα και διαβατήριο. Έχει αγωνιστεί για λογαριασμό των «οράνιε». Δεν ξεχνά ποτέ, όμως, πως τα εξαθλιωμένα πρόσωπα που παρακολουθεί πια σε μια οθόνη τηλεόρασης θα μπορούσαν να είναι εκείνα της μάνας του ή των αδελφών του.
Αν υπάρχει κάτι που τον βοηθά, είναι το γεγονός πως στο δικό του μυαλό τα πράγματα μοιάζουν να εξελίχθηκαν σαν σε όνειρο, αφού είχε την «τύχη» εκείνο το ταξίδι να συμβεί πριν κλείσει τα τρία του χρόνια, με συνέπεια ο χρόνος να έχει καλύψει αναμνήσεις.
«Δεν καταλάβαινα πολλά από όσα συνέβαιναν τότε» εξομολογήθηκε ο 23χρονος ποδοσφαιριστής, ο οποίος όμως κατανόησε πολύ καλά τι σημαίνει να μεγαλώνεις ορφανός και ξένος σε μια χώρα που δεν είναι η δική σου, αλλά και το πώς ένα τραγικό γεγονός αντί να σε καταστρέψει, μπορεί να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για επιτυχία.
«Ο θάνατος του πατέρα μου μας έδωσε κίνητρο για ζωή. Ήρθαμε στην Ευρώπη δίχως να έχουμε τίποτα και το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να εργαστούμε σκληρά. Κοιτάζαμε τη μάνα μας, ειδικά τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, γνωρίζοντας ότι εμείς –χωρίς πατέρα- οφείλαμε να συμπεριφερθούμε από μικροί σαν άντρες», προσθέτει ο Όλα αναφερόμενος στον Κόλινς και τον Πάντι που όπως και αυτός είχαν την τύχη να ασχοληθούν με την μπάλα.
Έχοντας γίνει άντρες πριν την ώρα τους, οι τρεις τους ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά στις Ακαδημίες της Τβέντε, σε μια από εκείνες τις ιστορίες που σε βοηθούν να αντιληφθείς καλύτερα τους σκοπούς που υπηρετεί ο αθλητισμός.
Ο Όλα Τζον είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Σε βοηθά να καταλάβεις πως δύσκολα εγκαταλείπει κανείς αυτό που αποκαλεί «πατρίδα» για να έρθει να σου «κλέψει» τη δική σου. Ή τη δουλειά σου. Ή τη γυναίκα σου. Ή τον αέρα που ανασαίνεις. Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλά δεν βγάζει νόημα. Όπως άλλωστε και οι εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση ή –εδώ και καιρό- μπροστά στα μάτια μας με καραβιές ανθρώπων τους οποίους πολλοί συνεχίζουμε να κοιτάμε με δυσπιστία. Βέβαιοι πως εξυπηρετούν κάποιο κρυφό σκοπό εναντίον όταν θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο… *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου