«Αυτό που συνέβη απόψε είναι πρωτοφανές, αλλά όχι ανεπανάληπτο»!
Την κουβέντα αυτή ο «πατερούλης» του ελληνικού μπάσκετ την είπε όρθιος στον διάδρομο έξω από αποδυτήρια του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και κρίνοντας απ' ό,τι συνέβη εκ των υστέρων, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εκείνη τη στιγμή αυτός και ο Γιαννάκης (πρέπει να) μίλησαν με τον Θεό!
Κυριολεκτώ, διότι οι δυο τους είχαν μείνει αγκαλιασμένοι και -θαρρώ - σιωπηλοί για αρκετά δευτερόλεπτα: κάποιος φωτορεπόρτερ τράβηξε τη σκηνή του βουβού σε λόγια, αλλά πλούσιου σε συναισθήματα ενσταντανέ και αυτή η φωτογραφία βρίσκεται ακόμη σε περίοπτη θέση στα γραφεία της ΕΟΚ στο ΟΑΚΑ...
Μίλησαν με τον Θεό και... μαγείρεψαν κιόλας αυτό που σερβιρίστηκε σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια στο Βελιγράδι, όπου ξανασυναντήθηκαν , ξανασυγκινήθηκαν και έμειναν πάλι αγκαλιασμένοι και σιωπηλοί: ο Βασιλακόπουλος που από γενικός γραμματέας της ΕΟΚ είχε προαχθεί σε πρόεδρο τηςFIBA Europe και απονεμητή του τροπαίου και ο Γιαννάκης ο οποίος έβλεπε τη σπορά του να καρποφορεί και τις υπεσχημένες μπάλες να γίνονται το όχημα της ασύλληπτης απογείωσης της Ψωροκώσταινας στον έβδομο ουρανό!
Α, για να μην το ξεχάσω: στις αρχές Ιουλίου που πήγαμε με τον Παναγιώτη στο Βελιγράδι για να «ξαναγράψουμε» το χρονικό εκείνων των ημερών (για το ντοκιμαντέρ «Τα καλύτερα μας χρόνια» στον ΟΤΕ TV) τον ρώτησα «Τι είναι πιο πολύ Γιαννάκης; Το 1987 ή το 2005;» και δεν χρειάστηκε να σκεφτεί καθόλου για να αποκριθεί: «Το 2005, ούτε κουβέντα»!
Αναφέρομαι επίτηδες στις υπεσχημένες μπάλες για να συνδέσω τρεις διαφορετικές εποχές: Την περασμένη Κυριακή, πριν από τον τελικό στη Λιλ, πήγαμε παρέα με τον «Δράκο» σε μια εκδήλωση της FIBA όπου παρευρισκόταν και το αφεντικό τηςMolten. Τους σύστησε ο πρόεδρος της παγκόσμιος ομοσπονδίας, ο Οράσιο Μουρατόρε και τότε ο «Δράκος» γύρισε και είπε γελώντας στον Γιαπωνέζο επιχειρηματία το εξής: «Μου χρωστάτε ποσοστά επί των πωλήσεων που κάνατε στην Ελλάδα μετά το 1987, διότι παρακίνησα τους γονείς να αγοράσουν μια μπάλα μπάσκετ και να στείλουν τα παιδιά τους να παίξουν μπάσκετ»!
Όντως αυτό είχε συμβεί: θυμάμαι καλά πως όταν έτεινα το μαρκούτσι της ΕΡΤ μπροστά του, ο τότε αρχηγός της Εθνικής προσπάθησε να ατενίσει τον ορίζοντα ο οποίος ήταν ακόμη θολός από τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια του. Μέσα στην παράκρουση που επικρατούσε, ο Παναγιώτης έσπευσε να παροτρύνει τους γονείς να σπρώξουν τα παιδιά τους προς το μπάσκετ και μάλιστα-για να μη χάνει χρόνο και να «δέσει» επί τόπου την επιθυμία του- δέσμευσε δημοσίως τον τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Δημήτρη Σαρρή ο οποίος βρισκόταν δίπλα του να στείλει τις περιβόητες τριάντα χιλιάδες μπάλες στα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας!
Ε, κάποιες από αυτές τις μπάλες πρέπει να μπίστηξαν για πρώτη φορά ένας Δημητράκης στην Καστοριά, ένας Βασιλάκης στη Λάρισα, ένας Θοδωράκης στους Ελληνορώσους, ένας Νικολάκης στην πλατεία της ΧΑΝΘ, ένας Μιχαλάκης στη Νέα Φιλαδέλφεια, ένας Κωστάκης στη Βέροια και οι άλλοι πέντε σύντροφοι τους που μετά από 17 χρόνια απέδειξαν πως πράγματι ο θρίαμβος του '87 ήταν μεν πρωτοφανής, αλλά όχι και ανεπανάληπτος!
Ανέφερα ονομαστικά έξι παίκτες και έκανα λόγο για άλλους πέντε, τουτέστιν έντεκα! Αυτός που περισσεύει και μένει έξω από τον λογαριασμό είναι ο Λάζος, διότι δεν είμαι βέβαιος πως κάποια από αυτές τις μπάλες που πλημμύρισαν την Ελλάδα έφτασε μέχρι το Κρασνοντάρ!
Το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς μας. Το Ευρωμπάσκετ του 2005 την έκανε να ξαναχτυπήσει σε τρελούς ρυθμούς. Αναπάντεχος και πέραν πάσης λογικής και φαντασίας ο πρώτος θρίαμβος, απροσδόκητος και πέραν πάσης (πλην της διεστραμμένης του Κακιούζη στο Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο) υποψίας ο δεύτερος!
Στα σοβαρά τώρα: δεν ξέρω εάν το όνειρο, η κληρονομιά, τα ιερά και τα όσια μας ταξίδεψαν με τις ίδιες μπάλες, είμαι όμως σίγουρος πως έστω και σποραδικά, το ελληνικό μπάσκετ υπογραμμίζει την παρουσία του και διασαλεύει την καθεστηκυία τάξη! Απλώς, μιας και είναι ακόμη νωπή η ήττα από την Ισπανία στη Λιλ, ελπίζω να μη χρειαστεί να περιμένουμε έως το 2023 για να ζήσουμε το τρίτο έπος, διότι από τις μπάλες που πέταξαν σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια οι «ήρωες της δεύτερης γενεάς» δεν θα χει απομείνει ούτε η βαλβίδα!
Θα είναι ξεφούσκωτες από αέρα, αλλά παραφουσκωμένες από τη λαχτάρα και τον πόθο που μας κυριεύουν κάθε τέτοια μέρα, σαν τη σημερινή, την οποία τιμάμε δεόντως...
Σαν τη 25η Μαρτίου ένα πράγμα!
Καλά κάνουμε και την τιμάμε, για να μην την ξεχνάμε. Το ίδιο έκαναν τις προάλλες (2 Ιουλίου) και οι Σέρβοι για να γιορτάσουν την εικοστή επέτειο από τη νίκη τους επί της Λιθουανίας στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ΟΑΚΑ, που σηματοδότησε την θριαμβευτική επιστροφή τους στο θρόνο μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και την έξοδο τους από το εμπάργκο του ΟΗΕ...
Βεβαίως οι Σέρβοι έκτοτε ξαναβρέθηκαν άλλες τρεις φορές στην κορυφή (Ευρωμπάσκετ 1997, Ευρωμπάσκετ 2001, Μουντομπάσκετ 2002), σε αντίθεση με τον απατό μας, που εδώ και έξι χρόνια (Κατοβίτσε 2009), έχει κάνει το σκατό του παξιμάδι και πάει από μνημόσυνο σε μνημόσυνο και από μνημόνιο σε μνημόνιο!
Ο θρίαμβος του 1987 με κορωνίδα τη νίκη στον τελικό επί της Σοβιετικής Ένωσης μας άνοιξε τους ορίζοντες και έκανε μια ομάδα, ένα σπορ και έναν ολόκληρο λαό να συνειδητοποιήσουν πόσο δίκιο είχε ο Ναπολέων Βοναπάρτης όταν έλεγε πως «η λέξη αδύνατον υπάρχει μόνο στο λεξικό των ανόητων». Λίγες εβδομάδες αργότερα η Βραζιλία, προεξάρχοντος του Οσκαρ Σμιντ, σοκάρησε τους Αμερικανούς στον τελικό των Παναμερικανικών αγώνων στην Ιντιανάπολις και έδωσε το δεύτερο ηχηρό χαστούκι στους δυνάστες του κόσμου!
Ο θρίαμβος του 2005 χωνεύτηκε ευκολότερα από την πιάτσα! Το 1985 η Εθνική δεν είχε καν προκριθεί στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετ στη Γερμανία, ενώ το 2003 στη Στοκχόλμη είχε βγει πέμπτη και έκανε λάβαρο της τη μίρλα του Ξανθού, που κατηγόρησε τους δημοσιογράφους διότι «δεν έχετε αίσθηση των πραγμάτων και θέλετε το Κύπελλο κόσμου»!
Ατυχώς τα τρίποντα του Γκαρμπαχόσα μετά από τρία χρόνια στη Σαϊτάμα δεν μας επέτρεψαν να σηκώσουμε το Κύπελλο κόσμου, αλλά και αυτό της Ευρώπης δεν είναι του πεταματού!
Η Ελλάδα δεν έμαθε μπάσκετ το 1987, τότε το λάτρεψε παράφορα και το έκανε κορώνα στο κεφάλι της. Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα ευτύχησε να το κάνει και περικεφαλαία της!
Το τονίζω μετ'επιτάσεως αυτό διότι δεν θα ξεχάσω ποτέ, που σαν σήμερα έξω από τη «Μπεογκράτσκα Αρίνα» , στη διάρκεια της πανηγυρικής ζωντανής εκπομπής στην ΕΡΤ, κι ενώ βρισκόμουν στον αέρα, αισθάνθηκα βαρύ το κεφάλι μου! Ο λόγος; Ενας από τους «Πελαργούς» μου φόρεσε μια περικεφαλαία και αυτή η αστεία σκηνή έγινε η αφορμή να μου κάνει πλάκα μετά από δυο μέρες ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής!
Είχα συνοδεύσει την ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου για τα δέοντα και μόλις με είδε ο πρωθυπουργός γύρισε και μου είπε: «Καλώς τον Θεμιστοκλή»!
Ο Θεμιστοκλής θριάμβευσε στη μάχη της Σαλαμίνας, όσο για τη μάχη του Βελιγραδίου αυτή νομίζω πως άνοιξε ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες του ελληνικού μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα και του έβαλε την ταμπέλα που προσδοκούσε τόσα χρόνια. Μολονότι αυτή η υπόθεση έχει καταστεί πολλές φορές αντικείμενο debate, η δική μου άποψη είναι πολύ ξεκάθαρη: σαν σήμερα το 2005 έγιναν με καθυστέρηση τα πολυπόθητα (όχι μονάχα ελέω μεγαλομανίας και ματαιοδοξίας) εγκαίνια της ελληνικής μπασκετικής σχολής!
Περνώντας σαν τον Οδυσσέα από τη Σκύλα της Ρωσίας και από τη Χάρυβδη της Γαλλίας που πήγαν να την αφανίσουν η Εθνική ανέδειξε τα πολύ συγκεκριμένα στοιχεία της ελληνικής σχολής. Δεν ξέρω εάν το περίφημο «σκεπτόμενο μπάσκετ», που λανσάρισε ως ευρηματικό τσιτάτο ο Αργύρης Πεδουλάκης εξακολουθεί να είναι ευλογία ή εάν προϊόντος του χρόνου έγινε κατάρα, σίγουρα πάντως, το μονοπάτι της εθνικής στο Βελιγράδι άνοιξε καινούργιους δρόμους στην προσέγγιση, στην αντίληψη και στη φιλοσοφία: όχι μονάχα στα καθ' ημάς, αλλά ολούθε.
Αυτό το αναγνώρισε από μόνος του και χωρίς να τον προκαλέσω εγώ, ο Βενσάν Κολέ, τον περασμένο Δεκέμβριο στο περιθώριο της κλήρωσης του Ευρωμπάσκετ, στη Disneylandτου Παρισιού. Μου είπε επί λέξει: «Σας χρωστάμε ένα ποσοστό από τα μετάλλια που έχουμε κατακτήσει τα τελευταία χρόνια, διότι ήμασταν αφελείς και εσείς μας προσγειώσατε στο ρεαλιστικό μπάσκετ»!
Βεβαίως τα καλύτερα είχαν ακουσθεί και διαχυθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη τρεις μήνες νωρίτερα στη Βαρκελώνη όταν ο Μάικ Σιζέφσκι (στη συνέντευξη Τύπου μετά τον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ ανάμεσα στους Αμερικανούς και στους Λιθουανούς) εγκωμίασε δημοσίως τον παρατυχόντα Παναγιώτη Γιαννάκη και του απέδωσε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι!
Το κακό timing από το Ευρωμπάσκετ του 2015 ίσως ισχναίνει αυτή την υπόθεση και την κάνει να μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά διάβολε κάτι εκάμαμε κι εμείς στο σύγχρονο μπάσκετ, ώστε να νομιμοποιούμαστε να πλασάρουμε τη σχολή μας.
Πέρα από την καραμέλα του σκεπτόμενου και του έξυπνου μπάσκετ (λες και οι αντίπαλοι μας είναι άμυαλοι και ηλίθιοι!) η Εθνική του 2005 παρουσίασε κόλπα και νεωτερισμούς (ή έστω εκσυγχρονισμένες και ανακαινισμένες λογικές του παρελθόντος) που φορέθηκαν πολύ τα επόμενα χρόνια και επανήλθαν στη μόδα. Ιδού κάποια από δαύτα τα στοιχεία τα οποία ταυτοποίησαν το ελληνικό μπασκετικό «modus lavorandi» σε εθνικό και σωματειακό επίπεδο:
>> Το small ball με το σχήμα των τριών γκαρντ
>> Το figure eight που άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας στον προημιτελικό με τη Ρωσία
>> Η επιθετική άμυνα με αιχμές του δόρατος τα μακριά χέρια του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη και τα γρήγορα πόδια του Σπανούλη και του Ζήση, την πίεση πάνω στην μπάλα και τα στοιχεία του «man to man press», το οποίο έπαιζε στα 90s ο Πιτίνο στο Κεντάκι
>> Τα ποσταρίσματα των περιφερειακών παικτών, που έμοιαζαν αμάχητα από τις αντίπαλες άμυνες
>> Ο συνδυασμός της δημιουργίας και της εκτέλεσης ως βασική αρετή όλων των παικτών, τόσο στην περιφέρεια, όσο και μέσα στη ρακέτα.
>> Η επιστημοσύνη που αναπτύχθηκε στο pick n' roll και αποτελεί σημείο αναφοράς στο παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι. Όπως μου έλεγε τις προάλλες ο Παπαλουκάς (με αφορμή τη δημόσια και πολύ κολακευτική παραδοχή των Αμερικανών, που δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό και επί δεκαετίες έβλεπαν όλους τους υπόλοιπους σαν μυρμήγκια), «τους μάθαμε όχι μόνο να παίζουν με το σκριν στην μπάλα, αλλά και πώς να το αντιμετωπίζουν».
Αυτά... Τα υπόλοιπα, ο θεός να μας έχει καλά θα τα πούμε στις 25 Σεπτεμβρίου του. 2025, εκτός κι αν ο Μεγαλοδύναμος μας ανάψει μέχρι τότε το φανάρι για να βγούμε από τα λαγούμια στα οποία κατοικοεδρεύουμε τα τελευταία χρόνια...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου