Χρειάστηκε να συμβεί κάτι που γίνεται μια φορά το χρόνο, να κάνει δυο σερί ήττες ο Ολυμπιακός δηλαδή, για να τ' ακούσει ο μόνος -μέχρι χθες- προπονητής που δούλευε με δίχτυ ασφαλείας.
Παράπονα και πολλή γκρίνια είχε η προσέγγιση του χθεσινού 1-0
υπέρ της Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες. Αν κάποιος έκανε τον κόπο να
συντονιστεί στον ΣΠΟΡ FM από τις 22:00 όταν
τοποθετήθηκαν οι επαγγελματίες σχολιαστές, δηλαδή οι δημοσιογράφοι,
μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που η σκυτάλη πέρασε στους ακροατές, θα
διαπίστωνε ότι κύριος αποδέκτης των «παραπόνων» ήταν ο Μάρκο Σίλβα.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Μέχρι χθες ο Πορτογάλος ήταν μάλλον ο μοναδικός προπονητής στην Ελλάδα που βρισκόταν στο απυρόβλητο. Ο μόνος που με βάση τα πεπραγμένα του Ολυμπιακού στους αγωνιστικούς χώρους δεν είχε αναγκαστεί να αμυνθεί ή να υπερασπιστεί τις επιλογές του.
Αν ψάξει κανείς να βρει τη συνισταμένη πάνω στην οποία υπήρξε σύγκλιση απόψεων σχετικά με τα λάθη του Σίλβα, θα κατέληγε πως αυτή σχετίζεται με τη διαχείριση του ρόστερ της ομάδας. Η εμφάνιση του «μετρίως μέτριου» Σεμπά, του ντεφορμέ Ιντέγε ή η προτίμηση του «άγουρου» Ζντιέλαρ αντί του Κασάμι έφερε στην επιφάνεια «αγκάθια» που μέχρι πριν μερικές μέρες δεν αντιμετωπίζονταν ως τέτοια.
Γιατί δόθηκε δανεικός ο Γιαννιώτας; Γιατί δεν παίζει ο Πουλίδο; Γιατί αναγκάστηκε να αποχωρήσει ο Φινμπόγκασον; Γιατί ακυρώθηκε ο Καμπιάσο; Γιατί δεν παίζουν περισσότεροι Έλληνες; Λίγο-πολύ στη διατύπωση αυτών των ερωτημάτων στηρίχθηκε η επιχειρηματολογία σε «βάρος» του νεαρού προπονητή του Ολυμπιακού που σχεδόν από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την ομάδα έκανε ξεκάθαρο πως επιθυμούσε να δουλέψει με έναν αριθμό που παικτών που θα του επέτρεπε να κρατήσει τον εαυτό του μακριά από γκρίνιες σχετικά με το χρόνο συμμετοχής του καθενός.
Μετά τις αποχωρήσεις και τις μη προσθήκες του Ιανουαρίου, σε μεγάλο βαθμό πέτυχε το στόχο του. Είναι, επομένως, μάλλον λογικό να τ' ακούει τώρα. Άλλωστε η θέση του τεχνικού στον Ολυμπιακό μπορεί να έχει μια σειρά από αβάντες που δεν συναντά κανείς σε καμιά άλλη ομάδα (ξεκινώντας από τα ταμειακά διαθέσιμα και καταλήγοντας όπου θέλει ο καθένας) αλλά όταν συμβαίνει κάτι που γίνεται το πολύ μια φορά το χρόνο, να κάνει δύο κολλητές ήττες δηλαδή, έρχονται τα ζόρια.
Η ιστορία δείχνει πως για να φύγουν δύο συνεχόμενες φορές οι ερυθρόλευκοι από το γήπεδο με σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται να «κάτσει» στο πρόγραμμα συνδυασμός εκτός έδρας ευρωπαϊκού αγώνα με εγχώριο ντέρμπι. Όπως έγινε πέρυσι τέτοια εποχή με Ντνίπρο (2-0) και Παναθηναϊκό (2-1). Όπως έγινε εφέτος με τα δύο σερί 1-0 από Άντερλεχτ και ΑΕΚ.
Σε αυτό το τελευταίο, στην ΑΕΚ δηλαδή, οφείλεται μάλλον και η γκρίνια προς το πρόσωπο του Πορτογάλου. Όσα ακούστηκαν τις ώρες που ακολούθησαν το χαμένο ματς των Βρυξελλών δεν αποκλείεται να ήταν ο απόηχος της ήττας στο ΟΑΚΑ. Εκεί, όμως, οι δύο αποβολές και το πέναλτι κατά των Πειραιωτών έμοιαζαν επαρκείς δικαιολογίες. Έχω την εντύπωση ότι ήταν ελάχιστοι εκείνοι που στάθηκαν στην εικόνα και την επιθετική αδυναμία του Ολυμπιακού επειδή περίμεναν μια ρελάνς στο Europa League. Μια νίκη ευρωπαϊκού χαρακτήρα που απλά θα επιβεβαίωνε τη ρητορική της (δεδομένης) ανωτερότητας των «ερυθρολεύκων». Όταν αυτή δεν ήρθε -απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε πολύ περισσότερο με την Άρσεναλ που την είχε βάλει από κάτω Σεπτέμβρη μήνα- ήρθαν τα παράπονα.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως ο Ολυμπιακός περνάει στο Καραϊσκάκη και πως ο Μάρκο Σίλβα είναι ένας καλός προπονητής. Όμως και οι δύο, τόσο ο σύλλογος όσο και ο ίδιος προσωπικά, έπεσαν στην παγίδα αυτού του αστείου ελληνικού πρωταθλήματος που εύκολα δημιουργεί στο απόλυτο αφεντικό του την αίσθηση του άτρωτου και του αλεξίσφαιρου. Και εξαιτίας αυτής της φύσης της Superleague δικαιολογείται και η όποια γκρίνια για τη διαχείριση του ρόστερ. Σε μια διοργάνωση που εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι το ποιος θα είναι πρωταθλητής, αλλά εάν αυτός θα τερματίσει αήττητος, ο Πορτογάλος σίγουρα θα μπορούσε να κάνει τέτοιο ροτέισον που από τη μία πλευρά θα διατηρούσε περισσότερους παίκτες ευτυχισμένους στην ομάδα και από την άλλη θα στερούσε τώρα από τους επικριτές του κάθε επιχείρημα για δυσμενή σχόλια εναντίον του.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Μέχρι χθες ο Πορτογάλος ήταν μάλλον ο μοναδικός προπονητής στην Ελλάδα που βρισκόταν στο απυρόβλητο. Ο μόνος που με βάση τα πεπραγμένα του Ολυμπιακού στους αγωνιστικούς χώρους δεν είχε αναγκαστεί να αμυνθεί ή να υπερασπιστεί τις επιλογές του.
Αν ψάξει κανείς να βρει τη συνισταμένη πάνω στην οποία υπήρξε σύγκλιση απόψεων σχετικά με τα λάθη του Σίλβα, θα κατέληγε πως αυτή σχετίζεται με τη διαχείριση του ρόστερ της ομάδας. Η εμφάνιση του «μετρίως μέτριου» Σεμπά, του ντεφορμέ Ιντέγε ή η προτίμηση του «άγουρου» Ζντιέλαρ αντί του Κασάμι έφερε στην επιφάνεια «αγκάθια» που μέχρι πριν μερικές μέρες δεν αντιμετωπίζονταν ως τέτοια.
Γιατί δόθηκε δανεικός ο Γιαννιώτας; Γιατί δεν παίζει ο Πουλίδο; Γιατί αναγκάστηκε να αποχωρήσει ο Φινμπόγκασον; Γιατί ακυρώθηκε ο Καμπιάσο; Γιατί δεν παίζουν περισσότεροι Έλληνες; Λίγο-πολύ στη διατύπωση αυτών των ερωτημάτων στηρίχθηκε η επιχειρηματολογία σε «βάρος» του νεαρού προπονητή του Ολυμπιακού που σχεδόν από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την ομάδα έκανε ξεκάθαρο πως επιθυμούσε να δουλέψει με έναν αριθμό που παικτών που θα του επέτρεπε να κρατήσει τον εαυτό του μακριά από γκρίνιες σχετικά με το χρόνο συμμετοχής του καθενός.
Μετά τις αποχωρήσεις και τις μη προσθήκες του Ιανουαρίου, σε μεγάλο βαθμό πέτυχε το στόχο του. Είναι, επομένως, μάλλον λογικό να τ' ακούει τώρα. Άλλωστε η θέση του τεχνικού στον Ολυμπιακό μπορεί να έχει μια σειρά από αβάντες που δεν συναντά κανείς σε καμιά άλλη ομάδα (ξεκινώντας από τα ταμειακά διαθέσιμα και καταλήγοντας όπου θέλει ο καθένας) αλλά όταν συμβαίνει κάτι που γίνεται το πολύ μια φορά το χρόνο, να κάνει δύο κολλητές ήττες δηλαδή, έρχονται τα ζόρια.
Η ιστορία δείχνει πως για να φύγουν δύο συνεχόμενες φορές οι ερυθρόλευκοι από το γήπεδο με σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται να «κάτσει» στο πρόγραμμα συνδυασμός εκτός έδρας ευρωπαϊκού αγώνα με εγχώριο ντέρμπι. Όπως έγινε πέρυσι τέτοια εποχή με Ντνίπρο (2-0) και Παναθηναϊκό (2-1). Όπως έγινε εφέτος με τα δύο σερί 1-0 από Άντερλεχτ και ΑΕΚ.
Σε αυτό το τελευταίο, στην ΑΕΚ δηλαδή, οφείλεται μάλλον και η γκρίνια προς το πρόσωπο του Πορτογάλου. Όσα ακούστηκαν τις ώρες που ακολούθησαν το χαμένο ματς των Βρυξελλών δεν αποκλείεται να ήταν ο απόηχος της ήττας στο ΟΑΚΑ. Εκεί, όμως, οι δύο αποβολές και το πέναλτι κατά των Πειραιωτών έμοιαζαν επαρκείς δικαιολογίες. Έχω την εντύπωση ότι ήταν ελάχιστοι εκείνοι που στάθηκαν στην εικόνα και την επιθετική αδυναμία του Ολυμπιακού επειδή περίμεναν μια ρελάνς στο Europa League. Μια νίκη ευρωπαϊκού χαρακτήρα που απλά θα επιβεβαίωνε τη ρητορική της (δεδομένης) ανωτερότητας των «ερυθρολεύκων». Όταν αυτή δεν ήρθε -απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε πολύ περισσότερο με την Άρσεναλ που την είχε βάλει από κάτω Σεπτέμβρη μήνα- ήρθαν τα παράπονα.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως ο Ολυμπιακός περνάει στο Καραϊσκάκη και πως ο Μάρκο Σίλβα είναι ένας καλός προπονητής. Όμως και οι δύο, τόσο ο σύλλογος όσο και ο ίδιος προσωπικά, έπεσαν στην παγίδα αυτού του αστείου ελληνικού πρωταθλήματος που εύκολα δημιουργεί στο απόλυτο αφεντικό του την αίσθηση του άτρωτου και του αλεξίσφαιρου. Και εξαιτίας αυτής της φύσης της Superleague δικαιολογείται και η όποια γκρίνια για τη διαχείριση του ρόστερ. Σε μια διοργάνωση που εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι το ποιος θα είναι πρωταθλητής, αλλά εάν αυτός θα τερματίσει αήττητος, ο Πορτογάλος σίγουρα θα μπορούσε να κάνει τέτοιο ροτέισον που από τη μία πλευρά θα διατηρούσε περισσότερους παίκτες ευτυχισμένους στην ομάδα και από την άλλη θα στερούσε τώρα από τους επικριτές του κάθε επιχείρημα για δυσμενή σχόλια εναντίον του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου