O Mάνος Αντώναρος θυμάται τον μεγάλο Γιώργο Σιδέρη, σχολιάζει το Κόπα Αμέρικα, τη νοοτροπία των νέων ποδοσφαιριστών και συμβουλεύει "να ακολουθήσουμε την καρδιά μας, το ένστικτό μας, τις δεξιότητές μας".
Ίσως να ‘χετε διαβάσει ότι στην εποχή του τον έλεγαν «Φόντακα» και το χαρακτηριστικό του ήταν ότι μπουκάριζε στην αντίπαλη περιοχή και κόλλαγε το γκολάκι. Το «μπουκάριζε» μεταφράστε το: έπαιρνε αγκαζέ τα δυο σεντερμπακ, αν λάχαινε και κανένα αμυντικό χαφ έξω από την περιοχη και τους «εβαζε» όλους μέσα.
Τρώγωντας καλαμαράκια τον ρώτησα πώς το κατάφερνε αυτό. Σημειώστε ότι εκείνη την εποχή οι αμυντικοί –μπορεί να μαρκάριζαν μεν με τα μάτια- αλλά ήταν κάτι δρεπανηφόρα Θεός φυλάξοι. Σου έδιναν τα πόδια στην λαδόκολα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο ίδιος –όσο και να φαίνεται παράξενο- δεν αρέσκεται να μιλάει για ποδόσφαιρο. Εκείνη την ημέρα όμως τον πέτυχα σε κέφι.
-Κοίτα ο πατέρας μου καλλιεργούσε πατάτες, μελιτζάνες, ντομάτες, φρούτα σε ένα περιβόλι που΄χαμε στου Ρέντη. Κάθε πρωί λοιπόν γέμιζαμε ένα κάρο με τη μαναβική και εγώ το πήγαινα από του Ρέντη στην Ομόνοια για να τα πουλήσουμε.
-Το πήγαινες; Τι εννοείς;
Εβαλε τα γέλια…
-Ε, τι εννοούσα; Το έσπρωχνα (!!!) όλη την ανηφόρα της Πειραιώς! Κάθε μέρα. Βρέχει χιονίσει.
Τότε κατάλαβα γιατί έπαιρνε για πλάκα παραμάσχαλα τα σεντερμπακ και τα έβαζε μαζί με την μπάλα στα δίκτυα.
Θέλω να σας πω –αν και μάλλον δεν έχω απόλυτο δίκιο- ότι κρατώ μικρά καλάθια για τα συστήματα, τις στρατηγικές κ.λ.π. στο ποδόσφαιρο. Ωραία όλα αυτά… δεν λέω… αλλά αν ο ποδοσφαιριστής δεν πατά γερά στο χορτάρι, αν δεν μπορεί να αυτοσχεδιάσει, αν δεν μπορεί να σταθεί όρθιος σε μια (;) γερή κλωτσιά, αν δεν ξυπνάει μέσα του ο «τσόγλανος»…αν δεν πεινάει ακόμα και στην προπόνηση για νίκη… καλό θα’ναι να ασχοληθεί π.χ. με το βόλεϊ που τα πράγματα είναι πιο … συγκεκριμένα.
Έβλεπα χθες Βρζιλία-Βενεζουέλα και θέλω να σας πω ότι βα-ρέ-θη-κα πάααααρα πολύ. Αναρωτιόμουν τι έγιναν όλα αυτά τα παιδιά που μας έχουν πρήξει επί χρόνια ότι μαθαίνουν το τόπι παίζοντας στην παραγκούπολη ή στην άμμο του Ρίο;
Εγώ το μόνο που είδα ήταν κάτι κάγκουρες που το μόνο που (βασικά) τους ένοιαζε ήταν να μην χαλάσει το μαλλί ή λερώσουν το σορτσάκι.
Δεν θα σταθώ στο Νεϊμάρ… ε… δεν τον έχω δει και τόσο πολύ για να διαμορφώσω άποψη… θα σταθώ όμως στον Ντάνι Αλβες. Τον κοιτούσα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχε σχέση αυτό ο κάγκουρας με τον παικταρά που βλέπουμε στην Μπαρτσελόνα;
Ήταν ένας σταρ που νόμιζε ότι θα περνούσε όπως ήθελε τους αντιπάλους του. Αλήθεια πόσες φορές ντριπλάρισε με επιτυχία δλδ με νόημα.
Κατά τη γνώμη μου έχει συμβεί το εξής:
Στη Ευρώπη έμαθε να παίζει με συγκεκριμένο πλάνο. Να έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο… Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει αυτό το ξεχωριστό που έχουν οι Βραζιλιάνοι και που γι’ αυτό τους αγαπούν, όσοι τους αγαπούν.
Οι τεχνοκράτες, οι αναλυτές ποσοστών, οι μάνατζερ εδώ και 2 περίπου 10ετίες πήραν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Κατά τη γνώμη μου το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Από την πολιτική, μέχρι τη διαφήμιση ή τη μουσική. Και επ’ ευκαιρία:
Ο Γιάννης Πάριος έχει πει πολλές φορές σε συνεντεύξεις του, ότι (βασικά) την καριέρα του την οφείλει στον Γιώργο Κατσαρό, όχι μόνο επειδή του έδωσε την πρώτη ευκαιρία, αλλά επειδή όταν τον ρώτησε (ο Πάριος) αν χρειάζεται να πάρει μαθήματα ορθοφωνίας, ο συνθέτης ανατρίχιασε και τον απέτρεψε λέγοντας του ότι «απαγορεύεται» να χαλάσει το αηδόνι που κρύβει μέσα του.
Ποιος είπε στον Πικάσο να ζωγραφίσει τα αριστουργήματα του με τον τρόπο που τα ζωγράφισε; Ποιος είπε στους Beatles να παίξουν όπως παίξανε; Ποιος είπε στον Κρόιφ να πετάγεται ξαφνικά σαν ελάφι; Ποιος είπε στον Γκάλη να στέκεται στον αέρα; Τι ήταν αυτό που διέκρινε ο μέγας Τσιτσάνης στην φωνή της Δήμητρας Γαλάνη; Πόσα τέτοια παραδείγματα θέλετε να σας γράψω; Όρεξη νάχουμε…
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω (όλοι μας δλδ) ότι δεν φτάνει το ταλέντο, αλλά χρειάζεται και πολλή δουλειά. Μάλιστα! Εντάξει… Προφανώς και αν δεν έχεις φυσική κατάσταση, όσο ταλέντο κι αν έχεις θα ξεφουσκώσεις στα πρώτα 20 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Όμως για σκεφθείτε και το αντίθετο. Έχουμε πήξει να παρακολουθούμε παίκτες με τρομερή φυσική κατάσταση (που βέβαια δεν είναι –με τη σημασία της λέξης- ταλέντο) να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελοί επί 90 λεπτά, αλλά από θέαμα και ουσία να’ναι απελπιστικοί.
Είχε φυσική κατάσταση (ανάλογη του επιπέδου του) ο Μαραντόνα; Δεν νομίζω!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που προστίθεται σ’ αυτά που τόση ώρα γράφω: Η όρεξη… Η πείνα για διάκριση που στο φινάλε διαλύει την «μούρη» , το βόλεμα, το καβαλίκεμα του καλαμιού.
Το 2002 στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής η Εθνική Γαλλίας… ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί. Έπρεπε να κερδίσει τη Σενεγάλη για να προκριθεί στον επόμενο γύρο. Οι Γάλλοι παίκτες (της γενιάς του Ζιντάν… αν και ο ίδιος στο συγκεκριμένο παιγνίδι, δεν έπαιξε) κατέβηκαν στο γήπεδο σίγουροι ότι θα κερδίσουν. Υποθέτω ότι έκαναν μασάζ με τον προσωπικό τους μασέρ, έφαγαν πρωινό δροσίζοντας τα χείλη τους με σαμπάνια, θα κουβέντιασαν με την «αυλή» τους, θα κοίταξαν πώς πάνε οι μετοχές τους και μετα φόρεσαν το ταλέντο που τους είχε χαρίσει η φύση και κατέβηκαν στο γήπεδο να αντιμετωπίσουν τους «πεινασμένους» (για διάκριση κι όχι μόνο) Σενεγαλέζους.
Χάσανε 1-0 (με γκολ του Πάπα Μπούμπα Ντιόπ) και αποκλείστηκαν. Από τότε ποτέ δεν ξαναβρήκαν ποτέ τον καλό τους εαυτό. Ήταν καλύτεροι παίκτες οι Σενεγαλέζοι από τους Γάλλους; Όχι δα! Ούτε ποτέ κανένας τους έκανε not even close την καριέρα που έκαναν οι Γάλλοι.
Είδατε εσείς χθες καμιά φοβερή ομάδα (την Βενεζουέλα) που δεν επέτρεψε στους Βραζιλιάνους να νικήσουν; Ή είδατε τρομερή την ομάδα της Βολιβίας (δεν το’δα το ματς) που έπαιξε με την Αργεντινή; ή μήπως κανείς αμφισηβτεί το απίστευτο ταλέντο του Μέσι. Ε και;
Ο μικρόκοσμος του καθενός μπορεί να μετατραπεί σε όπλο που θεωρείται άδειο. Δηλαδή στο πιο επικίνδυνο όπλο του κόσμου.
Ο διαμαντένιος μικρόκοσμος των Βραζιλιάνων παικτών με έκανε χθες να βαριέμαι αφόρητα παρακολουθώντας του να παίζουν. Θυμάστε τι απίστευτα πράγματα έκανε ο Ροναλντίνιο στην Μπαρτσελόνα; Θυμάστε που τα βλέπαμε και τα ξαναβλέπαμε στο YouTube; Mόλις την είδε ο ίδιος «Θεός»… κάτι μαγικό έγινε και μετατράπηκε σ’ αυτό που είδαμε στην Μίλαν.
Τιμώ τον κ. Κουρουμπλή.
Ε, και δεν πρωτοτυπώ. Η συντριπτική πλειοψηφία της Ελλάδας τον τιμά.
Γιατί;
Επειδή έκανε το αυτονόητο.
Ψήφισε σύμφωνα με τη συνείδηση του.
Ποιο είναι το μεγάλο ταλέντο ενός πολιτικού;
Να πράττει σύμφωνα με τα πιστεύω του. Να μη μπαίνει (προσέξτε το αυτό) ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ σε καλούπια… ακριβώς όπως (αποφεύγω τους Έλληνες) ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Αμπέμπε Μπικίλα, οι Μπητλς, ο Πικάσο, ο Μπαρίσνικοφ…
Kαι για φινάλε ένα κουίζ:
Τι είναι καμήλα;
Ένα άλογο που βγήκε από meeting!
Είναι καιρός να βγούμε από τα meetings. Να απομακρυνθούμε από όλους αυτούς που θέλουν να πράττουμε by the book… και να ακολουθήσουμε την καρδιά μας ,το ένστικτό μας, τις δεξιότητές μας.
Mάνος Αντώναρος gazzetta gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου